رباعی و دو بیتی

[naghmeirani]

ای مقصد خورشید پرستان رویت
محراب جهانیان خم ابرویت

سرمایه عیش تنگدستان دهنت
سر رشته دلهای پریشان مویت


عبید زاکانی​

 

[*زهره*]

چشمت که فسون و رنگ میبارد ازو
افسوس که تیر جنگ میبارد ازو

بس زود ملول گشتی از هم نفسان
آه از دل تو که سنگ میبارد ازو

حافظ....

 

[محـسن ز]

تن بیشه پراز مهتابه امشب
پلنگ کوهها در خوابه امشب
به هر شاخی دلی سامان گرفته
دل من در تنم بی تابه امشب
سیاوش کسرایی

 

[*زهره*]

در سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودازده را کار بساز

گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار
در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

 

[naghmeirani]

از دل نرود شوق جمالت بیرون
وز سینه هوای زلف و خالت بیرون

این طرفه که با این همه سیلاب سرشگ
از دیده نمیرود خیالت بیرون


عبید​

 

[canopus]

برخیز و بیا بتا برای دل ما
حل کن به جمال خویشتن مشکل ما

یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم
زان پیش که کوزه ها کنند از گل ما​

​

 

[naghmeirani]

ای جان و جهان، تو را ز جان می‌طلبم
سرگشته تو را گرد جهان می‌طلبم
تو در دل من نشسته‌ای فارغ و من
از تو ز جهانیان نشان می‌طلبم
عراقی​

 

[*زهره*]

چشم من دلخسته به هر انجمنی
چون خویشتنی ندید بی‌خویشتنی

چون هم‌نفسی نیافتم در همه عمر
در غصّه بسوختم دریغا چو منی!


عطار...

 

[naghmeirani]

از دل نرود شوق جمالت بیرون
وز سینه هوای زلف و خالت بیرون

این طرفه که با این همه سیلاب سرشگ
از دیده نمیرود خیالت بیرون


عبیدزاکانی
​

 

[*زهره*]

عشق رخ تو که کیمیای خطرست
از یک جو او دو کون زیر و زبرست

چون سرپیچم از تو چو هر روز مرا
همچون رخ تو، عشق رخت، تازه‌ترست


عطار...

 

[محـسن ز]

نوای چنگ و می و شراب ساقی ست هر شب
به مجلس عرفا نطق عاشقی ست هر شب
نه! به ترکان و رومیان و حوریان بهشت
نبروم،که دل به هوای روی تو باقی ست هر شب
عماد سمعیی

 

[*زهره*]

تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد
گر خام بود اطلس و دیبا گردد

مندیش که هرکه یک نظر روی تو دید
دیگر همه عمر از تو شکیبا گردد


سعدی...

 

[naghmeirani]

هشیار سری بود ز سودای تو مست
خوش آنکه ز روی تو دلش رفت ز دست
بی تو،همه، هیچ نیست در ملک وجود
ور هیچ نباشد،چو تو هستی همه هست
"سعدی" ​

 

[*زهره*]

جانی دارم عاشق و شوریده و مست
آشفته و بی قرار، نه نیست، نه هست

طفلی عجب است جان بی دایۀ من
خو باز نمیکند ز پستان الست


عطار...

 

[naghmeirani]

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب
صاحبنظران تشنه و وصل تو سراب

مانند تو آدمی در آباد و خراب
باشد که در آیینه توان دید و در آب

سعدی

 

[*زهره*]

تقدیر، که بر کشتنت آزرم نداشت
بر حسن و جوانیت دل نرم نداشت

اندر عجبم زجان ستان کز چو تویی
جان بستد و از جمال تو شرم نداشت


رودکی...

 

[naghmeirani]

صد بار بگفتم به غلامان درت
تا آینه دیگر نگذارند برت
ترسم که ببینی رخ همچون قمرت
کس باز نیاید دگر اندر نظرت
"سعدی"

 

[*زهره*]

از زلفِ شکن بر شکنت میترسم
وز نرگسِ مستِ پرفنت میترسم

من میخواهم که راه گیرم در پیش
از غمزۀ چشمِ رهزنت میترسم


عطار...

 

[naghmeirani]

با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل
از دست منه جام می و دامن گل

زان پیش که ناگه شود از باد اجل
پیراهن عمر ما چو پیراهن گل

خیّام​

 

[*زهره*]

گویند مرو در پی آن سرو بلند
انگشت نمای خلق بودن تا چند؟

بی‌فایده پندم مده ای دانشمند
من چون نروم که می‌برندم به کمند؟

عطار...

 

[naghmeirani]

مسعود که هست سعد سلمان پدرش
جایی است که از چرخ گذشته است سرش

در حبس بیفزود به دانش خطرش
عودی است که پیدا شد از آتش هنرش

 

[*زهره*]

آن رفته که بود دل بدو مشغولم
وافکنده به شمشیر جفا مقتولم

بازآمد و آن رونق پارینش نیست
خط خویشتن آورد که من مغرولم

سعدی

 

[naghmeirani]

خیام اگر ز باده مستی خوش باش
با ماه رخی ار نشستی خوش باش
چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی،چو هستی خوش باش ​

 

[*زهره*]

همچون سر زلف تو پریشان توایم
آنداری و آنداری و ما آن توایم

هر جا باشیم حاضر خوان توایم
مهمان تو مهمان تو مهمان توایم

 

[naghmeirani]

علي
چون، اوجِ کمالِ بشری می بینم
چون، جمعِ صفانِ آدمی می بینم
در دور نمای عالمِ انسانی
کوتاه سخن ، فقط علی می بینم​

 

[*زهره*]

زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست
من روز و شبت ز بهر آن دارم دوست

آن کو ز رخت روز و ز زلفت شب ساخت
پیوسته نگهدار شب و روز تو اوست

 

[naghmeirani]

افسونگر

یا عافیت از چشم فسون سازم ده
یا آنکه زبان شکوه پردازم ده
یا دردی و غمی که داده ای بازش گیر
یا جان و دلی که برده ای بازم ده
رهی معیری​

 

[*زهره*]

چون شمعِ جمال خود به پروانه نمود
پروانه ز شوقِ او فرود آمد زود

شمعش گفتا: چه بود گفت: آمدهام
تا جمله تو باشم و نمییارم بود

 

[naghmeirani]

تمنای عاشق

آن را که جفا جوست نمی باید خواست
سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست
مارا ز تو غیر از توتمنایی نیست
از دوست به جز دوست نمی باید خواست


رهی معیری

 

[*زهره*]

ای شب تو طریقِ زلفِ جانان داری
یعنی نتوان گفت که پایان داری

ای صبح مرا جان به لب آمد امشب
آخر نَفَسی بزن اگر جان داری