مشاعرۀ سنّتی

[naghmeirani]

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم
"سعدی"​

 

[araz_heidari]

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم
"سعدی"​

من ارچه درنظريارخاکسارشدم
رقيب نيزچنين محترم نخواهدماند
حافظ
​

 

[nooshafarin]

من ارچه درنظريارخاکسارشدم
رقيب نيزچنين محترم نخواهدماند
حافظ
​

دوست آن باشد که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگــــــــــــــی

 

[naghmeirani]

دوست آن باشد که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگــــــــــــــی

یاد باد آنکه ز رخسار تو هر صبحدمی
افق دیده پر از شعله‌ی خور بود مرا

 

[araz_heidari]

دوست آن باشد که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگــــــــــــــی

یاری به دست کن که به امید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش
​

 

[nooshafarin]

[/size]

یاری به دست کن که به امید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش
​

شهریارا بی حبیب خود نمیکردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا؟؟

 

[naghmeirani]

شهریارا بی حبیب خود نمیکردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا؟؟

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر ... یادگاری که درین گنبد دوار بماند

 

[nooshafarin]

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر ... یادگاری که درین گنبد دوار بماند

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را
شکر کان محنت بی حد و شمار آخر شد

 

[naghmeirani]

دل از بي هم زباني‌ها شكسته
تن از نامهرباني‌ها فسرده

 

[snazari]

دل از بي هم زباني‌ها شكسته
تن از نامهرباني‌ها فسرده

هر کس به طریقی دل ما میشکند

بیگانه جدا دوست جدا میشکند

 

[naghmeirani]

هر کس به طریقی دل ما میشکند

بیگانه جدا دوست جدا میشکند

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

وقت است که همچون مه تابان به درآیی

 

[snazari]

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

وقت است که همچون مه تابان به درآیی

یوسفی دیگر بدست اریم وحشی قحط نیست

ما مگر در مصر یعنی شهر کاشان نیستسم

 

[naghmeirani]

یوسفی دیگر بدست اریم وحشی قحط نیست

ما مگر در مصر یعنی شهر کاشان نیستسم

مژگان تو تا میغ جهانگیر برآورد
بس کشته دل زنده که بر یکدگر افتاد
بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
با درد کشان هر که درافتاد برافتاد

 

[danymar]

مژگان تو تا میغ جهانگیر برآورد
بس کشته دل زنده که بر یکدگر افتاد
بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
با درد کشان هر که درافتاد برافتاد

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
دیگر از من طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد * حافظ*

 

[naghmeirani]

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
دیگر از من طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد * حافظ*

دنیا خود از دریچه عبرت عزیز ماست
زین خاک و شیشه آینه هوش می کنی​

 

[danymar]

دنیا خود از دریچه عبرت عزیز ماست
زین خاک و شیشه آینه هوش می کنی​

يک روز رسد غمي به اندازه ي کوه


يک روز رسد نشاط اندازه ي دشت


افسانه ي زندگي چنين است عزيز


در سايه ي کوه بايد از دشت گذشت

 

[naghmeirani]

يک روز رسد غمي به اندازه ي کوه


يک روز رسد نشاط اندازه ي دشت


افسانه ي زندگي چنين است عزيز


در سايه ي کوه بايد از دشت گذشت

تا ننوشانم، نگردد در مذاقم خوشگوار
در قدح چون خضر اگر آب بقا باشد مرا​

 

[saeed99]

تا ننوشانم، نگردد در مذاقم خوشگوار​

در قدح چون خضر اگر آب بقا باشد مرا​

با درود

ای چو گویی گشته در میدان او
تا ابد چون گوی سرگردان او
عطار​

 

[danymar]

با درود

ای چو گویی گشته در میدان او
تا ابد چون گوی سرگردان او
عطار​

وقت را غنیمت دان انقدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دمست تا دانی
کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی*حافظ*

 

[floe]

وقت را غنیمت دان انقدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دمست تا دانی
کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی*حافظ*

یکی گفتش ای خسرو نیکروز
ز دیبای چینی قبایی بدوز​

 

[nooshafarin]

یکی گفتش ای خسرو نیکروز
ز دیبای چینی قبایی بدوز​

زبان ناطقه در وصف شوق ما لال است
چه جای کلک بریده زبان بیهوده گوست؟

 

[naghmeirani]

زبان ناطقه در وصف شوق ما لال است
چه جای کلک بریده زبان بیهوده گوست؟

تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد
ای شاخ گل رعنا از بهر که می‌رویی​

 

[danymar]

تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد
ای شاخ گل رعنا از بهر که می‌رویی​

یارب این آتش که در جان منست
سرد کن زانسان که کردی بر خلیل
من نمی یابم مجال ای دوستان
گرچه دارد او جمالی بس جمیل
پای ما لنگست و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل*حافظ*

 

[nooshafarin]

یارب این آتش که در جان منست
سرد کن زانسان که کردی بر خلیل
من نمی یابم مجال ای دوستان
گرچه دارد او جمالی بس جمیل
پای ما لنگست و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل*حافظ*

لب شیرین تو گویا به حدیث آمده باز
گر برآورده بسی شور ز هر شیدایـــی

 

[raha]

لب شیرین تو گویا به حدیث آمده باز
گر برآورده بسی شور ز هر شیدایـــی

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

 

[nooshafarin]

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

من نیستم چون دیگران بازیچه بازیگران
اول به دام آرم تو را وانگه گرفتارت شوم

 

[m2002k]

من نیستم چون دیگران بازیچه بازیگران
اول به دام آرم تو را وانگه گرفتارت شوم

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به
تو خود شکری پسته و بادام مده
گر نار ز پستان تو که باشد و مه
هرگز نبود به از زنخدان تو به

رباعيات سعدي
​

 

[nooshafarin]

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به
تو خود شکری پسته و بادام مده
گر نار ز پستان تو که باشد و مه
هرگز نبود به از زنخدان تو به

رباعيات سعدي
​

هیچکس پیش خودش چیزی نشد
هیچ آهن خنجر تیزی نشد
هیچ قنادی نشد استادکار
تا که شاگرد شکرریزی نشد

 

[بارون]

و نترسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست.

مرگ وارونه یک زنجره نیست.

مرگ در ذهن اقاقی جاری است.

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.

مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان.

مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند.

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.

مرگ گاهی ریحان می‌چیند.

مرگ گاهي ودكا مي نوشد.

گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد.

و همه می‌دانیم.

ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است...(سهراب)

 

[raha]

و نترسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست.

مرگ وارونه یک زنجره نیست.

مرگ در ذهن اقاقی جاری است.

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.

مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان.

مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند.

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.

مرگ گاهی ریحان می‌چیند.

مرگ گاهي ودكا مي نوشد.

گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد.

و همه می‌دانیم.

ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است...(سهراب)

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است