شعر نو

[vahm]

غوغاي دل

روزي آرام ، آرام آمد به سراغم

چند لحظه اي نگاهم کرد و رفت

من غوطه ور در خيال سبز خويش

او آهسته بر حياط دلم کوبيد و رفت

از آن روز دگر نديدم خودم را

شايد او خود را در من جا نهاد و رفت

من مشتاق دوباره ديدنش ، در پي او

هرجا رسيد از خود نشاني گذاشت و رفت

در جست و جويش به گلستان آرزويي رسيدم

گل نرگس گفت : روزها پيش ، از اينجا گذري کرد و رفت

در ميان راه درياي محبتي ديدم

و چند ماهي تشنه که پچ پچي کردند

که سوار قايقي شد و از اينجا رفت

در سحرگاه صبح بهاري نسيمي که با خود ميبرد خستگيها را

پرسيد دنبال که مي گردي؟

شايد ديدمش در ميان راه

گفتم: نميدانم کيست ولي در من غوغايي به پا کرد و رفت

آرام خنديد و گفت :

شايد آن عشق است که اين چنين دلت را خاکستر کرد و رفت .

 

[tools]

باغ آیینه

باغ آیینه

چراغي به دست‌ام چراغي در برابرم.
من به جنگ ِ سياهي مي‌روم.



گهواره‌هاي ِ خسته‌گي



از کشاکش ِ رفت‌وآمدها



بازايستاده‌اند،

و خورشيدي از اعماق
کهکشان‌هاي ِ خاکسترشده را روشن مي‌کند.



□



فريادهاي ِ عاصي‌ي ِ آذرخش ــ


هنگامي که تگرگ



در بطن ِ بي‌قرار ِ ابر



نطفه مي‌بندد.

و درد ِ خاموش‌وار ِ تاک ــ
هنگامي که غوره‌ي ِ خُرد
در انتهاي ِ شاخ‌سار ِ طولاني‌ي ِ پيچ‌پيچ جوانه مي‌زند.
فرياد ِ من همه گريز ِ از درد بود
چرا که من در وحشت‌انگيزترين ِ شب‌ها آفتاب را به دعائي نوميدوار
طلب مي‌کرده‌ام



□



تو از خورشيدها آمده‌اي از سپيده‌دم‌ها آمده‌اي
تو از آينه‌ها و ابريشم‌ها آمده‌اي.



□



در خلئي که نه خدا بود و نه آتش، نگاه و اعتماد ِ تو را به دعائي
نوميدوار طلب کرده بودم.



جرياني جدي
در فاصله‌ي ِ دو مرگ
در تهي‌ي ِ ميان ِ دو تنهائي ــ
]نگاه و اعتماد ِ تو بدين‌گونه است![



□



شادي‌ي ِ تو بي‌رحم است و بزرگ‌وار
نفس‌ات در دست‌هاي ِ خالي‌ي ِ من ترانه و سبزي‌ست



من
برمي‌خيزم!



چراغي در دست، چراغي در دل‌ام.
زنگار ِ روح‌ام را صيقل مي‌زنم.
آينه‌ئي برابر ِ آينه‌ات مي‌گذارم


تا با تو



ابديتي بسازم.

 

[*زهره*]

بوي باران بوي سبزه بوي خاک
شاخه هاي شسته باران خورده پاک
آسمان آبي و ابر سپيد
برگهاي سبز بيد
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو هاي شاد
خلوت گرم کبوترهاي مست
نرم نرمک مي رسد اينک بهار
خوش به خال روزگارا
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه هاي نيمه باز
خوش به حال دختر ميخک که مي خندد به ناز
خوش به حال جام لبريز از شراب
خوش به حال آفتاب
اي دل من گرچه در اين روزگار
جامه رنگين نمي پوشي به کام
باده رنگين نمي نوشي ز جام
نقل و سبزه در ميان سفره نيست
جامت از ان مي که مي بايد تهي است
اي دريغ از تو اگر چون گل نرقصي با نسيم
اي دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
اي دريغ از ما اگر کامي نگيريم از بهار
گر نکويي شيشه غم را به سنگ
هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ

 

[Data_art]

آسمان ، آبي تر ،

آب ، آبي تر ،
من در ايوانم ، رعنا سر حوض .​

رخت مي شويد رعنا .
برگ ها مي ريزد.
مادرم صبحي مي گفت : موسم دلگيري است .
من به او گفتم : زندگاني سيبي است ، گاز بايد زد با پوست .
زن همسايه در پنجره اش ، تور مي بافد ، مي خواند .
من * ودا * مي خوانم ، گاهي نيز
طرح مي ريزم سنگي ، مرغي ، ابري .​

آفتابي يکدست .
سارها آمده اند .
تازه لادن ها پيدا شده اند .
من اناري را ، مي کنم دانه ، به دل مي گويم :
خوب بود اين مردم ، دانه هاي دلشان پيدا بود .
مي پرد در چشمم آب انار : اشک مي ريزم .
مادرم مي خندد .
رعنا هم .​

 

[*زهره*]

در بياباني دور
که نرويد جز خار
که نخيزد جز مرگ
که نجنبد نفسي از نفسي
خفته در خاک کسي
زير يک سنگ کبود
دردل خاک سياه
مي درخشد دو نگاه
که به ناکامي ازين محنت گاه
کرده افسانه هستي کوتاه
باز مي خندد مهر
باز مي تابد ماه
باز هم قافله سالار وجود
سوي صحراي عدم پويد راه
با دلي خسته و غمگين همه سال
دور از اين جوش و خروش
مي روم جانب آن دشت خموش
تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود
تا کشم چهره بر آن خاک سياه
وندرين راه دراز
مي چکد بر رخ من اشک نياز
مي دود در رگ من زهر ملال
منم امروز و همان راه دراز
منم اکنون و همان دشت خموش
من و آن زهر ملال
من و آن اشک نياز
بينم از دور در آن خلوت سرد
در دياري که نجنبد نفسي از نفسي
ايستادست کسي
روح آواره کسيت
پاي آن سنگ کبود
که در اين تنگ غروب
پر زنان آمده از ابر فرود
مي تپد سينه ام از وحشت مرگ
مي رمد روحم از آن سايه دور
مي شکافد دلم از زهر سکوت
مانده ام خيره به راه
نه مرا پاي گريز
نه مرا تاب نگاه
شرمگين مي شوم از وحشت بيهوده خويش
سرو نازي است که شاداب تر از صبح بهار
قد برافراشته از سينه دشت
سر خوش از باده تنهايي خويش
شايد اين شاهد غمگين غروب
چشم در راه من است
شايد اين بندي صحراي عدم
با منش سخن است
من در اين انديشه که اين سرو بلند
وينهمه تازگي و شادابي
در بياباني دور
که نرويد جز خار
که نتوفد جز باد
که نخيزد جز مرگ
که نجنبد نفسي از نفسي
غرق در ظلمت اين راز شگفتم ناگاه
خنده اي مي رسد از سنگ به گوش
سايه اي مي شود از سرو جدا
در گذرگاه غروب
در غم آويز افق
لحظه اي چند بهم مي نگريم
سايه مي خندد و مي بينم واي
مادرم مي خندد
مادر اي مادر خوب
اين چه روحي است عظيم
وين چه عشقي است بزرگ
که پس از مرگ نگيري آرام
تن بيجان تو در سينه خاک
به نهالي که در اين غمکده تنها ماندست
باز جان مي بخشد
قطره خوني که به جا مانده در آن پيکر سرد
سرو را تاب و توان مي بخشد
شب هم آغوش سکوت
مي رسد نرم ز راه
من از آن دشت خموش
باز رو کرده به اين شهر پر از جوش و خروش
مي روم خوش به سبکبالي باد
همه ذرات وجودم آزاد
همه ذرات وجودم فرياد

 

[@ RESPINA @]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه میاویزد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید طفلی است که از مدرسه برمی گردد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتناک دو همآغوشی[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]یا عبور گیج رهگذری باشد [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که کلاه از سر بر می دارد [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید (( صبح به خیر))[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید آن لحظه مسدودیست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که نگاه من، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و در این حسی است[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که من آنرا به ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]در اتاقی که به اندازه یک تنهائیست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دل من[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که به اندازه یک عشقست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به بهانه های سادة خوشبختی خود مینگرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به زوال زیبای گلها در گلدان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به نهالی که تو در باغچة خانه مان کاشته ای[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به آواز قناری [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که به اندازه یک پنجره می خواند[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]آه...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من اینست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من اینست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من،[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید:[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]((دستهایت را[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دوست میدارم))[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دستهایم را در باغچه میکارم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سبز خواهم شد، میدانم، میدانم، میدانم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تخم خواهند گذاشت[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]گوشواری به دو گوشم میآویزم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]از دو گیلاس سرخ همزاد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به ناخن هایم برگ گل کوکب میچسبانم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]کوچه ای هست که در آنجا[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به تبسم های معصوم دخترکی میاندیشند که یک شب او را[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]باد با خود برد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]کوچه ای هست که قلب من آنرا[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]از محله های کودکیم دزدیده ست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سفر حجمی در خط زمان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]حجمی از تصویری آگاه[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که ز مهمانی یک آینه بر میگردد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و بدینسانست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که کسی میمیرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و کسی میماند[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] ×××[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودال میریزد، [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] مرواریدی صید نخواهد کرد.[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]من[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]پری گوچک غمگینی را [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و دلش را در یک نیلبک چوبین[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]مینوازد آرام، آرام[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]پری کوچک غمگینی[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که شب از یک بوسه میمیرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد.[/FONT]

 

[*زهره*]

با شبنم اشک من اي نيلوفر شب
گلبرگهاي خويش را شادابتر کن
هر صبح از دامان خود خاکسترم را
بر گير و در چشمان بخت بي هنر کن
اي صبح اي شب اي سپيدي اي سياهي
اي آسمان جاودان خاموش دلتنگ
اي ساحل سبز افق
اي کوه اي بلند
اي شعر
اي رنج اي ياد
اي غم که دست مهربانت جاودانه
چون تاج زرين بر سرم بود
بازيچه دست شما فرسود فرسود
اي خيمه شب بازان افلاک
اي چهره پردازان چالاک
وقت است صندوق عدم را درگشاييد
بازيچه فرسوده را پنهان نماييد
اي دست ناپيداي هستي
بازيچه چون فرسوده شد بازيچه نو کن
اي مرگ با آن داس خونين
اين ساقه پژمرده را ديگر درو کن
اي آدمک سازان بي باک
اي يمه شب بازان افلاک
اي چهره پردازان چالاک
من هديه آوردم بهار و بابکم را
دنبال اين بازيچه هاي نو بياييد
اي دست ناپيداي هستي
با اولين لبخند فردا
خورشيد خونين را بيفروز
مهتاب غمگين را بياويز
در پرده رنگين تزوير
با نغمه نيرنگ تقدير
چون هفته ها و ماه ها و قرن ها پيش
اين آدمک هاي ملول بي گنه را
هر جا به هر سازي که ميخواهي برقصان
تو مانده اي با اين همه رنگ
من ميروم با آخرين حرف
اي خيمه شب باز
در غربت غمگين و دردآلود اين خاک
آزاده اي زنداني تست
قرباني قهر خدا نامش محبت
زنجير از پايش جدا کن
او را چو من از دام تزويرت رها کن
همراه اين آزرده درد آشنا کن

 

[hitech]

ديو برفی آب خواهد شد

............

ديو برفی

دم به دم

بی‌تاب ‌تر

درداب ‌تر

برفاب خواهد شد


هم اگر ديو سپيد جنگل مازندران باشد

هم اگر شاخش چنين

چنگش چنان باشد

ديو برفی در فروريزان خود

تلخاب خواهد شد

نيست ترديدی درين تقدير

هم اگر پيوند او با آسمان باشد

آبی هفت آسمان از ننگ او شرماب خواهد شد.





ديو برفی در زمستان بلندی

برف يخزاران قطبی تاب آورده است

.......



آن زمستان اينك اما رو به پايان است


........


اين همان آغاز پايان زمستان است

نبض گرم خاك می‌گويد:

جنبش نو رستن و بوی بهاران است.



........



ديو برفی نيك می‌داند

شيشه عمرش به دست نسل نو كوبيده بر سنگ است



ديو برفی آب خواهد شد



......



ديو برفی با زمستان بلند سرزمين ما حضوری با همان دارند

اين از آن و آن از اين پاياست

هر دو با هم نيز مرگی توامان دارند

هر دو آن اكنون

مرگ را در چهرگان دارند.





ديو برفی آب خواهد شد

ديو برفی از درون ناچار

پی در پی

فرو می‌ريزد و

چندی دگر مرداب خواهد شد

دير هست و دور هرگز نيست

ديو برفی

چكه چكه

آب

نه

مانداب

نه

گنداب خواهد شد.



شعر از : نعمت آزرم

 

[MEMOL...]

سخت است

همه ی آسان ها !

بیدار شدن

دیدن

شنیدن

نفس کشیدن ...

تحمل

روشنایی ،

جمعیت ،

دنیا ،

انسان ،

و خود

سخت است ...!​

 

[*زهره*]

خوش گرفتي از من بيدل سراغ
ياد من کن تا سوزد اين چراغ
خاءفي جان بر تو هم از من درود
داروي غمهاي من شعر تو بود
اي ز جام شعر تو شيراز مست
پيش حافظ بينمت جامي به دست
طبع تو آنجا که پر گيرد به اوج
مي زند دريا در آغوش تو موج
پيش اين آزرده جان بسته به لب
شکوه از شيراز کردي اي عجب
گرچه ما در اين چمن بيگانه ايم
قول تو چون بودم در ويرانه ايم
باز هم تو در دريا ديگري
شاعر شيراز رويا پروري
لاله و نيلوفرش شعرآفرين
و آن گل نارنج و ناز نازنين
ديده ام افسون سرو ناز را
باغهاي پر گل شيراز را
بوي گل هرگز نسازد پيرتان
آه از آن خار دامنگيرتان
يک برادر دارم از جان خوبتر
هر چه محبوب است از آن محبوبتر
جان ما با يکديگر پيوند داشت
هر دومان را عشق در يک بند داشت
چند سالي هست در شهر شماست
آنچه دريادش نمانده ياد ماست
باري از اين گفتگوها بگذريم
گفتگوي خويش را پايان بريم
گر به کار خويشتن درمانده اي
يا زهر درگاه و هر در رانده اي
سعدي . حافظ پناهت مي دهند
در حريم خويش راهت ميدهند
من چه مي گويم در اين رويين حصار
من چه مي جويم در اين شبهاي تار
من چه مي پويم در اين شهر غريب
پاي اين ديوارهاي نانجيب
تا نپنداري گلم در دامن است
گل در اينجا دود قير و آهن است
قلبهامان آشيانهاي خراب
خانه هامان : خلوت و بي آفتاب
موي ما بسته به دم اسب غرب
گر نيابي مي برد با زور و ضرب
بمان پاکان خسته از اين آفت است
روزگار مرگ انسانيت است
با کسي هرگز نگويم درد دل
روح پاکت را نمي سازم کسل
آرزوي همزبانم ميکشد
همزبانم نيست آنم ميکشد
کرده پنهان در گلو غوغاي خويش
مانده ام با ناي پر آواي خويش
سوت و کورم شوق و شورم مرده است
غم نشاطم را به يغما برده است
عمر ما در کوچه هاي شب گذشت
زندگي يک دم به کام ما نگشت
بي تفاوت بي هدف بي آرزو
مي روم در چاه تاريکي فرو
عاقبت يک شب نفس گويد که : بس
وز تپيدن باز ميماند نفس
مرغ کوري مي گشايد بال خويش
مي کشد جان مرا دنبال خويش
باد سردي مي وزد در باغ ياد
برگ خشکي مي رود همراه باد

 

[star_2918]

خنده خورشيد

خنده خورشيد




هر نفس می رسد از سينه ام اين ناله به گوش
كه در اين خانه دلی هست به هيچش مفروش !

چون به هيچش نفروشم ؟ كه به هيچش نخرند
هركه بار غم ياری نكشيده ست به دوش

سنگدل ، گويدم از سيم تنان روی بتاب
بی هنر ، گويدم از نوش لبان چشم بپوش

برو ای دل به نهانخانه خود خيره بمير
مخروش اين همه ای طالب راحت ! مخروش

آتش عشق بهشت است ، مينديش و بيا
زهر غم راحت جان است ، مپرهيز و بنوش

بخت بيدار اگر جويی با عشق بساز
غم جاويد اگر خواهی ، با شوق بجوش

پر و بالی بگشا ، خنده خورشيد ببين
پيش از آنی كه شود شمع وجودت خاموش !

مشیری

 

[tools]

نه آب‌اش دادم
نه دعايی خواندم،
خنجر به گلوي‌اش نهادم
و در احتضاري طولاني
او را کُشتم.
به او گفتم:
«ــ به زبان ِ دشمن سخن مي‌گويی!»

 

[tools]

طرحي براي يک سرود . . .

طرحي براي يک سرود . . .

برادر بادبان ها را مرمت کن
دلاور ... کارگر ... خواهر ...
به فکر فتح درياي رهايي باش
دستان من و تو پرچمي يکرنگ کم دارد !

برادر بادبان ها را مرمت کن
که ضحاک از ميان رفته ست
خواهر مهرباني هات را با سبزه قسمت کن
که گرگ گله مان رفته ست
تير خشم زهرت از کمان جان به فتح شبدلان رفته ست


خواهر بادبان ها را مرمت کن
من و تو خواستگاه درد هامان را
سکوت انتظار تير باران را
شبان زخم بندان رفيقان را
شب پر ريختن در قفل بندان را
من و تو نان زندان را يکي کرديم !
حسرت را يکي کرديم
نفرت را يکي کرديم
عشق ما در آواز سحر گاهان يکي بايد !
من و تو اوج پرواز رهايي مان يکي بايد !

بهار از سمت ميلاد صدامان سبز خواهد شد
بهار از اتحاد مشت و پارو
عشق و بازو
عاقبت پارو زنان
آواز خوانان
زير باران سبز خواهد شد !

دلاور بادبان ها را مرمت کن
که ما را از شکست و موجه هاي پست هراسي نيست

آنسو تر من و ما نا خدايانيم بر زورق
من و ما بال دارانيم تا پرواز
دلخورشيد - تن آزاد ! تا ميلاد ...

خواهر بادبان ها را به عشق بازوان بسپار
ميلاد وطن آنجاست اي بيدار !

عشق ما در آواز سحر گاهان يکي بايد
درختان را به جنگل
نفرت از فوج تبر داران يکي بايد
عزيزان را به ميدان
عشق و بال پر کشيدنشان يکي بايد

دلاور کارگر ياور
تو اي با من برابر
بادبان ها را مرمت کن
که ميلاد وطن آنجاست !

ياران بادبان ها را بر افرازيد
ما را با گل خورشيد آزادي
اميد سرخ ديداري ست ... !

 

[*زهره*]

همچون شهاب ميگذرم در زلال شب
از دشت هاي خالي و خاموش
از پيچ و تاب گردنه ها قعر دره ها
نور چراغها چون خوشه هاي آتش
در بوته هاي دود
راهي ميان ظلمت شب باز ميکند
همراه من ستاره غمگين و خسته اي
در دور دست ها
پرواز ميکند
نور غريب ماه
نرم و سبک به خلوت آغوش دره ها
تن ميکند رها
بازوي لخت گردنه پيچيده کامجو
بر دور سينه هوس انگيزه تپه ها
باد از شکاف دامنه فرياد ميزند
من همچون باد مي گذرم روي بال شب
در هر سوي راه
غوغاي شاخه ها و گريز درخت هاست
با برگ هاي سوخته با شاخه هاي خشک
سر مکشند در پي هم خارهاي گيج
گاهي دو چشم خونين از لاي بوته ها
مبهوت مي درخشد و محسور مي شود
گاهي صداي واي کسي از فراز کوه
در هاي و هوي همهمه ها دور مي شود
اي روشنايي سحر اي ‌آفتاب پاک
اي مرز جاودانه نيکي
من با بميد وصل تو شب را شکسته ام
من در هواي عشق تو از شب گذشته ام
بهر تو دست و پا زءده ام در شکنج راه
سوي تو بال و پر زده ام در ملال شب

 

[tools]

نمي‌توانم زيبا نباشم
عشوه‌يي نباشم در تجلي جاودانه.


چنان زيبايم من
که گذرگاه‌ام را بهاری نابه‌خويش آذين مي‌کند:

در جهان ِ پيرامن‌ام
هرگز
خون
عُرياني‌ جان نيست
و کبک را
هراس‌ناکي‌ سُرب

از خرام

باز
نمي‌دارد.


چنان زيبايم من

که الله‌اکبر
وصفي‌ست ناگزير
که از من مي‌کني.


زهری بي‌پادزهرم در معرض ِ تو.


□


جهان اگر زيباست
مجيز ِ حضور ِ مرا مي‌گويد. ــ


ابلهامردا
عدوی تو نيستم من
انکار ِ تواَم.

 

[*زهره*]

لحاف کهنه زال فلک شکافته شد
و پنبه کوچه و بازار شهر را پر کرد
و دشت اکنون سرد و غريب و خاموش است
آهاي لحاف پاره خود رابه بام ما متکان
که گرچه پنبه ما را هميشه آفت خورد
و دشت سوخته از پنبه سپيده تهي ست
جهان به کام حريفان پنبه در گوش است

 

[tools]

بگذار خزان را بر برگ برگ خويش بدوزند اين مرگپوشان
وقتي حقيقت ناب پيله و ابريشم
سپيده و آواز
بر پوست آفتابي تو بوسه هاي شبنم و عشق است

مرگپوشان
پارو شکستگان آبي وحشت
دريا دزدان
از تير باران سرود و ترانه آمده اند

آواز ماندني ست
آواز خواندني ست
وقتي تمام غزل ها بغض گلوي تو را دارد

سرود ناميراست !

آواز کشتني ست ؟؟

آواز خوان شايد ...
آواز اما ...


چه مي شنوم ؟
اينان خيال سر بريدن نور و سرود و سبزه و باغ و پرنده را دارند ؟

گو باش با اين خيال خام !

آواز ماندني ست
وقتي سرود سرود رهايي ست

آواز خوان شايد ...
آواز اما ...

با ما بخوان به نام رفاقت
به نام جماعت

آواز خواندني ست !

 

[naghmeirani]

سرود آبشار

مگر چشمان ساقی بشکند امشب خمارم را
مگر شوید شراب لطف او از دل غبارم را
بهشت عشق من در برگ ریز یاد ها گم شد
مگر از جام میگیرم سراغ چشم یارم را
به گوشش بانگ شعر و اشک من نا آشنا آمد
به گوش سنگ میخواندم سرود آبشارم را
به جام روزگارانش شراب عیش و عشرت یاد
که من با یاد او از یاد بردم روزگارم را
پس از عمری هنوز ای جان به یاری زنده می دارد
نسیم اشتیاق من چراغ انتظارم را
خزان زندگی از پشت باغ جان من برگشت
که دید از چشم در لبخند شیرین بهارم را
من از لبخند او آموختم درسی که نسپارم
به دست نا امیدی ها دل امیدوارم را
هنوز از برگ و بار عمر من یک غنچه نشکفته است
که من در پای او میریزم اکنون برگ و بارم را
*فریدون مشیری*​

 

[*زهره*]

مي وزد باد سردي از توچال
در سکوتي عميق و رويا خيز
برف و مهتاب و کوهسار بلند
جلوه ها مي کند خيال انگيز
خاصه بر عاشقي که در دل خويش
دارد از عشق خاطرات عزيز
داند آن کس که درد من دارد
خورده در جام شب شراب نشاط
ساقي آسمان مينايي
شهر آرام خانه ها خاموش
جلوه گاه سکوت و زيبايي
نيمه شب زير اين سپهر کبود
من و آغوش باز تنهايي
در اتاقي چراغ مي سوزد
ماه مانند دختري عاشق
سر به دامان آسمان دارد
چشم او گرم گوهر افشاني است
در دل شب ستاره مي بارد
گوييا درد دوري از خورشيد
ماه را نيمه شب مي آزارد
آه او هم چون من گرفتار است
آفريد اين جهان به خاطر عشق
آنکه ايجاد کرد هستي را
ا مگر آدمي زند برآب
رقم نقش خود پرستي را
عشق آتش به کاءنات افکند
تا نشان داد چيره دستي را
با دل شاعري چه ها که نکرد
در اتاقي چراغ مي سوزد
کنج فقري ز محنت آکنده
شاعري غرق بحر انديشه
کاغذ و دفتري پراکنده
رفته روحش به عالم ملکوت
دل از اين تيره خاکدان کنده
خلوت عشق عالمي دارد
نقش روي پريرخي زيبا
نقشبندان صفحه دل اوست
پرتوي از تبسمي مرموز
روشني بخش و شمع محفل اوست
ديدگاني ميان هاله نور
همه جا هر زمان مقابل اوست
هر طرف روي دوست جلوه گر است
شاعر رنجيده در دل شب
پنجه در پنجه غم افکنده
گوييا عشق بر تني تنها
محنت و رنج عالم افکنده
دل به درياي حسرت افتاده
جان به گرداب ماتم افکنده
در تب اشتياق مي سوزد
سوخته پاي تا به سر چون شمع
مي چکد اشک غم به دامانش
مي گذارد ز درد ناکامي
درد عشقي که نيست درمانش
دختر شعر با جمال و جلال
مي کند جلوه در شبستانش
در کفش جامي از شراب سخن
دامن دوست چون به دست آمد
دل به صد شوق راز مي گويد
گاه سرمست از شراب اميد
نغمه اي دلنواز مي گويد
گاه از رنج هاي تلخ و فراق
قصه اي جانگداز مي گويد
تا دلي هست هاي و هويي هست
مي وزد باد سردي از توچال
مي خرامد به سوي مغرب ماه
شاعري در سکوت و خلوت شب
کاغذي بي شمار کرده سياه
به نگاه پريرخي زيبا
مي کند همچنان نگاه نگاه
آه اينروشني سپيده دم است

 

[MEMOL...]

... و هیچ فکر نکرد که

ما

میان پریشانی ِ

تلفظ دردها

برای خوردن ِ یک سیب

چقدر تنها ماندیم ...!​

 

[*زهره*]

خوابم نمي ربود
نقش هزار گونه خيال از حيات و مرگ
در پيش چشم بود
شب در فضاي تار خود آرام ميگذشت
از راه دور بوسه سرد ستاره ها
مثل هميشه بدرقه ميکرد خواب را
در آسمان صاف
من در پي ستاره خود ميشتافتم
چشمان من به وسوسه خواب گرم شد
ناگاه بندهاي زمين در فضا گسيخت
در لحظه اي شگرف زمين از زمان گريخت
در زير بسترم
چاهي دهان گشود
چون سنگ در غبار و سياهي رها شدم
مي رفتم آنچنان که زهم ميشکافتم
مردي گران به جان زمين اوفتاده بود
نبضش به تنگناي دل خاک ميتپيد
در خويش ميگداخت
از خويش مي گريخت
ميريخت مي گسست
مي کوفت مي شکافت
وز هر شکاف بوي نسيم غريب مرگ
در خانه ميشتافت
انگار خانه ها و گذرهاي شهر را
چندين هزار دست
غربال ميکنند
مردان و کودکان و زنان ميگريختند
گنجي که اين گروه ز وحشت رميده را
با تيغ هاي آخته دنبال ميکنند
آن شب زمين پير
اين بندي گريخته از سرنوشت خويش
چندين هزار کودک در خواب ناز را
کوبيد و خاک کرد
چندين مادر زحمت کشيده را
در دم هلاک ک رد
مردان رنگ سوخته از رنج کار را
در موج خون کشيد
وز گونه شان تبسم و اميد را
با ضربه هاي سنگ و گل و خاک پاک کرد
در آن خرابه ها
ديدم مادري به عزاي عزيز خويش
در خون نشسته
در زير خشت و خاک
بيچاره بند بند وجودش شکسته بود
ديگر لبي که با تو بگويد سخن نداشت
دستي که درعزا بدرد پيرهن نداشت
زين پيش جاي جان کسي در زمين نبود
زيرا که جان به عالم جان بال ميگشود
اما در اين بلا
جان نيز فرصتي که برآيد ز تن نداشت
شب ها که آن دقايق جانکاه مي رسد
در من نهيب زلزله بيدار مي شود
در زير سقف مضطرب خوابگاه خويش
با فر نفس تشنج خونين مرگ را
احساس ميکنم
آواز بغض و غصه و اندوه بي امان
ريزد به جان من
جز روح کودکان فرو مرده در غبار
تا بانگ صبح نيست کسي همزبان من
آن دست هاي کوچک و آن گونه هاي پاک
از گونه سپيده مان پاکتر کجاست
آن چشمهاي روشن و آن خنده هاي مهر
از خنده بهار طربناک تر کجاست
آوخ زمين به ديده من بيگناه بود
آنجا هميشه زلزله ظلم بوده است
آنها هميشه زلزله از ظلم ديده اند
در زير تازيانه جور ستمگران
روزي هزار مرتبه در خون تپيده اند
آوار چهل و سيلي فقز است و خانه نيست
اين خشت هاي خام که بر خاک چيده اند
ديگر زيمن تهي است
ديگر به روي دشت
آن کودک ناز
آن دختران شوخ
آن باغهاي سبز
آن لاله هاي سرخ
آن بره هاي مست
آن چهره هاي سوخته ز آفتاب نيست
تنها در آن ديار
ناقوس ناله هاست که در مرگ زندگيست

 

[naghmeirani]

چون دشت آب نور
چون عطر پونه بودم
در ژرفنای شب
آمد نسیم و رایحه ام را برد
تا ساحل سپیده صبح ستاره سوز
تا آسمان روز
چون راز سر به مهر نهان دارم
وان شور بخش واژه نامت را
من دره عمیق غمم در من
پرواز ده طنین کلامت را
من پرواز کرده ام
از بامهای دنیا
تا دامهای دنیا

حمید مصدق

 

[*زهره*]

در انتهاي عالم
دشتي است بي کرانه
فروخفته زير برف
با آسمان بسته مه آلود
با کاج هاي لرزان آواره در افق
با جنگل برهنه
با آبگير يخ زده
با کلبه هاي خاموش
بي هيچ کورسويي
بي هيچ هاي و هويي
با خيل زاغهاي پريشان
خنياگران ظلمت و غربت
از چنگ تازيانه بوران گريخته
پرها گسيخته
با زوزه هاي گگ گرسنه
در زمهرير برف
در پرده هاي ذهن من از عهد کودکي
سرماي سخت بهمن و اسفند
اينگونه نقش بسته است
اهريمني
اماهميشه در پي اسفند
هنگامه طلوع بهار است و ايمني
شب هر چه تيره تر شود آخر سحرشود
اينک شکوه نوروز
آن سان که ياد دارمش از سالهاي دور
و انگار قرن هاست که در انتظارمش
آن سوي دشت خالي اسفند
کوهي است شکل کوه دماوند
يک شب که مردمان همه خوابند ناگهان
از دور دست ها
آواز و ساز و هلهله اي مي رسد به گوش
طبل بزرگ رعد
بر مي کشد خروش
شلاق سرخ برق
خون فسرده در دل ابر فشرده را
م يآورد به جوش
باران مهربان
بوي خوش طراوت و رحمت
آن گاه
درياي روشنايي در نيلي سپهر
معراج شاعرانه پروانگان نور
در هاله بزرگ سپيده
ظهور مهر
گردونه طلايي خورشيد
با اسب هاي سرکش
با يالهاي افشان
با صد هزار نيزه زرين بيدمشک
بر روي کوهسار پديدار مي شود
ديو سپيد برف
از خواب سهمگينش
بيدار مي شود
تا دست ميبرد که بجنبد ز جاي خويش
در چنگ آفتاب گرفتار مي شود
در قله دماوند بر دار مي شود
آنک بهار
کز زير طاق نصرت رنگين کمان
چون جان روان به کوچه و بازار مي شود
دشت بزرگ
از نفس تازه نسيم
گلزار مي شود
بار دگر زمانه
از عطر از شکوفه
از بوسه از ترانه
وز مهر جاودانه
سرشار مي شود

 

[Data_art]

​

تنها تو را سرودم

آنسان ستودمت که بدانند مردمان

محبوب من به سان خدايان ستودنيست

...

اين شعر خواندنی

اين عشق ماندنی

اين شور بودنيست

اين لحظه های پر شور

اين لحظه های ناب
اين لحظه های با تو نشستن سرودنيست


​

 

[Data_art]

قطاري به مقصد خدا مي رفت . لحظه اي در ايستگاه دنيا توقف کرد و پيامبر رو به جهان کرد و گفت:​

مقصد ما خداست. کيست که با ما سفر کند؟​

کيست که رنج و عشق توامان بخواهد؟​

کيست که باور کند دنيا ايستگاهي است تنها براي گذشتن؟​

قرن ها گذشت اما از بي شمار آدميان جز اندکي بر آن قطار​

سوار نشدند.​

از جهان تا خدا هزار ايستگاه بود. در هر ايستگاه که قطار مي ايستاد کسي کم مي شد.

قطار مي گذشت و سبک مي شد. زيرا سبکي قانون راه خداست.​

قطاري که به مقصد خدا مي رفت به ايستگاه بهشت رسيد. پيامبر گفت : اينجا بهشت است.​

مسافران بهشتي پياده شوند. اما اينجا ايستگاه آخرين نيست.​

مسافراني که پياده شدند. بهشتي شدند. امااندکي، باز هم ماندند. قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.​

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :​

درود بر شما ، راز من همين بود.​

آن که مرا مي خواهد، در ايستگاه بهشت پياده نخواهد شد.​

و آن هنگام که قطار به ايستگاه آخر رسيد ديگر نه قطاري بود​

و نه مسافري.​

کتاب پيامبري از کنار خانه ما رد شد
​

آري و ما هميشه فراموش کار



​

 

[*زهره*]

همچون شهاب ميگذرم در زلال شب
از دشت هاي خالي و خاموش
از پيچ و تاب گردنه ها قعر دره ها
نور چراغها چون خوشه هاي آتش
در بوته هاي دود
راهي ميان ظلمت شب باز ميکند
همراه من ستاره غمگين و خسته اي
در دور دست ها
پرواز ميکند
نور غريب ماه
نرم و سبک به خلوت آغوش دره ها
تن ميکند رها
بازوي لخت گردنه پيچيده کامجو
بر دور سينه هوس انگيزه تپه ها
باد از شکاف دامنه فرياد ميزند
من همچون باد مي گذرم روي بال شب
در هر سوي راه
غوغاي شاخه ها و گريز درخت هاست
با برگ هاي سوخته با شاخه هاي خشک
سر مکشند در پي هم خارهاي گيج
گاهي دو چشم خونين از لاي بوته ها
مبهوت مي درخشد و محسور مي شود
گاهي صداي واي کسي از فراز کوه
در هاي و هوي همهمه ها دور مي شود
اي روشنايي سحر اي ‌آفتاب پاک
اي مرز جاودانه نيکي
من با بميد وصل تو شب را شکسته ام
من در هواي عشق تو از شب گذشته ام
بهر تو دست و پا زءده ام در شکنج راه
سوي تو بال و پر زده ام در ملال شب

 

[MEMOL...]

می گویند ستاره ای که گاه

بالای بام خانه ی ما می آید

روح غمگین همان قاصدکی ست

که شبی از ترس باد

پشت به جنوب و رو به جایی دور

گذاشت و رفت و دیگر

به خواب هیچ بوته ای باز نیامد ...
​

سید علی صالحی

 

[tools]

می دانی
پرنده را بی دلیل اعدام می کنی
در ژرف تو
آیینه ایست
که قفس ها را انعکاس می دهد
و دستان تو محلولی ست
که انجماد روز را
در حوضچه ی شب غرق می کند
ای صمیمی
دیگر زندگی را نمی توان
در فرو مردن یک برگ
با شکفتن یک گل
یا پریدن یک پرنده دید
ما در حجم کوچک خود رسوب می کنیم
ایا شود که باز درختان جوانی را
در راستای خیابان
پرورش دهیم
و صندوق های زرد پست
سنگین
ز غمنامه های زمانه نباشند ؟
در سرزمینی که عشق آهنی ست
انتظار معجزه را بعید می دانم
باغبان مفلوک چه هدیه ای دارد ؟
پرندگان
از شاخه های خشک پرواز می کنند
آن مرد زردپوش
که تنها و بی وقفه گام می زند
با کوچه های ورود ممنوع
با خانه های به اجاره داده می شود
چه خواهد کرد
سرزمینی را که دوستش می داریم ؟
پرندگان همه خیس اند
و گفتگویی از پریدن نیست
در سرزمین ما
پرندگان همه خیس اند
در سرزمینی که عشق کاغذی است
انتظار معجزه را بعید می دانم

 

[*زهره*]

با شبنم اشک من اي نيلوفر شب
گلبرگهاي خويش را شادابتر کن
هر صبح از دامان خود خاکسترم را
بر گير و در چشمان بخت بي هنر کن
اي صبح اي شب اي سپيدي اي سياهي
اي آسمان جاودان خاموش دلتنگ
اي ساحل سبز افق
اي کوه اي بلند
اي شعر
اي رنج اي ياد
اي غم که دست مهربانت جاودانه
چون تاج زرين بر سرم بود
بازيچه دست شما فرسود فرسود
اي خيمه شب بازان افلاک
اي چهره پردازان چالاک
وقت است صندوق عدم را درگشاييد
بازيچه فرسوده را پنهان نماييد
اي دست ناپيداي هستي
بازيچه چون فرسوده شد بازيچه نو کن
اي مرگ با آن داس خونين
اين ساقه پژمرده را ديگر درو کن
اي آدمک سازان بي باک
اي يمه شب بازان افلاک
اي چهره پردازان چالاک
من هديه آوردم بهار و بابکم را
دنبال اين بازيچه هاي نو بياييد
اي دست ناپيداي هستي
با اولين لبخند فردا
خورشيد خونين را بيفروز
مهتاب غمگين را بياويز
در پرده رنگين تزوير
با نغمه نيرنگ تقدير
چون هفته ها و ماه ها و قرن ها پيش
اين آدمک هاي ملول بي گنه را
هر جا به هر سازي که ميخواهي برقصان
تو مانده اي با اين همه رنگ
من ميروم با آخرين حرف
اي خيمخ شب باز
در غربت غمگين و دردآلود اين خاک
آزاده اي زنداني تست
قرباني قهر خدا نامش محبت
زنجير از پايش جدا کن
او را چو من از دام تزويرت رها کن
همراه اين آزرده درد آشنا کن

 

[naghmeirani]

شبي غمگين تر از شبهاي فرهاد

به ياد لحظه هاي رفته بر باد

به ياد سروهاي سبز و عاشق

نشستم گريه کردم تا شقايق

صدايم يک نيستان بي قراري

غروب و حسرت و چشم انتظاري

به يادت اي عزيز نازنينم!!!!!

شبي تنها و خاکستر نشينم

از آن آتش که شب را شعله ور کرد

چه بر جا مانده جز خاکستر سرد

شکفته ياد گل در گريه هايم

پر از حرفم اگر چه بي صدايم

به سوگت اي چراغ خانه ي دل

چو کولي مي روم ، منزل به منزل

که تا شايد ز تو يابم نشانه

ز تو اي شاعر هر چه ترانه

تو را مي پرسم از اندوه مهتاب

که مي گريد به روي بستر آب

تمام چشم را من جستجويم

مگر يابم تو را در روبرويم........