روز نخست چون دم رندي زديم و عشق شرط آن بود كه جز ره آن شيوه نسپريم
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 19, 2009 #211 روز نخست چون دم رندي زديم و عشق شرط آن بود كه جز ره آن شيوه نسپريم
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 19, 2009 #212 مجنون به ریگ بادیه غمهای خود شمرد یاد زمانهای که غم دل حساب داشت
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 19, 2009 #213 بر زمین ناید ز شادی پای ما چون گردباد تا لباس خاکساری در بر ما کردهاند
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 19, 2009 #214 گر به جرم سینه صافی سنگبارانت کنند همچو آب از بردباریها به روی خود میار
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 19, 2009 #215 نیست ما را در وفاداری به مردم نسبتی دیگران آبند و ما ریگ ته جوی توایم
naghmeirani مدیر ارشد عضو کادر مدیریت مدیر ارشد Dec 20, 2009 #216 به حسنِ زود گذر ،بیش از این مناز ای دوست که دورِ گل به سر آید ،بهار می گذرد
naghmeirani مدیر ارشد عضو کادر مدیریت مدیر ارشد Dec 20, 2009 #217 صائب تبریزی صائب تبریزی بر سرِ کویِ تو غوغایِ قیامت می شد گر شکستِ دلِ عشاق صدائی نمی داشت
M mof عضو جدید Dec 20, 2009 #218 چو عاشق میشدم گفتم که بردم گوهر مقصود ندانستم که ان دریا موج خون فشان دارد
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 20, 2009 #219 [FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]بر هوشمند سلسله نهاد دست عشق[/FONT] [FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]بر هوشمند سلسله نهاد دست عشق[/FONT] [FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن[/FONT]
amator-2 عضو جدید Dec 20, 2009 #220 نعمت روی زمین قسمت پر رویان است خون دل می خورد آنکس که ندارد رویی
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 20, 2009 #221 دهان يار که درمان درد حافظ داشت فغان که وقت مروت چه تنگ حوصله بود
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 20, 2009 #222 به آهی میتوان دل را ز مطلبها تهی کردن که یک قاصد برای بردن صد نامه بس باشد
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 20, 2009 #223 تا به چند از لب میگون تو ای بی انصاف روزی ما لب خمیازه مکیدن باشد؟
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 20, 2009 #224 تیره روزان جهان را به چراغی دریاب تا پس از مرگ ترا شمع مزاری باشد
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #225 جهانِ فانی و باقی فدای شاهد و ساقی که سلطانیّ عالم را طفيل عشق می بينم
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #226 دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت من آزادی نمی خواهم که با یوسف به زندانم
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #227 آدمي بايد كه بيحالت نباشد هيچگاه گر لبِ خندان نباشد، چشم گريان هم خوشست
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #228 درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد نهال دشمنی بر کن که رنج بیشمار آرد
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #230 خامهام، گفت و شنیدم به زبان دگری است من چه دانم چه سخنها به زبانم دادند ؟
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #231 بردار نقاب ای صنم از حسن خداداد تا کعبه روان روی به بتخانه گذارند
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #232 طی شد ایام جوانی از بناگوش سفید شب شود کوتاه، چون صبح از دو جانب سر زند
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #233 تار و پود موج این دریا به هم پیوسته است میزند بر هم جهان را، هر که یک دل بشکند
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #234 دوستان گل شرمنده تشكرات من حذف شده تشكرات من را ازهمين جا بابت تمامي ارساليهاي زيبايتان پذيرا باشيد آشنائي كهنه چون گرديد، بي لذت بُوَد كوزهي نو، يك دو روزي سرد سازد آب را __________________
دوستان گل شرمنده تشكرات من حذف شده تشكرات من را ازهمين جا بابت تمامي ارساليهاي زيبايتان پذيرا باشيد آشنائي كهنه چون گرديد، بي لذت بُوَد كوزهي نو، يك دو روزي سرد سازد آب را __________________
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #235 ماهم این هفته برون رفت وبه چشـمم سالیست حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست __________________
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #236 ز شرم او نگاهم دست و پا گم کرد چون طفلی که چشمش وقت گل چیدن به چشم باغبان افتد
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #237 گلشن از نازک نهالان یک تن سیمین شده است باغ را چون ابر در آغوش میباید کشید
*زهره* مدیر بازنشسته کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #238 کوچه گرد آستین چون اشک حسرت نیستیم همچو مژگان بر در یک خانه پا افشردهایم
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #239 از چشم تو اي ساقي خراب افتاده ام ليكن بلايي كز حبيب آيد هزارش مرحبا گفتيم
eksir عضو جدید کاربر ممتاز Dec 21, 2009 #240 نور خورشیدم ز امداد خسیسان فارغم نیستم آتش که هر خاری کند رعنا مرا