// ... به نفر بعدیتون یک شعر هدیه بدین ...\\

[p_sh]

مرسی سکرت جان

ای بی وفا رسم وفا از غم نیاموزی چرا
غم با همه بیگانگی هر شب به من سر میزند
ЉЉЉЉЉЉЉЉ ​

 

[eterno]

راهيست راه عشق كه هيچش كناره نيست
آنجا جز آنكه جان بسپارند چاره نيست
هر گه كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجت هيچ استخاره نيست

 

[baran-bahari]

سهراب سپهری

نیایش

نور را پیمودیم دشت طلا را درنوشتیم
افسانه را چیدیم و پلاسیده فکندیم
کنار شن زار آفتابی سایه بار ما را نواخت
درنگی کردیم
بر لب رود پهناور رمز رویاها را سر بریدیم
ابری رسید و ما دیده فرو بستیم
ظلمت شکافت زهره را دیدیم و به ستیغ برآمدیم
آذرخشی فرود آ‚د و ما را در نیایش فرو دید
لرزان گریستیم خندان گریستیم
رگباری فرو کوفت : از در همدلی بودیم
سیاهی رفت سر به آبی آسمان سودیم در خور آسمان ها شدیم
سایه را به دره رها کردیم لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم
سکوت ما به هم پیوست وما ما شدیم
تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید
آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر تنهاتر
از ستیغ جداشدیم
من به خاک آمدم و بنده شدم
تو بالا رفتی و خدا شدی

 

[ghisoo_tala]

خیلی زیباست باران جان ممنون
باش بامن كه همه رهگذران ميگذرند همه خوبند ولي خوبترازخوب تويي.

 

[arghavan.z]

گیسو طلا جان...بی نهایت ممنونم....واقعا زیبا بود...ممنون

باید به فکر غصه گل ها بود
فکر غروب ساکت یک خورشید
باید ز درد اینه ویران شد
از غصه ی سپیده به خود لرزید
باید به فکر کوچ پرستو بود
در فکر یک کبوتر بی پرواز
باید به جای یک دل تنها بود
آرام و ارغوانی و بی آغاز
باید به حرمت غم یک گلدان
آشفته بود و خم شد و ویران شد
وقتی دلی ز غربت غم تنهاست
باید شکسته گشت و پریشان شد
باید میان خاطره کودک
چیزی شبیه لطف عروسک بود
باید برای پنجره ای تنها
یک سایبان ز ساقه ی پیچک بود
باید برای تشنگی یک یاس
زیباتر از تصور باران شد
بابد برای تازه شدن گل داد
تسکین روح خسته ی یاران شد
باید فضای نیلی رویا را
گاهی برای پونه مهیا کرد
باید هوای سرخی رز را داشت
از آسمان ستاره تمنا کرد
باید ترانه های رهایی را
در کوچه های عاطفه قسمت کرد
باید فدای خنده ی یک گل شد
در خوابهای اینه شرکت کرد
باید به خاطر گل یخ پژمرد
فکر پرنده های طلایی بود
باید سکوت اینه را فهمید
در انتظار صبح رهایی بود
باید به فکر حسرت شبنم بود
فکر سپیدی غزل یک یاس
فکر پناه دادن یک لاله
فکر غریب ماندن یک احساس
باید میان خواب گلی گم شد
ایینه بود و عاشق بارانی
باید شبی ز روی صداقت رفت
در کلبه ی نسیم به مهمانی
باید برای پونه دعایی کرد
زیر عبور تند زمان تنهاست
باید شنید قصه ی دریا را
تا دید او برای چه در غوغاست
باید به فکر عمر شقایق بود
فکر نیاز آبی نیلوفر
فکر هجوم ممتد یک اندوه
فک هوای ابری چشمی تر
باید به فکر زردی دلها بود
فکر حضور دائمی پاییز
فکر غریب بودن شمتی برف
باریدنی عجیب و کم و یکریز
باید برای عاطفه فکری کرد
پشت حصار فاصله ها مانده
ایا کسی به تازگی از احساس
شعری برای تازه شدن خوانده ؟
باید به فکر رسم نوازش بود
آرام ومهربان و تماشایی
باید برای عاطفه شعری ساخت
با خانه های ‌آبی و رویایی
باید فشرد دست محبت را
آن گاه آسمانی و زیبا شد
وشید شهد عشق ز یک چشمه
با احترام دریا شد
باید پناه و پر از احساس
باید دلی به وسعت دریا داشت
باید به اوج رفت و برای دل
یک خانه هم همیشه همانجا داشت...(مریم حیدرزاده)

 

[Aseman Etemaad]

نبودم
آنجا که باید ستاره می شدم
آسمان به ریسمان دلم بسته بود.
تمام زمزمه ها را
شنیدم
اما
صدا نبودم
آنجا که باید فریاد می شدم.
و
تو را به کوچه سپردم
آنجا که باید
کوه کوه کوه
کنار تو می ماندم
ستاره را به تو می بخشم
آسمان را به تو می بخشم
فریاد را به تو می بخشم..........

 

[russell]

نبض حروف ما
در غیبت مرکب مشاق می زند
در ذهن حال جاذبه شکل از دست می رود
باید کتاب رابست
باید بلند شد
درامتداد وقت قدم زد
گل را نگاه کرد
ابهام را شنید
باید دوید تا ته بودن
باید به بوی خک فنا رفت
باید به ملتقای درخت و خدا رسید
باید نشست
نزدیک انبساط جایی میان بیخودی و کشف

 

[Ebram]

دلم را با نگاهت خوش نمودم ---- به بیراهت خَرم را هُش نمودم

چو لبخندم زدی دیوانه گشتم ---- برفتم تیپ دختر کش نمودم

 

[baran-bahari]

نادر نادرپور

بر آستان بهار

من آن درخت زمستانی ، بر آستان بهارانم
که جز به طعنه نمی خندد ،‌ شکوفه بر تن عریانم
ز نوشخند سحرگاهان ،‌ خبر چگونه توانم داشت
منی که در شب بی پایان ، گواه گریه ی بارانم
شکوه سبز بهاران را ،‌ برین کرانه نخواهم دید
که رنگ زرد خزان دارد ، همیشه خاطر ویرانم
چنان ز خشم خداوندی ،‌ سرای کودکی ام لرزید
که خک خفته مبدل شد ، به گاهواره ی جنبانم
درین دیار غریب ای دل ،‌ نشان ره ز چه کس پرسم ؟
که همچو برگ زمین خورده ، اسیر پنجه ی طوفانم
میان نیک و بد ایام ، تفاوتی نتوانم یافت
که روز من به شبم ماند ،‌بهار من به زمستانم
نه آرزوی سفر دارد ، نه اشتیاق خطر کردن ،‌
دلی که می تپد از وحشت ، در اندرون پریشانم
غلام همت خورشیدم ، که چون دریچه فرو بندد
نه از هراس من اندیشد ، نه از سیاهی زندانم
کجاست باد سحرگاهان ،‌ که در صفای پس از باران
کند به یاد تو ، ای ایران !‌ به بوی خاک تو مهمانم

 

[ghisoo_tala]

هرچه خوردی مال مور است
هرچه بردی مال گور
هرچه داری مال وارث
هرچه کردی مال توست

 

[comudf]

تلخی عشق چون دگر پیش دلم نموده خوش
باز بوی چشمانم این زهر شکر نمای را

 

[هستی فرهادی]

...

...

با یار شکر لب گل اندام
بی بوس و کنار خوش نباشد
هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد

 

[eterno]

صنما با غم عشق تو چه تدبير كنم
تا به كي در غم تو ناله ي شبگير كنم
گر بدانم كه وصال تو بدين دست دهد
دل و دين را همه در بازم و توفير كنم

 

[ghisoo_tala]

عقل گويد شش جهت حد است و بيرون راه نيست ،عشق گويد راه هست و رفته ام من بارها

 

[ghisoo_tala]

گفتم: ای پیر جهاندیده بگو ..​

از چه تا گشته، بدینسان کمرت؟!​

مادرت زاد، باینصورت زشت؟ ..​

یا که ارثی است ترا، از پدرت؟!​

ناله سرداد: که فرزند .. مپرس​

سرگذشت من افسانه پرست ..​

آسمان داند و دستم، که چسان ​

کمرم تا شد و تا خورده شکست​

هر چه بد دیدم از این نظم خراب​

همه از دیده ی قسمت دیدم ..​

فقر و بدبختی خود، در همه حال​

با ترازوی فلک سنجیدم!​

تن من یخ زده در قبر سکوت!​

دلم آتش زده از سوزش تب!​

همه شب تا به سحر لخت و ملول​

آسمان بود و من و دست طلب!​

عاقبت در خم یک عمر تباه​

واقعیات، بمن لج کردند ..​

تا ره چاره بجویم ز زمین​

کمرم را به زمین کج کردند! ​

 

[سحرخوان]

آنچه در غيبتت اي دوست به من ميگذرد
نتوانم كه حكايت كنم الا به حضور

 

[comudf]

زنده کنند و باز پر و بال نو دهند
هر چند بر کنید شما پر و بال گل
هست صلاح دل و دین صورت آن ترک یقین
چشم فرو مال و ببین صورت دل صورت دل
حضرت مو لانا

 

[eterno]

دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد
چرا چون لاله,خونین دل نباشم
که با ما نرگس او سر گران کرد

 

[p_sh]

دل جدا دیده جدا سوی تو پرواز کند
گرچه من در قفسم بال و پرم بسیار است

 

[گلابتون]

ممنون پريسا جان زيبا بود

او به من مي گويد اي آغوش گرم
مست نازم كن ، كه من ديوانه ام
من به او ميگويم اي نا آشنا
بگذر از من، من تورا بيگانه ام

آه از اين دل ، آه از اين جام اميد
عاقبت بشكست و كس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بيگانه اي
اي دريغا ، كس به آوازش نخواند

 

[hami_life]

سحرگه در چمن خوشرنگ شد گل
نگاهش كردم و دلتنگ شد گل

به دل گفتم كه نازست اين، مينديش
چو دستي پيش بردم، سنگ شد گل

 

[ghisoo_tala]

لطفیست بر ما که میکند غم دوست ، ورنه دل تنگ ما چه جای غم اوست .

 

[comudf]

تو به خانه ای نشاید در خانه باز کردن ... به تکلمی دهانت بگشود عقده هایم
چه خوش است کشف معنی بر اهل راز کردن...سر کوی دلبر من چو حریم کعبه ماند

 

[ghisoo_tala]

اشكي كه بي‌صداست پشتي كه بي‌پناست دستي كه بسته است پايي كه خسته است دل را كه عاشق است حرفي كه صادق است شعري كه بي‌بهاست شرمي كه آشناست دارايي من است ارزاني شماست

 

[eterno]

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

 

[گلابتون]

ممنون دوست من زيبا بود

بر لبم شعله هاي بوسه تو
مي شكوفد چو لاله گرم نياز
در خيالم ستاره اي پرنور
مي درخشد ميان هاله راز
ناشناسي درون سينه من
پنجه بر چنگ و رود مي سايد
همره نغمه هاي موزونش
گوئيا بوي عود مي آيد
آه.... باور نمي كنم كه مرا
با تو پيوستني چنين باشد

 

[baran-bahari]

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در اینه زندگی می کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین که شهوت تکرار من درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت سلامی دوباره خواهم داد
می ایم می ایم می ایم
با گیسویم : ادامه بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می ایم می ایم می ایم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا
در آستانه پرعشق ایستاده سلامی دوباره خواهم داد

فروغ فرخزاد​

 

[baran-bahari]

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد


به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در اینه زندگی می کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین که شهوت تکرار من درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت سلامی دوباره خواهم داد
می ایم می ایم می ایم
با گیسویم : ادامه بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می ایم می ایم می ایم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا
در آستانه پرعشق ایستاده سلامی دوباره خواهم داد

فروغ فرخزاد​

 

[باران بهاری]

اشک ها آهسته می لغزند بر رخسار زردم
آرزو دارم روم جایی که دیگر برنگردم..

 

[p_sh]

می شود چیزی گفت
حرفی زد...
بی که لب ها تکانی بخورند!
حرفم این بود:
کسی از حال کسی اگه نیست،
حالی نیست!