بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[tinou]

ما دو تن مغرور
هر دو از هم دور
وای در من تاب دوری نیست
ای خیالت خاطر من را نوازشبار
بیش از این در من صبوری نیست
بی تو من تنهای تنهایم
من به دیدار تو می آیم

 

[tinou]

دستهایم بی حس و نگاهم نگران ​

می توانی تو بیا سر این قصه بگیر و بنویس
این قلم؛ این کاغذ؛ اینهمه مورد خوب!!!
راستش می دانی طاقت کاغذ من طاق شده...
پیکر نازک تنها قلمم ؛زیر آوار غم و درد ببین خرد شده!​

می توانی تو بیا سر این قصه بگیر و بنویس...
می توانی تو از این وحشی طوفان بنویس!
من دگر خسته شدم ​

..
راست گفتند می شود زیبا دید؛ می شود آبی ماند!
اما ... تو بگو ؛​

گل پرپر شده را زیباییست؟! رنگ مرگی آبیست؟ ​

می توانی تو بیا؛ این قلم ؛ این کاغذ
بنشین گوشه دنجی و از این شب بنویس
بنویس از کمر بید شکسته ؛ و یک پنجره ساکت و بسته!
ازمن! آنکه اینگونه به امید سبب ساز نشسته
هر چه می خواهی از این صحنه به تصویر بکش..
صحنه ئ پیچش یک پیچک زشت؛ دور دیوار صدا!
حمله ئ خفاشان !!
جراتش را داری که ببینی قلمت می شکند؟
کاغذت می سوزد؟ ​

من دگر خسته شدم. می توانی تو بیا
این قلم؛ این کاغذ؛ اینهمه مورد خوب
من دگر خسته ام از این تب و تاب .
تو بیا و بنویس
​

 

[tinou]

پشتم لرزید ، آن زمان که سرمای مرگ را احساس کردم
گریه کردم
که می دانم هیچ چشمی بر مرگ من نمی گرید
کسی برای قبر من شیر سنگی نمی تراشد
پس وصیت می کنم ،
تمام نداشته هایم را
تمام تنهایی هایم را
تمام اشک هایم را

و تمام آرزو های که ، تا ابد آرزو می مانند

با یک سلام و یک خداحافظ ...
آغاز و پایانی بی نظیر را
در یک عمر انتظار مهر و موم می کنم
یک عمر آشفتگی و اشک
با گریه متولد شدم و در گریه پایانم ...

آری ،
پایان باشکوه تنهایی من

در شمارشی معکوس برای آغازی نو

لبخند به لب چشمانم را می بندم ...

 

[mohammad.ie69]

بی تومهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم
شوق دیدارتولبریزشدازجام وجودم شدم
آن عاشق دیوانه که بودم
درنهانخانه ی جانم گل یاد تودرخشید
باغ صدخاطره خندیدعطرصدخاطره پیچید:یادم آمدکه شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم
پرگشودیم ودرآن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی برلب آن جوی نشستیم
توهمه رازجهان ریخته درچشم سیاهت
من همه محوتماشای نگاهت آسمان صاف وشب آرام
بخت خندان وزمان رام خوشه ی ماه فروریخته درآب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب وصحراوگل وسنگ همه دل داده به آوازشباهنگ
یادم آمد تو به من گفتی:ازاین عشق حذرکن
لحظه ای چندبراین آب نظرکن...
آب آیینه ی عشق گذران است
توکه امروزنگاهت به نگاهی نگران است.
باش فرداکه دلت با دگران است
تافراموش کنی چندی ازاین شهرسفرکن
گفتم:حذرازعشق ندانم،
سفرازپیش توهرگزنتوانم،نتوانم
روز اول که دل من به تماشا ی توپرزد
چون کبوترلب بام تونشستم توبه من سنگ زدی
من نرمیدم نگسستم
بازگفتی:که توصیادی ومن آهوی دشتم
تابه دام تودرافتم همه جاگشتم وگشتم
حذرازعشق ندانم،نتوانم
اشکی ازشاخه فروریخت
مرغ شب ناله ی تلخی زد وبگریخت
اشک درچشم تولرزیدماه برعشق توخندید
یادم آید که دگرازتوجوابی نشنیدم
پای دردامن اندوه کشیدم،نگسستم نرمیدم
رفت درظلمت غم آن شب وشبهای دگرهم
نگرفتی دگرازعاشق آزرده خبرهم!
نکنی دیگرازآن کوچه گذرهم!
بی تواما به چه حالی من ازآن(کوچه)گذشتم

 

[tinou]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]فاصله را تو يادم دادي[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]وقتي با لبخند [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دور شدي از من [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عكاس بهتر از ما فاصله را مي فهميد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تو در عكس نيستي[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]فاصله يعني تو[/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]هيچ وقت حسود نبودم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ولي از ديدن شادي ات به خود مي پيچم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]هيچ وقت بدجنس نبودم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ولي آرزو دارم يك روز خوش هم نبيني[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]هيچ وقت بدگمان نبودم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ولي مطمئنم تو هر ثانيه به من خيانت مي كني[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]با تمام اينها خوشحالم كه هنوز عاشقت نشدم،[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]فقط حاضرم برايت بميرم[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]...[/FONT][/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]چه كسي مي داند كه تو در پيله تنهايي خود تنهايي؟
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]چه كسي مي داند كه تو در حسرت يك روزنه در فردايي؟
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]پيله ات را بگشا تو به اندازه يك پروانه زيبايي[/FONT]
[/FONT][/FONT]

 

[tinou]

تمام زبان های زنده ی دنیا را کم آورده ام تو به من بیاموز
م
ی
خ
و
ا
ه
م
ت
را چگونه بنویسم؟

 

[tinou]

سفر آغاز هر چه دلتنگی و هجوم هرچه انتظارهای به سر نيامده . من در اينجا منتظرت ميمانم و روزی که باز گردی چشمانم را مرهم حرفهايت می گذارم

 

[tinou]

مي دانم دوست داشتنت گناه بود
مثل وسوسه سيب وگندم​

ببخش مرا، به ستاره ايكه راه شيري اش راگم كرده است
وباران دير هنگام ابري
كه خواب مانده بود​

 

[banooyeariayi]

زندگی به من آموخت که چگونه گریه کنم اما گریه به من نیاموخت که چگونه زندگی کنم…..تو نیز به من آموختی چگونه دوست بدارم اما به من نیاموختی که چگونه تو رو فراموش کنم

 

[banooyeariayi]

دوست دارم ​

در بياباني رها از غصه ها​

همچو كودك چابكي آغازم​

شايد اين حس غريبم اين نشاطم​

حاصل پيروزي ابر لطيفي ​

بر خشن خورشيد بي ذوقيست​

يا كه شايد چون كه ميگردد دوچشمم باز باز​

ومي بينم تمام جاي جاي زندگي را​

راستي من چقدر​

دوست دارم​

اين هوا را در باغ​

يا كه با ماهي سرخ ​

لب يك شط با دوست​

يا كنار پنجره رو به باغ​

چه قدر ميخندم​

به تمام غمها​

راستي گفتم رود​

رودخانه چه قشنگ است در اين حال وهوا​

در غروب و تماشاي ماهيها​

وصداي آب را​

در سكوت فهميدن​

چه ميگويد:​

"شرشر" "چرچر"​

در زبان آب​

"چرچر" يعني آرامش​

يعني لاي لاي​

پس چه خوب است بخوانيم در اين حال وهوا​

در كنار رود​

پس از بازي شاد كودك​

وبينديشيم به آب​

پدرم وقتي رفت​

من تماشا كردم​

ديدمش خندان رفت​

بعد از آن بود​

كه در قاب به من ميخنديد​

ولي از دير زمانيست ​

پدر غمگين است​

روي سويم نمي تاباند​

از همان روز دگر​

آسمان گريه نكرد​

رودها خشك شدند​

آسمان تار نشد​

...​

زندگي در گذر است​

گذري بس دلگير​

وفردايي خاموش خاموش​

و ديروزي را كه :​

چقدر زود گذشت ....​

 

[banooyeariayi]

[FONT=courier new, courier, mono]----- جاده -----[/FONT]​

من نگاهم را به جاده خواهم دوخت ​

و به چشم جاده زندگی را تفسیر خواهم کرد​

جاده را دوست بایدداشت ​

چون عبور از هر چه باشد زیباست​

کوله بارم بردوش​

وراهی دراز در پیش​

باهر تیک تاک ساعت کوچکم​

کلی راه میپیمایم​

واین لذت بخش است​

امیدم به فردانیست ​

که امیدم به پایان راه است​

فقط نگران اینم که:​

راه رفته را دوباره بپیمایم​

....به امید زیبایی پایان راه.​

 

[banooyeariayi]

نه سلامم نه علیکم
نه سپیدم نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی
و نه آنگونه که گفتند و شنیدی
نه سمائم نه زمینم
نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم
نه سرابم
نه برای دل تنهایی تو جام شرابم
نه گرفتار و اسیرم
نه حقیرم
نه فرستادۀ پیرم
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم
نه جهنم نه بهشتم
چُنین است سرشتم
این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم
بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم ...

 

[banooyeariayi]

آرزوی من اینست
که دو روز طولانی
درکنار تو باشم فارغ از پشیمانی
آرزوی من اینست
یا شوی فراموشم
یا که مثل غم هر شب گیرمت در آغوشم

آرزوی من اینست
که تو مثل یک سایه
سر پناه من باشی
لحظه تر گریه

آرزوی من اینست
نرم و عاشق و ساده
همسفر شوی با من در سکوت یک جاده
آرزوی من اینست
هستی تو من باشم
لحظه های هوشیاری مستی تو من باشم

آرزوی من اینست
تو غزال من باشی
تک ستاره روشن در خیال من باشی
آرزوی من اینست
در شبی پر از رویا
پیش ماه و تو باشم
لحظه ای لب دریا

آرزوی من اینست
از سفر نگویی تو
تو هم آرزویی کن
اوج آرزویی تو
آرزوی من اینست
مثل لیلی و مجنون
پیروی کنیم از عشق
این جنون بی قانون
آرزوی من اینست
زیر سقف این دنیا
من برای تو باشم
تو برای من تنها

 

[banooyeariayi]

[COLOR=#00000]امشب میخوام تا صبح فقط بشینم و نگات كنم
تا صبح برات از عشق بگم اسیر لحظه هات كنم
امشب میخوام یادت بیاد هر چی بهم گفته بودی
هر حرفی كه زده بودی ، هر قولی كه داده بودی
امشب میخوام برای تو ،گریه كنم دعا كنم
میخوام بگم كه میخوامت، راز دل رو افشا كنم
امشب میخوام از سوز شمع ،از دل پروانه بگم
سر روی شونت بذارم از من دیوانه بگم
میخوام بدونی دلم رو زندونی كردی ، اسیره
میخوام بدونی كه بری این دل دربند، می میره
امشب فقط تو رو میخوام، نگاه تو هستی من
بودن تو زندگیمه، رفتن تو نیستی من
امشب میخوام خواستنت رو تو كوچه فریاد بزنم
ساز بزنم، شعر بخونم، اسم تو رو داد بزنم[/COLOR]

 

[banooyeariayi]

عشق یعنی تا ابد بی سرنوشت
عشق یعنی زندگی تا زیر صفر
عشق یعنی پر کشیدن تا عروج
عشق یعنی طی راه بی فروغ
عشق یعنی ناله گیتار من
عشق یعنی درد بی درمان من
عشق سودای دل بیمار ماست
عشق مرگ لحظه دیدار ماست
عشق فریاد اناالحق گفتن است
عشق در آغوش یاران خفتن است
عاشقی باید که آن را درک کند
این زبان از گویش عشق عاجز است

 

[banooyeariayi]

[COLOR=#00000]تو کجایی که ببینی از غمار گریه شکستم
روی خاک غربت تو من به سوگ تو نشستم
تو کجایی که ببینی لحظه های بی کسی مو
فصل سرد بی تو بودن هقهق دلواپسیمو
بی تو سخته رفتن من ، بی تو سخته موندن من
این چه وقته سفرت بود ای امید بودن من[/COLOR]

 

[maryam_22]

آبی بپوش وقت عــزا هم بــرای من
خندان بیا به بدرقه ام ، پابه پای من
هرچند ، تو که کوه دماوند نیستی
تا نشکنی درون خودت در هوای من
روزی که می برند مرا روی دستــها
دنبال دست توست فقط چشمهای من
حتی نخوان زدفتر شـــــعرم حکایتی
تا در دل تو هیــچ نیـفتـــد بــلای من
نذری بکن که آتش دوزخ نســــوزدم
یک آسمان پرنده رها کن به جای من!


شیدا شیرزاد

 

[banooyeariayi]

وای کلمات

از سقوط می هراسم

فریاد میزنم

نه از وحشت جدایی

نه از معنای تو

از دفتر بی برگ سفیدم

دلتنگم . . .

 

[naghmeirani]

بسیار غریده ام
توفان نبوده ام، اما

بسیارفرود آمده ام
برف نبوده ام، اما

بسیار باریده ام
بی آنکه باران باشم

بسیار خروشیده ام
نه ، رودخانه هم نبوده ام اما

بسیار سر کوبیده ام به ساحل
آری، موج سر کشی بوده ام در دل دریا

اینک اما
کودکی بیش نیستم
که جز در آغوش تو آرام نمی یابد......

 

[maryam_22]

ای که چشم آشتی از زندگانی داشتی ​

دیگر از این زندگانی قهر کرده است آشتی​

با خدا جنگیدی و دیگر میان عرش و فرش ​

یک وجب جا از برای آشتی نگذاشتی​

تا نکاری تخم طاعت،کشت عزّت ندروی ​

سودآن عصیان که کشتی این زیان برداشتی​

جز خدا حرف کسی را پشتوانه هست؟نیست​

از چه آیات الهی پشت و رو پنداشتی​

دوستان انگاشتی اهریمنان وین عاقبت​

مزد آن که انبیا را دشمنان انگاشتی​

زای عَلَم های ستم افراشتن روی زمین​

آه مظلومان عالم را به عرش افراشتی​

دل که بود انبان غم اکنون بود انبار غم​

بس که بار ظلم و کین بالای هم انباشتی​

نه هواداری نه آب و نان نه هیچت کشت و کار​

باری اکنون بار شیرین خور که شیرین کاشتی​

شهریارا با تو زندان جهان باید حجیم​

کز امانت این موکّل خود به خود بگماشتی​

استاد شهریار​

 

[elyana]

از نواي تو بود زمزمه زير و بمم

دم بود نايي و من در دم دم هستم ني
بند بندم همگي پر بود از نغمه وي
هر دم از دم بزند آتشم اندر رگ و پي
عشق دمگاه به رومم کشد و گاه به ري

گاه اندر عرب اندازد و گاهي عجمم

يارب اين ناي و ني و ما و من و دمدمه چيست ؟
دم به دم مي دمد و صاحب دم پيدا نيست
پرصدا کرده جهان را ز منم ، اين من کيست ؟
منم اين صاحب دم ، يا من او هردو يکي است ؟

او منم يا منم او يا بود از او منم ام ؟

منم آن ذات که در عين صفات آمده ام
از حضور شه شيرين حرکات آمده ام
خضر راه حقم و از ظلمات آمده ام
گمرهان را هله ، از بهر نجات آمده ام

اي بسا مرده که يک دم شود احيا ز دمم

من که از باده خم هو هو مخمورم
نيست جز دردکشي ، چيز دگر منظورم
من ز هفتاد و دو ملت به حقيقت دورم
بر سر دار اناالحق زنم و منصورم

خصم اگر سنگ ببارد به سرم ، نيست غمم

شاعر : مقدس فاني

این شعرو فرمان فتحلیان خونده منکه عاشقشم. مرسی که شاعرش رو معرفی کردی.

 

[دختر شرقی]

اهل دانشگاهم
رشته ام علافی‌ست
جیب‌هایم خالی ست
پدری دارم
حسرتش یک شب خواب!
دوستانی همه از دم ناباب
و خدایی که مرا کرده جواب.
اهل دانشگاهم
قبله‌ام استاد است
جانمازم نمره!
خوب می‌فهمم سهم آینده من بی‌کاریست
من نمی‌دانم که چرا می‌گویند مرد تاجر خوب است و مهندس بی‌کار
وچرا در وسط سفره ما مدرک نیست!
(چشم ها را باید شست
جور دیگر باید دید)
باید از آدم دانا ترسید!
باید از قیمت دانش نالید!
وبه آنها فهماند که من اینجا فهم را فهمیدم
من به گور پدر علم و هنر خندیدم!
کار ما نیست شناسایی هردمبیلی!
کار ما نیست جواب غلطی تحمیلی!
کار ما شاید این است
که مدرک در دست
فرم بی‌گاری هر شرکت بی‌پیکر را
پر بکنیم

روز مهندس گرامی باد

 

[لیمویی]

زندگی زیباست ای زیباپسند
زیبه اندیشان به زیبایی رسند
آنقدر زیباست این بی بازگشت
کز برایش میتوان از جان گذشت

 

[mahyam68]

اگر در زندگی ام
مردی بوده که دوستم بدارد
به خاطر خرمن طلایی ِ گیسوانم
و عطر ِ مشکسای تنم
(من چون آهو تیز پایم )،
پس خوش خیال
دل به حقیقتِ باد بسته است.

اما اگر هرازگاهی
یا تنها یکبار
مردی بوده که دوستم بدارد
فقط به خاطر اندوهم
وصف ناپذیر و نامعلوم
همچون اندوه فاخته
پس او
دل به حقیقت من بسته و
عاشقانه دوستم داشته است.

 

[maryam_22]

باید خریدارم شوی، تا من خریدارت شوم
باید گرفتارم شوی، تا من گرفتارت شوم

من نیستم چون دیگران، بازیچه بازیگران
اول به دام آرم تو را،آنگه گرفتارت شوم

 

[*زهره*]

هزار سال به سوي تو آمدم افسوس !
هنوز دوري ! دوراز من اي اميد محال
هنوز دوري
آه
از هميشه دورتري
هميشه اما در من کسي نويد مي دهد
که مي رسم به تو
شايد هزار سال ديگر
صداي قلب تو را پشت آن حصار بلند
هميشه ميشنوم
هميشه سوي تو مي آييم
هميشه در راهم
هميشه با تو ام اي جان
هميشه با من باش
هميشه
اما
هرگز مباش چشم به راه ... [FONT=&quot][/FONT]

 

[maryam_22]

اي رهگذر قدري ​

درنگ كن!​

و روي سنگ مزار غبار گرفته ام​

نقش يك گل نرگس بكش​

تا عطرش​

تمام تنهائي مرا پر كند...​

 

[amator-2]

دنبال من میگردی و حاصل ندارد

این موج عاشق کاربا ساحل ندارد



باید ببندم کوله بار رفتنم را

مرغ مهاجر هیچ جا منزل ندارد



من خام بودم،داغ دوری! پخته ام کرد

عمری که پایت سوختم قابل ندارد



من عاشقی کردم تواما سرد، گفتی :

از برف اگر آدم بسازی دل ندارد



باشد ولم کن باخودم تنها بمانم

دیوانه با دیوانه ها مشکل ندارد



شاید به سرگردانی ام دنیا بخندد

موجی که عاشق میشود ساحل ندارد

 

[maryam_22]

سيمين بهبهاني

سيمين بهبهاني

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است
دو صد بیم از سفر دارد
زنی را می شناسم من
که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من
که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته
کجا او لایق آنست؟
زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟
زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد
زنی می گرید و گوید
به سینه شیر کم دارد
زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند
زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم او اینست:
نگاه سرد زندانبان!
زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بد بختی چه بد بختی!
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد و گوید
که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند
اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد
زنی می ترسد از رفتن
که او شمعی ست در خانه
اگر بیرون رود از در
چه تاریک است این خانه!
زنی شرمنده از کودک
کنار سفره ی خالی
که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری
و من تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه
که او نازای پردرد است!
زنی را می شناسم من
که نای رفتنش رفته
قدم هایش همه خسته
دلش در زیر پاهایش
زند فریاد که: بسه
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود
هزاران بار جنگیده
و چون فاتح شده آخر
به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده!
زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند
زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند
زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در شکم دارد
زنی در بستر مرگ است
زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد؟
نمی دانم، نمی دانم
شبی در بستری کوچک
زنی آهسته می میرد
زنی هم انتقامش را
ز مردی هرزه می گیرد
...زنی را می شناسم من​

 

[بانو امین]

شعر خوان هشتم که مال اخوان ثالثه. همه خوندن دیگه. تو کتاب پیش بود. هربار خوندم گریه کردم