آيات رحمت

[گلبرگ نقره ای]

سلام دوستان
با اجازه ميخواستم اين تايپك رو بزنم و هر روز بيام آيه هايي از قرآن بكه به نظرم قشنگ ميادو بذارم با كمي توضيح
اگه دوستان هم كمكم كنن و در جريان خوندن قرآن به اين آيات برخوردن برامون بذارن تا استفاده كنيم...
مرسي

 

[گلبرگ نقره ای]

آيات30 و31 سوره بقره:
به ياد آور وقتي پروردگار فرشتگان را فرمود: من در زمين خليفه خواهم گماشت، گفتند آيا كساني خواهي گماشت كه فساد كنند و خونها بريزند و ما خود تسبيح و تقديس مي كنيم.
خدا فرمود: من چيزي از اسرار خلقت بشر مي دانم كه شما نمي دانيد. و ياد داد به آدم همه اسماء را و آنگاه حقايق آن اسماء را در نظر فرشتگان پديد آورد و فرمود: اسماء اينان را بيان كنيد اگر شما در دعوي خود صادقيد....

 

[گلبرگ نقره ای]

مپوشانيد حق را به باطل تا پنهان سازيد حقيقت را و حال آنكه به حقانيت آن آگاهيد (42بقره)

نماز بپا داريد و زكات بدهيد و با خداپرستان حق را اطاعت كنيد (43بقره)

چگونه شما كه مردم را به نيكوكاري دستور ميدهيد خود را فراموش مي كنيد و حال آنكه كتاب خدا را مي خوانيد و در آن انديشه و تعقل نميكنيد (44 بقره)

ياري جوييد از خدا به صبر و نماز كه امري بسيار بزرگ و دشوار است مگر بر خداپرستان (45بقره)

 

[venoos*m]

قل يا عبادي الذين اسرفواعلي انفسهم لاتقنطوا من رحمه الله

ان الله يغفرالذنوب جميعاانه هوالغفورالرحيم

بگو: «اى بندگان من كه بر نفس خویش اسراف (و ستم) كرده‏اید! از رحمت خداوند مأیوس نشوید، همانا خداوند همه‏ى گناهان را مى‏بخشد، زیرا كه او

بسیار آمرزنده و مهربان است. (سوره زمر؛ آیه 53)

 

[گلبرگ نقره ای]

آنان كه ايمان آورده و ايمان خود را به ستم نيالودند ايمني آنهاراست، و هم آنان به حقيقت هدايت يافته اند.(82 سوره انعام)

 

[گلبرگ نقره ای]

و پيروي كردند سخناني را كه ديو و شياطين در ملك سليمان مي خواندند و هرگز سليمان به خدا كافر نگشت و لكن شياطين كافر شدند و سحر به مردم مي آموختند و آنچه را كه به دو فرشته هاروت و ماروت در بابل نازل شده ياد ميدادند و به هيچ كس چيزي نمي آموختند مگر آنكه بدو مي گفتند كه كار ما فتنه است مبادا كافر شوي .....
(102 سوره بقره)

 

[گلبرگ نقره ای]

آنان گه چون به حادثه سختي گرفتار شوند صبوري پيش گرفته و گويند : ما به فرمان خدا آمده و به سوي او رجوع خواهيم كرد. آن گروهند مخصوص الطاف الهي و رحمت خاص خدا، و آنان خود هدايت يافتگانند.
(آيات 156و157 سوره بقره)

 

[گلبرگ نقره ای]

پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و شكر نعمت من بجاي آريد و كفران نعمت من نكنيد. (152سوره بقره)

اي اهل ايمان در پيشرفت كار خود صبر و مقاومت پيشه كنيد و به ذكر خدا و نماز توسل جوييد كه خدا ياور صابران است.(153سوره بقره)

 

[گلبرگ نقره ای]

شما هرگز به مقام نيكوكاران و خاصان خدا نخواهيد رسيد مگر از آنچه دوست مي داريد در راه خدا انفاق كنيد.(92 سوره آل عمران)

 

[nafis...]

آنان که ایمان آوردند،آرام گیرد دل های ایشان به یاد خدا همانا به یاد خدا آرام گیرد دل ها(28 رعد)

و حکم کرد پروردگار تو که پرستش نکنید جز او را و به پدر و مادر نیکی کنید اگر برسند نزدت پیری را یکی از آنان یا هر دو پس نگو به ایشان اف ونهیب نزن برایشان و بگو بدیشان گفتاری گرامی.(23 اسرا)

 

[گلبرگ نقره ای]

بسياري از اهل كتاب آرزو دارند كه شما را از ايمان به كفر برگردانند به سبب رشك و حسدي كه برايمان شما برند بعد از آنكه حق برآنها آشكار گرديد، پس اگر ستمي به شما رسيددرگذريد و مدارا كنيد تا فرمان خدا كه البت برهر چيز قادر و تواناست برسد.
آيه 109 سوره بقره

 

[گلبرگ نقره ای]

نيكوكاري آن نيست كه روي به جانب مشرق و مغرب كنيد چه اين چيز بي اثري است ليكن نيكوكار كسي است كه به خداي عالم و روز قيامت و فرشتگان و كتاب آسماني و پيغمبران ايمان آرد و دارايي خود را در راه دوستي خدا به خويشان و يتيمان و فقيران و رهگذران و گدايان بدهد و در آزاد كردن بندگان صرف كند و نماز به پا دارد و زكات مال به مستحق برساند و با هر كه عهد بسته به موقع خود وفا كند و در كارزار و سختيها صبور و شكيبا باشد و به وقت رنج و ثعب صبر پيشه كند، كساني كه بدين اوصاف آراسته اند آنها به حقيقت راستگويان و آنها پرهيزكارانند.
آيه 177 سوره بقره

 

[Paydar91]

سوره ی عصر در عین کوتاهی خیلی قابل تامله:

سوگند به عصر (1).
که انسانها همه در خسران و زیانند (2).
مگر افراد و اقلیتی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده ‏اند و یکدیگر را به حق سفارش کرده و به صبر توصیه نموده‏ اند (3). .
.
.
.
و العصر در این کلمه به عصر سوگند یاد شده، و از نظر مضمونی که دو آیه بعد دارد مناسب‏تر آن است که منظور از عصر، عصر ظهور رسول خدا (صلی الله‏ علیه‏ وآله‏ و سلّم‏) باشد، که عصر طلوع اسلام بر افق مجتمع بشری، و ظهور و غلبه حق بر باطل است، چون مضمون دو آیه بعد این است که خسران عالم انسان را فراگیر است و تنها کسانی را فرا نمی‏گیرد که از حق پیروی نموده، و در برابر آن صبر کنند، و این اقلیت عبارتند از کسانی که به خدا و روز جزا ایمان آورده و عمل صالح کنند.
ولی بعضی گفته‏ اند: مراد از عصر، وقت عصر، یعنی آخر روز است، چون این وقت دلالت دارد بر تدبیر ربوبی که روز را می‏برد و شب را می‏آورد، و قدرت و سلطنت را از سلطان روز یعنی خورشید سلب می‏کند.
بعضی دیگر گفته ‏اند: مراد نماز عصر است، که نماز وسطی است که از همه نمازهای یومیه فضیلت بیشتری دارد.
بعضی دیگر گفته ‏اند: مراد شب و روز است، که اصطلاحا به آنها عصران گفته می‏شود.
بعضی دیگر گفته‏ اند: منظور از عصر دهر است، که در آن عجائبی وجود دارد، که بر قدرت ربوبی دلالت دارد.
و بعضی دیگر وجوهی دیگر ذکر کرده ‏اند.
و در بعضی از روایات آمده که منظور عصر ظهور مهدی (علیه‏السلام‏) است که در آن عصر حق بر باطل به طور کامل غلبه کند.

 

[Paydar91]

ان الانسان لفی خسر
مراد از کلمه انسان جنس انسان است، و کلمه خسر و خسران و خسار خسارة همه به معنای نقص در سرمایه است.
راغب می‏گوید: این کلمه هم در مورد انسان استعمال می‏شود، و گفته می‏شود: فلانی خسران کرد، و هم در مورد عمل انسان بکار می‏رود و می‏گویند: تجارت فلانی خسران کرد.
و اگر در آیه مورد بحث کلمه خسر بدون الف و لام آمده به منظور بزرگداشت آن بوده، و خواسته است بفهماند انسان در خسرانی عظیم است، احتمال هم دارد به منظور تنویع باشد، و بفهماند آدمی در نوعی مخصوص از خسران قرار دارد، غیر خسران مالی و آبرویی، بلکه خسران در ذات که خدای تعالی در باره‏اش فرموده: الذین خسروا انفسهم و اهلیهم یوم القیمة الا ذلک هو الخسران المبین الا الذین امنوا و عملوا الصالحات این استثنا استثنای از جنس انسان است که محکوم به خسران است، و استثنا شدگان افرادی هستند که متصف به ایمان و اعمال صالح باشند چنین افرادی ایمن از خسرانند.
و این بدان جهت است که کتاب خدا بیان می‏کند که انسان موجودی همیشه زنده است، زندگیش با مردن خاتمه نمی‏یابد، و مردن او در حقیقت انتقال از خانه‏ای به خانه‏ای دیگر است، که بیان این معنا در تفسیر آیه شریفه علی ان نبدل امثالکم و ننشئکم فی ما لا تعلمون گذشت، و نیز کتاب خدا بیان می‏کند که قسمتی از این زندگی همیشگی انسان که همان حیات دنیا باشد حیاتی است امتحانی، و سرنوشت ساز که در آن حیات سرنوشت قسمت دیگر یعنی حیات آخرت مشخص می‏گردد، آنها که در آن حیات به سعادت می‏رسند، و یا بدبخت می‏شوند، سعادت و شقاوتشان را در دنیا تهیه کرده‏اند، همچنان که خدای تعالی فرموده: و ما الحیوة الدنیا فی الاخرة الا متاع، و نیز فرموده: کل نفس ذائقة الموت و نبلوکم بالشر و الخیر فتنة.
و نیز بیان می‏کند که مقدمیت این زندگی برای آن زندگی به وسیله مظاهر این زندگی و آثار آن یعنی اعتقادات و اعمال است، اعتقاد حق و عمل صالح ملاک سعادت اخروی و کفر و فسق ملاک شقاوت در آن است، می‏فرماید: و ان لیس للانسان الا ما سعی و ان سعیه سوف یری ثم یجزیه الجزاء الأوفی و نیز می‏فرماید: من کفر فعلیه کفره و من عمل صالحا فلا نفسهم یمهدون، و باز می‏فرماید: من عمل صالحا فلنفسه و من اساءفعلیها، و در آیاتی بسیار زیاد سرنوشت آخرت را چه خوش و چه بدش را جزا و اجر خوانده.
و نیز با همه این بیانات که از نظرتان گذشت بیان می‏کند که سرمایه آدمی زندگی او است، با زندگی است که می‏تواند وسیله عیش خود در زندگی آخرت را کسب کند، اگر در عقیده و عمل حق را پیروی کند تجارتش سودبخش بوده، و در کسبش برکت داشته است، و در آینده‏اش از شر ایمن است، و اگر باطل را پیروی کند، و از ایمان به خدا و عمل صالح اعراض نماید، تجارتش ضرر کرده (نه تنها از سرمایه عمر چیزی زاید بر خود سرمایه به دست نیاورده، بلکه از خود سرمایه خورده، و سرمایه را وسیله بدبختی خود کرده است) و در آخرتش از خیر محروم شده،

 

[Paydar91]

الا الذین امنوا و عملوا الصالحات و مراد از ایمان، ایمان به خدا، و مراد از ایمان به خدا ایمان به همه رسولان او، و مراد از ایمان به رسولان او اطاعت و پیروی ایشان است، و نیز ایمان به روز جزا است همچنان که قرآن در جای دیگر تصریح کرده به اینکه کسانی که به بعضی از رسولان خدا ایمان دارند، و به بعضی ندارند، مؤمن به خدا نیستند.
و ظاهر جمله و عملوا الصالحات این است که به همه اعمال صالح متصف باشد.
پس این جمله استثنائیه شامل فاسقان که بعضی از صالحات را انجام می‏دهند، و نسبت به بعضی دیگر فسق می‏ورزند نمی‏شود، و لازمه این، آن است که منظور از خسران اعم از خسران به تمام معنا باشد یعنی شامل خسران از بعضی جهات هم بشود، و بنابر این دو طایفه خاسرند، یکی آنهایی که از جمیع جهات خاسرند نظیر کفار معاند حق و مخلد در عذاب، دوم آنهایی که در بعضی جهات خاسرند، مانند مؤمنینی که مرتکب فسق می‏شوند و مخلد در آتش نیستند چند صباحی عذاب می‏بینند، بعد عذابشان پایان می‏پذیرد و مشمول شفاعت و نظیر آن می‏شوند.

 

[Paydar91]

و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر کلمه تواصی به معنای سفارش کردن این به آن و آن به این است.
و تواصی به حق این است که: یکدیگر را به حق سفارش کنند، سفارش کنند به اینکه از حق پیروی نموده و در راه حق استقامت و مداومت کنند، پس دین حق چیزی به جز پیروی اعتقادی و عملی از حق، و تواصی بر حق نیست، و تواصی بر حق عنوانی است وسیع‏تر از عنوان امر به معروف و نهی از منکر، چون امر به معروف و نهی از منکر شامل اعتقادیات و مطلق ترغیب و تشویق بر عمل صالح نمی‏شود، ولی تواصی بر حق، هم شامل امر به معروف می‏شود و هم شامل عناوین مذکور.
در اینجا سؤالی به نظر می‏رسد، و آن این است که: تواصی به حق، خود یکی از اعمال صالح است، و با اینکه قبلا عنوان کلی و عملوا الصالحات را ذکر کرده بود، چه نکته‏ای باعث شد که خصوص تواصی به حق را نام ببرد؟ جوابش این است که: این از قبیل ذکر خاص بعد از عام است، که در مواردی بکار می‏رود که گوینده نسبت به خاص عنایت بیشتری داشته باشد، و شاهد بر اینکه خدای تعالی از میان همه اعمال صالح به تواصی به حق عنایت بیشتر داشته، و بدین منظور خصوص آن را بعد از عموم اعمال صالح ذکر نموده این است که همین تواصی را در مورد صبر تکرار کرد، و با اینکه می‏توانست بفرماید: و تواصوا بالحق و الصبر، فرمود: و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر.
و بنابر همه آنچه گفته شد، ذکر تواصی به حق و به صبر، بعد از ذکر اتصافشان به ایمان و عمل صالح برای این بوده که اشاره کند به حیات دلهای مؤمنین، و پذیرا گشتن سینه‏ هاشان برای تسلیم خدا شدن، پس مؤمنین اهتمامی خاص و اعتنایی تام به ظهور سلطنت حق و گسترده شدن آن بر همه مردم دارند، و می‏خواهند همه جا حق پیروی شود، و پیروی آن دائمی گردد، و خدای تعالی درباره آنان فرموده: ا فمن شرح الله صدره للاسلام فهو علی نور من ربه فویل للقاسیة قلوبهم من ذکر الله اولئک فی ضلال مبین.
در آیه مورد بحث صبر را مطلق آورده، و بیان نکرده که صبر در چه مواردی محبوب است، و نتیجه این اطلاق آن است که مراد از صبر اعم از صبر بر اطاعت خدا و صبر از معصیت و صبر در برخورد با مصائبی است که به قضا و قدر خدا به آدمی می‏رسد.

 

[mil.cite]

ممنون

 

[گلبرگ نقره ای]

خدا از سوگندهای لغو، شمارا مؤاخذه نکند و لیکن آنچه را در دل دارید مؤاخذه خواهدکرد وخدا آمرزنده و بسیار بردبار است

 

[گلبرگ نقره ای]

و هیچ چیز در عالم نیست جز آنکه منبع و خزینه آن نزد ما خواهد بود ولی ما از آن بر عالم خلق الا به قدر معین مگر که مصلحت باشد نمی فرستیم

سوره حجر آیه 21

 

[گلبرگ نقره ای]

شیطان گفت: خدایا چنانکه مرا گمراه کردی من در زمین همه چیز را در نظر فرزندان آدم جلوه می دهم و همه آنها را گمراه خواهم کرد.بجز بندگان پاک و خالص تو را. خدا فرمود همین اخلاص و پاکی سیرت، راه مستقیم به درگاه من است. و هرگز تو را نرسد که بر بندگان با خلوص من تسلط یابی مگر بر مردم نادان و گمراه که پیرو تو شوند. البته وعده گاه جمیع آن مردم گمراه آتش دوزخ خواهد بود.

سوره حجر آیات 39 تا 43

 

[گلبرگ نقره ای]

این مشرکان برای بتان از روی جها نصیبی از رزقی که به آنها دادیم قرار می دهند، سوگند به خدای یکتا که البته از آنها از این دروغ و عقاید باطل بازخواست خواهد شد.


سوره نحل آیه 57

 

[venoos*m]

بگو: «اى بندگان من كه بر نفس خویش اسراف (و ستم) كرده‏اید! از رحمت خداوند مأیوس نشوید، همانا خداوند همه‏ى گناهان را مى‏بخشد، زیرا كه او بسیار آمرزنده و مهربان است. (سوره زمر؛ آیه 53)