هرکی هر شعری رو دوست داره اینجا بنویسه....

[jigar1]

هرچی شعر عاشقونه ست من برای تو نوشتم
تو جهنم سوختم اما مینوشتم تو بهشتم


از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست
هرچند گله ای هست، دگر حوصله ای نیست

 

[محسن قلی پور]

تاخدابنده نوازاست به خلقش چه نیاز
میکشم ناز یکی تابه همه نازکنم

 

[ReD_CoDE]

اگر یکم غمناکه به بزرگی خودتون ببخشید، من از این خاطره دارم

خداوندا نمی دانم
​

در این دنیای وانفسا ​

كدامین تكیه گه را تكیه گاه خویشتن سازم ​

نمی دانم ... نمی دانم خداوندا ​

در این وادی که عالم سرخوش است و دلخوش است و جای خوش دارد​

كدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم​

نمی دانم خداوندا​

به جان لاله های پاك و والایت نمی دانم ​

دگر سیرم خداوندا ... دگر گیجم خداوندا ​

خداوندا تو راهم ده ... پناهم ده ​

امیدم ده خداوندا که دیگر نا امیدم من​

و می دانم كه نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستم بار است ​

و لیكن من نمی دانم دگر پایان پایانم ​

همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد ​

و می دانم كه آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد​

چرا پنهان كنم در دل؟​

چرا با كس نمی گویم؟​

چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟​

همه یاران به فكر خویش و در خویشند​

گهی پشت و گهی پیشند​

ولی در انزوای این دل تنها​

چرا یاری ندارم من كه دردم را فرو ریزد​

دگر هنگامه ی تركیدن این درد پنهان است​

خداوندا نمی دانم ... نمی دانم ​

و نتوانم به كــس گویم​

فقط می سوزم و می سازم ​

و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم​

دلی بی آب و گل دارم ​

به پوچی ها رسیدم من​

به بی دردی رسیدم من​

به این دوران نامردی رسیدم من​

نمی دانم ، نمی گویم​

نمی جویم، نمی پرسم​

نمی گویند ، نمی جویند​

جوابی را نمی دانم​

سوالی را نمی پرسند و از غم ها نمی گویند​

چرا من غرق در هیچم؟​

چرا بیگانه از خویشم؟ ​

خداوندا رهایی ده ... کلام آشنایی ده ​

خدایا آشنایم ده ... خداوندا پناهم ده ​

امیدم ده ، خدایا یا بترکان این غم دل را ​

و یا در هم شكن این سد راهم را​

كه دیگر خسته از خویشم​

كه دیگر بی پس و پیشم​

فقط از ترس تنهایی​

هر از گاهی چو درویشم​

و صوتی زیر لب دارم​

و با خود می كنم نجوای پنهانی​

كه شاید گیرم آرامش
​

ولی آن هم علاجی نیست​

و درمانم فقط درمان بی دردیست​

و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانی است ...
​

 

[♥@SH!M♥]

اگر یکم غمناکه به بزرگی خودتون ببخشید، من از این خاطره دارم

خداوندا نمی دانم

در این دنیای وانفسا
كدامین تكیه گه را تكیه گاه خویشتن سازم
نمی دانم ... نمی دانم خداوندا
در این وادی که عالم سرخوش است و دلخوش است و جای خوش دارد
كدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاك و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا ... دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده ... پناهم ده
امیدم ده خداوندا که دیگر نا امیدم من
و می دانم كه نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستم بار است
و لیكن من نمی دانم دگر پایان پایانم
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد
و می دانم كه آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد
چرا پنهان كنم در دل؟
چرا با كس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فكر خویش و در خویشند
گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها
چرا یاری ندارم من كه دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی تركیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم ... نمی دانم
و نتوانم به كــس گویم
فقط می سوزم و می سازم
و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم
دلی بی آب و گل دارم
به پوچی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمی دانم ، نمی گویم
نمی جویم، نمی پرسم
نمی گویند ، نمی جویند
جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غم ها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟
خداوندا رهایی ده ... کلام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده ... خداوندا پناهم ده
امیدم ده ، خدایا یا بترکان این غم دل را
و یا در هم شكن این سد راهم را
كه دیگر خسته از خویشم
كه دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
و با خود می كنم نجوای پنهانی
كه شاید گیرم آرامش

ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانی است ...
​

ممنون شعرتون فوق العاده بود..........

 

[طلا.]

[h=2]وداع[/h]می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

می برم،تاکه در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا زتو دورش سازم
زتو،ای جلوه امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد،می رقصد اشک
آه،بگذار که بگریزم من
از تو،ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم،صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست
می روم،خنده به لب،خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

 

[meysam_ie]

دستم بگیر دستم را تو بگیر التماس دستم را بپذیر
درمانی باش پیش از آنكه بمیرم
آوازی باش پرواز اگر نهی
همدردی باش همراز اگر نهی
آغازی باش تا پایان نپذیرم
گلدانی باش گلزار اگر نهی
دلبندی باش دلدار اگر نهی
سبزینه باش با فصل بد و پیرم
از بوی تو چون پیراهن تو آغشته شد جانم با تن تو
آغوشی باش تا بوی تو بگیرم
لبخندی باش در روز و شب من
درهم شكست از گریه لب من
بارانی باش بر این تشنه كویرم
آهنگی باش در این خانه بپیچ
پژواكی باش از بگذشته كه هیچ آهنگی نیست
در نایی كه اسیرم​

 

[meysam_ie]

وداع

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

می برم،تاکه در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا زتو دورش سازم
زتو،ای جلوه امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد،می رقصد اشک
آه،بگذار که بگریزم من
از تو،ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم،صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست
می روم،خنده به لب،خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

ممنون زیبااااااا بود

 

[meysam_ie]

تاخدابنده نوازاست به خلقش چه نیاز
میکشم ناز یکی تابه همه نازکنم

حیلی زیباااااا

 

[MOΣIN]

بدون تو هيچم يه خاليه تو هم
تصويري مخدوشم از پازلي مبهم
يه اشك بي بغض و يه ابر بي بارون
يه درد بي درمون يه زخم بي مرحم

بدون تو هيچم يه سايه تو سايه
تو خونه ي وحشت بدون همسايه
يه پيچك رو ديواربه هيچي مي پيچم
بدون تو هيچم بدون تو هيچم

بدون تو هيچم اوجي سرازيرم
يه رفت و برگشت فقط عقب ميرم
يه شعر بي شاعر يه عشق بي معشوق
يه كوه بي قله يه دشت بي شيرم

بدون تو هيچم يه تانگوي مفرد
يه جاده بي مقصد يه پوچي ممتد
سرابی تو در تو، پست ته پیچم
بدون تو هيچم بدون تو هيچم
بدون تو هيچم يه دردِ تو دردم
تو كوچه اي تاريك تنهاترين مردم
قراري كنسل و يه كافه ي تعطيل
يه سيگار خيس و يه قهوه ي سردم...

بدون تو هيچم ، يه خالي سرشار
يه تيزي روي رگ تو روزهاي شب وار
اتاقي درهم و چند كاغذ پاره
يه تقويم سوخته يه ساعتِ بيكار

 

[MOΣIN]

تو تيمارستان عشقت
واژه هامو بستري كن
شبمو لبريز خورشيد
روزامو ، خاكستري كن !

منو از خودت نرنجون
نگو ديوونگي ننگه
وقتي با تو باشم حتي
دويوونگي هم قشنگه !

مگه عيبي داره از تو
حرف زدن با گل و گلدون؟
بگو كي ميخواد بخنده
به يه شبگرد غزل خون

دوست دارم كه عابرهارو
با تو اشتباه بگيرم
حتي وقتي تو اتوبوس نيستي، واست
جا بگيــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــرم !

ديوونه ام ، اينو شنيدي !
عاشقي ، اينو شنيدم !
يه تيمارستان به هم ريخت !
دوباره خوابتُ ديدم .........

ميبيني وضعم خرابه
ميبيني روبه راه نيستم
ولي با اين همه بازم
ولي با اين همه بازم
پاي عشقمون وا ميسم !

تو منو ديوونه كردي
نگو نه كه خيلي ديره
قول بده هيچوقت نذاري
قول بده هيچوقت نذاري
واليوم جاتو بگيره

قول بده كه تا هميشه
ميشه رو قولت حساب كرد !
خيلي وقتها بچه هارو ميشه با
يه قصه خواب كرد !

دوس دارم از تو بخونم
وقتي آسمون سياه
بقيه خوابن كه خوابن
مگه بيداري گناهه؟

ديوونه ام ، اينو شنيدي !
عاشقي ، اينو شنيدم !
يه تيمارستان به هم ريخت !
دوباره خوابتُ ديدم .........

ديوونه ام ، اينو شنيدي !
عاشقي ، اينو شنيدم

 

[90هانیه]

[FONT=&quot]من خدایم از همه زیباتر است[/FONT]​

[FONT=&quot] [/FONT]​

[FONT=&quot]پيش از اينها فكر ميكردم خدا
خانه اي دارد ميان ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتي از الماس وخشتي از طلا
پايه هاي برجش از عاج و بلور
بر سر تختي نشسته با غرور
ماه برق كوچكي از تاج او
هر ستاره پولكي از تاج او
اطلس پيراهن او آسمان
نقش روي دامن او كهكشان[/FONT]​

[FONT=&quot]رعد و برق شب صداي خنده اش
سيل و طوفان نعره توفنده اش
دكمه پيراهن او آفتاب
برق تيغ و خنجر او ماهتاب
هيچكس از جاي او آگاه نيست
هيچكس را در حضورش راه نيست
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا بي رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان دور از زمين[/FONT]​

[FONT=&quot]بود اما در ميان ما نبود
مهربان و ساده وزيبا نبود
در دل او دوستي جايي نداشت
مهرباني هيچ معنايي نداشت
هر چه مي پرسيدم از خود از خدا
از زمين، از آسمان،از ابرها
زود مي گفتند اين كار خداست
پرس و جو از كار او كاري خطاست
آب اگر خوردي ، عذابش آتش است
هر چه مي پرسي ،جوابش آتش است
تا ببندي چشم ، كورت مي كند
تا شدي نزديك ،دورت مي كند[/FONT]​

[FONT=&quot]كج گشودي دست، سنگت مي كند
كج نهادي پاي، لنگت مي كند
تا خطا كردي عذابت مي كند
در ميان آتش آبت مي كند
با همين قصه دلم مشغول بود
خوابهايم پر ز ديو و غول بود
نيت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه مي كردم همه از ترس بود
مثل از بر كردن يك درس بود[/FONT]​

[FONT=&quot]مثل تمرين حساب و هندسه
مثل تنبيه مدير مدرسه
مثل صرف فعل ماضي سخت بود
مثل تكليف رياضي سخت بود
*****
تا كه يكشب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد يك سفر
در ميان راه در يك روستا
خانه اي ديديم خوب و آشنا[/FONT]​

[FONT=&quot]زود پرسيدم پدر اينجا كجاست
گفت اينجا خانه خوب خداست!
گفت اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه اي خلوت نمازي ساده خواند
با وضويي دست ورويي تازه كرد
با دل خود گفتگويي تازه كرد
گفتمش پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست اينجا در زمين؟
گفت آري خانه او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان وساده وبي كينه است
مثل نوري در دل آيينه است[/FONT]​

[FONT=&quot]مي توان با اين خدا پرواز كرد
سفره دل را برايش باز كرد
مي شود درباره گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد
چكه چكه مثل باران حرف زد[/FONT]​

[FONT=&quot] [/FONT]​

[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]قيصر امين پور[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]​

[FONT=&quot] [/FONT]​

 

[MOΣIN]

به نام اون کسی که می پرستی

تو رو دوست دارمت هر جا که هستی

نباشم زنده اون روز رو ببینم

شکستی عهدی که با من تو بستی

منم و یه دل عاشق توی غربت و تنهایی

شب من شب بی فرداست تو یه نوری و رویایی

توی چشم تو می بینم غم عشق و پشیمونی

بگو با یه دل عاشق کی میایی و می مونی

تو گفتی روی بال عشق سفر کردی

کبوترهای عاشق رو خبر کردی

نگفتی از من لیلای بی مجنون

چه دیدی که از من و عشقم حذر کردی

لبالب از صداقتی لبریزه از محبتی

ناجی قلب عاشقم تا مرز بی نهایتی

تو از کدوم قبله ی عشق به دیدن من اومدی

با شعله ی کدوم نگاه آتیش به جون من زدی

باور بکن تنها تویی بود و نبودم

به خاطر تو می زنه نبض وجودم.

 

[ainaz_F]

کفتره کاکل به سر
های های

این خبر از من ببر
های های

بگو به یااااااارم
که دوسش دااااارم
اگه برگرده
چشم به راشم من
خاطر خاشم من

 

[MOΣIN]

رفيق من سنگ صبور غمهام
به ديدنم بيا كه خيلي تنهام
هيشكي نمي فهمه چه حالي دارم
چه دنياي رو به زوالي دارم
مجنونم و دل زده از ليليا
خيلي دلم گرفته از خيليا
نمونده از جوونيام نشوني
پير شدم پير تو اي جووني
تنهاي بي سنگ صبور
خونهء سرد و سوت و كور
توي شبات ستاره نيست
موندي و راه چاره نيست
اگر چه هيچ كس نيومد
سري به تنهاييت نزد
اما تو كوه درد باش
طاقت بيار و مرد باش
تنهاي بي سنگ صبور
خونهء سرد و سوت و كور
توي شبات ستاره نيست
موندي و راه چاره نيست
اگر بياي همونجوري كه بودي
كم ميارن حسودا از حسودي
صداي سازم همه جا پر شده
هر كي شنيده از خودش بي خوده
اما خودم پر شدم از گلايه
هيچي ازم نمونده جز سايه
سايه اي كه خالي از عشق و اميد
هميشه محتاج به نور خورشيد
تنهاي بي سنگ صبور
خونهء سرد و سوت و كور
توي شبات ستاره نيست
موندي و راه چاره نيست
اگر چه هيچ كس نيومد
سري به تنهاييت نزد
اما تو كوه درد باش
طاقت بيار و مرد باش

 

[puyan khan]

گل در برو می در کفو معشوق به کام است
سلطان جهانم ب چنین روز غلام است

 

[مریدا]

به کجا چنینی شتابان
گون از نسیم پرسید
به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا سرایم