مشاعرۀ سنّتی

[زيگفريد]

لباست را
جا گذاشتی
با چند خرده ریز
در جیب هایش

قلبم را
بردی
با تمام دریچه های پیچ در پیچش

 

[naghmeirani]

مولوی

مولوی

شد خارها گلزارها از عشقِ رویت بارها
تا صد هزار اقرارها افکند در ایمانِ ما

 

[محـسن ز]

از آن شیری که جوی خلد از وی

نظامست و نظامست و نظامست

 

[elva]

تا به کی باید رفت
از دیاری به دیار دیگر
نتوانم،نتوانم جستن
هر زمان عشقی و یاری دیگر

 

[محـسن ز]

روزها فکر من این است همه شب سخنم
که چرا غافل احوال دل خویشتنم

 

[elva]

مرا گویی چه سانی من چه دانم
کدامی وز کیانی من چه دانم

 

[محـسن ز]

میخواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست
از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت

 

[oli]

تا به تو تکیه کردم پشتم و خالی کردی

تو رسم بی وفایی رو بد جوری حالی کردی

 

[pani33]

تا به تو تکیه کردم پشتم و خالی کردی

تو رسم بی وفایی رو بد جوری حالی کردی

ياد باد آن که ز ما وقت سفر ياد نکرد

به وداعي دل غمديده ما شاد نکرد ​

آن جوان بخت که مي‌زد رقم خير و قبول​

بنده پير ندانم ز چه آزاد نکرد ​

 

[*زهره*]

در عین گوشه‌گیری بودم چو چشم مستت
واکنون شدم به مستان چون ابروی تو مائل

 

[gh_engineer]

حافظ

حافظ

در عین گوشه‌گیری بودم چو چشم مستت
واکنون شدم به مستان چون ابروی تو مائل

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

داغ دل بود به امید دوا بازآمد
​

 

[elva]

در جهانی اینچنین سرد و سیاه
با قدمهایت قدمهایم براه
ای به زیر پوست من پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده

 

[gh_engineer]

حافظ

حافظ

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست​

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
​

 

[elva]

تنهاتر از یک برگ
با بار شادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم

تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پاییزی

 

[pani33]

خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی

تنهاتر از یک برگ
با بار شادیهای مهجورم
در آبهای سبز تابستان
آرام میرانم

تا سرزمین مرگ
تا ساحل غمهای پاییزی

يکدم ز قال بگذر اگر واقفي ز حال

کانرا که حال هست چه حاجت بود بقال ​

برلوح کائنات مصور نمي‌شود​

نقشي بدين جمال و جمالي بدين کمال ​

 

[Mitra_Galaxy]

لب بسته ای ز گفتنِ رازِ نهان رهی
غافل که از زبانِ تو گویاتر است اشک

 

[pani33]

فردوسی

فردوسی

لب بسته ای ز گفتنِ رازِ نهان رهی
غافل که از زبانِ تو گویاتر است اشک

کنون اي خردمند وصف خرد

بدين جايگه گفتن اندرخورد​

کنون تا چه داري بيار از خرد​

که گوش نيوشنده زو برخورد ​

خرد بهتر از هر چه ايزد بداد​

ستايش خرد را به از راه داد​

 

[Mitra_Galaxy]

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو
به هوا داری آن عارض و قامت برخاست

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
به تماشای تو آشوب قیامت برخاست

 

[elva]

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی

ز تست آن که دمیدی نه ز سرناست خدایا

 

[x-nik]

ای غایب از نظر که شدی همنشین دل
می گویمت دعا و ثنا می فرستمت

 

[Mitra_Galaxy]

تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من ....

 

[تندباد]

تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من ....

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ماچرا

 

[تندباد]

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی

ز تست آن که دمیدی نه ز سرناست خدایا

از این شعر سر در نیاوردم
ای دیده چنین محو تماشای که هستی
ای اشک چنین سر به زمین سای که هستی

 

[تندباد]

در جهانی اینچنین سرد و سیاه
با قدمهایت قدمهایم براه
ای به زیر پوست من پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده

هر زمانم درد دیکر می رسد
زین حریفان بر دل و جان الغیاث

 

[تندباد]

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
هر آنچه دیده بینه دل کنه یاد

بسازم خنجری نیشش ز پولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

دمی با غم بسر بردن جهان یکسر نمی ارزد
بمی بفروش دلق ما کز این بهتر نمی ارزد

 

[تندباد]

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
که این طایفه از کشته ستانند غرامت

چون خیلی حال کردم می نویسم

فریاد که از شش جـــــهتم راه ببستند
آن خال وخط و زلف و رخ و ابرو و قامت

زیبای زیبای زیبا

 

[saeed99]

چون خیلی حال کردم می نویسم

فریاد که از شش جـــــهتم راه ببستند
آن خال وخط و زلف و رخ و ابرو و قامت

زیبای زیبای زیبا

با درود

تنم تنهانمی‌خواهد که در کاشانه بنشیند
دلم را دل نمی‌آید که بی جانانه بنشیند
خواجو ​

 

[تندباد]

با درود

تنم تنهانمی‌خواهد که در کاشانه بنشیند
دلم را دل نمی‌آید که بی جانانه بنشیند

خواجو ​

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو وباده ودفتر جایی
دل که آیینه شاهیست غباری دارد
از خدا می طلبم صحبت روشن رایی
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشته هر گوشه چشم از غم دل دریایی

 

[*** s.mahdi ***]

یاری به دست کن که به امید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

 

[naghmeirani]

عراقی

عراقی

شب خیالت گفت با جانم که: چون شد حال دل؟

نعره زد جانم که: ای مسکین، بقا بادا تو را