مشاعره با شعر سعدی

[عطار]

در بادیه تشنگان بمردند
وز حله به کوفه می‌رود آب

 

[دختر شرقی]

با جوانی سرخوشست این پیر بی تدبیر را

جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را

 

[عطار]

آفتاب از کوه سر بر می‌زند
ماه روی انگشت بر در می‌زند

 

[دختر شرقی]

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم

ریسمان در پای حاجت نیست دست آموز را

 

[عطار]

آفتاب حسن او تا شعله زد
ماه رخ در پرده پنهان می‌کند

 

[دختر شرقی]

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

 

[عطار]

تو آفتاب منیری و دیگران انجم
تو روح پاکی و ابنای روزگار اجسام

 

[دختر شرقی]

ما را همه شب نمی‌برد خواب

ای خفته روزگار دریاب

 

[عطار]

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی

 

["Coral"]

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی

یـار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوسـت

 

[toghrol1]

تا سر نکنم در سرت ای مایه ناز/کوته نکنم ز دامنت دست نیاز
هر چند که راهم به تو دور است و دراز/در راه بمیرم و نگردم ز تو باز

---

در تصاویر حکاکی شده بر سنگ های تخت جمشید،
هیچکس عصبانی نیست!
هیچکس سوار اسب نیست!
هیچکس را در حال تعظیم نمیبینید!
در بین این صدها پیکر تراشیده حتی یک تصویر برهنه وجود ندارد!
اینها اصالت ما هستند: مهربانی، خوشرویی، قدرت، احترام، ادب، نجابت​

 

[mani24]

تا سر نکنم در سرت ای مایه ناز/کوته نکنم ز دامنت دست نیاز
هر چند که راهم به تو دور است و دراز/در راه بمیرم و نگردم ز تو باز

---

در تصاویر حکاکی شده بر سنگ های تخت جمشید،
هیچکس عصبانی نیست!
هیچکس سوار اسب نیست!
هیچکس را در حال تعظیم نمیبینید!
در بین این صدها پیکر تراشیده حتی یک تصویر برهنه وجود ندارد!
اینها اصالت ما هستند: مهربانی، خوشرویی، قدرت، احترام، ادب، نجابت​

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را

اول مرا سیراب کن وان گه بده اصحاب را

 

[naghmeirani]

آتشِ سوزان نکند با سپند

آنچه کند دودِ دلِ دردمند

 

["Coral"]

آتشِ سوزان نکند با سپند

آنچه کند دودِ دلِ دردمند

دستِ من گیر که بیچارگی از حد بگذشت
سرِ من دار که در پایِ تو ریزم جان را

 

[baran72]

دستِ من گیر که بیچارگی از حد بگذشت
سرِ من دار که در پایِ تو ریزم جان را

ای ساربان آهسته ران کارام جانم میرود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم میرود

 

[toghrol1]

در وهم نیاید که چه شیرین دهنی/این است که دور از لب و دندان منی
ما را به سرای پادشاهان ره نیست/تو خیمه به پهلوی گدایان نزنی​

 

[baran72]

در وهم نیاید که چه شیرین دهنی/این است که دور از لب و دندان منی
ما را به سرای پادشاهان ره نیست/تو خیمه به پهلوی گدایان نزنی

یار آن حریف نیست که از در درآیدم
عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

 

[toghrol1]

یار آن حریف نیست که از در درآیدم
عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

دگر نه عزم سیاحت کند نه عزم وطن/کسی که بر سر کویت مجاوری آموخت​

 

[naghmeirani]

دگر نه عزم سیاحت کند نه عزم وطن/کسی که بر سر کویت مجاوری آموخت
​

تو از ما فارغ و ما با تو همراه

ز ما فریاد می آید تو خاموش

 

[toghrol1]

تو از ما فارغ و ما با تو همراه

ز ما فریاد می آید تو خاموش

شبی و شمعی وجمعی چه خوش بود تا روز/نظر به روی تو کوری چشم اعدا را

 

[mani24]

شبی و شمعی وجمعی چه خوش بود تا روز/نظر به روی تو کوری چشم اعدا را

اگر نه بنده‌نوازی از آن طرف بودی
که زهره داشت که دیبا برد به قسطنطین؟

 

[toghrol1]

اگر نه بنده‌نوازی از آن طرف بودی
که زهره داشت که دیبا برد به قسطنطین؟

نه عاشق است که هر ساعتش نظر به کسی/نه عارف است که هر روز خاطرش جائی است

 

[انا العبد]

نه عاشق است که هر ساعتش نظر به کسی/نه عارف است که هر روز خاطرش جائی است

تا بود بار غمت بر دل بی هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگرجوش مرا

 

[toghrol1]

تا بود بار غمت بر دل بی هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگرجوش مرا

آن چه بر من می‌رود دربندت ای آرام جان/ با کسی گویم که در بندی گرفتار آمدست

 

[هزاردستان]

آن چه بر من می‌رود دربندت ای آرام جان/ با کسی گویم که در بندی گرفتار آمدست

تا دل به تو پیوستم، راه همه در بستم

جایی که تو بنشینی، بس فتنه که برخیزد

 

[عطار]

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد
باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

 

[دختر شرقی]

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا
فراغت از تو میسر نمیشود ما را

 

[عطار]

او سخن می‌گوید و دل می‌برد
و او نمک می‌ریزد و مردم کباب

 

[دختر شرقی]

بنده وار آمدم به زنهارت
که ندارم سلاح پیکارت

 

[عطار]

تا قدم باشدم اندر قدمش افتم و خیزم
تا نفس ماندم اندر عقبش پرسم و پویم