onia$
دستیار مدیر تالار مدیریت
مدارس آمریکا شاهد بزرگ‌ترین تحولات در دوره معاصر هستند
مدل‌سازی دوباره آموزش
مترجم: معزالدین خیرآباد
«جان دمبی» ريیس دبیرستان «ساسِکس تِک» در ایالت «دلور» می‌گوید: «این کسب و کار در دوره‌ای بسیار کوتاه به شدت تغییر کرده است.»
امسال، او همانند سایر مدیران دبیرستان‌های این ایالت، دبیران را برای نخستین بار در چارچوب سیستمی جدید ارزیابی می‌کند. ایالت دلورهمچنین در حال پذیرش برنامه آموزشی جدیدی برای انگلیسی و ریاضیات، «هسته مشترک» هستند. این برنامه آموزشی به تغییراتی در آزمون‌های کامپیوتری منظم از دانش‌آموزان، نیاز خواهد داشت. افزون بر همه اینها، «ساسِکس تک» در حال راه‌اندازی طرحی است که براساس آن به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد تا جمع‌آوری امتیازات کالج را در حالی که هنوز در دبیرستان هستند، آغاز کنند. این طرح در حال زیرو رو کردن آموزش‌های شغلی است که این دبیرستان برای خدمت به کسب و کارهای محلی ارائه می‌دهد و برای دانش آموزان، مهارت‌های مفیدتر را فراهم می‌آورد.
تنها «سا*** تک» نیست، تمام مدارس دلور در حال پذیرش تحولی مشابه هستند، به دلیل مجموعه‌ای از اصلاحات که توسط «جک مارکل» فرماندار دلور پیشتیبانی شد. او اصلاح آموزش را به محور برنامه‌های دوران فرمانداری خود تبدیل کرده است؛ چرا که او آموزش را در رقابت پذیری این ایالت مهم می‌داند. (ایالت‌ها آموزش در آمریکا را تنظیم می‌کنند؛ اگرچه دولت فدرال اغلب تلاش می‌کند تا برای پذیرش سیاست‌های مورد علاقه خود به ایالت‌ها رشوه بدهد.) آقای مارکل به طور ویژه از 100 کودک «مرکز ابتدایی کودکان مک آیلوین»، کودکستانی در دهکده «مگنولیا» کسانی که به طور اختصاصی در یک نیمه از روز به زبان « ماندارین» [گروهی از زبان‌های چینی مرتبط با هم که در شمال و جنوب غرب چین صحبت می‌شوند] آموزش داده می‌شوند. در زیر زرق و برق ببرهای کاغذی، این کودکان پنج ساله ژست‌های شخصیت‌های چینی را در امر یادگیری شماره‌های یک تا 10 تقلید می‌کنند. پس از سه ماه از سال تحصیلی همه آنها می‌توانند تا 100، هم به زبان انگلیسی و هم به
زبان چینی بشمارند.
آقای مارکل برای گسترش دوره‌های مانند اینها با ظرفیتی از 340 تا 1000 دانش آموز، برای سال بعد برنامه ریزی می‌کند و به رسیدن به دوره‌های با 10 هزار دانش آموز در دهه پیش‌رو امیدوار است. اما او همچنین نسبت به طرح‌های روزانه از جمله طرحی که قصد دارد کیفیت کودکستانی که کودکان فقیر را تحت پوشش قرار می‌دهد، افزایش دهد تا این دسته از کودکان هم بتوانند همپای سایر کودکان و با سرعت مناسب تحصیل در مدرسه را آغاز کنند.
آقای مارکل از زمانی که در سال 2009 به ریاست رسید، برای تحول اغلب جنبه‌های آموزش در این ایالت تلاش کرده و توجه ویژه‌ای نسبت به افزایش استانداردها هم برای کودکان و هم معلم‌ها به ویژه در بدترین مدرسه‌ها مبذول داشته است. برنامه «رقابت برای کسب بالاترین بورس تحصیلی»
(Race to the Top با حروف اختصاریRTT) بورس‌های تحصیلی را در یک چارچوب رقابتی به آن دسته از ایالت‌ها و نواحی تحصیلی که بهترین برنامه پیشرفت را ارائه می‌دهند، اهدا می‌کند. دلور همراه با «تنسی» اولین ایالت‌هایی بودند که این «رقابت» را بردند و برترین «بورس» را در سال 2010 از آن خود کردند.
تاکنون 19 ایالت بورس‌های تحصیلی این برنامه را دریافت کرده‌اند. این در حالی است که همه ایالت‌ها به غیر از چهار ایالت تقاضای دریافت این بورس را داشته‌اند. همزمان، آنها تقبل کرده‌اند ارزیابی‌های شدید‌‌تری هم از دانش‌آموزان و هم معلمان داشته باشند تا استفاده بهتری از داده‌های به دست‌آمده صورت بگیرد و مدرسه‌های اجاره‌ای را پرورش دهند، به عبارتی مدارس دولت بنیان نهاد که به طور مستقل از محدودیت‌های مدارس محلی عمل می‌کنند. دولت فدرال همچنین پذیرش «هسته مشترک» را تشویق می‌کند.
همه این موارد از اصلاحات آموزشی پیشین دولت فدرال ناشی می‌شود. طرح «هیچ کودکی جا گذاشته نشود» که مدارس را به نشان دادن پیشرفت‌های بزرگ در نمره‌های امتحانی دانش‌آموزان ملزم کرد، یکی از این موارد است. اما در واقع، این هدف‌ها به اندازه‌ای طاقت‌فرسا بودند که 34 ایالت مجبور شدند از حکومت اوباما درخواست کنند تا از آنها صرف‌نظر کند. چنین شد و دولت اوباما از این هدف‌ها صرف‌نظر کرد؛ اما تنها به شرطی که ایالت‌ها از سیاست‌های مانند RTT پیروی کنند. نتیجه این کار، سرعت شدید اصلاحات در مدارس عمومی آمریکا دست کم روی کاغذ بوده است. همه 50 ایالت آمریکا به غیر از 5 ایالت این هسته مشترک را پذیرفته‌‌اند. همه ایالت‌ها به غیر از هشت ایالت هم اینک مجوز تاسیس مدارس غیر دولتی را صادر می‌کنند. به دلیل طرح «هیچ کودکی جا گذاشته نشود»، همه ایالت‌ها عملکرد مدارس شخصی را رصد و منتشر و در ضعیف ترین شکل مداخله می‌کنند. اغلب ایالت‌ها همچنین نوعی سیستم ارزیابی برای معلمان دارد.
ایالت‌های متعددی به خواسته دولت فدرال ازاین تغییرات پیروی کرده‌اند. هم اینک 17 ایالت برای استفاده در مدارس شخصی به برخی از دانش‌آموزان تضمین می‌دهند یا به برخی افرادی که به صندوق‌های بورسیه پول اهدا می‌کنند، تخفیف‌های مالیاتی ارائه می‌دهند.
38 ایالت در حال تجربه شیوه‌های جدید پرداخت به معلمان و مدیران مدارس با استفاده از عاملی مرتبط با عملکرد آنها هستند. 37 ایالت به منظور رونق کیفیت پیش دبستانی‌ها و همچنین افزایش حضور در این مدارس، حتی پیش از اینکه آقای اوباما ماه گذشته با هدف پیشرفت و توسعه آموزش پیش دبستانی فشار آورد، تقاضای بورس‌هایی شبیه RTT کرده بودند.
هنوز مشخص نیست که این تغییرات تا چه حد خواهد بود. همچنین بسیار زود است که بگوییم آیا همه این همهمه‌ها در آموزش، آمریکا را در رده‌بندی بین‌المللی بالا می‌برد یا نه؟ نتایج دو آزمون معتبر بین المللی PISA وTIMSS متناقض هستند. TIMSS آمریکا را به همراه روسیه در بین یا نزدیک به 10 کشور برتر در ریاضی و علوم رتبه‌بندی می‌کند. PISA که توسط سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه اداره می‌شود، آمریکا را در رتبه بسیار پایین‌تری قرار می‌دهد؛ اما در عین حال بسیار بالاتر از روسیه. افزون بر این، برخی ایالت‌های مشخص مانند ماساچوست به طور چشمگیری عملکرد بسیار بهتری از میانگین ملی دارد.
در همین حال، اجماع جدیدی روی اصلاحات مرتبط با بهبود آموزش شغلی ایجاد شده است. برخلاف نرخ بالای بیکاری، بنگاه‌های اقتصادی متعددی انتقاد می‌کنند که نمی‌توانند متقاضیان ِ به اندازه کافی ماهر را برای پر کردن فرصت‌های شغلی شان بیابند. پژوهشی که سال گذشته توسط موسسه مشاوره مک کینزی انجام شده، دریافت که 87 درصد از موسسه‌های آموزشی فکر می‌کنند که آنها دانش‌آموزان را به خوبی برای اشتغال آماده می‌کنند؛ اما تنها 49 درصد از کارفرمایان موافقند که کارکنان جدیدشان، آموزش لازم را داشته‌اند. نظرسنجی مشابهی از شرکت‌های تولیدی آمریکا در سال 2011 نشان می‌دهد که 67 درصد از کارفرمایان در یافتن کاندیدای مورد نظر خود مشکل داشته‌اند و 5 درصد از فرصت‌های شغلی آنها به دلیل فقدان متقاضی مناسب خالی مانده است.
آقای اوباما در بخشی از شعارهای تبلیغاتی دور دوم خود متعهد شد تا دو میلیون نفر دیگر را از طریق کالج‌های محلی وارد مراحل بالاتر آموزشی کند. کالج‌هایی که در قیاس با دوره‌های لیسانس که فقط مدرک می‌دهند و چهار سال به طول می‌انجامند، مدرک‌ها و مهارت‌های فنی را در یک دوره دوساله توامان ارائه می‌دهند. برای اطمینان از اینکه آنها مهارت‌ها را به درستی فرا گرفته‌اند، او شراکت نزدیکی میان این کالج‌ها و بنگاه‌های اقتصادی محلی ایجاد و پیشنهاد کرده است پول بیشتری به کالج‌ها یا معلم‌هایی که دانش آموزانشان کار می‌یابند، تخصیص یابد.او در سال گذشته درخواست 8میلیون دلاری را به منظور پرداخت به همه موارد در بودجه پیشنهادی اش ارائه کرد. هر‌‌چند، بدون کمک او، کالج‌های محلی در سراسر آمریکا در حال پذیرش چنین اصلاحاتی هستند. سال گذشته 24 ایالت قوانینی که با هدف افزایش دسترسی به آموزش فنی یا بهتر از آن آموزش‌های متناسب با بنگاه‌های اقتصادی محلی وضع شدند را پذیرفتند.
«چری هی من» ريیس شبکه کالج‌های محلی شیکاگو نسبت به تله‌های آموزش ضعیف بسیار آگاه است.در دهه 1980 او سه ماه را صرف تحصیل در یک دوره مهارت‌آموزی آی‌تی کرد که برای او 3500 دلار هزینه شهریه در بر داشت، اما بی‌فایده بود. برای کسب اطمینان از اینکه هیچ یک از 120 هزار دانش‌آموز کالج‌های شهر شیکاگو دچار سرنوشت مشابهی نشوند، او با آقای ایمانوئل، شهردار در برنامه‌ای به نام «از کالج تا کار» همکاری می‌کند.
ابتدا، این شهر با اقتصاددانان و شرکت‌های محلی به منظور تعیین اینکه چه مهارت‌هایی هم اینک یا در آینده مورد تقاضا هستند، مشورت کرد سپس نام و تعداد کسب و کار‌ها را – تاکنون 84 شغل- به منظور کمک به شکل‌دهی به برنامه‌های آموزشی در زمینه‌های مورد نیاز و فرصت دادن به دانش‌آموزان برای کسب تجربه‌های کاری
فهرست کرد.
«لاری گودمن»مدیر اجرایی مرکز پزشکی دانشگاه «راش» - یک بیمارستان- می‌گوید: این ترکیب برای هر دو طرف خوب است. کارفرمایان می‌توانند از جریان باثبات متقاضیان کار مطمئن باشند و می‌توانند قبل از اتخاذ هر گونه تصمیمی، آنها را در کار ارزیابی کنند. دانش‌آموزان نیز تجربه عملی کسب می‌کنند و می‌تواند از آنها که در حال فراگیری مهارت‌های دارای بازار هستند، اطمینان حاصل کنند.
خانم «هی من» همچنین برای کسب اطمینان از آموزشی که کالج‌های این شهر ارائه می‌کنند تلاش می‌کند. او به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد تا مهارت‌ها را بدون از دست دادن زمان و پول کسب کنند. به طور مثال، دانشگاه‌های محلی توافق کرده‌اند که گواهینامه‌های رشته پرستاری پیشرفته را که یک دوره پرستاری چهار ساله بود با یک دوره دوساله جایگزین کنند.
همه اینها به دانش‌آموزان امکان می‌دهد تا مهارت‌ها را سریع‌تر و ارزان‌تر کسب کنند. بسیاری از شهرها و ایالت‌ها مانند شیکاگو و دلور در حال تشویق
(و پرداخت پول برای) ثبت‌نام همزمان دو رشته در دبیرستان و کالج‌های محلی یا دانشگاه‌ها هستند. کانزاس حتی فراتر از این می‌رود و به دبیرستان‌ها به ازای هر دانش آموزی که یک مهارت فنی کسب می‌کند، «جایزه» می‌دهد.
در «سا*** تک»، دانش‌آموزان به زودی می‌توانند امتیازات کافی برای به دست آوردن نیمی از یک مدرک لیسانس از یک دانشگاه محلی، بدون هزینه اضافی، که ده‌ها هزار دلار را برای آنها ذخیره می‌کند، کسب کنند. به طور مثال، آنها می‌توانند به عنوان یک رادیولوژیست دندان یک گواهینامه به دست آوردند و سپس به عنوان دستیار دندانپزشک مهارت لازم را کسب کنند. این مورد تنها یکی از پانزده رشته فنی است که در طی آنها مدارس مهارت تخصصی را آموزش می‌دهند.
مدل‌سازی دوباره آموزش
مترجم: معزالدین خیرآباد
«جان دمبی» ريیس دبیرستان «ساسِکس تِک» در ایالت «دلور» می‌گوید: «این کسب و کار در دوره‌ای بسیار کوتاه به شدت تغییر کرده است.»
|
تنها «سا*** تک» نیست، تمام مدارس دلور در حال پذیرش تحولی مشابه هستند، به دلیل مجموعه‌ای از اصلاحات که توسط «جک مارکل» فرماندار دلور پیشتیبانی شد. او اصلاح آموزش را به محور برنامه‌های دوران فرمانداری خود تبدیل کرده است؛ چرا که او آموزش را در رقابت پذیری این ایالت مهم می‌داند. (ایالت‌ها آموزش در آمریکا را تنظیم می‌کنند؛ اگرچه دولت فدرال اغلب تلاش می‌کند تا برای پذیرش سیاست‌های مورد علاقه خود به ایالت‌ها رشوه بدهد.) آقای مارکل به طور ویژه از 100 کودک «مرکز ابتدایی کودکان مک آیلوین»، کودکستانی در دهکده «مگنولیا» کسانی که به طور اختصاصی در یک نیمه از روز به زبان « ماندارین» [گروهی از زبان‌های چینی مرتبط با هم که در شمال و جنوب غرب چین صحبت می‌شوند] آموزش داده می‌شوند. در زیر زرق و برق ببرهای کاغذی، این کودکان پنج ساله ژست‌های شخصیت‌های چینی را در امر یادگیری شماره‌های یک تا 10 تقلید می‌کنند. پس از سه ماه از سال تحصیلی همه آنها می‌توانند تا 100، هم به زبان انگلیسی و هم به
زبان چینی بشمارند.
آقای مارکل برای گسترش دوره‌های مانند اینها با ظرفیتی از 340 تا 1000 دانش آموز، برای سال بعد برنامه ریزی می‌کند و به رسیدن به دوره‌های با 10 هزار دانش آموز در دهه پیش‌رو امیدوار است. اما او همچنین نسبت به طرح‌های روزانه از جمله طرحی که قصد دارد کیفیت کودکستانی که کودکان فقیر را تحت پوشش قرار می‌دهد، افزایش دهد تا این دسته از کودکان هم بتوانند همپای سایر کودکان و با سرعت مناسب تحصیل در مدرسه را آغاز کنند.
آقای مارکل از زمانی که در سال 2009 به ریاست رسید، برای تحول اغلب جنبه‌های آموزش در این ایالت تلاش کرده و توجه ویژه‌ای نسبت به افزایش استانداردها هم برای کودکان و هم معلم‌ها به ویژه در بدترین مدرسه‌ها مبذول داشته است. برنامه «رقابت برای کسب بالاترین بورس تحصیلی»
(Race to the Top با حروف اختصاریRTT) بورس‌های تحصیلی را در یک چارچوب رقابتی به آن دسته از ایالت‌ها و نواحی تحصیلی که بهترین برنامه پیشرفت را ارائه می‌دهند، اهدا می‌کند. دلور همراه با «تنسی» اولین ایالت‌هایی بودند که این «رقابت» را بردند و برترین «بورس» را در سال 2010 از آن خود کردند.
تاکنون 19 ایالت بورس‌های تحصیلی این برنامه را دریافت کرده‌اند. این در حالی است که همه ایالت‌ها به غیر از چهار ایالت تقاضای دریافت این بورس را داشته‌اند. همزمان، آنها تقبل کرده‌اند ارزیابی‌های شدید‌‌تری هم از دانش‌آموزان و هم معلمان داشته باشند تا استفاده بهتری از داده‌های به دست‌آمده صورت بگیرد و مدرسه‌های اجاره‌ای را پرورش دهند، به عبارتی مدارس دولت بنیان نهاد که به طور مستقل از محدودیت‌های مدارس محلی عمل می‌کنند. دولت فدرال همچنین پذیرش «هسته مشترک» را تشویق می‌کند.
همه این موارد از اصلاحات آموزشی پیشین دولت فدرال ناشی می‌شود. طرح «هیچ کودکی جا گذاشته نشود» که مدارس را به نشان دادن پیشرفت‌های بزرگ در نمره‌های امتحانی دانش‌آموزان ملزم کرد، یکی از این موارد است. اما در واقع، این هدف‌ها به اندازه‌ای طاقت‌فرسا بودند که 34 ایالت مجبور شدند از حکومت اوباما درخواست کنند تا از آنها صرف‌نظر کند. چنین شد و دولت اوباما از این هدف‌ها صرف‌نظر کرد؛ اما تنها به شرطی که ایالت‌ها از سیاست‌های مانند RTT پیروی کنند. نتیجه این کار، سرعت شدید اصلاحات در مدارس عمومی آمریکا دست کم روی کاغذ بوده است. همه 50 ایالت آمریکا به غیر از 5 ایالت این هسته مشترک را پذیرفته‌‌اند. همه ایالت‌ها به غیر از هشت ایالت هم اینک مجوز تاسیس مدارس غیر دولتی را صادر می‌کنند. به دلیل طرح «هیچ کودکی جا گذاشته نشود»، همه ایالت‌ها عملکرد مدارس شخصی را رصد و منتشر و در ضعیف ترین شکل مداخله می‌کنند. اغلب ایالت‌ها همچنین نوعی سیستم ارزیابی برای معلمان دارد.
ایالت‌های متعددی به خواسته دولت فدرال ازاین تغییرات پیروی کرده‌اند. هم اینک 17 ایالت برای استفاده در مدارس شخصی به برخی از دانش‌آموزان تضمین می‌دهند یا به برخی افرادی که به صندوق‌های بورسیه پول اهدا می‌کنند، تخفیف‌های مالیاتی ارائه می‌دهند.
38 ایالت در حال تجربه شیوه‌های جدید پرداخت به معلمان و مدیران مدارس با استفاده از عاملی مرتبط با عملکرد آنها هستند. 37 ایالت به منظور رونق کیفیت پیش دبستانی‌ها و همچنین افزایش حضور در این مدارس، حتی پیش از اینکه آقای اوباما ماه گذشته با هدف پیشرفت و توسعه آموزش پیش دبستانی فشار آورد، تقاضای بورس‌هایی شبیه RTT کرده بودند.
هنوز مشخص نیست که این تغییرات تا چه حد خواهد بود. همچنین بسیار زود است که بگوییم آیا همه این همهمه‌ها در آموزش، آمریکا را در رده‌بندی بین‌المللی بالا می‌برد یا نه؟ نتایج دو آزمون معتبر بین المللی PISA وTIMSS متناقض هستند. TIMSS آمریکا را به همراه روسیه در بین یا نزدیک به 10 کشور برتر در ریاضی و علوم رتبه‌بندی می‌کند. PISA که توسط سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه اداره می‌شود، آمریکا را در رتبه بسیار پایین‌تری قرار می‌دهد؛ اما در عین حال بسیار بالاتر از روسیه. افزون بر این، برخی ایالت‌های مشخص مانند ماساچوست به طور چشمگیری عملکرد بسیار بهتری از میانگین ملی دارد.
در همین حال، اجماع جدیدی روی اصلاحات مرتبط با بهبود آموزش شغلی ایجاد شده است. برخلاف نرخ بالای بیکاری، بنگاه‌های اقتصادی متعددی انتقاد می‌کنند که نمی‌توانند متقاضیان ِ به اندازه کافی ماهر را برای پر کردن فرصت‌های شغلی شان بیابند. پژوهشی که سال گذشته توسط موسسه مشاوره مک کینزی انجام شده، دریافت که 87 درصد از موسسه‌های آموزشی فکر می‌کنند که آنها دانش‌آموزان را به خوبی برای اشتغال آماده می‌کنند؛ اما تنها 49 درصد از کارفرمایان موافقند که کارکنان جدیدشان، آموزش لازم را داشته‌اند. نظرسنجی مشابهی از شرکت‌های تولیدی آمریکا در سال 2011 نشان می‌دهد که 67 درصد از کارفرمایان در یافتن کاندیدای مورد نظر خود مشکل داشته‌اند و 5 درصد از فرصت‌های شغلی آنها به دلیل فقدان متقاضی مناسب خالی مانده است.
آقای اوباما در بخشی از شعارهای تبلیغاتی دور دوم خود متعهد شد تا دو میلیون نفر دیگر را از طریق کالج‌های محلی وارد مراحل بالاتر آموزشی کند. کالج‌هایی که در قیاس با دوره‌های لیسانس که فقط مدرک می‌دهند و چهار سال به طول می‌انجامند، مدرک‌ها و مهارت‌های فنی را در یک دوره دوساله توامان ارائه می‌دهند. برای اطمینان از اینکه آنها مهارت‌ها را به درستی فرا گرفته‌اند، او شراکت نزدیکی میان این کالج‌ها و بنگاه‌های اقتصادی محلی ایجاد و پیشنهاد کرده است پول بیشتری به کالج‌ها یا معلم‌هایی که دانش آموزانشان کار می‌یابند، تخصیص یابد.او در سال گذشته درخواست 8میلیون دلاری را به منظور پرداخت به همه موارد در بودجه پیشنهادی اش ارائه کرد. هر‌‌چند، بدون کمک او، کالج‌های محلی در سراسر آمریکا در حال پذیرش چنین اصلاحاتی هستند. سال گذشته 24 ایالت قوانینی که با هدف افزایش دسترسی به آموزش فنی یا بهتر از آن آموزش‌های متناسب با بنگاه‌های اقتصادی محلی وضع شدند را پذیرفتند.
«چری هی من» ريیس شبکه کالج‌های محلی شیکاگو نسبت به تله‌های آموزش ضعیف بسیار آگاه است.در دهه 1980 او سه ماه را صرف تحصیل در یک دوره مهارت‌آموزی آی‌تی کرد که برای او 3500 دلار هزینه شهریه در بر داشت، اما بی‌فایده بود. برای کسب اطمینان از اینکه هیچ یک از 120 هزار دانش‌آموز کالج‌های شهر شیکاگو دچار سرنوشت مشابهی نشوند، او با آقای ایمانوئل، شهردار در برنامه‌ای به نام «از کالج تا کار» همکاری می‌کند.
ابتدا، این شهر با اقتصاددانان و شرکت‌های محلی به منظور تعیین اینکه چه مهارت‌هایی هم اینک یا در آینده مورد تقاضا هستند، مشورت کرد سپس نام و تعداد کسب و کار‌ها را – تاکنون 84 شغل- به منظور کمک به شکل‌دهی به برنامه‌های آموزشی در زمینه‌های مورد نیاز و فرصت دادن به دانش‌آموزان برای کسب تجربه‌های کاری
فهرست کرد.
«لاری گودمن»مدیر اجرایی مرکز پزشکی دانشگاه «راش» - یک بیمارستان- می‌گوید: این ترکیب برای هر دو طرف خوب است. کارفرمایان می‌توانند از جریان باثبات متقاضیان کار مطمئن باشند و می‌توانند قبل از اتخاذ هر گونه تصمیمی، آنها را در کار ارزیابی کنند. دانش‌آموزان نیز تجربه عملی کسب می‌کنند و می‌تواند از آنها که در حال فراگیری مهارت‌های دارای بازار هستند، اطمینان حاصل کنند.
خانم «هی من» همچنین برای کسب اطمینان از آموزشی که کالج‌های این شهر ارائه می‌کنند تلاش می‌کند. او به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد تا مهارت‌ها را بدون از دست دادن زمان و پول کسب کنند. به طور مثال، دانشگاه‌های محلی توافق کرده‌اند که گواهینامه‌های رشته پرستاری پیشرفته را که یک دوره پرستاری چهار ساله بود با یک دوره دوساله جایگزین کنند.
همه اینها به دانش‌آموزان امکان می‌دهد تا مهارت‌ها را سریع‌تر و ارزان‌تر کسب کنند. بسیاری از شهرها و ایالت‌ها مانند شیکاگو و دلور در حال تشویق
(و پرداخت پول برای) ثبت‌نام همزمان دو رشته در دبیرستان و کالج‌های محلی یا دانشگاه‌ها هستند. کانزاس حتی فراتر از این می‌رود و به دبیرستان‌ها به ازای هر دانش آموزی که یک مهارت فنی کسب می‌کند، «جایزه» می‌دهد.
در «سا*** تک»، دانش‌آموزان به زودی می‌توانند امتیازات کافی برای به دست آوردن نیمی از یک مدرک لیسانس از یک دانشگاه محلی، بدون هزینه اضافی، که ده‌ها هزار دلار را برای آنها ذخیره می‌کند، کسب کنند. به طور مثال، آنها می‌توانند به عنوان یک رادیولوژیست دندان یک گواهینامه به دست آوردند و سپس به عنوان دستیار دندانپزشک مهارت لازم را کسب کنند. این مورد تنها یکی از پانزده رشته فنی است که در طی آنها مدارس مهارت تخصصی را آموزش می‌دهند.
