غزل و قصیده

[arghavan.z]

زبان نگاه

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست
سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

هوشنگ ابتهاج

 

[b A N E l]

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها، نشیند به موجی
رود گوشه‌ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ، از بیم، آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی! آغوش واکن
که می‌خواهد این قوی زیبا بمیرد

دکتر حمیدی شیرازی

 

[mmg11]

بس کنم کین قصه بی منتهاست
کز سخن دیگر سخن زاید بلی ​

گشت حاصل ارزوی دل نعم
گشت هر سعدی کنون اسعد بلی ​

دامن پر خاک و خاشاک زمین
پر شود از مشک از عنبر بلی ​

چون براق عشق از گردون رسید
وارهد عیسی جان زین خر بلی ​

شاهد جان چون شهادت عرضه کرد
یابد ایمان این دل کافر بلی ​

ملک بخشد مالک ملک از کرم
علم بخشد علم القران بلی ​

بلبلا بر منبر گلبن بگو
هست محسن در خور احسان بلی​

گر خموش باشی سر پنهان کنی
سر شود پیدا از ان سلطان بلی ​

سرو رحمت چون خرامان شد به باغ
یابد ابلیس لعین ایمان بلی ​

جاء ربک والملائک چون رسید
هر محال اکنون شود امکان بلی ​

امشب ای دلدار خواب الود من
خواب را رانی زنرگسدان بلی ​

چشم نرگس چون به ترک خواب گفت
بر خورد از فرجه بستان بلی ​

روز تا شب مست وشب تا روز مست
سخت شیرین باشد این دوران بلی​

من خمش کردم ولیکن در دلم
تا ابد روید نی وشکر بلی ​

این سر مخمور اندیشه پرست
مست گردد زان می احمر بلی​

جمله خلق جهان در یک کس است
او بود از صد جهان بر تر بلی​

مولانا​

 

[arghavan.z]

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب
تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب
تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بیکسی ها می کنم هرشب
تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب


محمد علی بهمنی

 

[mmg11]

تو را نادیدن ما غم نباشد
که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی
ولیکن چون تو در عالم نباشد

عجب گر در چمن برپای خیزی
که سرو راست پیشت خم نباشد

مبادا در جهان دلتنگ رویی
که رویت بیند و خرم نباشد

من اول روز دانستم که این عهد
که با من می‌کنی محکم نباشد

که دانستم که هرگز سازگاری
پری را با بنی آدم نباشد

مکن یارا دلم مجروح مگذار
که هیچم در جهان مرهم نباشد

بیا تا جان شیرین در تو ریزم
که بخل و دوستی با هم نباشد

نخواهم بی تو یک دم زندگانی
که طیب عیش بی همدم نباشد

نظر گویند سعدی با که داری
که غم با یار گفتن غم نباشد

حدیث دوست با دشمن نگویم
که هرگز مدعی محرم نباشد

 

[کافر خداپرست]

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد

تو مپندار كه مجنون سر خود مجنون شد
از سمك تا به سماكش، كشش ليلى برد

من به سرچشمه خورشيد نه خود بردم راه
ذره‏اى بودم و مهر تو مرا بالا برد

من خسى بى سروپايم كه به سيل افتادم
او كه مى‏رفت مرا هم به دل دريا برد

جام صهبا ز كجا بود مگر دست كه بود
كه به يك جلوه دل و دين ز همه يكجا برد

خم ابروى تو بود و كف مينوى تو بود
كه درين بزم بگرديد و دل شيدا برد

خودت آموختيم مهر و خودت سوختيم
با برافروخته رويى كه قرار از ما برد

همه ياران به سر راه تو بوديم ولى
غم روى تو مرا ديد و ز من يغما برد

همه دل باخته بوديم و پريشان كه غمت
همه را پشت سر انداخت مرا تنها برد

علامه محمدحسين طباطبايي(صاحب الميزان)

 

[sisah]

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد
ابری که در بیابان بر تشنه‌ای ببارد

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی
پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

سودای عشق پختن عقلم نمی‌پسندد
فرمان عقل بردن عشقم نمی‌گذارد

باشد که خود به رحمت یاد آورند ما را
ور نه کدام قاصد پیغام ما گذارد

هم عارفان عاشق دانند حال مسکین
گر عارفی بنالد یا عاشقی بزارد

زهرم چو نوشدارو از دست یار شیرین
بر دل خوشست نوشم بی او نمی‌گوارد

پایی که برنیارد روزی به سنگ عشقی
گوییم جان ندارد یا دل نمی‌سپارد

مشغول عشق جانان گر عاشقیست صادق
در روز تیرباران باید که سر نخارد

بی‌حاصلست یارا اوقات زندگانی
الا دمی که یاری با همدمی برآرد

دانی چرا نشیند سعدی به کنج خلوت
کز دست خوبرویان بیرون شدن نیارد

 

[mahroo]

چون سنگها صدای مرا گوش میکنی
سنگی و ناشنیده فراموش میکنی
رگبار نو بهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی
دست مرا که ساقه سبز نوازش است
با بر گ های مرده هم آغوش میکنی
گمراه تر از روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی و مدهوش میکنی
ای ماهی طلایی مرداب خون من
خوش باد مستیت که مرا نوش میکنی
تو دره بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری و خاموش میکنی
در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش میکنی؟


فروغ فرخزاد

 

[باران بهاری]

هوای روی تو دارم،نمی گذارندم
مگر به کوی تو این ابرها ببارندم

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت
نگاه کن که به دست که می سپارندم

مگر در این شب دیر انتظار عاشق کش
به وعده های وصال تو زنده دارندم

غمم نمی خورد ایام و جای رنجش نیست
هزار شکر که بی غم نمی گذارندم

سری به سینه فرو برده ام مگر روزی
چو گنج گم شده زین کُنج غم برآرندم

چه باک اگر به دل بی غمان نبردم راه
غم شکسته دلانم که مِی گسارندم

من آن ستاره ی شب زنده دار امّیدم
که عاشقان تو تا روز می شمارندم

چه جای خواب،که هر شب محصّلان فراق
خیال روی تو بر دیده می گمارندم

هنوز دست نشسته ست غم ز خون دلم
چه نقش ها که از این دست می نگارندم

کدام مست،می از خون سایه خواهد کرد؟
که همچو خوشه ی انگور می فشارندم

 

[Aseman Etemaad]

امروز...!

امروز...!

از بزرگترین غزلسرای معاصر هوشنگ ابتهاج!
امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ی ایام دل آدمیان است
دلبر گذر قافله ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است
روزی کهبجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است
ای کوه توفریاد من امروز شنیدی
دردی ست درین سینه که همزاد جهان است
از داد و دادآن همه گفتند و نکردند
یارب چه قدر فاصله ی دست و زبان است؟
خون می چکد ازدیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است
از راه مروسایه که آن گوهر مقصود
گنجی ست که اندر قدم راهروان است!

 

[Aseman Etemaad]

باران!

باران!

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از خویش می گریزم در این دیار، باران
دلتنگ روزگارم بر من ببار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بغض گلوی ما را باری تو ترجمان باش
ای بی شکیب باران ای بی قرار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]در هق هق شبانه ماند بعاشقی مست
نجوای ناودانها در رهگذار باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از همرهان درین باغ با من چه مهربان بود
بیدی که گریه میکرد در جویبار باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بر فرق کوه بشکن مینای همتت را
خشکید چشم چشمه از انتظار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]با خنجر زلالت بشکاف پرده ها را
اسب و سوار گم شد در این غبار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از آن غزال زخمی برگیر خستگی را
با کاسه های سنگاب در کوهسار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]وه زانکه دل بریدن از خویش و با تو بودن
تا روزهای پیچان تا آبشار، باران [/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]دلتنگ این دیارم ای غمگسار پرتو
در من ترانه سرکن با این بهار، باران[/FONT]
پرتو کرمانشاهی​

 

[massom11111]

چقدر اینجا هراسانم

از لرزش نگاهت​

از تکانهای دستانت​

می ترسم از سکوت مسخره ام​

می ترسم از اینکه ​

بشکند عادت نگاهم ​

می ترسم از این نان و نمک​

که مرا به حرمتش به تو گره زده​

می ترسم من از قسمهای نیلوفرانه مان​

از بی خوابی های شبانه مان​

از تیغ تیز تردید و اضطراب ​

می ترسم از گریز جاده ها​

این دلهره ی جاده بی برگشت​

این خیال یک طرفه​

این تابلوی "ایست زندگی" می کُشدم​

من از اینکه شعر هایم بی تو ​

چگونه آغاز میشود​

از اینکه غزلهایم در پایان​

بی تو چگونه به خواب می رود​

من از اینکه دو بیتی زندگیم ​

بدون تو یک بیت بماند ، می ترسم ​

من می ترسم اگر شب چشمانم ​

بی درخشش تو تاریک شود​

می ترسم اگر پای رفتنم بلرزد​

می ترسم اگر دست خوشبخت مرگ ​

بر ترس من بخندد​

می ترسم اگر شاهزاده قصه قاصدک ها​

از کنار جادوی دستان باد رد شود​

می ترسم اگر خاک بگیرد عادتت​

مرگ من شود سعادتت​

می ترسم اگر دریای مواج این دل ​

عادت کند به این سکون​

خاموش شود اگر این نَفَس​

در شمعی آرمیده در بستر خون​

من می ترسم اگر​

از زخم زبان مردم است​

که آیینه نازک تو بشکند​

که فرو بریزد این دلم ​

هر چند که احساسم گم است​

می ترسم اگر بدزدند نامت را​

جنس دستفروش زبان مردم شود​

می ترسم من از خدا​

که بگیرد تو را ز من ​

به حکم سرنوشت زور​

به حکم صلاح و مصلحت​

تکرار شود این مکررات​

" شاید قسمت تو نبود ! "​

دلهره دارم از خودم​

که نگیرد دلم به تیغ نگاهت​

نگیرد سکوت گوش تورا​

نشنود حنجره ات صدای مرا​

می ترسم اگر ردپایت خالی بماند​

می ترسم اگر کلاغی پیر​

غزل خداحافظی را بخواند​

می ترسم . . .

 

[mmg11]

باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را
باز بر خورشيد پوش آن جوشن شمشاد را

باز چون شاگرد مومن در پس تخته نشان
آن نکو ديدار شوخ کافر استاد را

ناز چون ياقوت گردان خاصگان عشق را
هين ببند از غمزه درها کوي عشق آباد را

خويشتن بينان ز حسنت لافگاهي ساختند
هين ببند از غمزه درها کوي عشق آباد را

هر چه بيدادست بر ما ريز کاندر کوي داد
ما به جان پذرفته‌ايم از زلف تو بيداد را

گيرم از راه وفا و بندگي يک سو شويم
چون کنيم اي جان بگو اين عشق مادرزاد را

زين توانگر پيشگان چيزي نيفزايد ترا
کز هوس بردند بر سقف فلک بنياد را

قدر تو درويش داند ز آنکه او بيند مقيم
همچو کرکس در هوا هفتاد در هفتاد را

خوش کن از يک بوسه‌ي شيرين‌تر از آب حيات
چو دل و جان سنايي طبع فرخ‌زاد را

سنايي غزنوي

 

[arghavan.z]

معصوم جان...گلکم...بابت شعر بی نهایت زیبایی که گذاشتی ممنونم...اما قراره اینجا غزل و قصیده بذاریم..این شعر تو جاش توی تاپیک شعر نو هستش....احتمالا اشتباه شده....ولی اومدنت باعث خوشحالی من شد..افتخار دادی گل خانوم
بازم منتظریما

 

[arghavan.z]

زندان شب یلدا

چند این شب و خاموشی ؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح برانگیزم
گر سوختنم باید افروختنم باید
ای عشق بزن در من کز شعله نپرهیزم
صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد
تا خود به کجا آخر با خاک در آمیزم
چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخیزد آنگاه که برخیزم
برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش
وین سیل گدازان را از سینه فرو ریزم
چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افزود در صاعقه آویزم
ای سایه ! سحر خیزان دلواپس خورشیدند
زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم

هوشنگ ابتهاج(ه.الف.سایه)

 

[mmg11]

محبوب من ! بعد از تو گیجم بی قرارم خالی ام منگم
بردار بستی از چه خواهد شد چه خواهم کرد آونگم

سازی غریبم من که در هر پرده ام هر زخمه بنوازد
لحن همایون تو می اید برون از ضرب و آهنگم

تو جرأت رو کردن خود را به من بخشیده ای ورنه
ایینه ای پنهان درون خویشتن از وحشت سنگم

صلح است عشق اما اگر پای تو روزی در میان باشد
با چنگ و با دندان برای حفظ تو با هر که می جنگم

حود را به سویت می کشانم گام گام و سنگ سنگ اما
توفان جدا می افکند با یک نهیب از تو به فرسنگم

در اشک و در لبخند و سوک و سور رنگ اصلی ام عشق است
من آسمانم در طلوع و در غروب آبی است پیرنگم

از وقت و روز و فصل عصر و جمعه و پاییز دلتنگند
و بی تو من مانند عصر جمعه ی پاییز دلتنگم

حسین منزوی

 

[Aseman Etemaad]

این شعر رو شاید قبلا دیده باشید... گلرخ دوست خوبم این رو قبلا گذاشته بود ....
من عاشق این شعرم واقعا!!!

از باغ مي‌برند چراغاني‌ات كنند
تا كاج جشنهاي زمستاني‌اتكنند​

پوشانده‌اند «صبح» تو را ابرهاي تار
تنها بهاين بهانه كه باراني‌ات كنند​

يوسف! به اين رها شدن از چاه دلمبند
اين بار مي‌برند كه زنداني‌ات كنند​

اي گل گمان مكن به شب جشن مي‌روي
شايد به خاك مرده‌اي ارزاني‌ات كنند​

يك نقطه بيش فرق رحيم و رجيم نيست
از نقطه‌اي بترس كه شيطاني‌ات كنند​

آب طلب نكرده هميشه مراد نيست
گاهي بهانه‌اي است كه قرباني‌ات كنند​

 

[arghavan.z]

بگذار تا بگريم چون ابر در بهاران
كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران
هر كو شراب فرقت روزي چشيده باشد
داند كه سخت باشد قطع اميدواران
با ساربان بگویید احوال اب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بگذاشتند ما را در ديده آب حسرت
گريان چو در قيامت چشم گناهكاران
اي صبح شب نشينان جانم به طاقت آمد
از بس كه دير ماندي چون شام روزه داران
چندين كه برشمردم از ماجراي عشقت
اندوه دل نگفتم الا يك از هزاران
سعدي به روزگاران مهري نشسته در دل
بيرون نمي‌توان كرد الا به روزگاران
چندت كنم حكايت شرح اين قدر كفايت
باقي نمي‌توان گفت الا به غمگساران

 

[mmg11]

امشب غم تو در دل دیوانه نگنجد
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد

تنهایی ام امشب که پر است از غم غربت
آن قدر بزرگ است که در خانه نگنجد

بیرون زده ام تا پدرم پرده ی شب را
کاین نعره ی دیوانه به کاشانه نگنجد

خمخانه بیارید که آن باده که باشد
در خورد خماریم به پیمانه نگنجد

میخانه ی بی سقف و ستون کو که جز آنجا
جای دگر این گریه ی یمستانه نگنجد

مجنون چه هنر کرد در آن قصه ؟ مرا باش
با طرفه جنونی که به افسانه نگنجد

تا رو به فنایت زدم از حیرت خود پر
سیمرغم و سیمرغ تو در لانه نگنجد

در چشم منت باد تماشا که جز اینجا
دیدار تو در هیچ پریخانه نگنجد

دور از تو چنانم که غم غربتم امشب
حتی به غزل های غیربانه نگنجد

حسین منزوی

 

[arghavan.z]

بوسه باران

غیر از این داغ که در سینه سوزان دارم
چه گل از گلشن عشق تو به دامان دارم ؟
این همه خاطر آشفته و مجموعه ی رنج
یادگاری ست کزان زلف پریشان دارم
به هواداریت ای پاک نسیم سحری
شور و آشفتگی گرد بیابان دارم
مگذر ای خاطره ی او ز کنارم مگذر
موج بی ساحل اشکم سر طوفان دارم
خار خشکم مزن ای برق به جانم آتش
که هنوز آرزوی بوسه ی باران دارم
غنچه آسا نشوم خیره به خورشید سحر
من که با عطر غمت سر به گریبان دارم
شمع سوزانم و روشن بود از آغازم
که من سوخته سامان چه به پایان دارم
شفیعی کدکنی

 

[b A N E l]

لب خاموش

لب خاموش

[FONT=&quot]امشب به قصه ي دل من گوش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]فردا مرا چو قصه فراموش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]اين در هميشه در صدف روزگار نيست [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]مي گويمت ولي توكجا گوش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]اي ماه با كه دست در آغوش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]در ساغر تو چيست كه با جرعه ي نخست [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]هشيار و مست را همه مدهوش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]مي جوش مي زند به دل خم بيا ببين [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]يادي اگر ز خون سياووش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]گر گوش مي كني سخني خوش بگويمت [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]بهتر ز گوهري كه تو در گوش مي كني [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]جام جهان ز خون دل عاشقان پر است [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]حرمت نگاه دار اگرش نوش مي كني[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]سايه چو شمع شعله در افكنده اي به جمع [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]زين داستان كه با لب خاموش مي كني

.
[/FONT]

 

[باران بهاری]

"مرگ حق است"

گوشه ی چشم بگردان و مقدّر گردان
ما که هستیم در این دایره ی سرگردان؟

دور گردید و به ما جرات مستی نرسید
چه بگوییم به این ساقی ساغر گردان؟

این دعایی ست که رندی به من آموخته است
بار ما را نه بیفزا ! نه سبک تر گردان!

غنچه ای را که به پژمرده شدن محکوم است
تا شکوفا نشده،بشکن و پرپر گردان!

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته ام؟؟
مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

"فاضل نظری"

 

[cute]

بهانه

اصلا چرا دروغ همین پیش پای تو
گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس می کنم که کمی پیرتر شدم
احساس می کنم که شدم مبتلای تو

برگرد و هر چه دلت خواست بد بگو
دل می دهم دوباره به طعم صدای تو

از قول من به دلت بگو نرم تر شود
بی فایده است اینهمه دوری, فدای تو

دریای من, به ابر سپردم بیاورد
یک آسمان بهانه ی باران برای تو

ناقابل است بیشتر از این نداشتم
رخصت بده نفس بکشم در هوای تو

ناصر حامدی

 

[anathema]

چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود
چون تو در کس ننگری کس با تو همدم کی شود
گر جمال جانفزای خويش بنمايی به ما
جان ما گر در فزايد حسن تو کم کی شود
دل ز من بردی و پرسيدی که دل گم کرده‌ای
اين چنين طراريت با من مسلم کی شود
عهد کردی تا من دلخسته را مرهم کنی
چون تو گويی يا کنی اين عهد محکم کی شود
چون مرا دلخستگی از آرزوی روی توست
اين چنين دل خستگی زايل به مرهم کی شود
غم از آن دارم که بی تو همچو حلقه بر درم
تا تو از در در نيايی از دلم غم کی شود
خلوتی می‌بايدم با تو زهی کار کمال
ذره‌ای هم‌خلوت خورشيد عالم کی شود
نيستی عطار مرد او که هر تر دامنی
گر به ميدان لاشه تازد رخش رستم کی شود

عطار

 

[mmg11]

ماندم به خماری که شراب تو بجوشد
پس مست شود در خم و از خود بخروشد

آنگه دو سه پیمانه از آن می که تو داری
با من به بهایی که تو دانی بفروشد

مستم نتوانست کند غیر تو بگذار
صد باده به جوش اید و صد بار بکوشد

وقتی که تو باشی خم و خمخانه تهی نیست
بایست دعا کرد که سرچشمه نخوشد

مستی نبود غایت تأثیر تو باید
دیوانه شود هر که شراب تو بنوشید

مستوری و مست تو به یک جامه نگنجد
عریان شود از خویش تو را هر که بپوشد

خاموش پر از نعره ی مستانه ی من ! کو
از جنس تو گوشی که سروش تو نیوشد ؟

تو ماده ی آماده دوشیدنی اما
کو شیردلی تا که شراب از تو بدوشد ؟

حسین منزوی

 

[massom11111]

عبرت انجمن جایی است مأمنی كه من دارم‌
غیر من كجا دارد مسكنی كه من دارم‌
در بهار آگاهی ناز خود فروشی نیست‌
رنگ و بو فراموش است گلشنی كه من دارم‌
موج و گوهرم عمری است آرمیده می‌نازد
رنج پا نمی‌خواهد رفتنی كه من دارم‌
منّت كفن ننگ است بر شهید استغنا
غیرت شرر دارد مردنی كه من دارم‌
خامشی ز هیچ آهنگ زیروبم نمی‌چیند
ناشنیده‌، تحسینی است گفتنی كه من دارم‌
وضع مشرب مجنون فاشتر ز رسوایی است
در بغل نمی‌گنجد دامنی كه من دارم‌
دار و ریسمان این‌جا تا به حشر در كار است‌
شمع بزم منصوری است گردنی كه من دارم‌
آه‌! درد نومیدی بركه بایدم خواندن‌؟
داشت هر كه را دیدم شیونی كه من دارم‌؟
پیش ناوك تقدیر جستم از فلك تدبیر
گفت‌: دیده‌ای آخر جوشنی كه من دارم‌؟
چرب و نرمی حرفم حیله كار افسون نیست‌
خشك می‌رود بر آب‌، روغنی كه من دارم‌
حرف عالم اسرار بر ادب حوالت كن‌
دم زدن خس و خار است گلخنی كه من دارم‌
غور معنی‌ام دشوار، فهم مطلبم مشكل
«بیدل‌» از زبان اوست این منی كه من دارم‌
بیدل

 

[arghavan.z]

ای صبا با توچه گفتند که خاموش شدی
چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی
تو که آتشکده‌ی عشق و محبت بودی
چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی
به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را
که خود از رقت آن بیخود و بی‌هوش شدی
تو به صد نغمه، زبان بودی و دلها همه گوش
چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی
خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من
نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی
تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از تست
تو هم آمیخته با خون سیاوش شدی
ناز می‌کرد به پیراهن نازک تن تو
نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی
چنگی معبد گردون شوی ای رشگ ملک
که به ناهید فلک همسر و همدوش شدی
شمع شبهای سیه بودی و لبخند زنان
با نسیم دم اسحار هم آغوش شدی
شب مگر حور بهشتیت، به بالین آمد
که تواش شیفته‌ی زلف و بناگوش شدی
باز در خواب شب دوش ترا می‌دیدم
وای بر من که توام خواب شب دوش شدی
ای مزاری که صبا خفته به زیر سنگت
به چه گنجینه‌ی اسرار که سرپوش شدی
ای سرشک اینهمه لبریز شدن آن تو نیت
آتشی بود در این سینه که در جوش شدی
شهریارا به جگر نیش زند تشنگیم
که چرا دور از آن چشمه پرنوش شدی

شهریار

 

[باران بهاری]

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند
هزار فتنه به هر گوشه ای برانگیزند

چگونه انس نگیرند با تو آدمیان
که از لطافت خوی تو وحش نگریزند

چنان که در رخ خوبان حلال نیست نظر
حلال نیست که از تو نظر بپرهیزند

غلام آن سر و پایم که از لطافت و حُسن
به سر سزاست که پیشش به پای برخیزند

تو قدر خویش ندانی ز دردمندان پرس
کز اشتیاق جمالت چه اشک می ریزند

قرار عقل برفت و مجال صبر نماند
که چشم و زلف تو از حد برون دلاویزند

مرا مگوی نصیحت که پارسایی و عشق
دو خصلتند که با یکدگر نیامیزند

رضا به حکم قضا اختیار کن سعدی!
که شرط نیست که با زورمند بستیزند

 

[b A N E l]

ديدي اي دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با يار وفادار چه کرد
آه از آن نرگس جادو که چه بازي انگيخت
آه از آن مست که با مردم هشيار چه کرد
اشک من رنگ شفق يافت ز بي مهري يار
طالع بي شفقت بين که در اين کار چه کرد
برقي از منزل ليلي بدرخشيد سحر
وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد
ساقيا جام مي ام ده که نگارنده غيب
نيست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
آن که پرنقش زد اين دايره مينايي
کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
يار ديرينه ببينيد که با يار چه کرد

.

 

[mmg11]

بانوی اساطیر غزل های من اینست
صد طعنه به مجنون زده لیلای من اینست

گفتم که سرانجام به دریا بزنم دل
هشدار دل! این بار ، که دریای من اینست

من رود نیاسودنم و بودن و تا وصل
آسودگی ام نیست که معنای من اینست

هر جا که تویی مرکز تصویر من آنجاست
صاحبنظرم علم مرایای من اینست

گیرم که بهشتم به نمازی ندهد دست
قد قامتی افراز که طوبای من اینست

همراه تو تا نابترین آب رسیدن
همواره عطشنکی رؤیای من اینست

من در تو به شوق و تو در آفاق به حیرت
نایاب ترین فصل تماشای من اینست

دیوانه به سودای پری از تو کبوتر
از قاف فرود آمده عنقای من اینست

خرداد تو و آذر من بگذر و بگذار
امروز بجشوند که سودای من اینست

دیر است اگر نه ورق بعدی تقویم
کولکم و برفم همه فردای من اینست

حسین منزوی