عکس دست نوشته آیت الله العظمی بیات زنجانی درمورد ربناوتجلیل از استاد شجریان
ادعوني استجب لكم» (سوره مباركه مؤمن)
«دعا» خواندن است ولي خواندن پروردگار؛ داعي عبد و مدعو معبود؛ داعي فقر و نيازمند و مدعو غني و بي‌نياز مطلق. دعا، عروج دروني داعي، از جهان ماده به سوي جهان ابديت و ماوراست؛ دعايي كه مورد تأكيد مرتبطان به عالم غيب است. عبارت است از عبور انسان از جهان ناسوت و ورود به عالم غيب و ملكوت. درحقيقت انسان در حالت دعا، نه تنها حجب ظلمات را پاره كرده و از آنها عبور مي‌كند بلكه در اين حالت، به دليل اينكه مدعو«ي» آخر ادعوني در آيه ابتداي كلام است و فضا و محتواي آن نيز اين كه انسان زماني حالت دعا را به دست مي‌آورد كه تنها پروردگار عالم را بخواند و از تمامي وسايط و فواعل بالغير و حتي حجاب‌هاي نور كه فرشتگان مقرب خدا نيز از آن گذر كرده و به معدن عظمت ذات راه مي‌يابد و در اين حالت تعبير معبّر را با همان بصيرتي كه مبصّر داده، مشاهده مي‌كند و لسان داعي، كلماتي را بكار مي‌برد كه مدعو، با اشراقات خود به صورت آن كلمات، نوعي تجلي پيدا كرده است و كلماتي كه به عنوان دعا به كار برده مي‌شود، ابراز، اظهار و بازگو كردن آن حقيقت جلوه و تجلياتي است كه حضرت دوست در داعي داشته و به همين جهت توصيه بزرگان سلوك، روي اين نكته تأكيد دارد كه از دعاهايي استفاده شود كه از اولياي معصوم خداوند به صورت مأثور به ما رسيده است. چرا كه آنان هم ظرفيت بالاي تحمل تجليات حضرت حق را دارند و نيز بهتر مي‌توانند از كلمات و عباراتي استفاده كنند كه بتواند قالب آن تجليات باشد و در ميان دعاها، دعاي ربنا الي آخر حال و هواي ديگري را به انسان نشان مي‌دهد چرا كه اين اسم از اسامي مقدس خداوند، بيش از ديگر اسم‌ها در قلوب اولياي خدا ظهور و بروز دارد چرا كه ولايت آنان همان تجلي اسم رب خداوند در قلوب آنان است و اگر اسم رب در دل كسي تجلي پيدا كند و زبان حال و باطن او با زبان قال و بارز آن همسو و متحد باشد و در ابراز و اظهار ناسوتي، آهنگ جهان ناسوت را به آهنگ جهان ملكوت متصل سازد و ترنم ملكوتيان را در تعابير «ربنا» به سمع زمينيان رساند، آن زمان است كه مي‌توان تجلي اين اسم شريف را در سطح جامعه و به صورت عام‌تري مشاهده كرد كما اينكه در ايام ماه مبارك رمضان و در لحظات ملكوتي افطار، با نواي فرهيخته ارجمند جناب شجريان مي‌توان اين حس را در درون روزه‌داران مشاهده نمود.
