yaghot kabod
عضو جدید
عصر یک جمعه ی دلگیر ....
دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟ چرا آب به گلدان نرسیده است ؟ چرا لحظه ی باران نرسیده است؟و هر کس که در این خشگی دوران به لبش جان نرسیده است ,به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید ,بنویسد:که هنوزم که هنوز است ,چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است ؟ دل عشق ترک خورد, گل زخم نمک خورد, زمین مرد, زمان بر سر دوشش غم اندوه به انبوه فقط برد, فقط برد ,زمین مرد , زمین مرد, خداوند گواه است, دلم چشم به راه است , و در حسرت یک پلک نگاه است. ولی حیف نصیبم همه آه است وهمین آه خدایا برسد کاش به جایی, برسد کاش صدایم به صدایی .....عصر این جمعه ی دلگیر وجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس, تو کجای گل نرگس ؟ به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است, ز جنس غم و ماتم , زده آتش به دل عالم و آدم . ای عشق مجسم که به جای نم شبنم بچکد خونجگر دم به دم از عمق نگاهت , نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه, آهت . به فدای نخ آن شال سیاهت, به فدای رخت ای ماه !بیا, صاحب این بیرق و پرچم و این مجلس و این روضه واین بزم تویی , آجرک الله! عزیز دو جهان یوسف در چاه , دلم سوخته از آه نفس های غریبت ,دل من بال کبوتر شده, خاکستر پرپر شده ,همراه نسیم سحری , روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی, به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی ؟ به خدا در حوس دیدن شش گوشه, دلم تاب ندارد . نگهم خواب ندارد, قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد, شب من روزن مهتاب ندارد, همه گویند به انگشت اشاره , مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد...؟ تو کجایی؟ تو کجایی؟ شده ام باز هوایی, شده ام باز هوایی..... شده ام باز هوایی ....تو کجایی... توکجایی ...گل نرگس ....
دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟ چرا آب به گلدان نرسیده است ؟ چرا لحظه ی باران نرسیده است؟و هر کس که در این خشگی دوران به لبش جان نرسیده است ,به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید ,بنویسد:که هنوزم که هنوز است ,چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است ؟ دل عشق ترک خورد, گل زخم نمک خورد, زمین مرد, زمان بر سر دوشش غم اندوه به انبوه فقط برد, فقط برد ,زمین مرد , زمین مرد, خداوند گواه است, دلم چشم به راه است , و در حسرت یک پلک نگاه است. ولی حیف نصیبم همه آه است وهمین آه خدایا برسد کاش به جایی, برسد کاش صدایم به صدایی .....عصر این جمعه ی دلگیر وجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس, تو کجای گل نرگس ؟ به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است, ز جنس غم و ماتم , زده آتش به دل عالم و آدم . ای عشق مجسم که به جای نم شبنم بچکد خونجگر دم به دم از عمق نگاهت , نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه, آهت . به فدای نخ آن شال سیاهت, به فدای رخت ای ماه !بیا, صاحب این بیرق و پرچم و این مجلس و این روضه واین بزم تویی , آجرک الله! عزیز دو جهان یوسف در چاه , دلم سوخته از آه نفس های غریبت ,دل من بال کبوتر شده, خاکستر پرپر شده ,همراه نسیم سحری , روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی, به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی ؟ به خدا در حوس دیدن شش گوشه, دلم تاب ندارد . نگهم خواب ندارد, قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد, شب من روزن مهتاب ندارد, همه گویند به انگشت اشاره , مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد...؟ تو کجایی؟ تو کجایی؟ شده ام باز هوایی, شده ام باز هوایی..... شده ام باز هوایی ....تو کجایی... توکجایی ...گل نرگس ....
