حاجي جون تند نرو..
شهيد مارو قران و خدامون انتخاب ميكنه..
در شهادت هميشه بازه داداش...ما بايد شهادت رو بفهميم.!!!
شهید مورد علاقه تو کیه؟+عکس
- شروع کننده موضوع yareza2006
- تاریخ شروع
حاجي جون تند نرو..
شهيد مارو قران و خدامون انتخاب ميكنه..
در شهادت هميشه بازه داداش...ما بايد شهادت رو بفهميم.!!!
yareza2006
عضو جدید
خدایا...
قسم به خون پاک شهدا
انقلاب ما را از دو دستگی نجات بده.
************************
دوستانی که ادعای مدنیت دارید و صدای آزادی سر می دهید(از هر طیف و دسته ای که هستید)...خواهشا اینجا را به عنوان محیط بحث و نزاع انتخاب نکنید.
*از این واضح تر نمی تونم بگم*
قسم به خون پاک شهدا
انقلاب ما را از دو دستگی نجات بده.
************************
دوستانی که ادعای مدنیت دارید و صدای آزادی سر می دهید(از هر طیف و دسته ای که هستید)...خواهشا اینجا را به عنوان محیط بحث و نزاع انتخاب نکنید.
*از این واضح تر نمی تونم بگم*
وای دلم سوخت چه کسایی طرف دار شهدای ماین و حرف از شهدا میزنن
واسه همینه میگن شهدا غریبند
واقعا راس میکن
اقای به اصطلاح حاج محمود
شما که اسم و عکس شهدا رو فقط وفقط یدک میکشی یکم فرهنگ شهید رو بخون
خودت دوباره این پستت بخون مطمئنم اگه یکم عشقه شهید و فرهنگ شهید تو خونت باشه
عذر خواهی میکنی
واقعا برای این لحن صحبت وکلامت متاسفم
برو زندگی همین شهید برونسی رو بخون چه جوری با اطرافیانشو همکاراش و.. صحبت میکرد
بعد متوجه میشه
واقعا متا سفم
ادم بای یاد بگیره با بقیه قشنگ صحبت کنه حتی دشمنش
ولی تو اسم شهدارو هم با این پست قشنکت و حرفایی که به من زدی خراب کردی
یاعلی موفق باشی
چشم
واقعا حرفتون به دلم نشست
چون خیلی قشنگ و محترمانه ودلسو زانه بود
ممنونم از این همه تلاشتون
سلا مهندس
چشم ما یواش تر میریم
ولی شما هم قول بده با تعصب نری
جمله اخرتون هم قشنگ بود مهندس
شهید مارو قران و خدا و نیتشون واهلبیت و امام زمان یا هم نائبشون(البته تو الان)مشخص میکنه
بازم ممنوم
یعنی چی؟من دیشب کلی وقتمو صرف کردم ملت بحث رو تموم کردند باز شروع شد؟خواهش می کنم کسی به کسی توهین نکنه.ما که از همدیگه آشنایی نزدیک نداریم.صرف اینکه من اینطوری فکر می کنم یا اون طرفدار فلان کاندیداست دلیل یر کج فهمی یا خوش فهمی ما نمی شه.دوستای خوبم،اول از همه ما رفیق هم هستیم.حالا که اینجاییم به عقاید هم احترام بذاریم.هر چند اینجا جاش نبود!مثلا خود من!من از یه فامیل کاملا با عقاید متضادم.اما در عین حال به هم احترام میذاریم و کنار همین فامیل اندیشه هامو بیشتر رشد میدم.به قول بچه ها اینقدر فامیلای من وحشتناکند از این لحاظ که ...که همه ترسیدند از من!
دیگه هم از این بحث ها نداریم.توهین نداریم.کسی که به دیگران توهین می کنه نشون میده که برای اثبات حرفشون دلیل نداره.دیگه دهن من از این نصیحتای خواهرانه کف کرد
به خاطر حرمت خواهر بزرگتر بودنم بچه ها بحث رو ادامه ندید.
برای سلامتی خودتون صلوات.
دیگه هم از این بحث ها نداریم.توهین نداریم.کسی که به دیگران توهین می کنه نشون میده که برای اثبات حرفشون دلیل نداره.دیگه دهن من از این نصیحتای خواهرانه کف کرد
به خاطر حرمت خواهر بزرگتر بودنم بچه ها بحث رو ادامه ندید.برای سلامتی خودتون صلوات.
.jpg)
الهام مجهول
عضو جدید
حاجي اروم تر بابا
كجا داري ميري
اينجا جاي دعوا نيست گاهي سكوت بهترين جوابه
شهيد مورد علاقه من چمرانه
نفر بالايي لطفا عكس شو بزار
يا حق
كجا داري ميري
اينجا جاي دعوا نيست گاهي سكوت بهترين جوابه
شهيد مورد علاقه من چمرانه
نفر بالايي لطفا عكس شو بزار
يا حق
پولادمرد
پولادمرد
به مناسبت سالگرد شهادت شهيد لاجوردي
قسمتي از وصيت نامه شهيد
"پدرتان خير و صلاح شما را در رفاه نمي دانسته و نمي داند و اميد دارد زندگي رفاه جويي و عافيت طلبي را آگاهانه به دور اندازيد و با عزمي آهنين در كام مشكلات فرو رويد....."
ياد و خاطره او و نه شهيد بسيجي حوادث پس از انتخابات را گرامي ميداريم.
پولادمرد
به مناسبت سالگرد شهادت شهيد لاجوردي
قسمتي از وصيت نامه شهيد
"پدرتان خير و صلاح شما را در رفاه نمي دانسته و نمي داند و اميد دارد زندگي رفاه جويي و عافيت طلبي را آگاهانه به دور اندازيد و با عزمي آهنين در كام مشكلات فرو رويد....."
ياد و خاطره او و نه شهيد بسيجي حوادث پس از انتخابات را گرامي ميداريم.
سیدحسن نصرالله
عضو جدید
حاج احمدکاظمی
حاج احمدکاظمی
حاج احمد کاظمی، سال ۱۳۵۶ در زندان نجف آباد
کارت شناسایی اعضای سپاه پاسداران در ابتدای جنگ
سال ۱۳۵۹ـ نفر وسط، ایستاده شهید حاج احمد کاظمی به همراه همرزمان نجف آبادی در حال عزیمت به مناطق جنگی جنوب
حاج احمد در حال سخنرانی برای رزمندگان لشکر
حاج احمد بشدت مجروح شده است ... او از ناحیه ی دست نیز مجروح بود و گفته اند وقتی انگشت دست خود را از دست داد، آنرا در آب نمک فرو برد ...
حاج احمد در کنار شهید مهدی باکری، تنها ۸ ساعت قبل از شهادتش. روز آخر "بدر" بود. آقا مهدی در حربیه به محاصره افتاده بود، کمی مانده به جاده ی بصره ـ العماره؛ بی سیم فس فس کرد، حاج احمد: "برگرد مهدی، وضع خیلی بد است." آقا مهدی پاسخ داد: "اگر بدانی دارم چه چیزهایی می بینم، یک آن نمی ماندی آنجا، احمد تو هم بیا. خودت را برسان اینجا تا همیشه با هم باشیم. بیا احمد، بیا" .... فس فسسسس ... بی سیم دیگر خاموش شد.. مهدی رفت ...
وقتی حاج احمد در خرابه ها و در میان آتش دشمن نماز می خواند، بعضی ها خواب بودند ...
حاج احمد و گزارش عملکرد لشکر نجف به آیت الله خامنه ای(رئیس جمهور وقت)
همراه با فرماندهان: سرداران کمیل، شهید احمد کاظمی، عزیز جعفری، مرتضی قربانی، علی زاهدی، محمد کوثری ـ افراد نشسته: سپهری، [ناشناس]، قاسم سلیمانی، کوسه چی، سلیمانی
سال ۱۳۷۰ـ حاج احمد کاظمی در سفر به هند
حاج احمد و رسیدگی به گل های باغچه ی حیاط خانه
سعید و محمد مهدی در آغوش گرم پدر
حاج احمد خیلی سعید(پسر کوچکش) را دوست می داشت. آنروز صبح خودش سعید را به مدرسه رساند ولی دیگر باز نگشت ...
حاج احمد در حال خلبانی
حاج احمدکاظمی
حاج احمد کاظمی در دوران نوجوانی
حاج احمد کاظمی، سال ۱۳۵۶ در زندان نجف آباد
کارت شناسایی اعضای سپاه پاسداران در ابتدای جنگ
سال ۱۳۵۹ـ نفر وسط، ایستاده شهید حاج احمد کاظمی به همراه همرزمان نجف آبادی در حال عزیمت به مناطق جنگی جنوب
حاج احمد در حال سخنرانی برای رزمندگان لشکر
حاج احمد بشدت مجروح شده است ... او از ناحیه ی دست نیز مجروح بود و گفته اند وقتی انگشت دست خود را از دست داد، آنرا در آب نمک فرو برد ...
حاج احمد در کنار شهید مهدی باکری، تنها ۸ ساعت قبل از شهادتش. روز آخر "بدر" بود. آقا مهدی در حربیه به محاصره افتاده بود، کمی مانده به جاده ی بصره ـ العماره؛ بی سیم فس فس کرد، حاج احمد: "برگرد مهدی، وضع خیلی بد است." آقا مهدی پاسخ داد: "اگر بدانی دارم چه چیزهایی می بینم، یک آن نمی ماندی آنجا، احمد تو هم بیا. خودت را برسان اینجا تا همیشه با هم باشیم. بیا احمد، بیا" .... فس فسسسس ... بی سیم دیگر خاموش شد.. مهدی رفت ...
وقتی حاج احمد در خرابه ها و در میان آتش دشمن نماز می خواند، بعضی ها خواب بودند ...
حاج احمد و گزارش عملکرد لشکر نجف به آیت الله خامنه ای(رئیس جمهور وقت)
همراه با فرماندهان: سرداران کمیل، شهید احمد کاظمی، عزیز جعفری، مرتضی قربانی، علی زاهدی، محمد کوثری ـ افراد نشسته: سپهری، [ناشناس]، قاسم سلیمانی، کوسه چی، سلیمانی
سال ۱۳۷۰ـ حاج احمد کاظمی در سفر به هند
حاج احمد و رسیدگی به گل های باغچه ی حیاط خانه
سعید و محمد مهدی در آغوش گرم پدر
حاج احمد خیلی سعید(پسر کوچکش) را دوست می داشت. آنروز صبح خودش سعید را به مدرسه رساند ولی دیگر باز نگشت ...
حاج احمد در حال خلبانی
سیدحسن نصرالله
عضو جدید
یاران همه رفتند
یاران همه رفتند
یاران سفررفته:
با عجله ماشين را روشن كرد هوا خيلي سرد بود. هنوز ماشين گرم نشده، سوار شد و حركت كرد. از يك طرف دير شده بود و اصلا راضي نبود حاج‌احمد و بقيه دوستانش معطل بمانند و از طرف ديگر، ناراحت بود كه چرا با عجله از مهمانش خداحافظي كرده است. روح مهمان‌نوازش اصلا قانع نمي‌شد به اين سادگي از دوستانش جدا بشود. در همين افكار بود كه تلفن همراهش زنگ زد. شماره تلفن آذين‌پور روي صفحه تلفن حنيف، شماره خيلي قديمي و آشنايي بود:
آذين‌پور: سلام عليكم برادر، صبح به خير.
حنيف: سلام آقاي آذين‌پور، چطوريد؟
آذين‌پور: سردار كجاييد؟
حنيف: چي شده نكنه باز هم سفر لغو شده؟
آذين‌پور: نه بابا ما داريم سوار مي‌شيم.
حنيف: تا چند دقيقه ديگه مي‌رسم، نزديكم.
آذين‌پور: سردار كاظمي مي‌فرمايند به حنيف بگيد ما رفتيم. از مهرآباد بليت تهيه كن و بيا اروميه.
حنيف: نه بابا، كجا؟ الان مي‌رسم. آقاي آذين‌پور، بدون من اروميه راهتون نمي‌دن [خنده حنيف
گوشي را كه قطع كرد، پايش را محكم‌تر روي پدال گاز فشار داد و با خودش گفت: حتما بايد به پرواز برسم. اين همه كار توي شمال غرب داريم، حتما بايد توي منطقه همراه سردار كاظمي باشم. به بچه‌هاي اروميه قول دادم ميام...
به پايگاه هوايي قدر كه رسيد، اصلا نفهميد چطور ماشين را پارك كرد. با عجله لباس‌هاي شخصي‌اش را عوض كرد و دوان دوان به سمت باند پرواز حركت كرد از دور هواپيما را ديد كه دور زده و در حال حركت است. شماره آذين‌پور را گرفت و گفت: آقاي آذين‌پور رسيدم. هواپيما را نگه مي‌داريد؟
آذين‌پور: كجاييد برادر؟ ما ديگه حركت كرديم.
حنيف: توي باندم، دارم مي‌بينم. به حاج‌احمد بگو من اومدم.
آذين‌پور از شيشه نگاهي به بيرون انداخت و به سمت حاج احمد حركت كرد و حنيف را ديد كه توي يك دستش كيف مسافرتي و لباس‌هاي شخصي‌اش را گرفته و با دست ديگرش، تلفن همراهش را كنار گوشش نگه داشته، آذين‌پور حنيف را به حاج‌احمد نشان داد كه حالا روي باند رسيده بود. با اين‌كه هواپيما سي، چهل متري هم حركت كرده بود، حاج‌احمد به خلبان دستور توقف داد
از بيرون حنيف كه هنوز به هواپيما نرسيده بود، متوجه شد كه خلبان دارد با دست اشاره مي‌كند و چراغ مي‌زند. فهميد كه بايد به سمت هواپيما برود. سرانجام هواپيما توقف كرد و حنيف خوشحال و خندان، خودش را به در هواپيما رساند. پيش از اين‌كه سوار شود، با برادر پاسدار مستقر در كنار هواپيما، سلام و عليكي كرد و معذرت‌خواهي از او به خاطر معطلي. درب هواپيما باز شد و به اين ترتيب، آخرين مسافر پرواز شهادت سوار شد. حالا قافله شهداي عرفه كامل شده بود و هواپيما اجازه داشت به سمت محل موعود، حركت كند. خيلي حيف بود كه حنيف بامعرفت و بامحبت توي اين پرواز زيبا، دعاي عرفه نخواند و همراه اين جمع نباشد. همين كه وارد هواپيما شد، اول از همه، سلام و عليك و تشكري از بصيري كرد كه دم در ايستاده بود و بعد به سراغ حاج احمد كاظمي و حاج سعيد مهتدي كه رديف اول نشسته بودند، رفت و نفس‌نفس‌زنان حال و احوال گرمي با آنان كرد و بعد هم معذرت‌خواهي به خاطر دير رسيدن. هنوز با همه بچه‌ها حال و احوال نكرده بود كه حاج‌احمد طبق معمول، چند تا تيكه مخصوص خودش را با لهجه شيرين نجف‌آبادي نثار حنيف كرد: «حنيف خواب مونده بودي يا اشتباهي رفته بودي نيروي زميني؟».
حنيف هم كه هنوز داشت با بچه‌ها سلام‌عليك مي‌كرد، با ادب خاص خودش جواب داد: «اتفاقا صبح زود بيدار شدم سردار، مي‌دونيد، بند ناف منو توي اروميه بريدند، تازه چند دانگ شمال غرب هم به اسم منه... ».
حاج‌احمد كه حالش خوب نبود و سرما خورده بود، خنده‌اي كرد و با دستاش سينه‌اش را در بغل گرفت تا كمي گرمتر شود. حنيف به رديف ته هواپيما رفت و با حميد آذين‌پور روبوسي كرد و همانجا كنارش نشست. آذين‌پور كه خيلي خوشحال بود از اين‌كه حنيف به پرواز رسيده، رو به حنيف كرد و گفت: «سردار، رسيدنتون به خير. فكر نمي‌كردم حاج احمد هواپيما رو نگه داره. معلومه خيلي دوستت داره». حنيف هم خنده‌اي كرد و در حالي كه مشغول تا كردن لباس‌هاي شخصي‌اش و گذاشتن آنها در كيف مسافرتي‌اش بود، گفت: «حاج احمد كارش خيلي درسته». چند لحظه بعد هواپيما به سرعت از زمين كنده شد و مسير زيباي اروميه را در پيش گرفت.
هواپيما حالا در مسير قرار گرفته بود. حنيف نگاهي به آذين‌پور كرد كه دستش را روي صورتش گذاشته بود و گفت: «آقاي آذين‌پور، با دندون‌درد چه كار مي‌كني؟» بعدش هم شروع كرد به گپ زدن با او. آخه اونها حرف‌هاي زيادي داشتند كه با هم بزنند. پانزده سال در سخت‌ترين شرايط شمال غرب با هم بودند. حرف‌زدن‌ها شروع شد و از هر دري صحبت كردند. از مشكلات موجود در شمال غرب، از حل گرفتاري‌هاي نيروهاي پيشمرگ بومي كه سال‌ها به نظام جمهوري اسلامي خدمت كرده بودند، از پررويي‌هاي اخير ضدانقلاب و آزار و اذيت‌هايي كه به مردم كرد وارد مي‌كردند، از طرح‌هاي مهم حاج احمد براي منطقه و نيروي زميني، از سختي كار با حاج‌احمد و البته نتايج شيرين آن و از جلسه دو روز پيش حنيف و همكارهايش با حاج احمد كاظمي. در آن جلسه، حاج احمد با ذكاوت و تيزبيني مخصوص خود، مسائل جديدي را شكافته بود و حسابي از حنيف حمايت كرده بود و با دست راستش، پشت شانه حنيف زده و گفته بود: من به حنيف اعتقاد دارم و تا مدتي كه خدا اجازه دهد و باشم، از او حمايت مي‌كنم... من حنيف را خيلي قبول دارم... حنيف كارنامه خوبي در شمال غرب داشته ... حنيف در فراز و نشيب‌هاي شمال غرب نقش داشته ... حنيف داراي صلاحيت و عمق اطلاعاتي است و...
اينقدر غرق صحبت شده بودند كه كلي از مسير را پشت سر گذاشتند. حنيف نگاهي از شيشه به بيرون انداخت. همه جا ابر بود و هيچ‌جايي معلوم نبود. از لابه‌لاي ابرها حنيف فهميد كه نزديكي درياچه اروميه هستند. چند لحظه به فكر رفت. انگار همين ديروز بود كه داشت اعلاميه‌هاي حضرت امام(ره) را چاپ و توزيع مي‌كرد. يادش آمد چگونه مزدوران رژيم را كلافه كرده بود و با هماهنگي دوستانش، مدارس چادگان را تعطيل كرده بودند. يادش آمد كه هفده سال بيشتر نداشت كه وارد سپاه شده بود. تازه جنگ آغاز شده بود كه در رأس يك گروه داوطلب شصت نفره عازم جبهه‌هاي جنوب شده بود. يادش آمد آن روزي را كه با چند تا از بهترين دوستانش تصميم مي‌گيرند به كردستان بروند. آخه كردستان آن روزها خيلي مظلوم بود و سخت به افرادي مثل حنيف نياز داشت. يادش مي‌آمد اوايلي كه به شمال غرب آمده بود، چقدر كار كردن سخت بود. اصلا دوست از دشمن قابل تشخيص نبود و ضدانقلاب، ناجوانمردانه خودش را لابه‌لاي مردم محروم كرد، پنهان كرده بود. چقدر حنيف و دوستانش تلاش كرده بودند تا آسيبي به مردم كرد نرسد، حتي اگر به قيمت شهادت بچه‌هاي رزمنده باشد. كمين‌ها، درگيري‌ها و شرارت‌هاي ضدانقلاب را يكي يكي، دقيق و كامل در حافظه‌اش داشت. همه را مثل فيلم از مغزش عبور داد. چه روزهاي سختي، چه كمين‌هاي وحشتناكي و چه شهداي عزيزي را از دست داديم!
تا به اينجا رسيد، بي‌اختيار به ياد شهيد بروجردي افتاد. زير لب گفت: يادش به خير، چقدر تأكيد مي‌كرد كه «بچه‌ها ما بايد صف ضدانقلاب را از مردم عزيز كرد، جدا كنيم». حنيف همان موقع فهميده بود كه رمز موفقيت او و همكارانش، تشخيص ضدانقلاب از مردم كرد است. چقدر براي اجراي اين استراتژي، جمهوري اسلامي كه مبتني بر دستورات دين اسلام و ديدگاه‌ها و فرامين رهبر كبير انقلاب اسلامي، حضرت امام(ره) بود، متحمل زحمت و سختي شده بودند. آخه بار اصلي اين حرف، بر عهده بچه‌هاي اطلاعات بود. يك كار بي‌سابقه داشت انجام مي‌شد كه اصلا در دنيا تا حالا اتفاق نيفتاده بود و شايد از لحاظ آموزه‌هاي نظامي ـ كلاسيك جهان هم غيرقابل اجرا بود. مي‌خواستند هم ضدانقلاب اجيرشده توسط استكبار جهاني را نابود و قلع‌وقمع كنند و هم هيچ آسيبي به مردم نرسد. سرانجام به بركت رهبري حضرت امام(ره) و خون شهدا، اين كار عملي شد و نتيجه بسيار شيريني هم داشت.
آذين‌پور نگاهي به حنيف كرد كه همچنان از شيشه به ابرهاي پشت در پشت بالاي درياچه اروميه خيره شده بود. آرام گفت: «سردار خوابيد؟» حنيف تكاني خورد و گفت: «نه، مگه ميشه توي مسير زيباي اروميه، بخوابم؟» دوباره به افكارش برگشت و باز هم چشم به بيرون دوخت. اين بار يادش آمد اولين باري كه با آذين‌پور در فرماندهي قرارگاه حمزه ملاقات كرده بود. جواني شاداب، منظم، باادب، متواضع، متفكر و برنامه‌ريز. از همان لحظه اول آشنايي، عاشق حميد شده بود. يادش مي‌آمد چگونه حميد با سه فرمانده قرارگاه كار كرده بود و هر سه نفرشان هم از او راضي بودند و چقدر خوب دفتر فرماندهي را اداره مي‌كرد و چه مشاوره‌هاي خوبي به فرماندهان قرارگاه مي‌داد. چقدر عالي واسطه بين فرمانده قرارگاه و معاونان او مي‌شد. چقدر جالب مسائل و مشكلات را به فرمانده انتقال مي‌داد و راهكار لازم را هم پيشنهاد مي‌كرد. يادش آمد كه چقدر حاج‌احمد پيگيري كرد تا توانست او را به نيروي زميني بياورد. آخه حميد خيلي خاطرخواه داشت، هر كس با او كار كرده بود، نمي‌خواست به راحتي او را از دست بدهد. حاج‌احمد هم مي‌دانست كه براي رسيدن به نيروي زميني مقتدر، هوشمند، پاسخگو و قوي، به امثال حميد خيلي نياز دارد. يادش آمد چند سال پيش را كه آذين‌پور موفق شده بود مدرك كارشناسي ارشدش را بگيرد و به او زنگ زده بود تا تبريك بگويد. با خودش مي‌گفت: «آفرين حميد. حتي توي پايان‌نامه كارشناسي ارشدت هم به فكر حل مشكلات و مسائل نيروها و پيشمرگان كرد و قرارگاه حمزه بودي»؛ پايان‌نامه‌اي كه ركورد نمره كسب شده را شكست و بالاترين امتياز را به خودش اختصاص داد.
تكان خوردن‌هاي شديد هواپيما كه در حال كم كردن ارتفاع بود، يك بار ديگر حنيف را از افكارش خارج كرد. حنيف نگاهي به جلوي هواپيما انداخت، ديد آذين‌پور و كادر پرواز در حال صحبت با حاج‌احمد هستند. حنيف دوباره به افكارش برگشت. يادش آمد اولين باري كه حاج‌احمد به قرارگاه حمزه آمده بود، با او ساعتي در كنار درياچه اروميه صحبت كرده بود و مسائل منطقه و ضدانقلاب را تشريح كرده بود. همان موقع حاج‌احمد، حنيف را شناخته بود و شيفته زبان صادق و رك، تحليل‌هاي عميق، بينش وسيع و دشمن‌شناسي عالي او شده بود. چقدر حاج‌احمد از تسلط و اشراف حنيف بر مسائل شمال غرب لذت برده بود. مسائلي را كه حنيف در آن جلسه مطرح كرده بود، براي اولين بار بود كه حاج‌احمد مي‌شنيد و مثل جرقه‌اي در ذهن حاج‌احمد روشن شده بود. بعد از آن جلسه، حاج‌احمد فهميده بود كه براي اجراي طرح‌هاي اساسي و ايجاد امنيت واقعي و پايدار در منطقه، به حنيف نياز دارد و حتما بايد از ذهن خلاق، تفكر پويا و تجربيات استثنايي او استفاده كند. همانجا حنيف با حاج‌احمد عهد كرده بود كه كمكش كند و در كنارش بماند.
يادش مي‌آمد آن موقعي كه فكر ضربه زدن به ضدانقلاب در مقرهاي خودش در آن سوي مرز را مطرح كرده بود، حاج‌احمد هم جدي دنبال قضيه را گرفته بود تا اين‌كه در سال 75، عمليات بيت‌المقدس طراحي شد؛ عملياتي كه منجر به محاصره مقر اصلي ضدانقلاب و اشرار در خاك عراق شده بود و نهايتا ضدانقلاب جنايتكار و مغرور، مجبور شده بود به خواسته‌هاي حاج‌احمد ـ كه همان خواسته‌هاي جمهوري اسلامي بود ـ تن دهد و فاز نظامي را كنار گذاشته بود. همه اين فعاليت‌ها نهايتا منجر به ايجاد و گسترش امنيت واقعي و بي‌نظير در شمال غرب شده بود و اين چيزي بود كه لبخند رضايت رهبري را به دنبال داشت. حاج‌احمد از اين اظهار رضايت رهبر انقلاب بسيار خوشحال بود و مي‌دانست بدون حنيف، رسيدن به اين موفقيت‌ها ممكن نبود.
حنيف با خودش مي‌گفت، مي‌شود باز هم با فرماندهي مقتدرانه حاج‌احمد، آن موفقيت‌ها را در سطحي وسيع‌تر در نيروي زميني تكرار كنيم و يك بار ديگر، لبخند رضايت را بر چهره فرمانده كل قوا ببينيم؟!
از صداي همهمه داخل كابين، حنيف متوجه شد موضوعي پيش آمده است. نگاهي به ساعتش انداخت، 9:16 دقيقه بود. پرس‌وجو كرد و فهميد كه چرخ‌هاي هواپيما باز نمي‌شود. هواپيما روي منطقه دوري زد تا بلكه مشكل برطرف شود اما مشكل، همچنان بود. نهايتا با مشورت انجام گرفته، خلبان به سمت تهران برمي‌گردد. چند دقيقه بعد با اين‌كه هواپيما درياچه اروميه را پشت سر گذاشته بود و در مسير تهران حركت مي‌كرد، حاج‌احمد دستور مي‌دهد دوباره به اروميه برگردند تا شايد چرخ‌ها باز شود و هواپيما در فرودگاه اروميه بنشيند. اگر هم قرار است شهادت نصيبشان شود، چه جايي بهتر از سرزمين پاك شمال غرب؟
حنيف داشت از آن بالا بيرون را نگاه مي‌كرد. بارها و بارها اين مسير را با پرواز آمده بود و به اين وضعيت آب و هوايي آشنايي داشت. مثل اين‌كه منطقه اروميه با پوششي از ابر و مه بسته‌بندي شده بود. نگاهي به ساعتش انداخت كه از 9:30 رد شده بود. در همين لحظات، يك‌باره صداي موتورهاي هواپيما خاموش مي‌شود و از كابين خلبان، خبر مي‌دهند كه «موتور نداريم». حالا ديگر همه خوب دريافته بودند، اين پرواز، همان پرواز موعودي است كه قبلا منتظرش بوده يا خوابش را ديده بودند. مسافران پرواز شهادت كه خودشان را آماده كرده بودند تا مراسم دعاي عرفه را بر پا كنند، همان جا شروع به خواندن دعاي عرفه كردند. حال و هواي داخل هواپيما جور ديگري شده بود، همه در حال ذكر و صلوات و دعا بودند.
حنيف از همانجا كه نشسته بود، نگاهي به حميد آذين‌پور انداخت. مثل هميشه آرام، باوقار، مؤدب و مظلوم سر به زير انداخته بود و زير لب چيزهايي مي‌گفت. حتما داشت شكر خدا را مي‌كرد كه در ركاب احمد كاظمي و در سرزمين اروميه به شهادت مي‌رسد. هر از گاهي هم حميد نگاهي به حاج‌احمد مي‌كرد و نگران او بود.
حنيف صورتش را برگرداند و به چهره خندان و گشاده حاج‌احمد خيره شد كه با صداي بلند ذكر مي‌گفت و فرياد «يا فاطمه الزهرا» سر مي‌داد. حنيف با خودش مي‌گفت: «حاج احمد داري به آرزوت مي‌رسي. مگه بارها نگفته بودي، حاضرم هر چيزي دارم بدم، اما به دوستان شهيدم برسم؟ مگه روز خداحافظي از نيروي هوايي نگفتي، خدايا من را با اين لباس سبز به شهادت برسان؟ مگه در همان جلسه بلند داد نزدي كه روز شهادت من در نيروي زميني فرا مي‌رسد؟ مگر در جلسه معارفه‌ات در نيروي زميني، اولين حرفي كه پشت تريبون گفتي، شهادتين نبود و همه حضار تعجب كرده بودند كه بابا حاج‌احمد چي داره مي‌گه و شايد تازه مسلمان شده؟ مگر در آخرين ملاقاتت با رهبري، از ايشان نخواسته بودي برايت دعا كنند تا شهيد شوي؟ اين هم نتيجه بيش از 25 سال انتظار. حاج‌احمد مبارك باشه همجواري‌ات با مهدي باكري»
حنيف به تك‌تك بچه‌ها نگاه كرد. همه در حال و هواي خودشان بودند. آرام چشم‌هايش را به بالا برد و زير لب گفت: «خدايا شكر كه از جواني دست منو گرفتي، كمكم كردي و عاقبت من را هم در ركاب احمد كاظمي قرار دادي و توفيق شهادت در سرزمين مهدي باكري و بروجردي را نصيبم كردي. خدايا شكر كه دعاي من را در صحراي عرفات مستجاب كردي كه ازت خواسته بودم منو به دوستانم برساني. خدايا شكر كه من را شرمنده نكردي. خدايا من را بپذير. يا حسين».
لحظه‌اي بعد در ميان فريادهاي «ياحسين» و «يازهرا»ي بچه‌ها، هواپيما ابرهاي سخت را شكافت و در قطعه زميني كه گويي براي همين فرود ساخته شده بود، به زمين نشست و همانجا بود كه تازه پرواز شروع شد و گويي سقوط، بهانه پرواز آنان بود
و چقدر زيبا حاج‌احمد كاظمي تيم شهادت خودش را انتخاب و دعوت كرد و در آستانه روز عرفه و سالگرد «كربلاي 5» در سرزمين مهدي باكري به پرواز عرفاني درآمد.
روحشان شاد
یاران همه رفتند
یاران سفررفته:
با عجله ماشين را روشن كرد هوا خيلي سرد بود. هنوز ماشين گرم نشده، سوار شد و حركت كرد. از يك طرف دير شده بود و اصلا راضي نبود حاج‌احمد و بقيه دوستانش معطل بمانند و از طرف ديگر، ناراحت بود كه چرا با عجله از مهمانش خداحافظي كرده است. روح مهمان‌نوازش اصلا قانع نمي‌شد به اين سادگي از دوستانش جدا بشود. در همين افكار بود كه تلفن همراهش زنگ زد. شماره تلفن آذين‌پور روي صفحه تلفن حنيف، شماره خيلي قديمي و آشنايي بود:
آذين‌پور: سلام عليكم برادر، صبح به خير.
حنيف: سلام آقاي آذين‌پور، چطوريد؟
آذين‌پور: سردار كجاييد؟
حنيف: چي شده نكنه باز هم سفر لغو شده؟
آذين‌پور: نه بابا ما داريم سوار مي‌شيم.
حنيف: تا چند دقيقه ديگه مي‌رسم، نزديكم.
آذين‌پور: سردار كاظمي مي‌فرمايند به حنيف بگيد ما رفتيم. از مهرآباد بليت تهيه كن و بيا اروميه.
حنيف: نه بابا، كجا؟ الان مي‌رسم. آقاي آذين‌پور، بدون من اروميه راهتون نمي‌دن [خنده حنيف
گوشي را كه قطع كرد، پايش را محكم‌تر روي پدال گاز فشار داد و با خودش گفت: حتما بايد به پرواز برسم. اين همه كار توي شمال غرب داريم، حتما بايد توي منطقه همراه سردار كاظمي باشم. به بچه‌هاي اروميه قول دادم ميام...
به پايگاه هوايي قدر كه رسيد، اصلا نفهميد چطور ماشين را پارك كرد. با عجله لباس‌هاي شخصي‌اش را عوض كرد و دوان دوان به سمت باند پرواز حركت كرد از دور هواپيما را ديد كه دور زده و در حال حركت است. شماره آذين‌پور را گرفت و گفت: آقاي آذين‌پور رسيدم. هواپيما را نگه مي‌داريد؟
آذين‌پور: كجاييد برادر؟ ما ديگه حركت كرديم.
حنيف: توي باندم، دارم مي‌بينم. به حاج‌احمد بگو من اومدم.
آذين‌پور از شيشه نگاهي به بيرون انداخت و به سمت حاج احمد حركت كرد و حنيف را ديد كه توي يك دستش كيف مسافرتي و لباس‌هاي شخصي‌اش را گرفته و با دست ديگرش، تلفن همراهش را كنار گوشش نگه داشته، آذين‌پور حنيف را به حاج‌احمد نشان داد كه حالا روي باند رسيده بود. با اين‌كه هواپيما سي، چهل متري هم حركت كرده بود، حاج‌احمد به خلبان دستور توقف داد
از بيرون حنيف كه هنوز به هواپيما نرسيده بود، متوجه شد كه خلبان دارد با دست اشاره مي‌كند و چراغ مي‌زند. فهميد كه بايد به سمت هواپيما برود. سرانجام هواپيما توقف كرد و حنيف خوشحال و خندان، خودش را به در هواپيما رساند. پيش از اين‌كه سوار شود، با برادر پاسدار مستقر در كنار هواپيما، سلام و عليكي كرد و معذرت‌خواهي از او به خاطر معطلي. درب هواپيما باز شد و به اين ترتيب، آخرين مسافر پرواز شهادت سوار شد. حالا قافله شهداي عرفه كامل شده بود و هواپيما اجازه داشت به سمت محل موعود، حركت كند. خيلي حيف بود كه حنيف بامعرفت و بامحبت توي اين پرواز زيبا، دعاي عرفه نخواند و همراه اين جمع نباشد. همين كه وارد هواپيما شد، اول از همه، سلام و عليك و تشكري از بصيري كرد كه دم در ايستاده بود و بعد به سراغ حاج احمد كاظمي و حاج سعيد مهتدي كه رديف اول نشسته بودند، رفت و نفس‌نفس‌زنان حال و احوال گرمي با آنان كرد و بعد هم معذرت‌خواهي به خاطر دير رسيدن. هنوز با همه بچه‌ها حال و احوال نكرده بود كه حاج‌احمد طبق معمول، چند تا تيكه مخصوص خودش را با لهجه شيرين نجف‌آبادي نثار حنيف كرد: «حنيف خواب مونده بودي يا اشتباهي رفته بودي نيروي زميني؟».
حنيف هم كه هنوز داشت با بچه‌ها سلام‌عليك مي‌كرد، با ادب خاص خودش جواب داد: «اتفاقا صبح زود بيدار شدم سردار، مي‌دونيد، بند ناف منو توي اروميه بريدند، تازه چند دانگ شمال غرب هم به اسم منه... ».
حاج‌احمد كه حالش خوب نبود و سرما خورده بود، خنده‌اي كرد و با دستاش سينه‌اش را در بغل گرفت تا كمي گرمتر شود. حنيف به رديف ته هواپيما رفت و با حميد آذين‌پور روبوسي كرد و همانجا كنارش نشست. آذين‌پور كه خيلي خوشحال بود از اين‌كه حنيف به پرواز رسيده، رو به حنيف كرد و گفت: «سردار، رسيدنتون به خير. فكر نمي‌كردم حاج احمد هواپيما رو نگه داره. معلومه خيلي دوستت داره». حنيف هم خنده‌اي كرد و در حالي كه مشغول تا كردن لباس‌هاي شخصي‌اش و گذاشتن آنها در كيف مسافرتي‌اش بود، گفت: «حاج احمد كارش خيلي درسته». چند لحظه بعد هواپيما به سرعت از زمين كنده شد و مسير زيباي اروميه را در پيش گرفت.
هواپيما حالا در مسير قرار گرفته بود. حنيف نگاهي به آذين‌پور كرد كه دستش را روي صورتش گذاشته بود و گفت: «آقاي آذين‌پور، با دندون‌درد چه كار مي‌كني؟» بعدش هم شروع كرد به گپ زدن با او. آخه اونها حرف‌هاي زيادي داشتند كه با هم بزنند. پانزده سال در سخت‌ترين شرايط شمال غرب با هم بودند. حرف‌زدن‌ها شروع شد و از هر دري صحبت كردند. از مشكلات موجود در شمال غرب، از حل گرفتاري‌هاي نيروهاي پيشمرگ بومي كه سال‌ها به نظام جمهوري اسلامي خدمت كرده بودند، از پررويي‌هاي اخير ضدانقلاب و آزار و اذيت‌هايي كه به مردم كرد وارد مي‌كردند، از طرح‌هاي مهم حاج احمد براي منطقه و نيروي زميني، از سختي كار با حاج‌احمد و البته نتايج شيرين آن و از جلسه دو روز پيش حنيف و همكارهايش با حاج احمد كاظمي. در آن جلسه، حاج احمد با ذكاوت و تيزبيني مخصوص خود، مسائل جديدي را شكافته بود و حسابي از حنيف حمايت كرده بود و با دست راستش، پشت شانه حنيف زده و گفته بود: من به حنيف اعتقاد دارم و تا مدتي كه خدا اجازه دهد و باشم، از او حمايت مي‌كنم... من حنيف را خيلي قبول دارم... حنيف كارنامه خوبي در شمال غرب داشته ... حنيف در فراز و نشيب‌هاي شمال غرب نقش داشته ... حنيف داراي صلاحيت و عمق اطلاعاتي است و...
اينقدر غرق صحبت شده بودند كه كلي از مسير را پشت سر گذاشتند. حنيف نگاهي از شيشه به بيرون انداخت. همه جا ابر بود و هيچ‌جايي معلوم نبود. از لابه‌لاي ابرها حنيف فهميد كه نزديكي درياچه اروميه هستند. چند لحظه به فكر رفت. انگار همين ديروز بود كه داشت اعلاميه‌هاي حضرت امام(ره) را چاپ و توزيع مي‌كرد. يادش آمد چگونه مزدوران رژيم را كلافه كرده بود و با هماهنگي دوستانش، مدارس چادگان را تعطيل كرده بودند. يادش آمد كه هفده سال بيشتر نداشت كه وارد سپاه شده بود. تازه جنگ آغاز شده بود كه در رأس يك گروه داوطلب شصت نفره عازم جبهه‌هاي جنوب شده بود. يادش آمد آن روزي را كه با چند تا از بهترين دوستانش تصميم مي‌گيرند به كردستان بروند. آخه كردستان آن روزها خيلي مظلوم بود و سخت به افرادي مثل حنيف نياز داشت. يادش مي‌آمد اوايلي كه به شمال غرب آمده بود، چقدر كار كردن سخت بود. اصلا دوست از دشمن قابل تشخيص نبود و ضدانقلاب، ناجوانمردانه خودش را لابه‌لاي مردم محروم كرد، پنهان كرده بود. چقدر حنيف و دوستانش تلاش كرده بودند تا آسيبي به مردم كرد نرسد، حتي اگر به قيمت شهادت بچه‌هاي رزمنده باشد. كمين‌ها، درگيري‌ها و شرارت‌هاي ضدانقلاب را يكي يكي، دقيق و كامل در حافظه‌اش داشت. همه را مثل فيلم از مغزش عبور داد. چه روزهاي سختي، چه كمين‌هاي وحشتناكي و چه شهداي عزيزي را از دست داديم!
تا به اينجا رسيد، بي‌اختيار به ياد شهيد بروجردي افتاد. زير لب گفت: يادش به خير، چقدر تأكيد مي‌كرد كه «بچه‌ها ما بايد صف ضدانقلاب را از مردم عزيز كرد، جدا كنيم». حنيف همان موقع فهميده بود كه رمز موفقيت او و همكارانش، تشخيص ضدانقلاب از مردم كرد است. چقدر براي اجراي اين استراتژي، جمهوري اسلامي كه مبتني بر دستورات دين اسلام و ديدگاه‌ها و فرامين رهبر كبير انقلاب اسلامي، حضرت امام(ره) بود، متحمل زحمت و سختي شده بودند. آخه بار اصلي اين حرف، بر عهده بچه‌هاي اطلاعات بود. يك كار بي‌سابقه داشت انجام مي‌شد كه اصلا در دنيا تا حالا اتفاق نيفتاده بود و شايد از لحاظ آموزه‌هاي نظامي ـ كلاسيك جهان هم غيرقابل اجرا بود. مي‌خواستند هم ضدانقلاب اجيرشده توسط استكبار جهاني را نابود و قلع‌وقمع كنند و هم هيچ آسيبي به مردم نرسد. سرانجام به بركت رهبري حضرت امام(ره) و خون شهدا، اين كار عملي شد و نتيجه بسيار شيريني هم داشت.
آذين‌پور نگاهي به حنيف كرد كه همچنان از شيشه به ابرهاي پشت در پشت بالاي درياچه اروميه خيره شده بود. آرام گفت: «سردار خوابيد؟» حنيف تكاني خورد و گفت: «نه، مگه ميشه توي مسير زيباي اروميه، بخوابم؟» دوباره به افكارش برگشت و باز هم چشم به بيرون دوخت. اين بار يادش آمد اولين باري كه با آذين‌پور در فرماندهي قرارگاه حمزه ملاقات كرده بود. جواني شاداب، منظم، باادب، متواضع، متفكر و برنامه‌ريز. از همان لحظه اول آشنايي، عاشق حميد شده بود. يادش مي‌آمد چگونه حميد با سه فرمانده قرارگاه كار كرده بود و هر سه نفرشان هم از او راضي بودند و چقدر خوب دفتر فرماندهي را اداره مي‌كرد و چه مشاوره‌هاي خوبي به فرماندهان قرارگاه مي‌داد. چقدر عالي واسطه بين فرمانده قرارگاه و معاونان او مي‌شد. چقدر جالب مسائل و مشكلات را به فرمانده انتقال مي‌داد و راهكار لازم را هم پيشنهاد مي‌كرد. يادش آمد كه چقدر حاج‌احمد پيگيري كرد تا توانست او را به نيروي زميني بياورد. آخه حميد خيلي خاطرخواه داشت، هر كس با او كار كرده بود، نمي‌خواست به راحتي او را از دست بدهد. حاج‌احمد هم مي‌دانست كه براي رسيدن به نيروي زميني مقتدر، هوشمند، پاسخگو و قوي، به امثال حميد خيلي نياز دارد. يادش آمد چند سال پيش را كه آذين‌پور موفق شده بود مدرك كارشناسي ارشدش را بگيرد و به او زنگ زده بود تا تبريك بگويد. با خودش مي‌گفت: «آفرين حميد. حتي توي پايان‌نامه كارشناسي ارشدت هم به فكر حل مشكلات و مسائل نيروها و پيشمرگان كرد و قرارگاه حمزه بودي»؛ پايان‌نامه‌اي كه ركورد نمره كسب شده را شكست و بالاترين امتياز را به خودش اختصاص داد.
تكان خوردن‌هاي شديد هواپيما كه در حال كم كردن ارتفاع بود، يك بار ديگر حنيف را از افكارش خارج كرد. حنيف نگاهي به جلوي هواپيما انداخت، ديد آذين‌پور و كادر پرواز در حال صحبت با حاج‌احمد هستند. حنيف دوباره به افكارش برگشت. يادش آمد اولين باري كه حاج‌احمد به قرارگاه حمزه آمده بود، با او ساعتي در كنار درياچه اروميه صحبت كرده بود و مسائل منطقه و ضدانقلاب را تشريح كرده بود. همان موقع حاج‌احمد، حنيف را شناخته بود و شيفته زبان صادق و رك، تحليل‌هاي عميق، بينش وسيع و دشمن‌شناسي عالي او شده بود. چقدر حاج‌احمد از تسلط و اشراف حنيف بر مسائل شمال غرب لذت برده بود. مسائلي را كه حنيف در آن جلسه مطرح كرده بود، براي اولين بار بود كه حاج‌احمد مي‌شنيد و مثل جرقه‌اي در ذهن حاج‌احمد روشن شده بود. بعد از آن جلسه، حاج‌احمد فهميده بود كه براي اجراي طرح‌هاي اساسي و ايجاد امنيت واقعي و پايدار در منطقه، به حنيف نياز دارد و حتما بايد از ذهن خلاق، تفكر پويا و تجربيات استثنايي او استفاده كند. همانجا حنيف با حاج‌احمد عهد كرده بود كه كمكش كند و در كنارش بماند.
يادش مي‌آمد آن موقعي كه فكر ضربه زدن به ضدانقلاب در مقرهاي خودش در آن سوي مرز را مطرح كرده بود، حاج‌احمد هم جدي دنبال قضيه را گرفته بود تا اين‌كه در سال 75، عمليات بيت‌المقدس طراحي شد؛ عملياتي كه منجر به محاصره مقر اصلي ضدانقلاب و اشرار در خاك عراق شده بود و نهايتا ضدانقلاب جنايتكار و مغرور، مجبور شده بود به خواسته‌هاي حاج‌احمد ـ كه همان خواسته‌هاي جمهوري اسلامي بود ـ تن دهد و فاز نظامي را كنار گذاشته بود. همه اين فعاليت‌ها نهايتا منجر به ايجاد و گسترش امنيت واقعي و بي‌نظير در شمال غرب شده بود و اين چيزي بود كه لبخند رضايت رهبري را به دنبال داشت. حاج‌احمد از اين اظهار رضايت رهبر انقلاب بسيار خوشحال بود و مي‌دانست بدون حنيف، رسيدن به اين موفقيت‌ها ممكن نبود.
حنيف با خودش مي‌گفت، مي‌شود باز هم با فرماندهي مقتدرانه حاج‌احمد، آن موفقيت‌ها را در سطحي وسيع‌تر در نيروي زميني تكرار كنيم و يك بار ديگر، لبخند رضايت را بر چهره فرمانده كل قوا ببينيم؟!
از صداي همهمه داخل كابين، حنيف متوجه شد موضوعي پيش آمده است. نگاهي به ساعتش انداخت، 9:16 دقيقه بود. پرس‌وجو كرد و فهميد كه چرخ‌هاي هواپيما باز نمي‌شود. هواپيما روي منطقه دوري زد تا بلكه مشكل برطرف شود اما مشكل، همچنان بود. نهايتا با مشورت انجام گرفته، خلبان به سمت تهران برمي‌گردد. چند دقيقه بعد با اين‌كه هواپيما درياچه اروميه را پشت سر گذاشته بود و در مسير تهران حركت مي‌كرد، حاج‌احمد دستور مي‌دهد دوباره به اروميه برگردند تا شايد چرخ‌ها باز شود و هواپيما در فرودگاه اروميه بنشيند. اگر هم قرار است شهادت نصيبشان شود، چه جايي بهتر از سرزمين پاك شمال غرب؟
حنيف داشت از آن بالا بيرون را نگاه مي‌كرد. بارها و بارها اين مسير را با پرواز آمده بود و به اين وضعيت آب و هوايي آشنايي داشت. مثل اين‌كه منطقه اروميه با پوششي از ابر و مه بسته‌بندي شده بود. نگاهي به ساعتش انداخت كه از 9:30 رد شده بود. در همين لحظات، يك‌باره صداي موتورهاي هواپيما خاموش مي‌شود و از كابين خلبان، خبر مي‌دهند كه «موتور نداريم». حالا ديگر همه خوب دريافته بودند، اين پرواز، همان پرواز موعودي است كه قبلا منتظرش بوده يا خوابش را ديده بودند. مسافران پرواز شهادت كه خودشان را آماده كرده بودند تا مراسم دعاي عرفه را بر پا كنند، همان جا شروع به خواندن دعاي عرفه كردند. حال و هواي داخل هواپيما جور ديگري شده بود، همه در حال ذكر و صلوات و دعا بودند.
حنيف از همانجا كه نشسته بود، نگاهي به حميد آذين‌پور انداخت. مثل هميشه آرام، باوقار، مؤدب و مظلوم سر به زير انداخته بود و زير لب چيزهايي مي‌گفت. حتما داشت شكر خدا را مي‌كرد كه در ركاب احمد كاظمي و در سرزمين اروميه به شهادت مي‌رسد. هر از گاهي هم حميد نگاهي به حاج‌احمد مي‌كرد و نگران او بود.
حنيف صورتش را برگرداند و به چهره خندان و گشاده حاج‌احمد خيره شد كه با صداي بلند ذكر مي‌گفت و فرياد «يا فاطمه الزهرا» سر مي‌داد. حنيف با خودش مي‌گفت: «حاج احمد داري به آرزوت مي‌رسي. مگه بارها نگفته بودي، حاضرم هر چيزي دارم بدم، اما به دوستان شهيدم برسم؟ مگه روز خداحافظي از نيروي هوايي نگفتي، خدايا من را با اين لباس سبز به شهادت برسان؟ مگه در همان جلسه بلند داد نزدي كه روز شهادت من در نيروي زميني فرا مي‌رسد؟ مگر در جلسه معارفه‌ات در نيروي زميني، اولين حرفي كه پشت تريبون گفتي، شهادتين نبود و همه حضار تعجب كرده بودند كه بابا حاج‌احمد چي داره مي‌گه و شايد تازه مسلمان شده؟ مگر در آخرين ملاقاتت با رهبري، از ايشان نخواسته بودي برايت دعا كنند تا شهيد شوي؟ اين هم نتيجه بيش از 25 سال انتظار. حاج‌احمد مبارك باشه همجواري‌ات با مهدي باكري»
حنيف به تك‌تك بچه‌ها نگاه كرد. همه در حال و هواي خودشان بودند. آرام چشم‌هايش را به بالا برد و زير لب گفت: «خدايا شكر كه از جواني دست منو گرفتي، كمكم كردي و عاقبت من را هم در ركاب احمد كاظمي قرار دادي و توفيق شهادت در سرزمين مهدي باكري و بروجردي را نصيبم كردي. خدايا شكر كه دعاي من را در صحراي عرفات مستجاب كردي كه ازت خواسته بودم منو به دوستانم برساني. خدايا شكر كه من را شرمنده نكردي. خدايا من را بپذير. يا حسين».
لحظه‌اي بعد در ميان فريادهاي «ياحسين» و «يازهرا»ي بچه‌ها، هواپيما ابرهاي سخت را شكافت و در قطعه زميني كه گويي براي همين فرود ساخته شده بود، به زمين نشست و همانجا بود كه تازه پرواز شروع شد و گويي سقوط، بهانه پرواز آنان بود
و چقدر زيبا حاج‌احمد كاظمي تيم شهادت خودش را انتخاب و دعوت كرد و در آستانه روز عرفه و سالگرد «كربلاي 5» در سرزمين مهدي باكري به پرواز عرفاني درآمد.
روحشان شاد
عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب است
دادن سر نه عجب داشتن سر عجب است
به یاد سردار بی سر شهید
حاج محمد ابراهیم همت
حاج محمد ابراهیم همت
شادی روح بلند و ملکوتی اش صلوات
من این شهید را تقدیم انقلاب کردم
در کردستان گروههای ضد انقلاب برای این که بتوانند در بین پاسدار ها و نیروهای نظامی کشور ایجاد ترس و وحشت کنند بعد از اسارت پاسدارها و نیروهای نظامی به طرز وحشیانه ای بچه ها را به شهادت می رساندند.«رحمان کهنه پیرا»که از بچه های کردستان و برادر شهید هم بود به وسیله گروههای ضد انقلاب در جاده کامیاران دستگیر شد.وقتی گروه های ضد انقلاب از رحمان خواستند که به امام فحاشی کند،رحمان بر خلاف دستور آها فریاد«الله اکبر،خمینی رهبر»را سر داد.به همین خاطر در دهانش سرب مذاب ریختند.و او را به شهادت رساندند.وقتی جسد رحمان را برای مادرش بردیم،مادر دلاور و مبارزش گفت:«من این شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کرد»و اصلا گریه نکرد
در کردستان گروههای ضد انقلاب برای این که بتوانند در بین پاسدار ها و نیروهای نظامی کشور ایجاد ترس و وحشت کنند بعد از اسارت پاسدارها و نیروهای نظامی به طرز وحشیانه ای بچه ها را به شهادت می رساندند.«رحمان کهنه پیرا»که از بچه های کردستان و برادر شهید هم بود به وسیله گروههای ضد انقلاب در جاده کامیاران دستگیر شد.وقتی گروه های ضد انقلاب از رحمان خواستند که به امام فحاشی کند،رحمان بر خلاف دستور آها فریاد«الله اکبر،خمینی رهبر»را سر داد.به همین خاطر در دهانش سرب مذاب ریختند.و او را به شهادت رساندند.وقتی جسد رحمان را برای مادرش بردیم،مادر دلاور و مبارزش گفت:«من این شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کرد»و اصلا گریه نکرد
سلام بچه ها
به نظرم رسید منکه چند وقته پیش واستون از پدر شهید کاوه گفته بودم
حالا یه عکس هم بزارم
به نظرم رسید منکه چند وقته پیش واستون از پدر شهید کاوه گفته بودم
حالا یه عکس هم بزارم
اینم یکی دیگه
اقا عجیب مرد خاکییه
همه جا از استانداری بگیر تا راهپیمایی و استقبلا اقای دکتر دوچرخه بدست میبینی میاد
بچه ها من شهید کاوه رو هم خییییلی دوست دارم
بیشتر وقتا که میرم بهشت رضا یه سری هم مزار ایشون میزنم
بابام زمانه جنگ تو گردان امام سجاد بوده که فرمانده کلشون شهید کاوه بوده
ایشون میگن
کل منطقه ی کردستان مخصوصا کمله هاش از اسمه شهید کاوه پشتشون میلرزیده
فک کنم 2تا شهید بودن که دشمن و کردهای عراق برای سرشون جایزه گزاشته بود یکی شهید کاوه یکی هم شهید برونسی
ایشون میگن شبی که شهید کاوه به لقالله میپیوندند از خط نگه دارهم جلوتر رفته بودند
بابای من اصولا اهله گریه نیس اما وقتی اسم کاوه رو میاره صداش میلرزه و...
چندتا عکس هم با ایشون داره که اگه وقت شد اسکن کردم میزارم برا تون
بیشتر وقتا که میرم بهشت رضا یه سری هم مزار ایشون میزنم
بابام زمانه جنگ تو گردان امام سجاد بوده که فرمانده کلشون شهید کاوه بوده
ایشون میگن
کل منطقه ی کردستان مخصوصا کمله هاش از اسمه شهید کاوه پشتشون میلرزیده
فک کنم 2تا شهید بودن که دشمن و کردهای عراق برای سرشون جایزه گزاشته بود یکی شهید کاوه یکی هم شهید برونسی
ایشون میگن شبی که شهید کاوه به لقالله میپیوندند از خط نگه دارهم جلوتر رفته بودند
بابای من اصولا اهله گریه نیس اما وقتی اسم کاوه رو میاره صداش میلرزه و...
چندتا عکس هم با ایشون داره که اگه وقت شد اسکن کردم میزارم برا تون
بار ديگر لاله ها از خاك روئيدن گرفت
غنچه، پيراهن شكاف انداخت، خنديدن گرفت
نغمه داوود ير دادند مرغان چمن
عطر گل در كوچه هاي شهرپيچيدن گرفت
مژده صبح ظفر پيچيده در گوش زمان
مرده باد آنكس كه اين هنگام، خوابيدن گرفت
در ميان دشت سبز و سرخ پوش لاله ها
خون يحيي بار ديگر باز جوشيدن گرفت
نوجواني خنده بر لب سوي حق معراج كرد
موج شد بر پهنه دريا، خروشيدن گرفت
مادري نعش جوان بي سرش در بر فشرد
پاره هاي پيكرش از شوق بوسيدن گرفت
شعر از شهيد هنرمند دكتر عليرضا فيروزي
غنچه، پيراهن شكاف انداخت، خنديدن گرفت
نغمه داوود ير دادند مرغان چمن
عطر گل در كوچه هاي شهرپيچيدن گرفت
مژده صبح ظفر پيچيده در گوش زمان
مرده باد آنكس كه اين هنگام، خوابيدن گرفت
در ميان دشت سبز و سرخ پوش لاله ها
خون يحيي بار ديگر باز جوشيدن گرفت
نوجواني خنده بر لب سوي حق معراج كرد
موج شد بر پهنه دريا، خروشيدن گرفت
مادري نعش جوان بي سرش در بر فشرد
پاره هاي پيكرش از شوق بوسيدن گرفت
شعر از شهيد هنرمند دكتر عليرضا فيروزي
ممنون علیرضا جان بابت زحمتی که می کشی و بابت پستای قشنگت.در تکمیل حرفات آیت الله خامنه ای فرمودند در زمان انقلاب کاوه شاگرد من بود و حالا او استاد من است.
عذر خواهی
عذر خواهی
خبر فوری
سلام دوستان
بی مقدمه
من یه چند روزیه در گیر بیمارستان شدم یکی از نزدیکان سرطان خون گرفته
باشگاه هم کم اومد یا اگه اومد خیلی کوتاه
من به خواهر عزیزمfz.hقول داده بودم بنا به امر ایشون همه ی پستام رو پاک کنم(پست های در گیریه لفظی)
ولی به خدا قسم دیر رسیدم چون گزینه ایدیت یا کات برداشته شده
هرکاری کردم نشد
از شما دوستان خوبم کمال عذر خواهی رو دارم
واز همین جا هم ازfz.hعذرت خواهی میکنم و میگم ببخشید که دیر رسیدم و اطلاعت امر نکردم
ببخشید که تو تاپیک شهدا حرف متفرقه زدم فقط بابه اطلاع رسانی بود
یاعلی
عذر خواهی
خبر فوری
سلام دوستان
بی مقدمه
من یه چند روزیه در گیر بیمارستان شدم یکی از نزدیکان سرطان خون گرفته
باشگاه هم کم اومد یا اگه اومد خیلی کوتاه
من به خواهر عزیزمfz.hقول داده بودم بنا به امر ایشون همه ی پستام رو پاک کنم(پست های در گیریه لفظی)
ولی به خدا قسم دیر رسیدم چون گزینه ایدیت یا کات برداشته شده
هرکاری کردم نشد
از شما دوستان خوبم کمال عذر خواهی رو دارم
واز همین جا هم ازfz.hعذرت خواهی میکنم و میگم ببخشید که دیر رسیدم و اطلاعت امر نکردم
ببخشید که تو تاپیک شهدا حرف متفرقه زدم فقط بابه اطلاع رسانی بود
یاعلی
بسم رب الشهداء و المخلصین
کجایند مردان بی ادعا
من هرگز اجازه نمی دهم که صدای
حاج همت
در درونم گم شود این سردار خیبر،قلعه قلب مرا نیز فتح کرده است.
شهید سید مرتضی آوینی
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
ماجرای دوئل شهید خرازی با ژنرال بعثی | دفاع مقدس | 0 | |
|
|
درسی که شهید آبشناسان به صدام داد | دفاع مقدس | 1 | |
|
|
قصه دلتنگی و عشق یک مادر شهید | دفاع مقدس | 0 | |
|
|
گردان یک نفره امام خمینی(شهید زرین) | دفاع مقدس | 0 | |
|
| شهدای ترور |مختصری از زندگینامه شهید باهنر | دفاع مقدس | 4 |