شعر نو

[arghavan.z]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]آتشی بود و فسرد[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]رشته ای بود و گسست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]دل چو از بند تو رست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]جام جادوئی اندوه شكست[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]آمدم تا بتو آويزم
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]ليك ديدم كه تو آن شاخه بی برگی
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]ليك ديدم كه تو به چهره امیدم
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]خنده مرگی[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]وه چه شيرينست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]بر سر گور تو ای عشق نيازآلود
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]پای كوبيدن
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]وه چه شيرينست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]از تو ای بوسه سوزنده مرگ آور
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]چشم پوشيدن[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]وه چه شيرينست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]از تو بگسستن و با غير تو پيوستن
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]در بروی غم دل بستن
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]كه بهشت اينجاست
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]بخدا سايه ابر و لب كشت اينجاست[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]تو همان به كه نينديشی
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]به من و درد روانسوزم
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]كه من از درد نياسايم
[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]كه من از شعله نيفروزم ...

[/FONT]

 

[baran-bahari]

تابیده همچون کرمی در پیله اش​

تازیانه ها را از فرط یاد آوری​

در پیش روی خود​

همواره می بیند​

به خود می پیچد​

در پیله می میرد​

 

[baran-bahari]

سلام دسته ی گنجشک های تکراری​

خوش آمدید به این قصه ی سپیداری​

به قصه ای که نباید شنید ، باید دید​

حدیث بوالهوسی های مردِ درباری​

شما در اوجِ پریدن ترانه می خوانید​

ندیده اید زمین را هنوز انگاری​

که دختری وسطِ این پیاده رو یخ زد​

کنارِ دسته ی کبریت های نم داری​

چرا صدایی از این شهر بر نمی آید​

چرا نمی شکند این سکوتِ اجباری ؟​

سلام دسته ی گنجشک ... ها ؟! کسی خندید؟​

کسی که بالِ شما را شکست پنداری!

 

[hoolooo]

وقتی که نبودی...
دزد
خانه مان را برد
مرا ببخش
در خواب تو بودم...

 

[baran-bahari]

هجومِ فاجعه
تبعيض
مرگ
استبداد
فغان از اين همه نامردمي، فغان ... فرياد !
دلي شكسته، تني خُرد، پيكري خونين
نفس... نفس زدنِ كوچه در برابرِ باد
در امتدادِ هياهوي اين مترسك‌ها
در اين حواليِ بي‌سرزمينِ مرگ‌آباد :
درخت‌هاي سَتَروَن كلاغ مي‌زايند
( كلاغ : منشاء يك نوعِ ديگرِ فرياد )
جدالِ بي سببي بينِ «ما» و «ما» جاري‌ست
هر آن چه را به جُز از كينه برده‌ايم از ياد
حديثِ كهنه‌ي بي‌دركجاييِ من و توست
كه هر كه مي‌شنود مي‌شود به شدت شاد
به هرچه مي‌نگرد، غير از آن چه بايد ديد
نگاهِ مُرده‌ي اين مردمانِ هرزْ نهاد
شبيهِ عاقبتِ قصه‌هاي بي‌پايان :
هنوز فاجعه ، تبعيض ، مرگ ، استبداد !

 

[hoolooo]

دستانت
پر از النگو های قرمز و صورتی ست...
من دارم در خیابان کفشها را واکس میزنم!
حواس من به توست
به کفشهایت
که روزی توی دستهای من
واکس خواهند خورد!..
و تو
بیست تومان بیشتر نخواهی داد...

 

[متالیک]

ما سخت هستیم

به سنگ ها کسی گفت:
«انسان شوید»
سنگ ها گفتند:
«ما هنوز چندان که باید
سخت نیستیم»

اریش فرید

 

[hoolooo]

دهانم
باز نمیشود
شاید
کرم های دندانم
بو برده اند
که دوستت دارم

 

[hoolooo]

می خواهی
بهشتی شوی!
چمدانت
پر از
سکه های طلاست
حالا
بیشتر می ارزی
میروی
تنها
گناهانت را
برایم جا می گذاری
و من
جهنمی میشوم

 

[Mahdi JooN]

آنكه بر پيكر لب مي لرزيد لااقل كاش مرا مي فهميد
روز اول كه صدايش كردم
بوسه مي خورد لبم پي در پي
يك سكوت بر دلم آن روز نشست
گفتم اين مرد غزل هاي من است
بعد از آن روز دلم

 

[baran-bahari]

روی دفترهایم،
روی میز تحریرم، روی درختان،
روی ماسه، روی برف،
نام تو را می نویسم.
روی همه ی صفحه های خوانده شده،
روی صفحه های سفید،
روی سنگ و خون و کاغذ یا خاکستر،
نام تو را می نویسم.
روی جنگل و کویر،
بر آشیانه ها و گلهای طاووسی،
نام تو را می نویسم.
روی همه ی تکه پاره های آسمان لاجوردی،
روی مرداب، این آفتاب پوسیده،
روی رودخانه، این ماه زنده،
نام تو را می نویسم.
و به نیرو به یک واژه،
زندگی را از سر میگیرم،
من برای شناختن و نامیدن تو،
پا به جهان گذاشته ام،

ای آزادی...

از شعر بلند (ای آزادی)
پل الوار، شاعر فرانسوی

 

[arghavan.z]

دلم گرفته،
دلم عجیب گرفته است.
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوشبو، که روی شاخۀ نارنج می‌شود خاموش
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب‌بوست
نه، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی‌رهاند.
و فکر می‌کنم
که این ترنمِ موزونِ حزن، تا به ابد شنیده خواهد شد.

"چه سیب‌های قشنگی! حیات نشئۀ تنهایی است."

و میزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
-ــ قشنگ یعنی تعبیر عاشقانۀ اشکال
و عشق، تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب می‌کند مأ‌نوس.
و عشق، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی‌ها برد،
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.
-ــ و نوشداروی اندوه؟
-ــ صدای خالص اکسیر می‌دهد این نوش.
-ــ چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.
-ــ چقدر هم تنها!
-ــ خیال می‌کنم دچار آن رگ پنهان رنگ‌ها هستی.
-ــ دچار یعنی..
-ــ عاشق.
-ــ و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.
-ــ چه فکر نازک غمناکی!
-ــ و غم تبسم پوشیدۀ نگاه گیاه است.
و غم اشارۀ محوی به رد وحدت اشیاست.
-ــ خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
و دست منبسط نور روی شانۀ آنهاست.
-ــ نه، وصل ممکن نیست، همیشه فاصله‌ای هست.
اگر چه منحنی آب، بالش خوبی است
برای خواب دل‌آویز و ترد نیلوفر، همیشه فاصله‌ای هست.
دچار باید بود
وگرنه زمزمۀ حیرت میان دو حرف، حرام خواهد شد.
و عــــشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست.
و عـــشق
صدای فاصله‌هاست.
صدای فاصله‌هایی که ..
-ــ غرق ابهامند.
-ــ نه،
صدای فاصله‌هایی که مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ می‌شوند کدر.
همیشه عاشق تنهاست.
و دست عاشق در دست ترد ثانیه‌هاست.
و او و ثانیه‌ها می‌روند آن طرف روز.
و او و ثانیه‌ها روی نور می‌خوابند.
و او و ثانیه‌ها بهترین کتاب جهان را به آب می‌بخشند.
و خوب می‌دانند که هیچ ماهی هرگز
هزار و یک گرۀ رودخانه را نگشود.
و نیمه شب‌ها، با زورق قدیمی اشراق
در آب‌های هدایت روانه می‌گردند
و تا تجلی اعجاب پیش می‌رانند.
-ــ هوای حرف تو آدم را
عبور می‌دهد از کوچه باغ‌های حکایات
و در عروق چنین لحن
چه خون تازۀ محزونی!

"اتاق خلوت پاکی است.
برای فکر، چه ابعاد ساده‌ای دارد!
دلم عجیب گرفته است.
خیال خواب ندارم."

 

[hoolooo]

جنگجو شده ای
حالا,می خواهی انتقام بگیری
تمام دنیا با توست
من,
یاری ندارم
سربازانت می رسند
نیزه ای قلب مرا می شکافد
دوستت دارم ها
بر ملا می شود

 

[hoolooo]

مار گزیده ام
از سپید و سیاهی می ترسم
چشمان تو
اما آبی ست
ترس ندارد

 

[Aseman Etemaad]

انگار یکی از آخرین تلفن ها بود!

انگار یکی از آخرین تلفن ها بود!

گفتی : سالهای سرسبزی ِ صنوبر را،
فدای فصل ِ سرد ِ فاصله مان نکن!
من سکوت کردم!
گفتی : یک پلک نزده،
پرنده ی پندارم
از بام ِ خیال تو خواهد پرید!
من سکوت کردم!
گفتی : هیچ ستاره ای،
دستاویز ِ تو در این سقوط ِ بی سرانجامم
نخواهد شد!
من سکوت کردم!
گفتی: دوری ِ دستها و همکناری ِ دلها،
تنها راه ِ رها شدن است!
من سکوت کردم!
گفتی : قول می دهم هر از گاهی،
چراغ ِ یاد ِ تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله
روشن کنم!
من سکوت کردم!
سکوت کردم ، اما
دیگر نگو که هق هق ِ ناغافلم را
از آنسوی صراحت ِ سیم و ستاره نشنیدی!​

​

یغما گلرویی
​

​

 

[hoolooo]

من یک توپ دارم
من و خدا باهم شریکیم!
من وقتی که توپ را به آسمان می اندازم
خدا توپ را به من بر میگرداند
ما با هم
بازی میکنیم

 

[arghavan.z]

از دل و ديده ، گرامی تر هم
آيا هست ؟
- دست ،
آری ، ز دل و ديده گرامی تر :
دست !
زين همه گوهر پيدا و نهان در تن و جان ،
بی گمان دست گرانقدرتر است .
هر چه حاصل كنی از دنيا ،
دستاورد است !
هر چه اسباب جهان باشد ، در روی زمين ،
دست دارد همه را زير نگين !
سلطنت را كه شنيده ست چنين ؟!
شرف دست همين بس كه نوشتن با اوست !
خوشترين مايه دلبستگي من با اوست .
در فروبسته ترين دشواری ،
در گرانبارترين نوميدی ،
بارها بر سرخود ، بانگ زدم :
- هيچت ار نيست مخور خون جگر ،
دست كه هست !
بيستون را ياد آر ،
دست هايت را بسپار به كار ،
كوه را چون پَر كاه از سر راهت بردار !

وه چه نيروی شگفت انگيزي است ،
دست هايی كه به هم پيوسته است !
به يقين ، هر كه به هر جای ، در آيد از پاي
دست هايش بسته است !
دست در دست كسی ،
يعنی : پيوند دو جان !
دست در دست كسی
يعنی : پيمان دو عشق !
دست در دست كسی داری اگر ،
دانی ، دست ،
چه سخن ها كه بيان می كند از دوست به دوست ؛

لحظه ای چند كه از دست طبيب ،
گرمی مهر به پيشانی بيمار رسد ؛
نوشداروی شفا بخش تر از داروی اوست !

چون به رقص آيی و سرمست برافشاني دست ،
پرچم شادی و شوق است كه افراشته ای !
لشكر غم خورد از پرچم دست تو شكست !
دست ، گنجينه مهر و هنر است :
خواه بر پرده ساز ،
خواه در گردن دوست ،
خواه بر چهره نقش ،
خواه بر دنده چرخ ،
خواه بر دسته داس ،
خواه در ياري نابينايی ،
خواه در ساختن فردايی !
آنچه آتش به دلم مي زند ، اينك ، هر دم
سرنوشت بشرست ،
داده با تلخی غم های دگر دست به هم !
بار اين درد و دريغ است كه ما
تيرهامان به هدف نيك رسيده است ، ولی
دست هامان ، نرسيده است به هم !
...
..
.

 

[hoolooo]

از کلاغ بام خانه ات
سراغم را نگیر
برای تکه صابونی
سیصد سال
دروغ میگوید

 

[arghavan.z]

نادر نادرپور

نادر نادرپور

شعريست در دلم
شعري كه لفظ نيست
هوس نيست
ناله نيست

شعري كه آتش است
شعري كه مي گدازد و مي سوزدم مدام
شعري كه كينه است و خروش است و انتقام
شعري كه آشنا ننمايد به هيچ گوش
شعري كه بستگي نپذيرد به هيچ نام
شعريست در دلم
شعري كه دوست دارم و نتوانمش سرود
مي خواهمش سرود و نمي خواهمش سرود
شعري كه چون نگاه نگنجد به قالبي
شعري كه چون سكوت فرو مانده بر لبي
شعري كه شوق زندگي و ، بيم مردن است
شعري كه نعره لست و نهيب است و شيون است
شعري كه چون غرور بلند است و سركش است
شعري كه آتش است
شعريست در دلم
شعري كه دوست دارم و نتوانمش سرود
شعري از آنچه هست
از آنچه بود
...
..
.

 

[hoolooo]

شرمنده تنکس ندارم

شرمنده تنکس ندارم

نردبان خانه ات شدم
برای چیدن ستاره
رفتی و باز نگشتی...
جای پاهایت آنقدر خاک گرفت
تا
شانه هایم شکست
نیامدی...
دیگر
مردی برای
اجاق خانه اش
هیزم جمع میکرد

 

[nooshafarin]

منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم من، سنگ تیپا خورده ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، وصله ی ناجور
نه از رومم
نه از زنگم
همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در
بگشای دلتنگم
حریفا، میزبانا، میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است...

 

[hoolooo]

یادته
سوار قایق شدیم
قایقی که سوراخ شد
وسط دریا
ترسیدی غرق بشیم
و من
همه آبها رو خوردم
دریا خشک شد
ماهی ها مردند
و تو
زنده ماندی...

 

[arghavan.z]

نادر نادرپور

نادر نادرپور

طفلي که گاهگاه
آيينه در مقابل خورشيد مي گرفت
تا ديدگان پير و جوان را
از بازتاب نور بيازارد
اکنون که آفتابش رو مي نهد به بام
آيا چگونه نور جواني را
در چشم پير خويش ، فرود آرد ؟
اين طفل سالخورده
طرفي ازين خيال نخواهد بست
زيرا که آفتاب کهنسالي
ديگر نه آن فروغ سحرگاه است
کز خاوران در آينه ها مي تافت
او ، هرگز انعکاس زلالش را
در ديدگان خويش نخواهد يافت
امروز ، بر کرانه ي اقليم باختر
در کلبه اي که بر سر موج ايستاده است
او ، از سپيده دم چه تواند ديد؟
جز اين که آسمان
فانوس سرخ راهنمايي را
از دست برج بندر ميگيرد
تا پيه سوز بي رمقش را بر آورد
چشمي که بارها
در کوچه هاي خاکي آن شهر آشنا
از دور ، بر حريق شفق خيره مانده بود
امسال ، در سراسر اين شهر ناشناس
از جلوه ي غروب چه خواهد ديد ؟
جز اين که گاهگاه
چون بر افق نظاره کند از چهار راه
خورشيد آتشين را ، بعد از چراغ سبز
در آسمان ، نشان خطر بيند
آري ، زمانه ، شيوه ي ديگر گزيده است
وين بي خبر ، هنوز فضاي گذشته را
در قاب تنگ آينه مي جويد
غافل ، که جز شکستن آيينه ، چاره نيست
غافل ، که عمر گمشده را بازيافتن
آسان تر از خريدن عمر دوباره نيست
...
..
.

 

[hoolooo]

این رو برای ارغوان که خیلی مهربونه مینویسم
.
.
.
عجایب جهان هم,
دیگر عجیب نیستند...
میان تو و من
دیوار چین هم
حتی
کوتاه است

 

[Aseman Etemaad]

مانده تا برف زمین آب شود !
مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر
ناتمام است درخت
زیر برف است تمنای شناکردن کاغذ در باد ...
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوک از افق درک حیات
مانده تا سینی ما پرشود از صحبت سنبوسه و عید !

در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد
و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام ...

مانده تا مرغ سرچینه هذیانی "اسفند" صدا بردارد
پس چه باید باکنم
من که در لختترین موسم بی چهچهه سال
تشنه زمزمه ام ؟
بهتر آن است که برخیزم ؛
رنگ را بردارم؛
روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم...


سهراب سپهری

 

[hoolooo]

از تو
دورم
خیلی زیاد!
مثلا
از اینجا
تا
خانه خدا
کاش خدا در طبقه بالایی خانه مان مین شست
حتی
بدون پیش قسط و اجاره...

 

[nooshafarin]

از مهتابی به کوچه ی تاریک خم می شوم
و به جای همه ی نومیدان می گریم
آه من حرام شده ام...

 

[hoolooo]

از تو که گریختم
آسوده بودم که دیگر نیستی
تا
بلند بلند دوستت بدارم
وتو
دروغم را نشنوی

 

[کالیگولا]

روي اين ديوار غم،چون دود رفته بر زبر،
دائما بنشسته مرغي،پهن كرده بال و پر،
كه سرش مي جنبد از بس فكر غم دارد به سر.

پنجه هايش سوخته،
زير خاكستر فرو،
خنده ها آموخته،
ليك غم بنياد او.

هر كجا شاخي ست بر جا مانده بي برگ و نوا
دارد اين مرغ كدر بر رهگذار صدا.
در هواي تيره ي وقت سحر سنگين بجا.

 

[afsaneh_k]

باران نمی شوم
که نگویی :
"با چه منتی خود را
بر شیشه می کوبد تا
پنجره را باز کنم و نیم نگاهی بیندازم"
ابر می شوم
که از نگرانی یک روز بارانی
هر لحظه پنجره را بگشایی
و مرا در آسمان بنگری...