رد پای احساس ...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
زخم شب مي شد كبود.
در بياباني كه من بودم
نه پر مرغي هواي صاف را مي سود
نه صداي پاي من همچون دگر شب ها
ضربه اي به ضربه مي افزود.
***
تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا بر جاي،
با خود آوردم ز راهي دور
سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه پاي.
ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند
از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله غولان
كه خيال رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست.
***
روز و شب ها رفت.
من بجا ماندم در اين سو، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن مي ريخت.
***
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا درآمد پيكرديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت.
در بياباني كه من بودم
نه پر مرغي هواي صاف را مي سود
نه صداي پاي من همچون دگر شب ها
ضربه اي به ضربه مي افزود.
***
تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا بر جاي،
با خود آوردم ز راهي دور
سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه پاي.
ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند
از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله غولان
كه خيال رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست.
***
روز و شب ها رفت.
من بجا ماندم در اين سو، شسته ديگر دست از كارم.
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش
نه خيال رفته ها مي داد آزارم.
ليك پندارم، پس ديوار
نقش هاي تيره مي انگيخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن مي ريخت.
***
تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش
بي صدا از پا درآمد پيكرديوار:
حسرتي با حيرتي آميخت.
مانده تا برف زمين آب شود.
مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر .
ناتمام است درخت .
زير برف است تمناي شنا كردن كاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوك از افق درك حيات .
***
مانده تا سيني ما پر شود از صحبت سنبوسه و عيد .
در هواي كه نه افزايش يك ساقه طنيني دارد
و نه آواز پري مي رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام .
مانده تا مرغ سر چينه هذياني اسفند صدا بردارد .
پس چه بايد بكنم
من كه در لخت ترين موسم بي چهچه سال
تشنه زمزمه ام ؟
***
بهتر آن است كه برخيزم
رنگ را بردارم
روي تنهايي خود نقشه مرغي بكشم .
مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر .
ناتمام است درخت .
زير برف است تمناي شنا كردن كاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوك از افق درك حيات .
***
مانده تا سيني ما پر شود از صحبت سنبوسه و عيد .
در هواي كه نه افزايش يك ساقه طنيني دارد
و نه آواز پري مي رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام .
مانده تا مرغ سر چينه هذياني اسفند صدا بردارد .
پس چه بايد بكنم
من كه در لخت ترين موسم بي چهچه سال
تشنه زمزمه ام ؟
***
بهتر آن است كه برخيزم
رنگ را بردارم
روي تنهايي خود نقشه مرغي بكشم .
قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد
نه، هیچ اتفاقی نمی افتد
روزها
همان طور به روودِ شب می ریزند
که شب ها
به سپیده ی روز…
نه پرده ای
به ناگهان کشیده می شود
نه سرانگشت شاخه ای
به هوای ماه می جنبد
نه تو
از راه می رسی!
*
قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد
مثلن این که:
تو با شاخه ای گل سرخ در دست هات
از راه برسی و …!
نه،
عین روز روشن است،
تو رفته ای بازنگردی
و من
مانده ام پشت این همه کاغذسیاه
تا هر لحظه
به اتفاق خاصی که قرار نیست بیفتد
فکر کنم!
نه، هیچ اتفاقی نمی افتد
روزها
همان طور به روودِ شب می ریزند
که شب ها
به سپیده ی روز…
نه پرده ای
به ناگهان کشیده می شود
نه سرانگشت شاخه ای
به هوای ماه می جنبد
نه تو
از راه می رسی!
*
قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد
مثلن این که:
تو با شاخه ای گل سرخ در دست هات
از راه برسی و …!
نه،
عین روز روشن است،
تو رفته ای بازنگردی
و من
مانده ام پشت این همه کاغذسیاه
تا هر لحظه
به اتفاق خاصی که قرار نیست بیفتد
فکر کنم!
دلگیر شدی جانا ؟ از عشق نمی دانی
دلدار شدی ما را ، شاید که پریشانی
دور از تو پریشانم ، آتش زده بر جانم
این دیده ی گریان را ، خونین ز چه گردانی ؟
پرواز دو پروانه ، مستانه چو دیوانه
از خویش گسستن را ، آنگه تو به سامانی ؟
آن آتش سوزان را ، حیران شدن جان را
دیدّی و نپرسیدی ، دانم که ز رندانی
دلگیر منم با تو ! روی سخنم با تو
در فکر چه هستی هان ؟ اینگونه پریشانی ؟
از عشق گریزانم ، از غصه هراسانم
ای عاشق دیوانه ، این فتنه چه گردانی ؟
گاهی کندم دلخون ، دیوانه مرا مجنون
خوارم کند از افسون ، گوید ز چه خندانی؟
بر سینه زند چنگی ، بر سر بزند سنگی
بر حال دل زارم خندد ز چه گریانی ؟
آخر به سر دارم ، دست از تو نبردارم
ای یار چه خونخواری ، شاید تو به حرمانی
دلدار شدی ما را ، شاید که پریشانی
دور از تو پریشانم ، آتش زده بر جانم
این دیده ی گریان را ، خونین ز چه گردانی ؟
پرواز دو پروانه ، مستانه چو دیوانه
از خویش گسستن را ، آنگه تو به سامانی ؟
آن آتش سوزان را ، حیران شدن جان را
دیدّی و نپرسیدی ، دانم که ز رندانی
دلگیر منم با تو ! روی سخنم با تو
در فکر چه هستی هان ؟ اینگونه پریشانی ؟
از عشق گریزانم ، از غصه هراسانم
ای عاشق دیوانه ، این فتنه چه گردانی ؟
گاهی کندم دلخون ، دیوانه مرا مجنون
خوارم کند از افسون ، گوید ز چه خندانی؟
بر سینه زند چنگی ، بر سر بزند سنگی
بر حال دل زارم خندد ز چه گریانی ؟
آخر به سر دارم ، دست از تو نبردارم
ای یار چه خونخواری ، شاید تو به حرمانی
من باید بلند شوم،
قهوه ای بو کنم،
بلکه عطر لامصب تنت از سرم بپرد...
قهوه ای بو کنم،
بلکه عطر لامصب تنت از سرم بپرد...
noom
عضو جدید
شکه نشو
من از تمام ارتباطات ناسالم جهان می ترسم
سم که نخورده ای داد بزن دوستم داری
تا اینهمه سنگ به شیشه ی اتاقت نزنم
زیرزمین تاریک تر از آن است که نترسیم
غلط کردیم دلمان زود زود تنگ می شود
آمده بودم بگویم
یکشنبه ساعت 5 سرِ سی متری با فرار موافقم
کفش های تو که زیر بغلت جا می شود ؟
ساعت 6 یکشنبه از تو خبری نیست
چقدر گرگ شده بود
پدرت توی شلوغی محله
کاش چاقو را به سینه ی من می سپرد
نه داغت را
دوشنبه حرف ندارد مگر نه ؟
دیدی گفتم هیچوقت ترکت نمی کنم
حالا تنها من و تو ایم
حتی عذاب قبر را هم کنارت دوست دارم ...
من از تمام ارتباطات ناسالم جهان می ترسم
سم که نخورده ای داد بزن دوستم داری
تا اینهمه سنگ به شیشه ی اتاقت نزنم
زیرزمین تاریک تر از آن است که نترسیم
غلط کردیم دلمان زود زود تنگ می شود
آمده بودم بگویم
یکشنبه ساعت 5 سرِ سی متری با فرار موافقم
کفش های تو که زیر بغلت جا می شود ؟
ساعت 6 یکشنبه از تو خبری نیست
چقدر گرگ شده بود
پدرت توی شلوغی محله
کاش چاقو را به سینه ی من می سپرد
نه داغت را
دوشنبه حرف ندارد مگر نه ؟
دیدی گفتم هیچوقت ترکت نمی کنم
حالا تنها من و تو ایم
حتی عذاب قبر را هم کنارت دوست دارم ...
از خانه بدر، از كوچه برون، تنهايي ما سوي خدا مي رفت.
در جاده، درختان سبز، گل ها وا، شيطان نگران: انديشه
رها مي رفت.
خار آمد، و بيابان، وسراب.
كوه آمد و، مرغي به هوا مي رفت؟
- ني، همزاد گياهي بود، از پيش گيا مي رفت.
شب مي شد و روز.
جايي، شيطان نگران: تنهايي ما مي رفت.
در جاده، درختان سبز، گل ها وا، شيطان نگران: انديشه
رها مي رفت.
خار آمد، و بيابان، وسراب.
كوه آمد و، مرغي به هوا مي رفت؟
- ني، همزاد گياهي بود، از پيش گيا مي رفت.
شب مي شد و روز.
جايي، شيطان نگران: تنهايي ما مي رفت.
دیگر نمیتوانم متن های طولانی را
تا آخرش بخوانم
تقصیر خودت بود
آمدی
رفتی ...
به هر چه کوتاه
عادتم دادی ...
قرار ِ من باش ! تا در مدار ِ تو باشم ! ... چه قرار مداری بهتر از این...!؟
نمی دانم از سادگی عشق من بودیا..بی وفایی مرموز تو..که..بی آنکه دل م را خبر کنی، دوباره عاشق شدی!برای انتقام..
تقدیم به مهربانم
راهی را که روزی
با هم به شتاب رفته بودیم
حالا به تنهایی باز می گردم
اما این بار
آهسته تر از همه چیز
حرف هایی از سر زبانت راه افتاده است
که باید تا ندیده اند
بردارم و به خانه ببرم،
بعضی را یک بار فریاد
بعضی را چند بار زمزمه
بعضی را برای همیشه پنهان خواهم کرد
و هر چه ماند
می توانی در دفتر آینده ام بخوانی
با هر شتابی که خواستی
راهی را که روزی
با هم به شتاب رفته بودیم
حالا به تنهایی باز می گردم
اما این بار
آهسته تر از همه چیز
حرف هایی از سر زبانت راه افتاده است
که باید تا ندیده اند
بردارم و به خانه ببرم،
بعضی را یک بار فریاد
بعضی را چند بار زمزمه
بعضی را برای همیشه پنهان خواهم کرد
و هر چه ماند
می توانی در دفتر آینده ام بخوانی
با هر شتابی که خواستی
غصه از حنجره ایست که گره خورده به بغض.. یک طرف خاطره ها .. یک طرف فاصله ها..حرف آخر زیباست! آخرین حرف تو چیست که به آن تکیه کنم؟! حرف من دیدن پرواز تو در فرداهاست...
دل من چون دریاست
صدف عشق درونش بسیار
تو اگرغواصی
صدف شیشه ای عشق مرا پیدا کن.
احساس ميکنم بد بازي را باختم
حواست هست ؟
من يارت بودم نه حريفت!!!
حواست هست ؟
من يارت بودم نه حريفت!!!
noom
عضو جدید
حالا که دیگر دستم به آغوشت نمیرسد
و بوسیدنت موکول شده
به تمامی روزهای نیامده..
حالا که هر چه دریا و اقیانوس را
از نقشه جهان پاک کردی
مبادا غرق شوم در رویایت
باید اسمم را
در کتاب گینس ثبت کنم
تا همه بدانند
- زنی
با سنگین ترین بار دلتنگی
روی شانه هایش -
تو را دوست میداشت
میبینی
عشق همیشه
جاودانگی میاورد
.............
از: گیلدا ایازی
و بوسیدنت موکول شده
به تمامی روزهای نیامده..
حالا که هر چه دریا و اقیانوس را
از نقشه جهان پاک کردی
مبادا غرق شوم در رویایت
باید اسمم را
در کتاب گینس ثبت کنم
تا همه بدانند
- زنی
با سنگین ترین بار دلتنگی
روی شانه هایش -
تو را دوست میداشت
میبینی
عشق همیشه
جاودانگی میاورد
.............
از: گیلدا ایازی
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
| M | *** ♥♥♥ در خلوت احساس ♥♥♥ *** | ادبیات | 2235 |