رباعی و دو بیتی

[*زهره*]

حافظ

حافظ

چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود
نرگس به هوای می قدح ساز شود

فارغ دل آن کسی که مانند حباب
هم در سر میخانه سرانداز شود
​

 

[naghmeirani]

ته که نوشـــم نه‌ای نیشم چرایی؟
ته که یارم نه‌ای پیشــــــم چرایی؟

ته که مرهــــم نه‌ای بر داغ ریشم
نمک پاش دل ریشــــــم چرایـــی؟


"بابا طاهر"
__________________​

 

[*زهره*]

سعدی

سعدی

منعم که به عیش می‌رود روز و شبش
نالیدن درویش نداند سببش

بس آب که می‌رود به جیحون و فرات
در بادیه تشنگان به جان در طلبش​

 

[naghmeirani]

ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست
آیینه به دست و روی خود می‌آراست

دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت
وصلم طلبی زهی خیالی که توراست

حافظ.....

​

 

[*زهره*]

وحشی

وحشی

تا شکل هلال گردد از چرخ پدید
کز بهر در شادی عید است کلید

روز وشب عمر بی زوالت بادش
مستلزم اجر روزه و شادی عید​

 

[naghmeirani]

بابا طاهر
دلم از درد تنهــایی فغــون بی
نشونش ناله‌های بی‌نشون بی

اگر روزی دم از عشقش نگویم
تمــوم آســمونم سـرنگـون بی
​

​

 

[zahra97]

ما خرقه ی زهد بر سر خم کردیم
با آب خرابات تیمم کردیم
شاید به در مدرسه ها دریابیم
آن عمر که در مدرسه ها گم کردیم

 

[eksir]

ایمان درست عشق کیشان دارند

هرچند که ظاهری پریشان دارند

مفتاح حقایقی که میجوئی فیض

زیشان غافل مشو که ایشان دارند

 

[*زهره*]

عراقی

عراقی

شوقی، که چو گل دل شکفاند، عشق است
ذهنی، که رموز عشق داند، عشق است

مهری، که تو را از تو رهاند، عشق است
لطفی، که تو را بدو رساند، عشق است​

 

[eksir]

با رب تو مرا بخواهش من مگذار

جان را بهوای طاعت تن مگذار

جان صاف کش میکده تقدیس است

معتاد صفا بدردی من مگذار

 

[صخا]

ناكرده گنه دراين جهان كيست بگو
آنكس كه گنه نكرد و چون زيست بگو
من بد كنمو تو بد مكافات دهي
پس فرق ميان منو تو چيست بگو

 

[eksir]

حیران خودم که از کجا می‌آیم

از بهر چه آمدم چرا می‌آیم

خواهم بکجا رفت چه از مردودی

نی دوزخ و نی بهشت را می‌شایم

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

لب باز مگیر یک زمان از لب جام
تا بستانی کام جهان از لب جام

در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یار خواه و آن از لب جام​

 

[eksir]

نسيمی کز بن آن کاکل آيد
مرا خوشتر ز بوی سنبل آيد
چو شب گيرم خيالش را در آغوش
سحر از بسترم بوی گل آيد

 

[صخا]

گويند بهشت و حور عين خواهد بود
آنجا مي ناب و انگبين خواهد بود
گر ما مي معشوق گزيديم چه باك
چون عاقبت كار چنين خواهدبود

 

[صخا]

گويند بهشت و حور عين خواهد بود
آنجا مي ناب و انگبين خواهد بود
گر ما مي و معشوق گزيديم چه باك
چون عاقبت كار چنين خواهد بود

 

[*زهره*]

بهایی

بهایی

بر درگه دوست، هر که صادق برود
تا حشر ز خاطرش علائق برود

صد ساله نماز عابد صومعه‌دار
قربان سر نیاز عاشق برود​

 

[eksir]

آن لطف که در شمایل اوست ببین

وآن خندهٔ همچو پسته در پوست ببین

نی‌نی تو به حسن روی او ره نبری

در چشم من آی و صورت دوست ببین

 

[*زهره*]

عبید زاکانی

عبید زاکانی

میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت
وز عالم راز بی‌خبر خوانندت

گر خیر کنی فرشته خوانند ترا
ور میل بشر کنی بشر خوانندت​

 

[eksir]

هرچند که هست عالم از خوبان پر

شیرازی و کازرونی و دشتی و لر

مولای منست آن عربی‌زادهٔ حر

کاخر به دهان حلو می‌گوید مر

 

[*زهره*]

این گل ز بر همنفسی می‌آید
شادی به دلم از او بسی می‌آید

پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش
کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید​

 

[صخا]

گريك نفست ز زندگاني گذرد
مگذار كه جز به شادماني گذرد
زنهار كه سرمايه ملكت به جهان
عمر است چنان كش گذراني گذرد

 

[*زهره*]

مولوی

مولوی

جانم بر آن قوم که جانند ایشان
چون گل بجز از لطف ندانند ایشان

هرکس کسکی دارد و کس خالی نیست
هر یک چو قراضه‌ایم و کانند ایشان​

 

[eksir]

به قربون خم زلف سياهت
فدای عارض مانند ماهت
ببردی دين فائز را به غارت
تو ماهی، خيل مژگانها سپاهت

 

[گلابتون]

هر چند كه گرد من برانگيخته اي
باران بلا بر سر من ريخته اي

چون اشك مرو ز پيش چشمم كه هنوز
چون ناله به دامان دل آويخته ايي

 

[eksir]

آن یار که عهد دوستاری بشکست

می‌رفت و منش گرفته دامان در دست

می‌گفت دگرباره به خوابم بینی

پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

 

[*زهره*]

من چاکر آنم که دلی برباید
یا دل به کسی دهد که جان آساید

آن کس که نه عاشق و نه معشوق کسیست
در ملک خدای اگر نباشد شاید​

 

[eksir]

دانی که چرا بر دهنم راز آمد

مرغ دلم از درون به پرواز آمد؟

از من نه عجب که هاون رویین‌تن

از یار جفا دید و به آواز آمد

 

[*زهره*]

سعدی

سعدی

آنان که پریروی و شکر گفتارند
حیفست که روی خوب پنهان دارند

فی‌الجمله نقاب نیز بیفایده نیست
تا زشت بپوشند و نکو بگذارند​

 

[eksir]

هر ساعتم اندرون بجوشد خون را

واگاهی نیست مردم بیرون را

الا مگر آنکه روی لیلی دیدست

داند که چه درد می‌کشد مجنون را؟