رباعی و دو بیتی

[رنگ خدا]

تو که دور از منی دل در برم نی
هوائی غیر وصلت در سرم نی
بجانت دلبرا کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نی

 

[محـسن ز]

گر ره بخدا جویی در گام نخست
نقش خودی از صفحه جان باید شست
گم گشته زتو گوهر مقصودو تو خود
تا گم نشوی گمشده نتوانی جست
نشاط(معتمد الدوله میرزا عبد الوهاب نشاط اصفهانی) وفات:1761 هجری 1828 میلادی

 

[Sharif_]

اگر شیری اگر میری اگر مور
گذر باید کنی آخر لب گور

دلا رحمی بجان خویشتن کن
که مورانت نهند خوان و کنند سور

 

[محـسن ز]

روزم گذرد به غم که شب کی آید
شب منتظرم که روز رخ بنماید
زین روز و شبم عقده زدل نگشاید
روزی دکر و شبی دگر می باید
نشاط

 

[baran-bahari]

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت
باور نکنی خیال خود رابفرست
تا در نگرد که بی‌تو چونخواهم خفت

 

[سارا بلاااا]

دلي كه غيب نمايست و جام جم دارد
ز خاتمي كه دمي گم شود چه غم دارد
بخط و خال گدايان مده خزينه دل
بدست شاه و شي ده كه محترم دارد...

 

[محـسن ز]

آن بخت نداریم که فرزانه شویم
مقبول به کعبه یا به بتخانه شویم
برخیز که باز سوی میخانه رویم
جامی بزنیم و مست و دیوانه شویم
نشاط

 

[سارا بلاااا]

آنكه رخسار تو را رنگ و گلو نسرين داد
صبر و آرام تواند به من مسكين داد
وآنكه گيسوي تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند كرمش داد به من غمگين داد...

 

[محـسن ز]

ای عشق آخر سخن پذیرت دیدم
آسوده و عاجز و فقیرت دیدم
چل سال همی لاف شیندم از تو
آخر دردست عقل اسیرت دیدم
نشاط

 

[سارا بلاااا]

عيب رندان نكن اي زاهد پاكيزه سرشت
كه گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نيكو كر بد تو برو خود را باش
هر كسي آن درود عاقبت كار كه كشت...

 

[محـسن ز]

فارغ زغم سود و زیانم کردی
آسوده زمحنت جهانم کردی
ای عشق ترا چه شکر گویم که چنان
می خواستم آخر آن چنانم کردی
نشاط

 

[باران بهاری]

راهت به هنر هرچه رهاتر باشد
با رهرو ِروح آشناتر باشد
زان پنجره ی شگرف،چون درنگری
آن لحظه خدا نیز خداتر باشد

"شفیعی کدکنی"

 

[باران بهاری]

دل یاد تو آرد؛برود هوش ز هوش
می بی لب نوشین تو کی گردد نوش
دیدار تو را چشم همی دارد چشم
آواز تو را گوش همی دارد گوش

"مولانا"

 

[محـسن ز]

متاع من دل درد آشنا ییست
نصیب من فغان نا رسا ییست
بخاک مرقد من لاله خوشتر
که هم خاموش وهم خونین نواییست
اقبال(علامه محمد اقبال لاهوری)وفات:1357 هجری 1938 میلادی

 

[رنگ خدا]

عشق رخ یار ب من زار مگیر
بر خسته دلان رند خمار مگیر
صوفی تو چه رسم رهروان میدانی
بر مردم رند نکته بسیار مگیر

 

[سارا بلاااا]

صوفي نهاد داد دام و سر حقه باز كرد
بنياد مكر با فلك حقه باز كرد
بازي جرخ بشكندش بيضه در كلاه
زيرا كه عرض شعبده با اهل راز كرد...

 

[محـسن ز]

درون ما بجز دود نفس نیست
بجز دست تو ما را دسترس نیست
دگر افسانه غم با که گویم
که اندر سینه ام غیر تو کس نیست
اقبال

 

[سارا بلاااا]

راهيست راه عشق كه هيچش كناره نيست
آنجا جز انكه جان بسپارند چاره نيست
هر گه كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجت هيچ استخاره نيست...

 

[Schneider]

گفتم ره حیات است، حک شده بر سواران
گفتی نجستن وفا بر هیچ نا سواران
گفتی مجال اکنون، مجال بی وفاییست
چون پادشه بنامم، کین ننگ آن سواریست
{خودم گفتمااا چطوره؟؟}

 

[abfa]

چون آمدنم به من نبد روز نخست


وین رفتن بی مراد عزمی ست درست


بر خیز و میان ببند ای ساقی چست


کاندوه جهان به می فرو خواهم شست​

 

[baran-bahari]

نفس ها را به پشت ابر بستم
شتابم را به سنگ صبر بستم
به خاکم قطره ای باران نبارید
تن خود را به خشک قبر بستم

 

[abfa]

چون عهده نمی شود کسی فردا را​

حـالی خوش دار اين دل پر سودا را​

می نوش به ماهتاب ای ماه که ما​

بـسيار بـــگردد و نــيـابد ما را​

 

[محـسن ز]

فقیرم از تو خواهم هرچه خواهم
دل کوهی خراش از برگ کاهم
مرا درس حکیمان درد سر داد
که من پرورده فیض نگاهم
اقبال

 

[رنگ خدا]

خوشا انانکه سودای تو دارند
که سر پیوسته در پای تو دارند
به دل دارم تمنای کسانی
که اندر دل تمنای تو دارند

 

[بارانی]

او گفت خاطرت هست به تو نگاه كردم​

آن شب به خاطر تو كلی گناه كردم


​

گفتم چطور زیبا چیزی شده مرگ ؟ گفت : ​

قدری شبیه اویی من اشتباه كردم​

 

[بارانی]

عمری ز پی مراد ضایع دارم ​

وز دور فلك چیست كه نافع دارم


​

با هر كه بگفتم كه تو را دوست شدم ​

شد دشمن من وّه كه چه طالع دارم

 

[باران بهاری]

مه دوش به بالین تو آمد به سرای
گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای
مه کیست که او با تو نشیند یک جای؟
شبگرد و جهان دیده و انگشت نمای

"مولانا"

 

[abfa]

هر چند که رنگ و روی زيباست مرا​

​

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا​

​

معلوم نشد که در طربخانه خاک​

​

نقاش ازل بهر چه آراست مرا​

​

 

[رنگ خدا]

ز دل مهر تو ای مه رفتنی نی
غم عشقت بهر کس گفتنی نی
ولیکن شعله ی مهر و محبت
میان مردمان نهفتنی نی

 

[محـسن ز]

همان سوز جنون اندر سر من
همان هنگامه ها اندر بر من
هنوز از جوش طو فانی که بگذشت
نیا سودست موج گوهر من
اقبال