قرار نیست بیایی مشهد هم زیارت هم سیاحت؟؟؟
-
ای بابا شما رو آسمونا جا داری آخه فرشته با زمینی ها کاری نداره که...
همین نزدیکی...
چه خبر خوش میگذره؟؟؟؟
کجایی آبجی؟؟؟؟
دلم واست یه ذره شده......
در کوچه های تاریک با سایه ی خود پرسه میزنم
و به سوی تو می آیم
به سوی تو ای هستی ترین هستی
وای از جوونی چه خبر
اونجا سرت خیلی شلوغه نه!
خوبه ممنون آیلار
بخشید گلم پای pc نبودم
چشم عزیزم
تو هم مراقب خودت باش
به سلامت
امروز صبح بردنش بیمارستان بستریش کردن واسه عمل
دریافت پیامها فعال شد با تشکر داریوش
نه..
گشنه تشنه ام
تو چی؟
آخه من عمده فعالیتم تو انجمنه بیشتر اونجام
اونجا ارور نمیده...
به خاطر همین برام غیر عادیه
تو انجمن نمیای؟
سلام داریوش جان خوبی؟
دریافت پیامت خاموشه همینجا جواب میدم
خوشحالم که بازم می بینمتون
خبری نیست کلی تغییرات داشتیم
سلام بر خانم مدیر جوان انشائ الله که خوبید چه خبر در این مدتی که من نبودم
آره عجیجم هستم اگر این ارورا بذاره...
فدات شم گلم
تو خوبی؟
آره اومده
رفته دنیا رو چرخیده اومده بی شرف
چه خبرا؟
دلم برات خیلی تنگ شده بود
خواهش میکنم گلم
باشه
سلام
سودابه خوبی
دیدم هستی
گفتم سلامی کنم........................
من دیگه برم
بای
سلام عزیزم
چرا که نه؟
ترم چنده؟ از من بالاتر نباشه...
تا کی میخواد
تحقیقش در چه حدی باشه؟
کامل بگو
سلام خوبین
یه سر به وبلاگم بزنید ممنون می شم
www.nastaran-es.blogfa.com
قلبهای کوچک چشم انتظار قلبهای بزرگ هستند
مؤسسه خيريه
حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !
می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...
ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !
می نویسم ، خط می زنم ...
خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !
فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...
ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !
خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...
در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...
.
.
.
از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!
ستاره
سلام سودابه جونم
خوبی گلم؟
سلام،مرسي از اينكه به جمع دوستانم اضافه شدي.
خوشحالم از دوستي با شما.
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
.
.
.
خدايا اما به ما برگردان، آن معجون تلخ، آن اكسير مقدس، آن صبر قشنگ را ...
طعمش تلخ بود. تلخي‌اش را دوست نداشتيم...نمي‌دانستيم كه دواست. دواي تلخ‌ترين دردها...نمي‌دانستيم معجون است! معجونِ انسان شدن...گمش كرديم. شيطان از دستمان دزديد! بي‌طاقت شديم و ناآرام. دهانمان بوي شكايت گرفت و گلايه...
و تازه فهميديم نام آن اكسير مقدس، نام آنچه از دستش داديم، «صبر» بود...
ديگر عزم آهني و طاقت فولادي نداريم، ديگر پاي ماندن و شانه سنگي نداريم. انگار ما را از شيشه و مه ساخته‌اند. براي شكستن‌مان توفان لازم نيست. ما با هر نسيمي هزار تكه مي‌شويم. ترك مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم و شيطان همين را مي‌خواست!
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
از اينجا تا تو هزار راه فاصله است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش از آنكه راه بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست و بلند مي‌هراسيم، از هر چه ناموافق مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان درد مي‌كند، اندوه‌هاي كوچكمان را نمي‌توانيم بر دوش كشيم،ما زير هر غصه‌اي آوار مي‌شويم، توي سينه ما جا براي هيچ غمي نيست...
سلام سودابه جان
ممنون
چه خبرا خوش میگذره؟؟
سلام؟؟؟
مرسی ممنون شما خوبی؟؟؟
سلام سودابه جون
حال شما
خوبید ؟
اوا هميشه؟
مبالغه نكن آبجي! اينجا ديگه خودمونيم -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...