-
ﭼﻪ ﺷﻐﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ !
ﺷﺮﻭﻉ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ
ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻔﺘﻪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ .
ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ
ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺴﺖ ﻣﯽﺁﯾﺪ
ﺑﺮﻣﯽﮔﺮﺩﻡ ﺳﻤﺖ ﺗﻮ
«ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ؟»
ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻝﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ
ﻣﮕﺮ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ
ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ ﺑﻠﻪ
ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﺑﺮ ﺳﺮِ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩﻫﺎﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ
ﺑﯽﻗﺮﺍﺭِ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ...
ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻧﻪ
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺯﻻﻝ
ﻣﺜﻞ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥِ ﻣﻬﺪ
ﺑﯽﻗﺮﺍﺭِ ﺑﻮﺳﻪﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ
ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ
ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮐﺸﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻧﺖ
ﺭﺳﯿﺪﻧﺖ
ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮐﺸﻢ
ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽﺭﺳﯽ.
ﺟﻬﺎﻥ
ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻤﺶ
ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻤﺶ
ﺟﻬﺎﻥ
ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﻣﻦ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﻣُﺮَﺩَﺩ
ﺿﻤﯿﻤﻪ ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻮﻡ
ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﭘﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ
ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻡ
ﻭ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻏﯿﻮﺭﺕ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ
ﺍﺯ ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﯾﻘﺖ
ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﺗﺎ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﺮﺍ
- ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ-
ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ
ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ
ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ
ﺑﺮ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﺎﺭﻭﻥ
ﺳﻨﺞ ﻭ ﺩﻣﺎﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ...
ﺩﻟﻢ ﺩﻝ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻮﺟﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻧﻪ ﻣﯿﻞ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ...
سلام دوست خوبم میدونم که سرتون خیلی شلوغه اما لطف کنید زیر پاتونم نگاه کنید با تشکر مورچه!!!!!!!!!!!!
ﻭﻗﺘﯽ ﺗــــﻮ ﺑــــﻮﺩﯼ،
ﺳــــﻜـﻮﺕ ﺁﻧــﭽﻨﺎﻥ ﺯﯾﺒـــﺎ ﺑــﻮﺩ،
ﻛﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺧــﻮﺷﻪﻫﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﯿـﺪ!
ﻭﻗﺘﯽ ﺗــــﻮ ﺑــــﻮﺩﯼ،
ﺑــﺎﻭﺭ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ ﺑﻮﺩﻥ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﯿﺎﻟﻢ
ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻣﯽﺷﺪ!
ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑــﺮﻭﯼ!
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﺑــﯽ ﺗـــﻮ ﺑﻮﺩﻥ، ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﻚ ﺩﻭﺳــﺖ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺷـــﻨﺎ ﻛــﻨﺪ.
ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﻗﻔﺲ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﻗﻠﺐ ﺑﺰﺭﮔﻢ ﺩﮔﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻗﻔﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﻗﺪﺭﺕ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯿﻞ ﮔﺮﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﺭﺩ ﻭﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﻭﻟﻰ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﭼﻮﮔﻠﺪﺍﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﺩﻟﻰ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻯ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﯾﺮ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻋﻤﺮﻯ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭼﺘﺮ ﻭ ﺷﺎﻝ ﻭ ﺷﻨﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺟﻮﯼ ﻭ ﺩﻭ ﺟﻔﺖ ﭼﮑﻤﻪ ﻭ ﮔِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯼ «ﻫِﮕِﻞ» ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭِ ﺍﻭّﻝ ﻭ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﭼﺎﯼ
ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﻮﺍﯼ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻭﺭﻕﻫﺎﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻝ ﻭ ﺑﯽﺑﯽ ﻭ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﮐﻢﮐﻢ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪﻣﺎﻥ
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺗﻤﺒﮏ ﻭ ﮐِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻡ
ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮐﺴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ،
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻓﻘﻂ
ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ؟ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺕ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ
ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯﺩﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﮔﻼﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﻐﺾ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﯼ
ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ... ﻧﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩ
ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ ﺯﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﻭﺩ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﻭﺩ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ...
ﺷﺒﻴﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺩﻟﻢ ﻓﺮﻕ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺮﺩﻣﮏ ﻫﺎﻳﺖ
ﺍﻟﻔﺒﺎﻱ ﺩﻟﺖ ﻣﻌﻨﺎﻱ «ﻧﺸﮑﻦ»! ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻲ «ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ»
ﮐﺴﻲ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺒﺮﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﻣﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﺸﻘﻢ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻟﻬﺎﺷﺎﻥ
ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﭼﺮﺍﻍ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﺴﺖ ﮐﻦ ﺩﻳﮕﺮ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺩﻟﻢ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ
ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﺷﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ، ﺷﺒﻴﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ
ﮐﺴﻲ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ، ﮐﺴﻲ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﺪ
ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ
ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﺩﻭ ﻇﺎﻗﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺷﺶ ﺩﺳﺘﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﺯﺭﺩ ﮔﻨﺪﻡ ﭼﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﯿﺲ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﺸﺎﻥ
ﮐﺎﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺪ ؟
ﮐﺎﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﯼ
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ
ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ؟
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﺮﺥ ﻓﻠﮏ ﺳﻮﺍﺭﻡ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺷﯿﺐ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﮑﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻭ
ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﻭﻟﯽ ﺁﺧﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ ؟
ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯼ ؟
ﻭ ﻧﺎﮔﻬـــــــــــــــﺎﻥ ﺭﻭﺯﻱ
ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ
ﺁﻩ ...! ﺍﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺭﻓﺘﻪ
ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻦ ﭘﺮﻡ
ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ،
ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺖ ﻧﺪﺍﻧﻢ.
ﻭﮔﺮ-ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ-ﺭﻧﮕﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﯿﺮﯼ،
ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ.
ﺗﻮ ﺯﻫﺮﯼ،ﺯﻫﺮ ﮔﺮﻡ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻮﺯﯼ،
ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ،ﮐﻪ ﺷﻮﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ.
ﺵ.ﺭ.ﺍ.ﺏ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ، ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ
ﻧﺸﺎﻁ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﻏﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﻡ..ﺱ.ﺕ.ﯼ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ.
ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ، ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩﯼ
ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻮﺭﮤ ﻏﻢ ﺁﺯﻣﻮﺩﯼ
ﺩﻟﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯿﻢ ﺳﻮﺧﺖ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﺸﻮﺩﯼ.
ﺑﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ:« ﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﮔﯿﺮ!
ﮐﻪ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﺳﺖ!»
ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ
ﮐﻪ ﺍﻭ ﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ... ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭﺳﺖ!
ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩ،
ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﺋﯽ ﻣﯽ ﮔﺪﺍﺯﺩ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﮥ ﺩﺭﺩ،
ﻏﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﻧﮕﯿﺮﺩ:
ﻣﺮﺍ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺳﺖ.
ﻭ ﮔﺮ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺳﺮﺁﯾﺪ؛
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ، ﮐﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺳﺖ
ﭼﻪ ﺳﮑﻮﺗﯿﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ؟!؟!؟!؟!؟!!!!!!!!!!!!!!
ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ!
ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍ .... ﺻﺪﺍﯼ ﭼﯿﻪ ﻣﯿﺎﺩ؟؟؟
ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻏﻤﮕﯿﻨﻪ!!
ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻧﺞ ﻭ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺑﻮﺩ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ!!
ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻧﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ، ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ؟؟؟؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺪﻭﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺧﻮﺵ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ!!!!
ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ!!!
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻻﻥ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺰﻧﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪ ، ﻣﻨﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻢ!! ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻤﺎ!!!
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ ﺍﻻﻥ ؟؟؟ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!!
ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﺮﮒ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ؟؟؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻤﺮﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺮﺵ ﮐﻨﻢ؟؟؟ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ!!
ﺧﯿﻠﯽ ﮔﯿﺞ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ، ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺭﻭﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮﻧﯿﺶ ، ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﻨﻈﻮﺭﻣﻮ ﺑﻔﻬﻤﯽ!!
ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪﻩ ، ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ!! ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺍﺑﺸﻮ ﺩﯾﺪﻡ!!
ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭﯾﻠﯿﺎﻡ ﺷﮑﺴﭙﯿﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ: « ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ، ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ
ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩﻩ
تنها نشسته بودم/بر دیوار رویاهای شیشه ای/جایی نزدیک به قلب آبی آسمان/و موسیقی پنهان باران را/میان لرزش لحظه های غریب بی کسی/در امتداد مبهم ردپای جاده/دنبال می کردم/در گوشه ای از آسمان/و در آرامش یک خواب بلند/عشق را از خدا پرسیدم/روبروی قاب عکس خالی نگاهم/و در میان چشمان خیس پری دریایی
لبخندی از چهره تو را دیدم/در میان پرواز چلچله های مسافر/فریاد زدم با صدایی به عمق دریا/بزرگترین آرزوی من اینست/که کوچکترین آرزوی تو باشم/تو را از میان رقص نقره ای مهتاب/بر روی شیشه های پنجره خواندم/از میان سکوت قطره های باران/بر گلبرگ های سرخ شمعدانی/در زیر نور طلایی چراغهای این شهر /تو را خواندم
ﮐﺎﺵ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺗﺒﺴﻤﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﻟﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﻨﻬﺎ....
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ....
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ...
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ...
ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ...ﺍﺳﯿﺮ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺷﺪﻡ ﻣﻦ...
ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ...
ﮐﺎﺵ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ...
ﺍﻣﺎ..ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ...ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ...
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺣﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ...
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﻢ...
از تو می خواستم
مرا باور کنی
که ساده هستم
تو رفته بودی
اکنون گفتم
که تو هستی
تو اگر نبودی
نمی دانستم
که می توانم
باران را در غیبت تو
دوست بدارم...
در کوچه های تنهایی هزار بار قدم زدم/فکر کردم/به خودم گفتم باز/از او فرشته ای بساز/اما نشد/پاکی می خواستم/زلالی می خواستم/یکرنگی می خواستم/تا بسازم/آنچه او نداشت/او راه را در بیراهه های شهر شلوغ گم کرده بود/گمشده ای که به همه راه نشان می داد/دیو گونه/شیشه ی عمر خود را غرور می دانست/که شکستنش برای او مرگ بود/او دیواری ساخته بود از دروغ/و سقفی از ریا/و پنجره ای رو به تاریکی/غافل از روزی که این سقف بر سرش خراب می شود/و آن روز مرگ نیز ناجی نیست/او از هر قبیله ایست که با هر لبخند/در ذهن خود/طناب دار تو را می بافند/و از سادگیت نقاب می سازند/تا در قلب تو/خدای گونه بنشینند/و عاشقانه/مرگ را به تو تقدیم کنند/آن روز که فلک مرا به دار می کشید/پرنده ای دیدم/ که اوج پروازش شکستن بود...
من صبورم اما...
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبایی تو را به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورم اما...
چقدر با همه ی عاشقیم محزونم!
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم.
من صبورم اما...
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را،از شب متروک دلم دور کند...می ترسم
من صبورم اما...
آه...این بغض گران صبر نمی داند چیست.!!!!!بازیگر هالیوودی در نقش «ابوعلي سينا»
کف پایم زخمی است
و دلم زخمی تر
لحظه ای صبر نما
تا دلم را که به پایت افتاد،
از زمین بردارم
سهم من از این عشق-چه تفاوت دارد-سهم این عشق کجاست?
تو که ما را به تمنای وصال آزردی،
از چه آخر به دل ما غم هجران دادی?
در دلت چیست?بگو!!!!!!!!!!!
عشق ما یا غم او
درد ما یا تب او
تو ندانی که چه دردیست غم دل به زبان آوردن
ما که دیگر رفتیم
ولی از عشق سخن با دل دیوانه نگو،
که دلت از سنگ است و دل دیوانه از شیشه
او که عاشق بشود،
نکند فهم که سنگ از شیشه چه بدش می آید.
عاقبت سنگ زد وشیشه شکست.
کودکی این را گفت
و دل من بشکست
به خدا من گفتم درد دل از غم تو
و خدا گفت به من،
بنده ی کوچک من،
دل او از سنگ است
پس تو بیهوده نکوش
دل او از سنگ است.
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﮐﺎﺵ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﮐﻮﺯﻩ ﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻣﻦ
ﺗﺎ ﻧﯿﻔﺘﺪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻓﺎﻝ ﺳﯿﺎﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻇﻠﻤﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺷﺪ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﺁﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﮔﻠﻬﺎ ﭼﯿﺪﻥ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺩﻟﺒﺨﻮﺍﻩ ﻫﯿﭽﮑﺲ
ﺁﺧﺮﺵ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮﺩ
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺭ ﺯﺟﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻗﺮﺹ ﻧﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻩ ﻫﯿﭽﮑﺲ
کسی بیدار نیست
و من که تنهایی را
با چهره ی شکسته ی خود
پیوند داده ام
در بی اعتباری این لحظه های پوچ
شب را و سیاهی را
فریاد می کنم
دیگر کسی مرا
که سالهاست مرده ام در خویش
با فصل گل با فصل عشق
و با آفتاب آشتی نخواهد داد
کسی بیدار نیست
و شهر در خواب فرو رفته است
و آدمها در کسوت مردگان
مرگ سپیده را پیغام می دهند
آه می بینم،می بینم
این شهر
آن شهر زنده نیست
و من در زمستان برفی غمگین
خواب بهار می بینم
و با چهره ی شکسته ی خود
تصویر عشق را
بر روی آبهای راکد مرداب می کشم.
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
