مشاعرۀ سنّتی

[nooshafarin]

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش

میسپارم به تو از چشم حسود چمنش

شهری که شه و شحنه و شیخش همه مستند
شاهد شکند شیشه که بیم عسسی نیست

 

[salvador]

تقدیر می‌فریبد تدبیر را که برجه



مکرش گلیم برده از صد هزار چون ما

 

[nooshafarin]

تقدیر می‌فریبد تدبیر را که برجه



مکرش گلیم برده از صد هزار چون ما

ای آبشار نوحه گر از بهر چیستی
چین بر جبین فکنده زاندوه کیستی
دردت چه درد بود که چون من تمام شب
سر را به سنگ می زدی و می گریستی

 

[salvador]

یار در این کوی ما آب در این جوی ما



زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا

 

[nooshafarin]

یار در این کوی ما آب در این جوی ما



زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا

ای دل عبث مخور غم دنیا را
فکرت نکن نیامده فردا را
این دشت خوابگاه شهیدانست
فرصت شمار وقت توانا را

 

[salvador]

از این سو می‌کشانندت و زان سو می‌کشانندت



مرو ای ناب با دردی بپر زین درد رو بالا

 

[ranalean]

ای دل عبث مخور غم دنیا را
فکرت نکن نیامده فردا را
این دشت خوابگاه شهیدانست
فرصت شمار وقت توانا را

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند

 

[nooshafarin]

از این سو می‌کشانندت و زان سو می‌کشانندت



مرو ای ناب با دردی بپر زین درد رو بالا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

 

[salvador]

از مه ستاره می‌بری تو پاره پاره می‌بری



گه شیرخواره می‌بری گه می‌کشانی دایه را

 

[nooshafarin]

از مه ستاره می‌بری تو پاره پاره می‌بری



گه شیرخواره می‌بری گه می‌کشانی دایه را

آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم

 

[ranalean]

آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

 

[salvador]

در آسیا گندم رود کز سنبله زادست او

زاده مهم نی سنبله در آسیا باشم چرا

 

[nooshafarin]

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

در جام فلک بادۀ بی دردسری نیست
تا ما به تمنا لب خاموش گشاییم
در دامن این بحر فروزان گهری نیست
چون موج به امید که آغوش گشاییم



شب خوش

 

[ranalean]

در جام فلک بادۀ بی دردسری نیست
تا ما به تمنا لب خاموش گشاییم
در دامن این بحر فروزان گهری نیست
چون موج به امید که آغوش گشاییم



شب خوش

ما ز دریاییم و دریا میرویم

ما ز بالاییم و بالا میرویم

 

[salvador]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا




بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان

دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا




شب خوش

 

[naghmeirani]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا




بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان

دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا




شب خوش

آن چه سرپنجه سیمین تو با سعدی کرد

با کبوتر نکند پنجه که با شاهین است



شب خوش....

 

[salvador]

آن چه سرپنجه سیمین تو با سعدی کرد

با کبوتر نکند پنجه که با شاهین است



شب خوش....

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم

از جمالت غافلم باری بیا رویی نما




تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو

غافلم نی عاقلم باری بیا رویی نما

 

[naghmeirani]

تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم

از جمالت غافلم باری بیا رویی نما




تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو

غافلم نی عاقلم باری بیا رویی نما

ای امید دل من کجایی
همچو بختم کنارم نیایی
آشنا سوز و دیر آشنایی
یا بلای دل مبتلایی

 

[MM.R]

یاد باد آن كه سر كوی توام منزل بود

دیده را روشنی از خاك درت حاصل بود

 

[Ekram]

یاد باد آن كه سر كوی توام منزل بود

دیده را روشنی از خاك درت حاصل بود

دردا که عبث حیات امروزه گذشت
بی طاعت و بی نماز و بی روزه گذشت

 

[nichol]

دردا که عبث حیات امروزه گذشت
بی طاعت و بی نماز و بی روزه گذشت

تا کی غم ان خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یانه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
این دم که فروبرم برارم یانه

 

[Ekram]

تا کی غم ان خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یانه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
این دم که فروبرم برارم یانه

هر گل که بیشتر به چمن میدهد صفا
گلچین روزگار امانش نمی دهد

 

[nichol]

هر گل که بیشتر به چمن میدهد صفا
گلچین روزگار امانش نمی دهد

دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس
گفت که این سیاه کج گوش به کس نمی کند

 

[Ekram]

دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس
گفت که این سیاه کج گوش به کس نمی کند

دران نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی توباشم

 

[nichol]

دران نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی توباشم

ما عشق و وفارا زتو اموخته ایم
ای زندگی و مرگ تو اموختنی

 

[Ekram]

ما عشق و وفارا زتو اموخته ایم
ای زندگی و مرگ تو اموختنی

یار ازما دیده بر دوزید و رفت
طالع مخمور ما خوابید و رفت
آنکه اشک دوری اش می ریختیم
از کنار لب به ما خندید و رفت

 

[won-a-pa-lei]

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

 

[iman.mpr]

یک شب اتش در نیستانی فتاد / سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد / هر نی ای شمع مزار خویش شد

 

[won-a-pa-lei]

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

 

[sahar-architect]

يا رب ان نوگل خندان كه سپردي به منش
ميسپارم به تو از چشم حسود چمنش