شعرهای تنهایی و مرگ

[ahora20]

یاس های خاطره

یاس های خاطره

شا نه زدم یا س های خاطره را​

​

یادی از لبخندها​

​

برگی از غم ها​

​

زجری که شد قانون فا صله ها​

​

عاقبت مرهمی شد​

​

برای زخم ها​

​

اما افسوس.....

که مرهم
​

​

خود یادآور زخم هاست​

 

[@ RESPINA @]

[FONT=times new roman, times, serif][FONT=times new roman, times, serif]تيك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]ت[/FONT][FONT=times new roman, times, serif]اك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]ثانيه ها در عبور[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]در پس آرامش[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]صداي فرياد[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]دقيقه ها آبستن[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]آبستن حادثه ها[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]حادثه در اتفاق[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]حادثه در اخفا[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]جامعه تاريك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]آينده مبهم[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]صدايي لرزان[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]نگاهي در اغما[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]سخني بر لب ها[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]دستي دراز در برابر خزان[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]به اميد سخاوت يك برگ چنار[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]راه ها ، بي راه[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]روشني ها ، ضمني[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]اضطرابي بيمار[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]نگاهي شكاك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]چشمان يك كودك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]خيره بر دست زمان[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]تيك ، تاك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]تيك ، تاك[/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]چرخش يك سيب [/FONT]

[FONT=times new roman, times, serif]در دست زمان .[/FONT]
[/FONT]

 

[naghmeirani]

نه نام كس به زبانم نه در دلم هوسي
به زنده بودنم اين بس كه مي كشم نفسي

جهان و شادي ي ِ او كام دوستان را باد
پر شكسته ي ما باد و گوشه ي قفسي

از آن به خنجر حسرت نمي درم دل خويش
كه يادگار بر او مانده نقش ِ عشق كسي

بهار عمر مراگر خزان رسد، كه در او
نرُست لاله ي عشقي، شكوفه ي هوسي

سكوت جان من از دشت شد فزون كه به دشت
دراي قافله يي بود و ناله ي جرسي

شكيب خويش نگه دار و دم مزن، سيمين!
كه رفت عمر و ز اندوه او نمانده بسي

 

[Mitra_Galaxy]

مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
در بهاري روشن از امواج نور
در زمستاني غبار آلود دور
يا خزاني خالي از فرياد و شور
مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
روزي از اين تلخ و شيرين روزها
روز پوچي همچو روزان دگر
سايه اي امروزها ديروزها

ديدگانم همچو دالانهاي تار
گونه هايم مرمر هاي زرد
ناگهان خوابي مرا خواهد ربود
من تهي خواهم شد از فرياد و درد

مي خزند آرام روي دفترم
دستهايم فارق از افسون شعر
ياد مي آرم كه در دستان من
روزگاري شعله مي زد خون شعر
خاك مي خواند مرا هر دم به خويش
مي رسند از ره كه در خاكم نهند
آه شايد عاشقانم نيمه شب
گل به روي گور غمناكم نهند

بعد من ناگه به يك سو مي روند
پرده هاي تيره ي دنياي من
چشم هاي نا شناسي مي خزند
روي كاغذ ها و دفتر هاي من...

 

[@ RESPINA @]

آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
باشد که از خزانه ی غیبش دوا کنند

 

[Mitra_Galaxy]

فریدون مشیری

چرا از مرگ می ترسید ؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟

- مپندارید بوم ناامیدی باز ،
به بام خاطر من می كند پرواز ،
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است .
مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است ?

مگر می این چراغ بزم جان مستی نمی آرد ؟
مگر افیون افسون كار
نهال بیخودی را در زمین جان نمی كارد ؟
مگر این می پرستی ها و مستی ها
برای یك نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟
مگر دنبال آرامش نمی گردید ؟
چرا از مرگ می ترسید ؟

كجا آرامشی از مرگ خوش تر كس تواند دید ؟
می و افیون فریبی تیزبال وتند پروازند
اگر درمان اندوهند ،
خماری جانگزا دارند .

نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
خوش آن مستی كه هشیاری نمی بیند !

چرا از مرگ می ترسید ؟
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
بهشت جاودان آنجاست .
جهان آنجا و جان آنجاست
گران خواب ابد ، در بستر گلبوی مرگ مهربان ، آنجاست !
سكوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی ست .

همه ذرات هستی ، محو در رویای بی رنگ فراموشی ست .
نه فریادی ، نه آهنگی ، نه آوایی ،
نه دیروزی ، نه امروزی ، نه فردایی ،
زمان در خواب بی فرجام ،
خوش آن خوابی كه بیداری نمی بیند !

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
در این دوران كه از آزادگی نام و نشانی نیست
در این دوران كه هرجا " هركه را زر در ترازو ،
زور در بازوست " جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید
كه كام از یكدگر گیرند و خون یكدگر ریزند
درین غوغا فرو مانند و غوغاها برانگیزند .

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
همه ، بر آستان مرگ راحت ، سر فرود آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟
چرا از مرگ می ترسید ؟؟؟​

 

[@ RESPINA @]

می‌خواهم خوابِ اقاقياها را بميرم. خيال‌گونه

در نسيمی کوتاه که به‌ترديد می‌گذردخوابِ اقاقياها را
بميرم.


می‌خواهم نفسِ سنگينِ اطلسی‌ها را پرواز گيرم. در باغچه‌هایِ تابستان،

خيس و گرم به نخستين ساعاتِ عصرنفسِ اطلسی‌ها را
پرواز گيرم.


حتا اگر زنبقِ کبودِ کاردبر سينه‌ام
گُل‌دهدــ
می‌خواهم خوابِ اقاقياها را بميرم در آخرين فرصتِ گل،
و عبورِ سنگينِ اطلسی‌ها باشم
بر تالار اُرسی
به ساعتِ هفتِ عصر.ژ

احمد شاملو

 

[Mitra_Galaxy]

خوابم نمي ربود
نقش هزار گونه خيال از حيات و مرگ
در پيش چشم بود
شب در فضاي تار خود آرام ميگذشت
از راه دور بوسه سرد ستاره ها
مثل هميشه بدرقه ميکرد خواب را
در آسمان صاف
من در پي ستاره خود ميشتافتم
چشمان من به وسوسه خواب گرم شد
ناگاه بندهاي زمين در فضا گسيخت
در لحظه اي شگرف زمين از زمان گريخت
در زير بسترم
چاهي دهان گشود
چون سنگ در غبار و سياهي رها شدم
مي رفتم آنچنان که زهم ميشکافتم
مردي گران به جان زمين اوفتاده بود
نبضش به تنگناي دل خاک ميتپيد
در خويش ميگداخت
از خويش مي گريخت
ميريخت مي گسست
مي کوفت مي شکافت
وز هر شکاف بوي نسيم غريب مرگ
در خانه ميشتافت
انگار خانه ها و گذرهاي شهر را
چندين هزار دست
غربال ميکنند
مردان و کودکان و زنان ميگريختند
گنجي که اين گروه ز وحشت رميده را
با تيغ هاي آخته دنبال ميکنند
آن شب زمين پير
اين بندي گريخته از سرنوشت خويش
چندين هزار کودک در خواب ناز را
کوبيد و خاک کرد
چندين مادر زحمت کشيده را
در دم هلاک ک رد
مردان رنگ سوخته از رنج کار را
در موج خون کشيد
وز گونه شان تبسم و اميد را
با ضربه هاي سنگ و گل و خاک پاک کرد
در آن خرابه ها
ديدم مادري به عزاي عزيز خويش
در خون نشسته
در زير خشت و خاک
بيچاره بند بند وجودش شکسته بود
ديگر لبي که با تو بگويد سخن نداشت
دستي که درعزا بدرد پيرهن نداشت
زين پيش جاي جان کسي در زمين نبود
زيرا که جان به عالم جان بال ميگشود
اما در اين بلا
جان نيز فرصتي که برآيد ز تن نداشت
شب ها که آن دقايق جانکاه مي رسد
در من نهيب زلزله بيدار مي شود
در زير سقف مضطرب خوابگاه خويش
با فر نفس تشنج خونين مرگ را
احساس ميکنم
آواز بغض و غصه و اندوه بي امان
ريزد به جان من
جز روح کودکان فرو مرده در غبار
تا بانگ صبح نيست کسي همزبان من
آن دست هاي کوچک و آن گونه هاي پاک
از گونه سپيده مان پاکتر کجاست
آن چشمهاي روشن و آن خنده هاي مهر
از خنده بهار طربناک تر کجاست
آوخ زمين به ديده من بيگناه بود
آنجا هميشه زلزله ظلم بوده است
آنها هميشه زلزله از ظلم ديده اند
در زير تازيانه جور ستمگران
روزي هزار مرتبه در خون تپيده اند
آوار چهل و سيلي فقز است و خانه نيست
اين خشت هاي خام که بر خاک چيده اند
ديگر زيمن تهي است
ديگر به روي دشت
آن کودک ناز
آن دختران شوخ
آن باغهاي سبز
آن لاله هاي سرخ
آن بره هاي مست
آن چهره هاي سوخته ز آفتاب نيست
تنها در آن ديار
ناقوس ناله هاست که در مرگ زندگيست...!

 

[zahra97]

مرگ پایان کبوتر نیست....
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
....و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی میگشت

 

[eksir]

اینک موج سنگین گذرزمان است که در من می گذرد
اینک موج سنگین زمان است که چون جوبار آهن در من می گذرد
اینک موج سنگین زمان است که چو نان دریائی از پولاد و سنگ در من می گذرد

***​

در گذر گاه نسیم سرودی دیگرگونه آغاز کرده ام
در گذرگاه باران سرودی دیگرگونه آغاز کرده ام
در گذر گاه سایه سرودی دیگرگونه آغاز کرده ام
نیلوفر و باران در تو بود
خنجر و فریادی در من
فواره و رؤیا در تو بود
تالاب و سیاهی در من

در گذرگاهت سرودی دگر گونه آغاز کردم​

***​

من برگ را سرودی کردم
سر سبز تر ز بیشه
من موج را سرودی کردم
پرنبض تر ز انسان
من عشق را سرودی کردم
پر طبل تر زمرگ
سر سبز تر ز جنگل
من برگ را سرودی کردم
پرتپش تر از دل دریا
من موج را سرودی کردم
پر طبل تر از حیات
من مرگ را
سرودی کردم

 

[mahdi271]

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم

 

[@ RESPINA @]

هی دکتر
با تمام زخمهای قرمزت بیا
من
امشب
برانکارم
این رگ سیاه
که آمد تا
پشت گردنم باری
دوا نمی گیرد
این چشمهای خسته
علامتی است
چراغی است
دریا را
بیا
بیا و
مریضی من را
تماشا کن

 

[legende1341]

تشکر

تشکر

با سلام

من سالها مسئول واحد اینترنت و کامپیوتر هستم و می توانم بگویم که بعد از مدتها تازه شما را کشف کرده ام . سایتی متنوع ،جذاب و جالب، با اعضاء صادق و مهربان که در این آشفته بازار اینترنت غنیمتی است گرانبها . به نوبه خود بسیار ممنونم دست مریزاد و خسته نباشید.

 

[hamedinia_m51]

[FONT=&quot]مرگ در نمی زند[/FONT]
[FONT=&quot]کلید می اندازد[/FONT]
[FONT=&quot]مرگ اگر در بزند[/FONT]
[FONT=&quot]که مرگ نیست[/FONT]
[FONT=&quot]حتما مامور مالیات است[/FONT]
[FONT=&quot]و یا پستچی و یا مهمان...[/FONT]
[FONT=&quot]او چهره ای محو دارد[/FONT]
[FONT=&quot]و در گلویش...[/FONT]
[FONT=&quot]مردگان سرفه می کنند[/FONT]

 

[م.سنام]

 

[venus4164]

هر نفس نو می شود دنیا و ما
بی خبر از نو شدن اندر بقا
عمر همچون جوی نونو می شود
مستمری می نماید در جسد

 

[M.Adhami]

ماه من غصه چرا ؟؟؟
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست، گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد
یا زمینی را که، دلش از سردی شبهای خزان نه شکست و نه گرفت
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید، زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست
​

 

[nazanin jamshidi]

 

[nazanin jamshidi]

 

[zahra97]

ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی
بر در تو نشسته‌ام منتظر عنایتی
گر چه بمیرم از غمت هم نکنی به من نظر
ور همه خون کنی دلم، هم نکنم شکایتی​

 

[zahra97]

اگر روزي كسي از من بپرسد
كه قصدت از زندگي چيست
به اوگويم كه چون مي ترسم ازمرگ
مرا راهي به جز اين زندگي نيست

 

[Mitra_Galaxy]

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان...
نه به دستی ظرفی را چرك می كنند و نه به حرفی دلی را آلوده
تنها به شمعی قانعند و اندكی سكوت...

 

[Mitra_Galaxy]

گاهي نفسم راه ِ گلو مي بندد،​

و مرا تا لب مرگ مي برد،​

تا به آن عرض ِ ادب كرده و بازم گردد!​

​

"بهار"​

 

[Dandalion]

به ساعت نگاه میکنم
حدود سه نصف شب است
چشم میبندم که مبادا چشمانت را
از یاد برده باشم
و طبق عادت کنار پنجره میروم
سوسوی چند چراغ مهربان
و سایه کشدار شبگردان خمیده
و خاکستری گسترده بر حاشیه ها
و صدای هیجان انگیز چند سگ
و بانگ آسمانی چند خروس
از شوق به هوا میپرم چون کودکیم
و خوشحال که هنوز
معمای سبز رودخانه از دور
برایم حل نشده است
آری از شوق به هوا میپرم
و خوب میدانم
سال هاست که مرده ام

 

[venus4164]

نشد تا تو هستي من عاشق بشم .
نشد قلب ما عشقو باور کنه …
به امشب به تقدير من عشق تو
به حالي که بي من، تو داري قسم
به عنوان روزي که بردي منو
به حسي که گفتي ميايي قسم
به دل خواهي اولين دلهره
به گاهي که با من نبودي قسم
جدا مي‌شي و مي‌رود خاطره
ولي شک نکن من به تو مي‌رسم
نشد تا تو هستي من عاشق بشم
نشد قلب ما عشقو باور کنه
شب رفتنت آرزو مي‌کنم
خدا وقت دوريتو کمتر کنه
به چشماي تو قبل هر گريه‌اي
قسم مي‌خورم ياد تو با منه
قسم مي‌خورم بغض اين انتظار
يه روزي تو آغوشمون بشکنه
" فرزاد حسني"

 

[venus4164]

خواستم بگم تنهايي زيباست چون خدا هم تنهاست....
ديدم دکتر شريعتي ميگه:
«خدا براي تنهايي اش آدم را آفريد.»
خواستم بگم تنهام ديدم خدا واسه تنهاييهش منو انتخاب کرده.....
پس من چرا اونو انتخاب نکنم...
نتيجه گرفتم هيچي نگم.....!!!!!!!!!!

 

[hitech]

دلم تنگ است امشب بهر زاری​

​

به روی موج گریه تک سواری​

​

صفای گریه ای در خلوتم را​

​

نمی بخشم به سال خنده داری​

​

 

[بشارت]

مرگ گر مرد است گو آید به پیش
تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ

 

[Mitra_Galaxy]

می سوزم از این دورویی و نیرنگ
یک رنگی کودکانه می خواهم

ای مرگ از آن لبان خاموشت
یک بوسه جاودانه می خواهم ...​

 

[Mitra_Galaxy]

چرخ يك گاري در حسرت واماندن اسب...
اسب در حسرت خوابيدن گاريچي...
مرد گاريچي در حسرت مرگ...
(سهراب سپهري)