با سلام و احترام به همه دوستان و عزیزان عضو انجمن.
این صدای حنجره نیست . این صدا صدای سکوت است.صدای بی صدایی.صدای بودن اما حرف نزدن.
هزاران هزار انسان مثل ما متولد شده و روزی از این جهان پر کشیده اند.
آنها هم چون ما اسیر اثبات هویت خود بودند و در این راه چه بر سر خود و روزگارشان نیامده است؟
ساده تر بگویم که :
شما خواننده این درد دل هر که هستی , با هر شغل و مقام و هر سنی , بار ها و بارها در مبارزه با احساسات شکست خورده ای و قطره اشکی از شادی و یا غم در چشمانت پرورانده ای . شاید حال بدنبال آموختن مطالب بیشتر و یا برای تفریح و سرگرمی و یا شاید برای گریز از مسائل و مشکلات به این تالار روآورده ای .
مگر زندگی چیست که از برایش جانها را با خار غم میخراشیم و دلها را برایش به ناله و فغان در میاوریم و مقصود از اینهمه داد و فریاد براستی چیست؟
همه دنیا رو به فردا مینگرد و ما در تلاش نبش قبر گذشته ای هستیم که براستی هیچ از آن نمیدانیم و هر یک به گفته یک مورخ تکیه داده و دمار از روزگار و فردای خویش در میاوریم.
اگر آن دوستان محترم به بهانه خنداندن دوستان با زدن تاپیکهای جوک , حرمت یک قوم را زیر سئوال نبرد لابد دوست دیگری هم به تلافی اسطوره های او را به باد انتقاد نمیگیرد.
زیبایی مهتاب گاه با پوشش ابری زائل میگردد و ارتباط های صمیمانه ما جوانان در این محفل هم با همین دوئل های بیات شده به تاریکی میگراید.چرا؟براستی سود این کار به دشمنان ایران و دود آن به چشم خود ما خواهد رفت.
آنانکه با خشونت مخالفند در عمل با شمشیر زبانشان همان کاری را میکنند که خود در دیگران نمی پسندند.
این جرّ و بحث های بی سر و ته از ابتدای تاریخ بوده ولی اکنون همه دنیا به این نتیجه رسیده است که بی فایده است و باید مهربانی را چاشنی رفاقت و همنشینی کنیم تا پیشرفت داشته باشیم اما دریغا که ما هنوز به این مرحله از رشد و نبوغ فکر نرسیده ایم و انگار نه انگار که باسواد هم هستیم.
هنوز متوجه نیستیم که آغاز و پایان جنگ با خونریزی صورت میگیرد و اصل خرد در این است که هیچ جانداری را خوار و ذلیل نباید کرد.
در قدیم میگفتند اگر بجای اسلحه با معلم به جنگ دنیا میرفتیم همه دشمنان تسلیم میشدند و عجبا که ما امروز داریم از نهایت دانش و سوادمان فقط در به کرسی نشاندن تعصباتمان سود میجوئیم و یادمان رفته است که سرتاسر تاریخ تصویر جنایتها و تیره بختی هایی است که خود انسان به آن دامن زده است.
اگر به دنبال عدالت هستیم باید روش رسیدن به آنرا هم به مسئولان بیاموزیم و این کار ممکن نمیشود مگر اینکه دست از این جرّ و بحث های بی فایده برداریم و با قدرت منطق و علم منشوری برای استفاده حاکمان تدوین کنیم که بدانند ما چه میگوئیم و چه میخواهیم.
تا به امروز همه ما در این تالار همان کاری را کرده ایم که وجود آنرا در حاکمان محکوم میکنیم.
بقول ابو علی سینا : هر که با مردم منازعه بسیار کند انسانیت و مروّتش زائل شود.
زیاده عرضی نیست.
این صدای حنجره نیست . این صدا صدای سکوت است.صدای بی صدایی.صدای بودن اما حرف نزدن.
هزاران هزار انسان مثل ما متولد شده و روزی از این جهان پر کشیده اند.
آنها هم چون ما اسیر اثبات هویت خود بودند و در این راه چه بر سر خود و روزگارشان نیامده است؟
ساده تر بگویم که :
شما خواننده این درد دل هر که هستی , با هر شغل و مقام و هر سنی , بار ها و بارها در مبارزه با احساسات شکست خورده ای و قطره اشکی از شادی و یا غم در چشمانت پرورانده ای . شاید حال بدنبال آموختن مطالب بیشتر و یا برای تفریح و سرگرمی و یا شاید برای گریز از مسائل و مشکلات به این تالار روآورده ای .
مگر زندگی چیست که از برایش جانها را با خار غم میخراشیم و دلها را برایش به ناله و فغان در میاوریم و مقصود از اینهمه داد و فریاد براستی چیست؟
همه دنیا رو به فردا مینگرد و ما در تلاش نبش قبر گذشته ای هستیم که براستی هیچ از آن نمیدانیم و هر یک به گفته یک مورخ تکیه داده و دمار از روزگار و فردای خویش در میاوریم.
اگر آن دوستان محترم به بهانه خنداندن دوستان با زدن تاپیکهای جوک , حرمت یک قوم را زیر سئوال نبرد لابد دوست دیگری هم به تلافی اسطوره های او را به باد انتقاد نمیگیرد.
زیبایی مهتاب گاه با پوشش ابری زائل میگردد و ارتباط های صمیمانه ما جوانان در این محفل هم با همین دوئل های بیات شده به تاریکی میگراید.چرا؟براستی سود این کار به دشمنان ایران و دود آن به چشم خود ما خواهد رفت.
آنانکه با خشونت مخالفند در عمل با شمشیر زبانشان همان کاری را میکنند که خود در دیگران نمی پسندند.
این جرّ و بحث های بی سر و ته از ابتدای تاریخ بوده ولی اکنون همه دنیا به این نتیجه رسیده است که بی فایده است و باید مهربانی را چاشنی رفاقت و همنشینی کنیم تا پیشرفت داشته باشیم اما دریغا که ما هنوز به این مرحله از رشد و نبوغ فکر نرسیده ایم و انگار نه انگار که باسواد هم هستیم.
هنوز متوجه نیستیم که آغاز و پایان جنگ با خونریزی صورت میگیرد و اصل خرد در این است که هیچ جانداری را خوار و ذلیل نباید کرد.
در قدیم میگفتند اگر بجای اسلحه با معلم به جنگ دنیا میرفتیم همه دشمنان تسلیم میشدند و عجبا که ما امروز داریم از نهایت دانش و سوادمان فقط در به کرسی نشاندن تعصباتمان سود میجوئیم و یادمان رفته است که سرتاسر تاریخ تصویر جنایتها و تیره بختی هایی است که خود انسان به آن دامن زده است.
اگر به دنبال عدالت هستیم باید روش رسیدن به آنرا هم به مسئولان بیاموزیم و این کار ممکن نمیشود مگر اینکه دست از این جرّ و بحث های بی فایده برداریم و با قدرت منطق و علم منشوری برای استفاده حاکمان تدوین کنیم که بدانند ما چه میگوئیم و چه میخواهیم.
تا به امروز همه ما در این تالار همان کاری را کرده ایم که وجود آنرا در حاکمان محکوم میکنیم.
بقول ابو علی سینا : هر که با مردم منازعه بسیار کند انسانیت و مروّتش زائل شود.
زیاده عرضی نیست.
