هنگامی که به آسمان نگاه می کنیم، تفاوت زیادی بین ستارگان مشاهده نمی کنیم، فقط برخی بزرگ تر و برخی روشن تر هستند. اما این امر برای ستاره شناسان از اهمیت زیادی برخورداراست. زیرا ما به واسطه اطلاعات محدود نمی توانیم در مورد تفاوت های عظیمی که بین ستارگان وجود دارد تصور مناسبی داشته باشیم. البته یک راه برای دسته بندی ستارگان وجود دارد و آن رده بندی براساس طیف ستاره هاست. از این طریق می توان ستارگان را بر حسب نور آن ها یعنی ستارگان آبی تا ستارگان قرمز طبقه بندی کرد. خورشید نور زرد دارد و در وسط این نوع رده بندی خاص قرار می گیرد. ستارگان آبی، بزرگ و گرم و درخشانند و درجه حرارت آن ها در سطحشان ممکن است به حدود 28 هزار درجه سانتیگراد هم برسد. البته خورشید که ستاره ای است با درخشندگی متوسط، در سطح خود حدود 6 هزار درجه سانتیگراد حرارت دارد. ستارگان قرمز تا اندازه ای سرد بوده و درجه حرارت سطح آن ها 1650 درجه سانتیگراد و یا کمتر است. بنابراین می بینید که برخی از ستارگان روشن تر از برخی دیگر هستند ولی به علت دوری زیاد از زمین، اطلاع زیادی از وضع آن ها نداریم. البته روشنی و درخشانی هر ستاره اصطلاحا به بزرگی آن نسبت داده می شود که خود نسبتی برای اندازه گیری و سنجش میزان روشنی ستارگان است. ستاره ای که دارای نسبت روشنایی 2/5 است، روشنی اش کمتر از ستاره ای است که نسبت روشنی آن بالاتر است. ستارگانی که نسبت روشنی و درخشندگی آن ها کمتر از شش است، بدون تلسکوپ دیده نمی شوند. ستارگانی که نسبت درخشندگی بالایی دارند و در مرتبه یک قرار دارند از روشن ترین دسته اند و بالغ بر بیست ستاره اند. ولی دست کم هزار میلیون ستاره با نسبت روشنی و درخشندگی بیستم یافت می شود.