روابط عمومی شرکت توزیع: باسلام و عرض خیرمقدم و خوش آمدگويی به تشريف فرمايی جنابعالی به استان آذربايجان غربی و شرکت توزيع نيروی برق استان، لطفا" خودتان را معرفی کنيد و بفرمائید که چطور شد که وارد صنعت برق شديد؟
مهندس لکستانی: من تيمور لکستانی در سال 1294 در شهر سلماس بدنيا آمدم. در تبريز و خوی تحصيلات ابتدايی خودم را با موفقیت به پايان رساندم ، سپس موفق شدم از دبيرستان فردوسی تبريز در سال 1313 ديپلم بگيرم و به عنوان شاگرد اول آذربايجان به تهران رفتم. در آنجا در اولين کنکور ورودی دانشکده تازه تاسيس « فنی » دانشگاه تهران شرکت کردم و جزو ده نفر اول پذيرفته شدم.[URL="http://www.up98.org/"][IMG]http://www.up98.org/upload/server1/02/f/9v3s3tzza56d4htuy2rt.jpeg[/URL][/IMG]
در سال 1317 با درجه فوق ليسانس مهندسی برق فارغ التحصيل شدم.
پس از فارغ التحصيلی از دانشگاه تهران به سربازی رفتم و پس از اتمام خدمت نظام وظيفه که دوسال به طول انجامید در سال 1319 در کارخانه توليد برق واقع در ميدان ژاله تهران استخدام شدم. هفت سال با جديت و پشتکار در کارخانه برق کار کردم و در این مدت به کمک همکاران توانستیم پس از تحمل مشقات فراوان نحوه کار با دستگاههای تولید برق را از استادکاران چکسلواکی که تمایلی به آموزش ما نداشتند یادگرفته و زمینه خروج آنها را فراهم کنیم. در سال 1326 به عنوان رئيس شبکه توزيع برق تهران منتصب شدم و تا سال 1345 با سمت های مختلف در زمینه تامین روشنایی معابر و توسعه شبکه توزیع در تهران و شهرهای دیگر به میهنم خدمت کردم. در سال 1345 با کمک جمعی از شخصیت ها و مقامات وقت دانشگاه آریامهر یا دانشگاه صنعتی شریف را تاسیس کردیم. از آن سال به بعد هم تا سال 1359 به عنوان هيات امناء رئيس دوره عمومی، معاونت فنی و قائم مقام دانشگاه صنعتی شريف ( آريا مهر سابق) مشغول به خدمت بودم.
روابط عمومی شرکت توزیع: جناب آقای مهندس در خصوص وضعيت صنعت برق در دوران کاری خودتان توضيح دهيد که به چه صورت بود؟
مهندس لکستانی: عمده مصرف برق در آن دوره برای روشنايی معابر بود و ساير مصارف برق که امروزه متداول است و زندگی امروزه کاملا به آن وابسته است در آن دوران رايج نبود و بسیار محدود بود. توليد برق هم در آن دوره در دست شرکتهای خصوصی (اکثرا تجار) بود و دولت در اين کار زياد دخالت نمی کرد. وظیفه توزيع برق هم با کنترل و نظارت شهرداری انجام می گرفت. درست اش هم همين بود چون کارخانه های توليد برق بسيار گران قيمت بود و شهرداريها هم در آن دوره درآمد بسيار کمی داشتند در نتيجه بخش خصوصی توليد برق را در دست گرفته بود و شهرداری هم که تامين روشنايی معابر شهر را وظیفه خود می دانست در شب به طور يکنواخت وظيفه توزيع برق را بر عهده گرفته بود.
بحث روشنايی معابر يک بحث کاملا" تخصصی است مثلا" اينکه در هر متر مربع چه میزان نور می بایستی تقسیم شود زيرا در روشنايی معابر تقسیم نور نبايد به گونه ای باشد که چشم عابرين را اذيت کند. در اين خصوص توصيه می کنم که انجام اين امر به شرکتهای خصوصی متخصص این کار واگذار شود.
روابط عمومی شرکت توزیع: وضعیت روشنایی معابر تهران در آن دوره چگونه بود ؟
مهندس لکستانی: این سوال را خیلی از من می پرسند که تهران در آن دوره چطور روشن می شد. در آن زمان شخصی بنام امين الضرب بود که کارخانه توليد داشت و برق روشنايی اکثر خيابانهاي تهران را تامين ميکرد. يادم هست که کارگران شهرداری با استفاده از کهنه های پارچه و نردبان لامپهای معابر را که گرد و خاک گرفته و سياه می شدند تميز ميکردند؛ خلاصه وضعیت روشنايی در آن زمان مطلوب نبود .
در شهرهای پيشرفته جهان شما در شب و روز تفاوت زيادی در روشنايی خيابانها نمی بينيد زيرا نور به قدری خوب تقسيم شده است که عابر احساس نمی کند که يکجا برق ضعيف است و يکجا قوی؛ خلاصه سليقه خاصی را طلب ميکند . البته هزينه اين کار هم زياد است.
روابط عمومی شرکت توزیع: چه توصيه ای برای بهبود وضعيت روشنايی معابر ايران داريد؟
مهندس لکستانی: توصيه من بیشتر در خصوص یکنواختی توزیع نور برای روشنایی است به این صورت که تيرهای برق به طوری در دو طرف خيابان نصب شوند که نور چراغ آنها وسط خيابان را به طور يکنواخت روشن کند تا رانندگان مجبور نباشند به خاطر نور روشنايی تغییرجهت بدهند و شدت آن نیز نباید چشم رانندگان را اذيت کند. در ساختمانها نیز گچبری داخل می بایستی طوری انجام گیرد که نور مستقیما به کف اتاق نتابد بلکه اول به سقف بتابد و سپس به پایین منعکس شود تا چشم اذیت نشود.
مهندس لکستانی: من تيمور لکستانی در سال 1294 در شهر سلماس بدنيا آمدم. در تبريز و خوی تحصيلات ابتدايی خودم را با موفقیت به پايان رساندم ، سپس موفق شدم از دبيرستان فردوسی تبريز در سال 1313 ديپلم بگيرم و به عنوان شاگرد اول آذربايجان به تهران رفتم. در آنجا در اولين کنکور ورودی دانشکده تازه تاسيس « فنی » دانشگاه تهران شرکت کردم و جزو ده نفر اول پذيرفته شدم.[URL="http://www.up98.org/"][IMG]http://www.up98.org/upload/server1/02/f/9v3s3tzza56d4htuy2rt.jpeg[/URL][/IMG]
در سال 1317 با درجه فوق ليسانس مهندسی برق فارغ التحصيل شدم.
پس از فارغ التحصيلی از دانشگاه تهران به سربازی رفتم و پس از اتمام خدمت نظام وظيفه که دوسال به طول انجامید در سال 1319 در کارخانه توليد برق واقع در ميدان ژاله تهران استخدام شدم. هفت سال با جديت و پشتکار در کارخانه برق کار کردم و در این مدت به کمک همکاران توانستیم پس از تحمل مشقات فراوان نحوه کار با دستگاههای تولید برق را از استادکاران چکسلواکی که تمایلی به آموزش ما نداشتند یادگرفته و زمینه خروج آنها را فراهم کنیم. در سال 1326 به عنوان رئيس شبکه توزيع برق تهران منتصب شدم و تا سال 1345 با سمت های مختلف در زمینه تامین روشنایی معابر و توسعه شبکه توزیع در تهران و شهرهای دیگر به میهنم خدمت کردم. در سال 1345 با کمک جمعی از شخصیت ها و مقامات وقت دانشگاه آریامهر یا دانشگاه صنعتی شریف را تاسیس کردیم. از آن سال به بعد هم تا سال 1359 به عنوان هيات امناء رئيس دوره عمومی، معاونت فنی و قائم مقام دانشگاه صنعتی شريف ( آريا مهر سابق) مشغول به خدمت بودم.
روابط عمومی شرکت توزیع: جناب آقای مهندس در خصوص وضعيت صنعت برق در دوران کاری خودتان توضيح دهيد که به چه صورت بود؟
مهندس لکستانی: عمده مصرف برق در آن دوره برای روشنايی معابر بود و ساير مصارف برق که امروزه متداول است و زندگی امروزه کاملا به آن وابسته است در آن دوران رايج نبود و بسیار محدود بود. توليد برق هم در آن دوره در دست شرکتهای خصوصی (اکثرا تجار) بود و دولت در اين کار زياد دخالت نمی کرد. وظیفه توزيع برق هم با کنترل و نظارت شهرداری انجام می گرفت. درست اش هم همين بود چون کارخانه های توليد برق بسيار گران قيمت بود و شهرداريها هم در آن دوره درآمد بسيار کمی داشتند در نتيجه بخش خصوصی توليد برق را در دست گرفته بود و شهرداری هم که تامين روشنايی معابر شهر را وظیفه خود می دانست در شب به طور يکنواخت وظيفه توزيع برق را بر عهده گرفته بود.
بحث روشنايی معابر يک بحث کاملا" تخصصی است مثلا" اينکه در هر متر مربع چه میزان نور می بایستی تقسیم شود زيرا در روشنايی معابر تقسیم نور نبايد به گونه ای باشد که چشم عابرين را اذيت کند. در اين خصوص توصيه می کنم که انجام اين امر به شرکتهای خصوصی متخصص این کار واگذار شود.
روابط عمومی شرکت توزیع: وضعیت روشنایی معابر تهران در آن دوره چگونه بود ؟
مهندس لکستانی: این سوال را خیلی از من می پرسند که تهران در آن دوره چطور روشن می شد. در آن زمان شخصی بنام امين الضرب بود که کارخانه توليد داشت و برق روشنايی اکثر خيابانهاي تهران را تامين ميکرد. يادم هست که کارگران شهرداری با استفاده از کهنه های پارچه و نردبان لامپهای معابر را که گرد و خاک گرفته و سياه می شدند تميز ميکردند؛ خلاصه وضعیت روشنايی در آن زمان مطلوب نبود .
در شهرهای پيشرفته جهان شما در شب و روز تفاوت زيادی در روشنايی خيابانها نمی بينيد زيرا نور به قدری خوب تقسيم شده است که عابر احساس نمی کند که يکجا برق ضعيف است و يکجا قوی؛ خلاصه سليقه خاصی را طلب ميکند . البته هزينه اين کار هم زياد است.
روابط عمومی شرکت توزیع: چه توصيه ای برای بهبود وضعيت روشنايی معابر ايران داريد؟
مهندس لکستانی: توصيه من بیشتر در خصوص یکنواختی توزیع نور برای روشنایی است به این صورت که تيرهای برق به طوری در دو طرف خيابان نصب شوند که نور چراغ آنها وسط خيابان را به طور يکنواخت روشن کند تا رانندگان مجبور نباشند به خاطر نور روشنايی تغییرجهت بدهند و شدت آن نیز نباید چشم رانندگان را اذيت کند. در ساختمانها نیز گچبری داخل می بایستی طوری انجام گیرد که نور مستقیما به کف اتاق نتابد بلکه اول به سقف بتابد و سپس به پایین منعکس شود تا چشم اذیت نشود.