immigrant
عضو جدید
((...اگر شیعیان ما- که خداوند متعال ایشان را به اطاعت خویش موفق بدارد- با دلهای متحد و یک پارچه بر وفا به عهدو پیمان خویش اجتماع میکردند،
ملاقات ما ازآنها به تاخیر نمی افتاد وسعادت دیدار و مشاهده بامعرفت برای آنها حاصل میشد و زودتر از این به دیدار ما نایل میشدند.
آن چیزی که مارا از آنان دور کرده(وباعث طولانی شدن غیبت شده)است گناهان و خطاهایی است که مرتکب میشوند و ماچنین انتظاری از آنان نداشتیم... ))
تذکر بسیار مهم اینکه این نامه در اواخر سال412 هجری قمری خطاب به شیخ مفید است ازطرف مولا صاحب الزمان.
ملاقات ما ازآنها به تاخیر نمی افتاد وسعادت دیدار و مشاهده بامعرفت برای آنها حاصل میشد و زودتر از این به دیدار ما نایل میشدند.
آن چیزی که مارا از آنان دور کرده(وباعث طولانی شدن غیبت شده)است گناهان و خطاهایی است که مرتکب میشوند و ماچنین انتظاری از آنان نداشتیم... ))
تذکر بسیار مهم اینکه این نامه در اواخر سال412 هجری قمری خطاب به شیخ مفید است ازطرف مولا صاحب الزمان.
و هم اکنون درسال 1433هجری قمری به سر میبریم.
و این یعنی هزارو اندی سال غربت...!
غربت در غیبت
پس از عملی نشدن رهنمودهای حضرت مهدی عجل الله فرجه در غیبت صغری در نامه ای که به شیخ مفید مرقوم فرمودند ، هم و غم واندوه و حزن وآلام آن حضرت روز به روز بیشتر و بیشتر شد.
احساس تنهایی و مظلومیت و غربت از یک سو ، غفلت و بی اعتنایی و عدم معرفت شیعه به خواسته های آن حجت خداوندی
به فرمایش امام رضا (علیه السلام) موجب شد که آسمان ها و زمین وساکنان آن بر امام زمان علیه الاسلام بگریند.1
مگرنه این است که در طول این یازده قرن غیبت کبری هر ظلم و جنایت و بدعت و معصیتی که در عالم صورت گرفته و هرخونی که به ناحق ریخته و هر اشکی که از گوشه ی چشم یتیم یا مظلومی سرازیر شده همه در منظر آن بزرگوار بوده و خاطر حضرت را آزرده است؟
آیا به راستی مصایب و خون دلها و مظلومیت آخرین حجت الهی به تنهایی از مجموع غم های اهل بیت (علیه السلام) بیشتر نیست؟
آلام و رنج ها و گریه های بیت الاحزان مادر بزرگوارشان حضرت زهرا علیهاسلام پس از رحلت پیامبر (صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم) اگرچه جگرخراش و جان سوز بود دو ماه بیشتر طول نکشید.
دوران غربت و خانه نشینی حضرت امیر (علیه السلام) ربع قرن بود.
فاجعه ی خونبار عاشورا سخت ترین مصائب هستی بود ، اما در ظرف زمان کوتاه صورت پذیرفت.
دوران حبس باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) را حداکثر 21 سال نوشته اند...اما هم اکنون!
اما هم اکنون 1171 سال از ولادت حضرت بقیه الله ارواحنافداه میگذرد و این
تواناترین و دلیرترین و شایسته ترین انسان روی زمین هنوز هم در زندان غیبت به سر میبرد.
چه صبر و استقامت و طاقتی!
چه انتظار طولانی و دردناکی!
مگر مطابق آموزه های اعتقادی و معارف شیعه ، امام زمان ما روحی فداه عزیزتر از جان و پدر و مادر و فرزندان و عزیزان ما نیست؟
مگر در زیارت کبیره نمی خوانیم : ((بِأبی أنتُم وَاُمّی وَ نَفسی وَ أهلی وَ مالی : پدرومادر و جان و خانواده و دارایی و همه خاندانم به فدای شما اهل بیت (علیه السلام) باد!)) ... پس...
پس بیاییم باترک گناه و با دعا برای ظهور مولای مهربانتر از مادرمون ، قفل زندان غیبت را بشکنیم
و مولای خوبیهامون رو از این گرفتاری چند سده آزاد کنیم.
انشاالله.
کتاب آشتی با امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نوشته دکتر علی هراتیان
پس از عملی نشدن رهنمودهای حضرت مهدی عجل الله فرجه در غیبت صغری در نامه ای که به شیخ مفید مرقوم فرمودند ، هم و غم واندوه و حزن وآلام آن حضرت روز به روز بیشتر و بیشتر شد.
احساس تنهایی و مظلومیت و غربت از یک سو ، غفلت و بی اعتنایی و عدم معرفت شیعه به خواسته های آن حجت خداوندی
به فرمایش امام رضا (علیه السلام) موجب شد که آسمان ها و زمین وساکنان آن بر امام زمان علیه الاسلام بگریند.1
مگرنه این است که در طول این یازده قرن غیبت کبری هر ظلم و جنایت و بدعت و معصیتی که در عالم صورت گرفته و هرخونی که به ناحق ریخته و هر اشکی که از گوشه ی چشم یتیم یا مظلومی سرازیر شده همه در منظر آن بزرگوار بوده و خاطر حضرت را آزرده است؟
آیا به راستی مصایب و خون دلها و مظلومیت آخرین حجت الهی به تنهایی از مجموع غم های اهل بیت (علیه السلام) بیشتر نیست؟
آلام و رنج ها و گریه های بیت الاحزان مادر بزرگوارشان حضرت زهرا علیهاسلام پس از رحلت پیامبر (صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم) اگرچه جگرخراش و جان سوز بود دو ماه بیشتر طول نکشید.
دوران غربت و خانه نشینی حضرت امیر (علیه السلام) ربع قرن بود.
فاجعه ی خونبار عاشورا سخت ترین مصائب هستی بود ، اما در ظرف زمان کوتاه صورت پذیرفت.
دوران حبس باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) را حداکثر 21 سال نوشته اند...اما هم اکنون!
اما هم اکنون 1171 سال از ولادت حضرت بقیه الله ارواحنافداه میگذرد و این
تواناترین و دلیرترین و شایسته ترین انسان روی زمین هنوز هم در زندان غیبت به سر میبرد.
چه صبر و استقامت و طاقتی!
چه انتظار طولانی و دردناکی!
مگر مطابق آموزه های اعتقادی و معارف شیعه ، امام زمان ما روحی فداه عزیزتر از جان و پدر و مادر و فرزندان و عزیزان ما نیست؟
مگر در زیارت کبیره نمی خوانیم : ((بِأبی أنتُم وَاُمّی وَ نَفسی وَ أهلی وَ مالی : پدرومادر و جان و خانواده و دارایی و همه خاندانم به فدای شما اهل بیت (علیه السلام) باد!)) ... پس...
پس بیاییم باترک گناه و با دعا برای ظهور مولای مهربانتر از مادرمون ، قفل زندان غیبت را بشکنیم
و مولای خوبیهامون رو از این گرفتاری چند سده آزاد کنیم.
انشاالله.
کتاب آشتی با امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نوشته دکتر علی هراتیان
