گفت آن شاه شهیدان که بلا شد سویم/ علامه سید محمد حسین طباطبایی
نویسنده: احسان - سه‌شنبه ۳٠ آذر ۱۳۸٩
گفت آن شاه شهیدان که بلا شد سویم
با همین قافله ام راه فنا می پویم
دست همت ز سراب دو جهان می شویم
شور یعقوب کنان یوسف خود می جویم
که کمان شد ز غمشقامت چون شمشادم
گفت هر چند عطش کنده بن و بنیادم
زیر شمشیرم و در دام بلا افتادم
هدف تیرم و چون فاخته پر بگشادم
«فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم:
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم»
من به میدان بلا روز ازل بودم طاق
کشته یارم و با هستی او بسته وثاق
من دل رفته کجا و کجا دشت عراق!
«طایر گلشن قدسم، چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم»
لوحه ی سینه من گر شکند سُم ستور
ور سرم سیر کند شهر به شهر از ره دور
باک نبود که مرا نیست به جز شوق حضور
«سایه طوبی و غلمان و قصور و قد حور
به هوای سر کوی تو برفت از یادم»
تا در این بزم بتابید مه طلعت یار
من خورم خون دل و یار کند تیر نثار
پرده بدریده و سرگرم به دیدار نگار
«نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار
چه کنم؟ حرف دگر یاد نداد استادم»
تشنه وصل وی ام آتش دل کارم ساخت
شربت مرگ همی خواهم و جانم بگداخت
از چه از کوی توام دست قضا دور انداخت
«کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم؟!»
علامه سید محمد حسین طباطبائی
http://ayateghamzeh.persianblog.ir/post/928/
====================================================================
آیا نهایت سیر، به شناخت ولّی مطلق ، حضرت حجّت صلوات الله علیه منتهی می گردد ؟؟؟؟ باید گفت که :
این نیز خبط و اشتباه بزرگی است ؛ زیرا وجود حضرت ولّی عصر وجود استقلالی نیست ، و صفات و اسماء آن حضرت نیز استقلالی نیست ؛ و گر نه در این گفتار لزوم شرک بسیار واضح است .بلکه وجود آن حضرت ظلّی و تبعی است . هر چه هست از آنِ خداست ، و صفات و اسماءِ حقّ متعال در آن حضرت تجلّی کرده است ؛ پس آن حضرت تجلّی گاه حقّ است ، و آئینه و مرآت حقّ است ، آئینه ی تمام نمای ذات و جمال و جلال حقّ است .
واین مطلب از مسلّمات و ضروریّات اسلام است که دین توحید است و برای هیچ موجودی جزئی و یا کلّی ، کوچک و یا بزرگ ، وجود استقلالی قائل نیست ؛ بلکه همه ی موجودات مظاهر و مجالی ذات اقدس واجب الوجودند . و هر کدام به حسب ضیق و سعه ی ماهیّات و هوّیات خود نشان دهنده ی حقّ می باشند .قرآن کریم تمام مو جودات مُلکی و مَلکوتی را " آیه ی خدا " می داند ؛ یعنی نشان دهنده ی خدا ، یعنی خدا نما .شب و روز و اختلاف آنها ، و باد و ابر و باران ، و دریا و کشتی ، و سرسبز شدن درختان و گیاهان ، و عیسی و مادرش مریم ، و ناقه ی صالح ، و جبرئیل ، و سائر موجودات را که نام می برد یکایک آنها را آیه می شمرد .
روایات نیز مقامی برای امامان به عنوان استقلال نمی پذیرد ، و آن را تفویض و غلط می داند ؛ بلکه هر کمال و مقامی که دارند از خداست و با خداست و مالِ خداست ، آنان نماینده و ظهور دهنده هستند و بس .آنان راه و صراط و پل هدایت برای وصول به مقام عزّ شامخ حضرت حقّ اند جلّ و عزّ .مقصد و مقصود خداست ؛ ذات أقدس او ، و أسماء و صفات اوست ؛ و امامان واسطه ی فیض در دو قوس نزول و صعود می باشند.و بنا براین وجود حضرت بقیّه ال له أرواحنا فدا ، مرآتیّت و آیتیّت دارد برای وجود حضرت أقدس حقّ تعالی ؛ و بنابراین شناخت و معرفت به آنحضرت نیز باید به عنوان آیتیّت و مرآتیّت شناختِ حضرت حقّ تعالی بوده باشد .
و به لسان علمی : وجود آن حضرت نسبت به وجود حضرت حقّ متعال " معنای حرفی " است ، نسبت به " معنای اسمی ".
وعلیهذا راه و جادّه و طریق سیر به سوی خداوند متعال ، آن حضرت است ؛ ولی مقصد و مقصود خود خداوند است جلّ و عزّ. و معلوم است که اگر ما طریق را مقصد بپنداریم چقدر اشتباه کرده ایم .باید به سوی خدا رفت ،ولقای خداو وصول به خدا و عرفان به خدا و فناء واندکاک در ذات خدا را مقصد و مطلوب قرار داد ؛ غایه الأمر چون ایم مقصد بدون این راه طّی نمی شود و این مطلوب بدون این طریق بدست نمی آید ، برای وصول به مقصد و مطلوب باید پا در این طریق نهاد .چون نمی توانیم خورشید را بدون آئینه و مرآت نگاه کنیم باید جمال آنرا در آب و یا آئینه ببینیم . آئینه و مرآت نسبت به خورشید معنای حرفی دارد ، خود نما نیست بلکه خورشید نماست.نه می توانیم از نظر به خورشید و أنوار و حرارت و لَمَعان او دست برداریم ، زیرا که حیات بخش است ؛ و نه میتوانیم در آئینه به نحو استقلال بنگریم ، زیرا که در این صورت نماینده ی خورشید نیست و چهره ی آنرا در خود منعکس نمی کند،آئینه در این حال خود نماست ،شیشه است ،صیقل است ، و در حقیقت عنوان آئینه عنوان آئینه بودن را ندارد . امّا اگر در آئینه و آب به نحو مرآتی و نمایندگی نظر کردیم ، دیگر آن را نمی بینیم بلکه خورشید را در آن می بینیم . پس باید حتماً در آئینه بنگریم تا خورشید را ببینیم ، راهی غیر از این نداریم. و به عبارت علمی : آئینه " ما بِه یُنظَر " است نه " ما "فیهِ یُنظَر" .
وجود مقدّس حضرت بقیّه ال له عجّل ال له تعالی فرجه آئینه ی تمام نمای حقّ است ، و باید در آئینه حقّ را دید نه خود آنرا ، چون خودی ندارد . و نمی توان بدون آن حقّ رادید،چون بدون آن حقّ قابل دیدن نیست .وبنابراین حتماً باید حق را از راه و از طریق و از آئینه و مرآت آن ولّی أعظم جست ، و به سوی او در تکاپو بود .
در دعاها و مناجات ها مخاطب خداست ؛ از راه آن حضرت، و از سبیل و صراط آن حضرت . و بنابراین اگر به خود آن حضرت هم عرض حاجت کنیم و او را مخاطب قرار دهیم ، باید متوجّه باشیم که عنوان استقلال به خود نگیرد و جامه ی استقلال به خود نپوشد ؛ بلکه عنوان وساطت و مرآتیّت و آیتیّت پیوسته در ذهن و در مدّ نظر باشد . و در حقیقت باز هم خداوند را مخاطب قرار داده ایم ، چون آئینه و مرآت بِما هِیَ مِراةٌ قابل نظر استقلالی نیست ، بلکه نظر تبعی است ؛ و نظر استقلالی به همان صورت منعکسِ در آن بازگشت می کند .
این مسأله از مهم ترین مسائل باب عرفان و توحید است که : کثرات این عالم تنافی با وحدت ذات حقّ ندارد؛ زیرا وحدت أصلی ، و کثرات تبعی و ظلّی و تعیّنی و مرآتی است .و مسأله ی ولایت به خوبی روشن می شود ، که حقیقت ولایت همان حقیقت توحید است؛ و قدرت و عظمت و علم و إحاطه ی امام ، عین قدرت و عظمت و علم و إحاطه ی حقّ است و تبارک و تعالی. دوئیتی در بین نیست ، و اثنینیّتی وجود ندارد .بلکه خواستن از خدا بدون عنوان و ساطت و مرآتّیت امام معنی ندارد ؛ و خواستن از امام مستقلاً بدون عنوان وساطت و مرآتیّت برای ذات أقدس حقّ نیز معنی ندارد .
و در حقیقت خواستن از امام و خواستن از خدا یک چیز است ؛ نه تنها یک چیز در لفظ و عبارت و از لحاظ أدبیّت و بیان ، بلکه از لحاظ حقیقت و متن واقع ؛ چون غیر از خدا چیزی نیست .
تبارک اسمُ ربّک ذی الجلال و الاکرام
آیه ی 78 از سوره ی 55 ( = سوره ی الرحمن )" بلند پایه و مبارک است اسم پروردگار تو ، آن پروردگاری که دارای مقام جلال و اکرام است . "
از مکتوبات حضرت علامه آیه ال له ( لقبی که خدا به ایشان دادند ) حاج سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی
=======================================================================
مطلب بسیار زیبایی است از وبلاگ شهر اهریمنی پیشنهاد میکنم دوستان خوبم حتما بخونند...
مطلب بسیار زیبایی است از وبلاگ شهر اهریمنی پیشنهاد میکنم دوستان خوبم حتما بخونند...
http://hojb.mihanblog.com/page/1
==========================================
تاپیک: علامه آیه الله ( لقبی که خدا به ایشان دادن ) سید محمد حسین حسینی طهرانی - کتابهای ایشان رایگان در اینترنت موجود می باشد
علامه آیه الله ( لقبی که خدا به ایشان دادن ) سید محمد حسین حسینی طهرانی - کتابهای ایشان رایگان در اینترنت موجود می باشد
برای همین مرحوم حداد (رضوان ال اله علیه ) فرمودند کتاب " عیون اخبار رضا ( ع) " را خوب بخوانید و یکی از مصادیق غربت امام رضا (ع) ، همین خوب نخواندن این کتاب است = خلاصه ی این کتاب = هُو العزیر سِرُّ الفُتُوح ناظر بر پرواز رُوح به ضمیمه ی رساله ی فُقهای حکیم = از مکتوبات حضرت علّامه آیه ال له ( = لقبی که خدا به ایشان دادند ) حاج سّید محّمد حسین حسینی طهرانی قدَسَ ال له نفسه ُ الزکیّه
=========================================================================
معنى و موارد استعمال لفظ (اسم )
و اما اسم ؟ اين كلمه در لغت بمعناى لفظى است كه بر مسمى دلالت كند، و اين كلمه از ماده (سمه ) اشتقاق يافته ، و سمه به معناى داغ و علامتى است كه بر گوسفندان مى زدند، تا مشخص شود كداميك از كدام شخص است ، و ممكن هم هست اشتقاقش از (سمو) به معناى بلندى باشد، مبدا اشتقاقش هر چه باشد كارى نداريم ، فعلا آنچه لغت و عرف از لفظ (اسم ) مى فهمد، لفظ دلالت كننده است ، و معلوم است كه لازمه اين معنا آن است كه اسم غير از مدلول و مسمى باشد.البته اين يك استعمال است ، استعمال ديگر اينكه اسم بگوئيم و مرادمان از آن ذاتى باشد كه وصفى از اوصافش مورد نظر ما است ، كه در اين مورد كلمه (اسم ) ديگر از مقوله الفاظ نيست ، بلكه از اعيان خارجى است ، چون چنين اسمى همان مسماى كلمه (اسم ) به معناى قبلى است .مثلا كلمه (عالم - دانا - كه يكى از اسماء خدايتعالى است ) اسمى است كه دلالت مى كند بر آن ذاتى كه به اين اسم مسمى شده ، و آن ذات عبارت است از ذات بلحاظ صفت علمش ، و همين كلمه در عين حال اسم است براى ذاتى كه از خود آن ذات جز از مسير صفاتش خبرى نداريم ، در مورد اول اسم از مقوله الفاظ بود، كه بر معنائى دلالت مى كرد، ولى در مورد دوم ، ديگر اسم لفظ نيست ، بلكه ذاتى است از ذوات كه داراى وصفى است از صفات .
فرق بين اسم و اسم اسم و علت تفكيك بين آندو
و اما اينكه چرا با اين كلمه چنين معامله اى شده ، كه يكى مانند ساير كلمات از مقوله الفاظ، و جائى ديگر از مقوله اعيان خارجى باشد؟ در پاسخ مى گوئيم علتش اين شده كه نخست ديده اند لفظ (اسم ) وضع شده براى الفاظى كه دلالت بر مسمياتى كند، ولى بعدها برخوردند كه اوصاف هر كسى در معرفى او و متمايز كردنش از ديگران كار اسم را مى كند، به طوريكه اگر اوصاف كسى طورى در نظر گرفته شود كه ذات او را حكايت كند، آن اوصاف درست كار الفاظ را مى كند، چون الفاظ بر ذوات خارجى دلالت مى كند، و چون چنين ديدند، اينگونه اوصاف را هم اسم ناميدند.نتيجه اين نامگذارى اين شد كه فعلا (اسم ) همانطور كه در مورد لفظ استعمال مى شود، و بان لحاظ اصلا امرى لفظى است ، همچنين در مورد صفات معرف هر كسى نيز استعمال مى شود، و به اين لحاظ از مقوله الفاظ نيست ، بلكه از اعيان است .آنگاه ديدند آن چيزى كه دلالت مى كند بر ذات ، و از هر چيزى به ذات نزديكتر است ، اسم بمعناى دوم است ، (كه با تجزيه و تحليل عقلى اسم شده )، و اگر اسم به معناى اول بر ذات دلالت مى كند، با وساطت اسم بمعناى دوم است ، از اين رو اسم بمعناى دوم را اسم ناميدند، و اسم به معناى اول را اسم اسم .البته همه اينها كه گفته شد مطالبى است كه تحليل عقلى آن را دست مى دهد، و نمى شود لغت را حمل بر آن كرد، پس هر جا كلمه (اسم ) را ديديم ، ناگزيريم حمل بر همان معناى اول كنيم .در صدر اول اسلام اين نزاع همه مجامع را بخود مشغول كرده بود، و متكلمين بر سر آن مشاجره ها مى كردند، كه آيا اسم عين مسمى است ؟ و يا غير آنست ؟ ولكن اينگونه مسائل ديگر امروز مطرح نمى شود، چون آنقدر روشن شده كه به حد ضرورت رسيده است ، و ديگر صحيح نيست كه آدمى خود را به آن مشغول نموده ، قال و قيل صدر اول را مورد بررسى قرار دهد، و حق را به يكطرف داده ، سخن ديگرى را ابطال كند، پس بهتر آن است كه ما نيز متعرض آن نشويم .
توضيح لفظ جلاله (الله )
و اما لفظ جلاله (الله )، اصل آن (ال اله ) بوده ، كه همزه دومى در اثر كثرت استعمال حذف شده ، و بصورت الله در آمده است ، و كلمه (اله ) از ماده (اله ) باشد، كه به معناى پرستش است ، وقتى مى گويند (اله الرجل و ياله )، معنايش اين است كه فلانى عبادت و پرستش كرد، ممكن هم هست از ماده (و ل ه ) باشد، كه بمعناى تحير و سرگردانى است ، و كلمه نامبرده بر وزن (فعال ) به كسره فاء، و بمعناى مفعول (ماءلوه ) است ، همچنان كه كتاب بمعناى مكتوب (نوشته شده ) مى باشد، و اگر خدايرا اله گفته اند، چون ماءلوه و معبود است ، و يا بخاطر آن است كه عقول بشر در شناسائى او حيران و سرگردان است .و ظاهرا كلمه (الله ) در اثر غلبه استعمال علم (اسم خاص ) خدا شده ، و گرنه قبل از نزول قرآن اين كلمه بر سر زبانها دائر بود، و عرب جاهليت نيز آن را مى شناختند، همچنان كه آيه شريفه : (و لئن سئلتهم من خلقهم ؟ ليقولن الله ) (و اگر از ايشان بپرسى چه كسى ايشان را خلق كرده ، هر آينه خواهند گفت : الله )، و آيه : (فقالوا هذا لله بزعمهم ، و هذا لشركائنا)، (پس درباره قربانيان خود گفتند: اين مال الله ، و اين مال شركائى كه ما براى خدا داريم )، اين شناسائى را تصديق مى كند.از جمله ادله ايكه دلالت مى كند بر اينكه كلمه (الله ) علم و اسم خاص خدا است ، اين است كه خدايتعالى به تمامى اسماء حسنايش و همه افعالى كه از اين اسماء انتزاع و گرفته شده ، توصيف مى شود، ولى با كلمه (الله ) توصيف نمى شود، مثلا ميگوئيم الله رحمان است ، رحيم است ، ولى بعكس آن نميگوئيم ، يعنى هرگز گفته نميشود: كه رحمان اين صفت را دارد كه الله است و نيز ميگوئيم (رحم الله و علم الله و رزق الله )، (خدا رحم كرد، و خدا دانست ، و خدا روزى داد،) ولى هرگز نميگوئيم (الله الرحمن ، رحمان الله شد)، و خلاصه ، اسم جلاله نه صفت هيچيك از اسماء حسناى خدا قرار مى گيرد، و نه از آن چيزى به عنوان صفت براى آن اسماء گرفته ميشود.از آنجائى كه وجود خداى سبحان كه اله تمامى موجودات است ، خودش خلق را به سوى صفاتش هدايت مى كند،و مى فهماند كه به چه اوصاف كمالى متصف است ، لذا مى توان گفت كه كلمه (الله ) بطور التزام دلالت بر همه صفات كمالى او دارد، و صحيح است بگوئيم لفظ جلاله (الله ) اسم است براى ذات واجب الوجودى كه دارنده تمامى صفات كمال است ، و گرنه اگر از اين تحليل بگذريم ، خود كلمه (الله ) پيش از اينكه نام خدايتعالى است ، بر هيچ چيز ديگرى دلالت ندارد، و غير از عنايتى كه در ماده (ا ل ه ) است ، هيچ عنايت ديگرى در آن بكار نرفته است .
معنى رحمن و رحيم و فرق آن دو
و اما دو وصف رحمان و رحيم ، دو صفتند كه از ماده رحمت اشتقاق يافته اند، و رحمت صفتى است انفعالى ، و تاءثر خاصى است درونى ، كه قلب هنگام ديدن كسى كه فاقد چيزى و يا محتاج به چيزى است كه نقص كار خود را تكميل كند، متاءثر شده ، و از حالت پراكندگى به حالت جزم و عزم در مى آيد، تا حاجت آن بيچاره را بر آورد، و نقص او را جبران كند، چيزيكه هست اين معنا با لوازم امكانيش درباره خدا صادق نيست ، و به عبارت ديگر، رحمت در خدايتعالى هم به معناى تاءثر قلبى نيست ، بلكه بايد نواقص امكانى آن را حذف كرد، و باقى مانده را كه همان اعطاء، و افاضه ، و رفع حاجت حاجتمند است ، به خدا نسبت داد.كلمه (رحمان ) صيغه مبالغه است كه بر كثرت و بسيارى رحمت دلالت مى كند، و كلمه (رحيم ) بر وزن فعيل صفت مشبهه است ، كه ثبات و بقاء و دوام را ميرساند، پس خداى رحمان معنايش خداى كثير الرحمه ، و معناى رحيم خداى دائم الرحمه است ، و بهمين جهت مناسب با كلمه رحمت اين است كه دلالت كند بر رحمت كثيرى كه شامل حال عموم موجودات و انسانها از مؤ منين و كافر مى شود، و به همين معنا در بسيارى از موارد در قرآن استعمال شده ، از آن جمله فرموده : (الرحمن على العرش استوى )، (مصدر رحمت عامه خدا عرش است كه مهيمن بر همه موجودات است ) و نيز فرموده : (قل من كان فى الضلاله فليمدد له الرحمن مدا)، (بگو آن كس كه در ضلالت است بايد خدا او را در ضلالتش مدد برساند) و از اين قبيل موارد ديگر.و نيز بهمين جهت مناسب تر آنست كه كلمه (رحيم ) بر نعمت دائمى ، و رحمت ثابت و باقى او دلالت كند، رحمتى كه تنها بمؤ منين افاضه مى كند، و در عالمى افاضه مى كند كه فنا ناپذير است ، و آن عالم آخرت است ، همچنانكه خدايتعالى فرمود: (و كان بالمؤ منين رحيما)، (خداوند همواره ، به خصوص مؤ منين رحيم بوده است )، و نيز فرموده : (انه بهم رؤ ف رحيم )، (بدرستى كه او به ايشان رئوف و رحيم است )، و آياتى ديگر، و به همين جهت بعضى گفته اند: رحمان عام است ، و شامل مؤ من و كافر مى شود، و رحيم خاص مؤ منين است .
از تفسیر المیزان
ظَلْم با فتحه ظاء به معنى آب دهان است-زبان امام حسین ع در کام حضرت علی اکبر ع = فنای حضرت علی اکبر ع در ذات خدا؟
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::
فرمود اي پسرك من بياور زبانت را پس زبان علي را در دهان مبارك گذاشت و مكيد و انگشتر خويش را بدو داد و فرمود كه در دهان خود بگذار و برگرد به جهاد دشمنان.
http://www.shafaf.ir/fa/news/219562
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::
انگشتر، رمز در برگیرنده همه این امور است
http://www.ghadeer.org/Book/977/145122
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::
نور وجود از طلوع روی حسین است ظلمت إمکان، سواد موی حسین است
شاهد گیتی به خویش جلوه ندارد جلوة عالم فروغ روی حسین است
مَشْیِ قَدَم را وصول ذات قِدَم نیست جنبش سالک به جستجوی حسین است
ذات خدا لا یُرَی است روز قیامت ذکر لِقا بر رُخ نکوی حسین است
جان ندهم جز به آرزوی جمالش جان مرا دل به آرزوی حسین است
عاشِق او را چه اعتناست به جنّت جنّت عشّاق، خاک کوی حسین است
عالم و آدم که مست جام وجودند مستی این دو از سبوی حسین است
ذات خدا را مجو ولی به صفاتش نیک نظر کن که خُلق و خوی حسین است
حضرت حقّ را به عشق خلق چه نسبت مسألة عشق گفتگوی حسین است
عاشق او را چه غم ز مرگ طبیعت زندگی عارفان به بوی حسین است
در غم او آب روی ما به حقیقت موجب غفران به آبروی حسین است
عقل فؤاد از خود این فروغ ندارد جلوة این قطره هم ز جوی حسین است
فواد کرمانی
http://www.ya-hosein.org/69.htm
نویسنده: احسان - سه‌شنبه ۳٠ آذر ۱۳۸٩
گفت آن شاه شهیدان که بلا شد سویم
با همین قافله ام راه فنا می پویم
دست همت ز سراب دو جهان می شویم
شور یعقوب کنان یوسف خود می جویم
که کمان شد ز غمشقامت چون شمشادم
گفت هر چند عطش کنده بن و بنیادم
زیر شمشیرم و در دام بلا افتادم
هدف تیرم و چون فاخته پر بگشادم
«فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم:
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم»
من به میدان بلا روز ازل بودم طاق
کشته یارم و با هستی او بسته وثاق
من دل رفته کجا و کجا دشت عراق!
«طایر گلشن قدسم، چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم»
لوحه ی سینه من گر شکند سُم ستور
ور سرم سیر کند شهر به شهر از ره دور
باک نبود که مرا نیست به جز شوق حضور
«سایه طوبی و غلمان و قصور و قد حور
به هوای سر کوی تو برفت از یادم»
تا در این بزم بتابید مه طلعت یار
من خورم خون دل و یار کند تیر نثار
پرده بدریده و سرگرم به دیدار نگار
«نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار
چه کنم؟ حرف دگر یاد نداد استادم»
تشنه وصل وی ام آتش دل کارم ساخت
شربت مرگ همی خواهم و جانم بگداخت
از چه از کوی توام دست قضا دور انداخت
«کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم؟!»
علامه سید محمد حسین طباطبائی
http://ayateghamzeh.persianblog.ir/post/928/
====================================================================
آیا نهایت سیر، به شناخت ولّی مطلق ، حضرت حجّت صلوات الله علیه منتهی می گردد ؟؟؟؟ باید گفت که :
این نیز خبط و اشتباه بزرگی است ؛ زیرا وجود حضرت ولّی عصر وجود استقلالی نیست ، و صفات و اسماء آن حضرت نیز استقلالی نیست ؛ و گر نه در این گفتار لزوم شرک بسیار واضح است .بلکه وجود آن حضرت ظلّی و تبعی است . هر چه هست از آنِ خداست ، و صفات و اسماءِ حقّ متعال در آن حضرت تجلّی کرده است ؛ پس آن حضرت تجلّی گاه حقّ است ، و آئینه و مرآت حقّ است ، آئینه ی تمام نمای ذات و جمال و جلال حقّ است .
واین مطلب از مسلّمات و ضروریّات اسلام است که دین توحید است و برای هیچ موجودی جزئی و یا کلّی ، کوچک و یا بزرگ ، وجود استقلالی قائل نیست ؛ بلکه همه ی موجودات مظاهر و مجالی ذات اقدس واجب الوجودند . و هر کدام به حسب ضیق و سعه ی ماهیّات و هوّیات خود نشان دهنده ی حقّ می باشند .قرآن کریم تمام مو جودات مُلکی و مَلکوتی را " آیه ی خدا " می داند ؛ یعنی نشان دهنده ی خدا ، یعنی خدا نما .شب و روز و اختلاف آنها ، و باد و ابر و باران ، و دریا و کشتی ، و سرسبز شدن درختان و گیاهان ، و عیسی و مادرش مریم ، و ناقه ی صالح ، و جبرئیل ، و سائر موجودات را که نام می برد یکایک آنها را آیه می شمرد .
روایات نیز مقامی برای امامان به عنوان استقلال نمی پذیرد ، و آن را تفویض و غلط می داند ؛ بلکه هر کمال و مقامی که دارند از خداست و با خداست و مالِ خداست ، آنان نماینده و ظهور دهنده هستند و بس .آنان راه و صراط و پل هدایت برای وصول به مقام عزّ شامخ حضرت حقّ اند جلّ و عزّ .مقصد و مقصود خداست ؛ ذات أقدس او ، و أسماء و صفات اوست ؛ و امامان واسطه ی فیض در دو قوس نزول و صعود می باشند.و بنا براین وجود حضرت بقیّه ال له أرواحنا فدا ، مرآتیّت و آیتیّت دارد برای وجود حضرت أقدس حقّ تعالی ؛ و بنابراین شناخت و معرفت به آنحضرت نیز باید به عنوان آیتیّت و مرآتیّت شناختِ حضرت حقّ تعالی بوده باشد .
و به لسان علمی : وجود آن حضرت نسبت به وجود حضرت حقّ متعال " معنای حرفی " است ، نسبت به " معنای اسمی ".
وعلیهذا راه و جادّه و طریق سیر به سوی خداوند متعال ، آن حضرت است ؛ ولی مقصد و مقصود خود خداوند است جلّ و عزّ. و معلوم است که اگر ما طریق را مقصد بپنداریم چقدر اشتباه کرده ایم .باید به سوی خدا رفت ،ولقای خداو وصول به خدا و عرفان به خدا و فناء واندکاک در ذات خدا را مقصد و مطلوب قرار داد ؛ غایه الأمر چون ایم مقصد بدون این راه طّی نمی شود و این مطلوب بدون این طریق بدست نمی آید ، برای وصول به مقصد و مطلوب باید پا در این طریق نهاد .چون نمی توانیم خورشید را بدون آئینه و مرآت نگاه کنیم باید جمال آنرا در آب و یا آئینه ببینیم . آئینه و مرآت نسبت به خورشید معنای حرفی دارد ، خود نما نیست بلکه خورشید نماست.نه می توانیم از نظر به خورشید و أنوار و حرارت و لَمَعان او دست برداریم ، زیرا که حیات بخش است ؛ و نه میتوانیم در آئینه به نحو استقلال بنگریم ، زیرا که در این صورت نماینده ی خورشید نیست و چهره ی آنرا در خود منعکس نمی کند،آئینه در این حال خود نماست ،شیشه است ،صیقل است ، و در حقیقت عنوان آئینه عنوان آئینه بودن را ندارد . امّا اگر در آئینه و آب به نحو مرآتی و نمایندگی نظر کردیم ، دیگر آن را نمی بینیم بلکه خورشید را در آن می بینیم . پس باید حتماً در آئینه بنگریم تا خورشید را ببینیم ، راهی غیر از این نداریم. و به عبارت علمی : آئینه " ما بِه یُنظَر " است نه " ما "فیهِ یُنظَر" .
وجود مقدّس حضرت بقیّه ال له عجّل ال له تعالی فرجه آئینه ی تمام نمای حقّ است ، و باید در آئینه حقّ را دید نه خود آنرا ، چون خودی ندارد . و نمی توان بدون آن حقّ رادید،چون بدون آن حقّ قابل دیدن نیست .وبنابراین حتماً باید حق را از راه و از طریق و از آئینه و مرآت آن ولّی أعظم جست ، و به سوی او در تکاپو بود .
در دعاها و مناجات ها مخاطب خداست ؛ از راه آن حضرت، و از سبیل و صراط آن حضرت . و بنابراین اگر به خود آن حضرت هم عرض حاجت کنیم و او را مخاطب قرار دهیم ، باید متوجّه باشیم که عنوان استقلال به خود نگیرد و جامه ی استقلال به خود نپوشد ؛ بلکه عنوان وساطت و مرآتیّت و آیتیّت پیوسته در ذهن و در مدّ نظر باشد . و در حقیقت باز هم خداوند را مخاطب قرار داده ایم ، چون آئینه و مرآت بِما هِیَ مِراةٌ قابل نظر استقلالی نیست ، بلکه نظر تبعی است ؛ و نظر استقلالی به همان صورت منعکسِ در آن بازگشت می کند .
این مسأله از مهم ترین مسائل باب عرفان و توحید است که : کثرات این عالم تنافی با وحدت ذات حقّ ندارد؛ زیرا وحدت أصلی ، و کثرات تبعی و ظلّی و تعیّنی و مرآتی است .و مسأله ی ولایت به خوبی روشن می شود ، که حقیقت ولایت همان حقیقت توحید است؛ و قدرت و عظمت و علم و إحاطه ی امام ، عین قدرت و عظمت و علم و إحاطه ی حقّ است و تبارک و تعالی. دوئیتی در بین نیست ، و اثنینیّتی وجود ندارد .بلکه خواستن از خدا بدون عنوان و ساطت و مرآتّیت امام معنی ندارد ؛ و خواستن از امام مستقلاً بدون عنوان وساطت و مرآتیّت برای ذات أقدس حقّ نیز معنی ندارد .
و در حقیقت خواستن از امام و خواستن از خدا یک چیز است ؛ نه تنها یک چیز در لفظ و عبارت و از لحاظ أدبیّت و بیان ، بلکه از لحاظ حقیقت و متن واقع ؛ چون غیر از خدا چیزی نیست .
تبارک اسمُ ربّک ذی الجلال و الاکرام
آیه ی 78 از سوره ی 55 ( = سوره ی الرحمن )" بلند پایه و مبارک است اسم پروردگار تو ، آن پروردگاری که دارای مقام جلال و اکرام است . "
از مکتوبات حضرت علامه آیه ال له ( لقبی که خدا به ایشان دادند ) حاج سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی
=======================================================================
مطلب بسیار زیبایی است از وبلاگ شهر اهریمنی پیشنهاد میکنم دوستان خوبم حتما بخونند...
مطلب بسیار زیبایی است از وبلاگ شهر اهریمنی پیشنهاد میکنم دوستان خوبم حتما بخونند...
http://hojb.mihanblog.com/page/1
==========================================
تاپیک: علامه آیه الله ( لقبی که خدا به ایشان دادن ) سید محمد حسین حسینی طهرانی - کتابهای ایشان رایگان در اینترنت موجود می باشد
علامه آیه الله ( لقبی که خدا به ایشان دادن ) سید محمد حسین حسینی طهرانی - کتابهای ایشان رایگان در اینترنت موجود می باشد
|
|
=========================================================================
معنى و موارد استعمال لفظ (اسم )
و اما اسم ؟ اين كلمه در لغت بمعناى لفظى است كه بر مسمى دلالت كند، و اين كلمه از ماده (سمه ) اشتقاق يافته ، و سمه به معناى داغ و علامتى است كه بر گوسفندان مى زدند، تا مشخص شود كداميك از كدام شخص است ، و ممكن هم هست اشتقاقش از (سمو) به معناى بلندى باشد، مبدا اشتقاقش هر چه باشد كارى نداريم ، فعلا آنچه لغت و عرف از لفظ (اسم ) مى فهمد، لفظ دلالت كننده است ، و معلوم است كه لازمه اين معنا آن است كه اسم غير از مدلول و مسمى باشد.البته اين يك استعمال است ، استعمال ديگر اينكه اسم بگوئيم و مرادمان از آن ذاتى باشد كه وصفى از اوصافش مورد نظر ما است ، كه در اين مورد كلمه (اسم ) ديگر از مقوله الفاظ نيست ، بلكه از اعيان خارجى است ، چون چنين اسمى همان مسماى كلمه (اسم ) به معناى قبلى است .مثلا كلمه (عالم - دانا - كه يكى از اسماء خدايتعالى است ) اسمى است كه دلالت مى كند بر آن ذاتى كه به اين اسم مسمى شده ، و آن ذات عبارت است از ذات بلحاظ صفت علمش ، و همين كلمه در عين حال اسم است براى ذاتى كه از خود آن ذات جز از مسير صفاتش خبرى نداريم ، در مورد اول اسم از مقوله الفاظ بود، كه بر معنائى دلالت مى كرد، ولى در مورد دوم ، ديگر اسم لفظ نيست ، بلكه ذاتى است از ذوات كه داراى وصفى است از صفات .
فرق بين اسم و اسم اسم و علت تفكيك بين آندو
و اما اينكه چرا با اين كلمه چنين معامله اى شده ، كه يكى مانند ساير كلمات از مقوله الفاظ، و جائى ديگر از مقوله اعيان خارجى باشد؟ در پاسخ مى گوئيم علتش اين شده كه نخست ديده اند لفظ (اسم ) وضع شده براى الفاظى كه دلالت بر مسمياتى كند، ولى بعدها برخوردند كه اوصاف هر كسى در معرفى او و متمايز كردنش از ديگران كار اسم را مى كند، به طوريكه اگر اوصاف كسى طورى در نظر گرفته شود كه ذات او را حكايت كند، آن اوصاف درست كار الفاظ را مى كند، چون الفاظ بر ذوات خارجى دلالت مى كند، و چون چنين ديدند، اينگونه اوصاف را هم اسم ناميدند.نتيجه اين نامگذارى اين شد كه فعلا (اسم ) همانطور كه در مورد لفظ استعمال مى شود، و بان لحاظ اصلا امرى لفظى است ، همچنين در مورد صفات معرف هر كسى نيز استعمال مى شود، و به اين لحاظ از مقوله الفاظ نيست ، بلكه از اعيان است .آنگاه ديدند آن چيزى كه دلالت مى كند بر ذات ، و از هر چيزى به ذات نزديكتر است ، اسم بمعناى دوم است ، (كه با تجزيه و تحليل عقلى اسم شده )، و اگر اسم به معناى اول بر ذات دلالت مى كند، با وساطت اسم بمعناى دوم است ، از اين رو اسم بمعناى دوم را اسم ناميدند، و اسم به معناى اول را اسم اسم .البته همه اينها كه گفته شد مطالبى است كه تحليل عقلى آن را دست مى دهد، و نمى شود لغت را حمل بر آن كرد، پس هر جا كلمه (اسم ) را ديديم ، ناگزيريم حمل بر همان معناى اول كنيم .در صدر اول اسلام اين نزاع همه مجامع را بخود مشغول كرده بود، و متكلمين بر سر آن مشاجره ها مى كردند، كه آيا اسم عين مسمى است ؟ و يا غير آنست ؟ ولكن اينگونه مسائل ديگر امروز مطرح نمى شود، چون آنقدر روشن شده كه به حد ضرورت رسيده است ، و ديگر صحيح نيست كه آدمى خود را به آن مشغول نموده ، قال و قيل صدر اول را مورد بررسى قرار دهد، و حق را به يكطرف داده ، سخن ديگرى را ابطال كند، پس بهتر آن است كه ما نيز متعرض آن نشويم .
توضيح لفظ جلاله (الله )
و اما لفظ جلاله (الله )، اصل آن (ال اله ) بوده ، كه همزه دومى در اثر كثرت استعمال حذف شده ، و بصورت الله در آمده است ، و كلمه (اله ) از ماده (اله ) باشد، كه به معناى پرستش است ، وقتى مى گويند (اله الرجل و ياله )، معنايش اين است كه فلانى عبادت و پرستش كرد، ممكن هم هست از ماده (و ل ه ) باشد، كه بمعناى تحير و سرگردانى است ، و كلمه نامبرده بر وزن (فعال ) به كسره فاء، و بمعناى مفعول (ماءلوه ) است ، همچنان كه كتاب بمعناى مكتوب (نوشته شده ) مى باشد، و اگر خدايرا اله گفته اند، چون ماءلوه و معبود است ، و يا بخاطر آن است كه عقول بشر در شناسائى او حيران و سرگردان است .و ظاهرا كلمه (الله ) در اثر غلبه استعمال علم (اسم خاص ) خدا شده ، و گرنه قبل از نزول قرآن اين كلمه بر سر زبانها دائر بود، و عرب جاهليت نيز آن را مى شناختند، همچنان كه آيه شريفه : (و لئن سئلتهم من خلقهم ؟ ليقولن الله ) (و اگر از ايشان بپرسى چه كسى ايشان را خلق كرده ، هر آينه خواهند گفت : الله )، و آيه : (فقالوا هذا لله بزعمهم ، و هذا لشركائنا)، (پس درباره قربانيان خود گفتند: اين مال الله ، و اين مال شركائى كه ما براى خدا داريم )، اين شناسائى را تصديق مى كند.از جمله ادله ايكه دلالت مى كند بر اينكه كلمه (الله ) علم و اسم خاص خدا است ، اين است كه خدايتعالى به تمامى اسماء حسنايش و همه افعالى كه از اين اسماء انتزاع و گرفته شده ، توصيف مى شود، ولى با كلمه (الله ) توصيف نمى شود، مثلا ميگوئيم الله رحمان است ، رحيم است ، ولى بعكس آن نميگوئيم ، يعنى هرگز گفته نميشود: كه رحمان اين صفت را دارد كه الله است و نيز ميگوئيم (رحم الله و علم الله و رزق الله )، (خدا رحم كرد، و خدا دانست ، و خدا روزى داد،) ولى هرگز نميگوئيم (الله الرحمن ، رحمان الله شد)، و خلاصه ، اسم جلاله نه صفت هيچيك از اسماء حسناى خدا قرار مى گيرد، و نه از آن چيزى به عنوان صفت براى آن اسماء گرفته ميشود.از آنجائى كه وجود خداى سبحان كه اله تمامى موجودات است ، خودش خلق را به سوى صفاتش هدايت مى كند،و مى فهماند كه به چه اوصاف كمالى متصف است ، لذا مى توان گفت كه كلمه (الله ) بطور التزام دلالت بر همه صفات كمالى او دارد، و صحيح است بگوئيم لفظ جلاله (الله ) اسم است براى ذات واجب الوجودى كه دارنده تمامى صفات كمال است ، و گرنه اگر از اين تحليل بگذريم ، خود كلمه (الله ) پيش از اينكه نام خدايتعالى است ، بر هيچ چيز ديگرى دلالت ندارد، و غير از عنايتى كه در ماده (ا ل ه ) است ، هيچ عنايت ديگرى در آن بكار نرفته است .
معنى رحمن و رحيم و فرق آن دو
و اما دو وصف رحمان و رحيم ، دو صفتند كه از ماده رحمت اشتقاق يافته اند، و رحمت صفتى است انفعالى ، و تاءثر خاصى است درونى ، كه قلب هنگام ديدن كسى كه فاقد چيزى و يا محتاج به چيزى است كه نقص كار خود را تكميل كند، متاءثر شده ، و از حالت پراكندگى به حالت جزم و عزم در مى آيد، تا حاجت آن بيچاره را بر آورد، و نقص او را جبران كند، چيزيكه هست اين معنا با لوازم امكانيش درباره خدا صادق نيست ، و به عبارت ديگر، رحمت در خدايتعالى هم به معناى تاءثر قلبى نيست ، بلكه بايد نواقص امكانى آن را حذف كرد، و باقى مانده را كه همان اعطاء، و افاضه ، و رفع حاجت حاجتمند است ، به خدا نسبت داد.كلمه (رحمان ) صيغه مبالغه است كه بر كثرت و بسيارى رحمت دلالت مى كند، و كلمه (رحيم ) بر وزن فعيل صفت مشبهه است ، كه ثبات و بقاء و دوام را ميرساند، پس خداى رحمان معنايش خداى كثير الرحمه ، و معناى رحيم خداى دائم الرحمه است ، و بهمين جهت مناسب با كلمه رحمت اين است كه دلالت كند بر رحمت كثيرى كه شامل حال عموم موجودات و انسانها از مؤ منين و كافر مى شود، و به همين معنا در بسيارى از موارد در قرآن استعمال شده ، از آن جمله فرموده : (الرحمن على العرش استوى )، (مصدر رحمت عامه خدا عرش است كه مهيمن بر همه موجودات است ) و نيز فرموده : (قل من كان فى الضلاله فليمدد له الرحمن مدا)، (بگو آن كس كه در ضلالت است بايد خدا او را در ضلالتش مدد برساند) و از اين قبيل موارد ديگر.و نيز بهمين جهت مناسب تر آنست كه كلمه (رحيم ) بر نعمت دائمى ، و رحمت ثابت و باقى او دلالت كند، رحمتى كه تنها بمؤ منين افاضه مى كند، و در عالمى افاضه مى كند كه فنا ناپذير است ، و آن عالم آخرت است ، همچنانكه خدايتعالى فرمود: (و كان بالمؤ منين رحيما)، (خداوند همواره ، به خصوص مؤ منين رحيم بوده است )، و نيز فرموده : (انه بهم رؤ ف رحيم )، (بدرستى كه او به ايشان رئوف و رحيم است )، و آياتى ديگر، و به همين جهت بعضى گفته اند: رحمان عام است ، و شامل مؤ من و كافر مى شود، و رحيم خاص مؤ منين است .
از تفسیر المیزان
ظَلْم با فتحه ظاء به معنى آب دهان است-زبان امام حسین ع در کام حضرت علی اکبر ع = فنای حضرت علی اکبر ع در ذات خدا؟
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::
فرمود اي پسرك من بياور زبانت را پس زبان علي را در دهان مبارك گذاشت و مكيد و انگشتر خويش را بدو داد و فرمود كه در دهان خود بگذار و برگرد به جهاد دشمنان.
http://www.shafaf.ir/fa/news/219562
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::
انگشتر، رمز در برگیرنده همه این امور است
http://www.ghadeer.org/Book/977/145122
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::::::::::::::::::::::::::
| فرمایش حضرت آقای قاضی: وصول به توحید و سیر صحیح الی الله بدون ولایت محال است |
روح مجرد، ص: 344 عَلَيْكَ بِها صِرْفًا وَ إنْ شِئْتَ مَزْجَها فَعَدْلُكَ عَنْ ظَلْمِ الْحَبيبِ هُوَ الظُّلْمُ ظَلْم با فتحه ظاء به معنى آب دهان است؛ و معنى اين بيت اينطور مىشود: روح مجرد، ص: 345 بر تو باد به ذات و نفس محبوبه (و عدم تجاوز و تنازل از آن به چيز ديگرى) و اگر أحياناً خواستى از ذات و نفس او تنازل نمائى و آن ذات صرف و نفس مجرّد و نور را به چيز دگرى مخلوط و ممزوج كنى، متوجّه باش كه: در اينصورت فقط به آب دهان او تجاوز كن، و آن را با ذات محبوبه در هم بياميز! و مبادا غير از آب دهان وى به چيزى غير آن توجّه نمائى كه اين ستمى است بزرگ؛ بلكه يگانه ظلم و ستم است. مرحوم قاضى ميفرموده است: مراد از ظَلْمُ الْحَبيب، آل محمّد عليهم السّلام مىباشند. زيرا كه در اين بيت دعوت به توحيد محض است و استغراق در ذات احديّت و عدم تنازل از آن به هر چيز دگرى كه فرض شود و تصوّر گردد. امّا آل محمّد عليهم السّلام در اين تعبير راقى عرفانى و كنايه بديعه سلوكى، به منزله ظَلمُ الحَبيب يعنى آب دهان محبوبه است كه شيرينترين و آرام بخشترين و خوشگوارترين چيز از هر چيزى است، و از ذات محبوبه گذشته، هيچ چيز به حلاوت آن نيست؛ در اينصورت در مقام كثرت و تنازل از آن وحدت حقيقيّه، فقط به آل محمّد عليهم السّلام تمسّك جو و با آنان بياميز كه در هيچيك از نشت عالم وجود از مُلك و مَلَكوت به مثابه آنان موجودى آرام بخش تر، و به مانند ايشان از جهت سعه ولايت و گسترش آيتيّت و أقربيّت به ذات أحديّت چيزى نيست. مكيدن لبان و نوشيدن آب دهان محبوبه از لحاظ قرب و فناء و اندكاك در هستى ذات و نفس محبوبه، بزرگترين و قوىترين چيزى است كه اتّحاد با خود محبوبه را ميرساند، و در صورت مَزْج و خَلْط وى با چيز ديگر، از خود محبوبه حكايت ميكند. و در اين تشبيه و استعاره بديعه عرفانيّه، آل محمّد عليهم السّلام را با حضرت ذات احديّت و فناء و اندكاك در آن ذات ما لا اسمَ لَهُ وَ لا رَسْمَ لَه چنان متّحد و واحد قرار داده است كه اقرب از آن متصوّر روح مجرد، ص: 346 نيست. بنابراين ظَلمُ الحبيب كه در مقام بقاءِ بعد از فناء لازم و براى سالك ضرورى است، غير از عترت حضرت ختمى مرتبت و آل محمّد نخواهد بود. .... ادامه.... |
| منبع : روح مجرد ص 344 http://www.maktabevahy.org/Services/...w.aspx?OId=725 |
نور وجود از طلوع روی حسین است ظلمت إمکان، سواد موی حسین است
شاهد گیتی به خویش جلوه ندارد جلوة عالم فروغ روی حسین است
مَشْیِ قَدَم را وصول ذات قِدَم نیست جنبش سالک به جستجوی حسین است
ذات خدا لا یُرَی است روز قیامت ذکر لِقا بر رُخ نکوی حسین است
جان ندهم جز به آرزوی جمالش جان مرا دل به آرزوی حسین است
عاشِق او را چه اعتناست به جنّت جنّت عشّاق، خاک کوی حسین است
عالم و آدم که مست جام وجودند مستی این دو از سبوی حسین است
ذات خدا را مجو ولی به صفاتش نیک نظر کن که خُلق و خوی حسین است
حضرت حقّ را به عشق خلق چه نسبت مسألة عشق گفتگوی حسین است
عاشق او را چه غم ز مرگ طبیعت زندگی عارفان به بوی حسین است
در غم او آب روی ما به حقیقت موجب غفران به آبروی حسین است
عقل فؤاد از خود این فروغ ندارد جلوة این قطره هم ز جوی حسین است
فواد کرمانی
http://www.ya-hosein.org/69.htm
آخرین ویرایش توسط مدیر:
