من با تو تنها نیستم.
- شروع کننده موضوع tools
- تاریخ شروع
[h=2][/h]
کاش میامدی ای مونس لحظه های تنهایی
چشمان تو ترانه بهاری است ونگاهت فصل ناب دوست داشتن...
باز هم روزی دیگر در ارزویت بودم
انقدر انتظار کشیدم که روشنایی روز به ظلمات شب رسید
در انتظارت ساعت دیواری را نگاه میکنم
سحر بیاد میاورد که روزی دیگر گذشت و نیامدی.
چشمان تو ترانه بهاری است ونگاهت فصل ناب دوست داشتن...
باز هم روزی دیگر در ارزویت بودم
انقدر انتظار کشیدم که روشنایی روز به ظلمات شب رسید
در انتظارت ساعت دیواری را نگاه میکنم
سحر بیاد میاورد که روزی دیگر گذشت و نیامدی.
من با تو تنهام
وقتی کنا رم هستیو فکرت.......................
وقتی کنا رم هستیو فکرت.......................
من هر لحظه
در اندیشه ام
در اندیشدن به تو
و نمیدانی
چه بر سرم میاید
اما همینکه
تو را شاد میبینم
مرا خوشایندهست
همینکه
تو میخندی همینکه
ارامی
حتی در نبودنهایم
ارامم میکند
میدانم
روز مرگم کی هست
هر روز
روز مرگ من هست
اخر همیشه
شب میرسد
و من باز هم
در اندیشدن به تو
و اشکهایی که
میچکد
و تو حتی
حواست به ان اشکها نیست
در اندیشه ام
در اندیشدن به تو
و نمیدانی
چه بر سرم میاید
اما همینکه
تو را شاد میبینم
مرا خوشایندهست
همینکه
تو میخندی همینکه
ارامی
حتی در نبودنهایم
ارامم میکند
میدانم
روز مرگم کی هست
هر روز
روز مرگ من هست
اخر همیشه
شب میرسد
و من باز هم
در اندیشدن به تو
و اشکهایی که
میچکد
و تو حتی
حواست به ان اشکها نیست
[h=2][/h]
بیا گناه ندارد به هم نگاه کن
و تازه داشته باشد بیا گناه کنیم
و تازه داشته باشد بیا گناه کنیم
نگاه و بوسه و لبخند اگر گناه بوَد
بیا که نامه اعمال خود سیاه کنیم
بیا که نامه اعمال خود سیاه کنیم
بیا به نیم نگاهی و خنده ای و لبی
تمام آخرت خویش را تباه کنیم
تمام آخرت خویش را تباه کنیم
به شور و شادی و شوق و شراره تن بدهیم
و بار کوه غم از شور عشق کاه کنیم
و بار کوه غم از شور عشق کاه کنیم
و زنده زنده در آغوش هم کباب شویم
و خنده، ...به فرهنگ مرده خواه کنیم
و خنده، ...به فرهنگ مرده خواه کنیم
گناه ، نقطه آغاز عاشقی است، بیا
که شاید از سر این نقطه عزم راه کنیم
که شاید از سر این نقطه عزم راه کنیم
بیا بساط قرار و گل و محبت را
دوباره دست به هم داده، روبراه کنیم
دوباره دست به هم داده، روبراه کنیم
اگربه خاطر هم عاشقانه بر خیزیم
نمی رسیم به جایی که اشتباه کنیم
نمی رسیم به جایی که اشتباه کنیم
چه زیباست به خاطر تو زیستن و برای تو ماندن و به پای تو سوختن و
چه تلخ و غم انگیز است دور از تو بدون خوشبختی زیستن و برای تو گریستن و
به عشق و دنیای تو نرسیدن. ای کاش واقف بودی که بدون تو مرگ گواراترین زندگی
است و بدون تو و بدور از دست های مهربان تو و بدون
قلب حساست زندگی چه تلخ و ناشکیباست
چه تلخ و غم انگیز است دور از تو بدون خوشبختی زیستن و برای تو گریستن و
به عشق و دنیای تو نرسیدن. ای کاش واقف بودی که بدون تو مرگ گواراترین زندگی
است و بدون تو و بدور از دست های مهربان تو و بدون
قلب حساست زندگی چه تلخ و ناشکیباست
به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد
دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق به امضا شدنش می ارزد
گرچه من تجربهای از نرسیدنهایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد
کیستم ؟ … باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد
با دو دست تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظهی بر پا شدنش می ارزد
دل من در سبدی ـ عشق ـ به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد
سالها گرچه که در پیله بماند غزلم
صبر این کِرم به زیبا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد
دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق به امضا شدنش می ارزد
گرچه من تجربهای از نرسیدنهایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد
کیستم ؟ … باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد
با دو دست تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظهی بر پا شدنش می ارزد
دل من در سبدی ـ عشق ـ به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد
سالها گرچه که در پیله بماند غزلم
صبر این کِرم به زیبا شدنش می ارزد
صدا كن مرا
صداي تو خوب است
صداي تو سبزينه آن گياه عجيبي است
كه در انتهاي صميميت حزن مي رويد.
در ابعاد اين عصر خاموش
من از طعم تصنيف در متن ادراك يك كوچه تنها ترم.
بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است
و تنهايي من شبيخون حجم ترا پيش بيني نمي كرد.
و خاصيت عشق اين است.
كسي نيست،
بيا زندگي را بدزديم، آن وقت
ميان دو ديدار قسمت كنيم
بيا با هم از حالت سنگ چيزي بفهميم
بيا زودتر چيزها را ببينيم
ببين، عقربكهاي فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردي بدل مي كنند
بيا آب شو مثل يك واژه در سطر خاموشي ام
بيا ذوب كن در كف دست من جرم نوراني عشق را.
***
مرا گرم كن
و يك بار هم در بيابان كاشان هوا ابر شد
و باران تندي گرفت
و سردم شد، آن وقت در پشت يك سنگ،
اجاق شقايق مرا گرم كرد
***
در اين كوچه هايي كه تاريك هستند
من از حاصل ضرب ترديد و كبريت مي ترسم.
من از سطح سيماني قرن مي ترسم.
بيا تا نترسيم از شهرهايي كه خاك سياشان چراگاه
جرثقيل است.
مرا باز كن مثل يك در به روي هبوط گلابي دراين عصر
معراج پولاد.
مرا خواب كن زير يك شاخه دور از شب اصطحكاك
فلزات.
اگر كاشف معدن صبح آمد، صدا كن مرا.
و من، در طلوع گل ياسي از پشت انگشت هاي تو، بيدار
خواهم شد.
و آن وقت
حكايت كن از بمب هايي كه من خواب بودم، و افتاد.
حكايت كن از گونه هايي كه من خواب بودم، و تر شد.
بگو چند مرغابي از روي دريا پريدند.
در آن گير و داري كه چرخ زره پوش از روي رؤياي
كودك گذر داشت
قناري نخ آواز خود را به پاي چه احساس
آسايشي بست.
بگو در بنادر چه اجناس معصومي از راه وارد شد.
چه علمي به موسيقي مثبت بوي باروت پي برد.
چه ادراكي از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراويد.
و آن وقت من، مثل ايماني از تابش « استوا » گرم،
ترا در سر آغاز يك باغ خواهم نشانيد
صداي تو خوب است
صداي تو سبزينه آن گياه عجيبي است
كه در انتهاي صميميت حزن مي رويد.
در ابعاد اين عصر خاموش
من از طعم تصنيف در متن ادراك يك كوچه تنها ترم.
بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است
و تنهايي من شبيخون حجم ترا پيش بيني نمي كرد.
و خاصيت عشق اين است.
كسي نيست،
بيا زندگي را بدزديم، آن وقت
ميان دو ديدار قسمت كنيم
بيا با هم از حالت سنگ چيزي بفهميم
بيا زودتر چيزها را ببينيم
ببين، عقربكهاي فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردي بدل مي كنند
بيا آب شو مثل يك واژه در سطر خاموشي ام
بيا ذوب كن در كف دست من جرم نوراني عشق را.
***
مرا گرم كن
و يك بار هم در بيابان كاشان هوا ابر شد
و باران تندي گرفت
و سردم شد، آن وقت در پشت يك سنگ،
اجاق شقايق مرا گرم كرد
***
در اين كوچه هايي كه تاريك هستند
من از حاصل ضرب ترديد و كبريت مي ترسم.
من از سطح سيماني قرن مي ترسم.
بيا تا نترسيم از شهرهايي كه خاك سياشان چراگاه
جرثقيل است.
مرا باز كن مثل يك در به روي هبوط گلابي دراين عصر
معراج پولاد.
مرا خواب كن زير يك شاخه دور از شب اصطحكاك
فلزات.
اگر كاشف معدن صبح آمد، صدا كن مرا.
و من، در طلوع گل ياسي از پشت انگشت هاي تو، بيدار
خواهم شد.
و آن وقت
حكايت كن از بمب هايي كه من خواب بودم، و افتاد.
حكايت كن از گونه هايي كه من خواب بودم، و تر شد.
بگو چند مرغابي از روي دريا پريدند.
در آن گير و داري كه چرخ زره پوش از روي رؤياي
كودك گذر داشت
قناري نخ آواز خود را به پاي چه احساس
آسايشي بست.
بگو در بنادر چه اجناس معصومي از راه وارد شد.
چه علمي به موسيقي مثبت بوي باروت پي برد.
چه ادراكي از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراويد.
و آن وقت من، مثل ايماني از تابش « استوا » گرم،
ترا در سر آغاز يك باغ خواهم نشانيد
به من نگاه میــــکنی
دوباره زنده می شوم
از حس با تـــو بودنم
لبریز خنـده می شوم
به من نــگاه میــکنی
شبیه نــور مـی شوم
در سرزمینِ قلـب تو
زنده به گورمی شوم
به مــن نـگاه مـیکنی
بوسه جـوانه می زند
ساز دلم به شــوق تو
شور تـرانه مـی زند
.......................
به من نگاه میکنی
.......................
(شایان نجاتی)
دوباره زنده می شوم
از حس با تـــو بودنم
لبریز خنـده می شوم
به من نــگاه میــکنی
شبیه نــور مـی شوم
در سرزمینِ قلـب تو
زنده به گورمی شوم
به مــن نـگاه مـیکنی
بوسه جـوانه می زند
ساز دلم به شــوق تو
شور تـرانه مـی زند
.......................
به من نگاه میکنی
.......................
(شایان نجاتی)
دوستت دارم ♥●•٠·˙
خندیدم همراه بودی
گریستم شانه بودی
ترسیدم مامن بودی
بودم تو هم بودی
برای هر چه خواستم و بودی ، خواستی و نبودم ، دوستت دارم ...
چشمان همیشه روشنت را دوست دارم
غرور سرکش دیوانه ات را دوست دارم
خنده های عاشق مستانه ات را دوست دارم
کلام راستین مردانه ات را دوست دارم
قلب پاک دردانه ات را دوست دارم
روح لطیف خالصانه ات را دوست دارم
تو را دوست دارم و باز هم دوست دارم
ولی...
خندیدم همراه بودی
گریستم شانه بودی
ترسیدم مامن بودی
بودم تو هم بودی
برای هر چه خواستم و بودی ، خواستی و نبودم ، دوستت دارم ...
چشمان همیشه روشنت را دوست دارم
غرور سرکش دیوانه ات را دوست دارم
خنده های عاشق مستانه ات را دوست دارم
کلام راستین مردانه ات را دوست دارم
قلب پاک دردانه ات را دوست دارم
روح لطیف خالصانه ات را دوست دارم
تو را دوست دارم و باز هم دوست دارم
ولی...
تكيه گاهم نيستي آرام جانم نيستي
مي وزد طوفان درد،بادبانم نيستي!
نيستي هروقت محتاج توام
امشبي كه سخت محتاج توام
امشبي كه مرگ مي خندد به من
مي رسم تا لحظه ي تنها شدن
قايقي بي بادبان و ناگزير
غرق روياهاي قايقران پير
بي هدف درگير امواج بلا
عشق من را مي برد تا ناكجا
تكيه گاهم نيستي آرام جانم نيستي
مي وزد طوفان درد،بادبانم نيستي!
نيستي هروقت محتاج توام
امشبي كه سخت محتاج توام
امشبي كه مرگ مي خندد به من
مي رسم تا لحظه ي تنها شدن
قايقي بي بادبان و ناگزير
غرق روياهاي قايقران پير
بي هدف درگير امواج بلا
عشق من را مي برد تا ناكجا
تكيه گاهم نيستي آرام جانم نيستي
مي وزد طوفان درد بادبانم نيستي
«میلاد تهرانی»
«میلاد تهرانی»
سپــاســگــزارم خــداي مــن!
خنــده را بــراي دهــان او،
او را بــه خــاطــر مــن،
و مــرا بــه نيــت گــم شــدن آفــريــدي . . .
شاعر: شمس لنگرودی
خنــده را بــراي دهــان او،
او را بــه خــاطــر مــن،
و مــرا بــه نيــت گــم شــدن آفــريــدي . . .
شاعر: شمس لنگرودی
l-mohajeri
عضو جدید
بعضی از آیات هستند که وقتی اونا رو می خونم،شرمنده ی خدا میشم..
مثل همین آیه ی
" الیس الله بکاف عبده " (الزمر، آیه ۳۶)
آیا خدا، برای بندگانش کافی نیست؟
مثل همین آیه ی
" الیس الله بکاف عبده " (الزمر، آیه ۳۶)
آیا خدا، برای بندگانش کافی نیست؟
ﺗـــﻮ ﺭﺍ ﻧــﻤﯿﺒـﺨﺸــــــﻢ...
ﻭﻗتــــــ ﺑــــﻮﺩﻥ ، ﻧــــــﺒﻮﺩﯼ !
ﻭﻗتــــــ ﺩﯾــﺪنــــ ، ﻧــﺪﯾـــــــﺪﯼ
ﻭﻗتــــــ ﻋﺎﺷﻘـــﯽ ، ﻫﺮﺯﮔـــــﯽ ﮐـــﺮﺩﯼ !
ﻭﻗتــــ ﮔﺮﯾـــﻪ ، ﺑـــﺎ ﺩﯾـــﮕﺮﺍﻥ ﺧﻨــﺪﯾـــﺪﯼ...
ﺗــﻮ ﺭﺍ ﻫـﺮﮔــــــــﺰ ﻧــﻤﯿﺒﺨــﺸﻢ ﮐــﻪ ﻫﺮﮔـــﺰ
ﺑـــﺎ ﻣـن نبودي ومن...
ﺑﺴـــــﺎﺩﮔــــــﯽ ...
ﻫﻤــــــــﻪ ﺍﻡ ﺑـــﺎ ﺗــــﻮ ﺑــــــﻮﺩ ...
ﻭﻗتــــــ ﺑــــﻮﺩﻥ ، ﻧــــــﺒﻮﺩﯼ !
ﻭﻗتــــــ ﺩﯾــﺪنــــ ، ﻧــﺪﯾـــــــﺪﯼ
ﻭﻗتــــــ ﻋﺎﺷﻘـــﯽ ، ﻫﺮﺯﮔـــــﯽ ﮐـــﺮﺩﯼ !
ﻭﻗتــــ ﮔﺮﯾـــﻪ ، ﺑـــﺎ ﺩﯾـــﮕﺮﺍﻥ ﺧﻨــﺪﯾـــﺪﯼ...
ﺗــﻮ ﺭﺍ ﻫـﺮﮔــــــــﺰ ﻧــﻤﯿﺒﺨــﺸﻢ ﮐــﻪ ﻫﺮﮔـــﺰ
ﺑـــﺎ ﻣـن نبودي ومن...
ﺑﺴـــــﺎﺩﮔــــــﯽ ...
ﻫﻤــــــــﻪ ﺍﻡ ﺑـــﺎ ﺗــــﻮ ﺑــــــﻮﺩ ...
سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
تو یه رویای کوتاهی دعای هر سحرگاهی
شدم خواب عشقت چون مرا اینگونه می خواهی
من آن خاموشه خاموشم که با شادی نمی جوشم
ندارم هیچ گناهی جز که از تو چشم نمی پوشم
تو غم در شکل آغازی شکوه اوج پروازی
نداری هیچ گناهی جز ، که بر من دل نمی بازی
مرا دیوانه میخوانی ز خود بیگانه میخواهی
مرا دلباخته چو مجنون ز من افسانه میخواهی
شدم بیگانه با هستی ز خود بیخودتر از مستی
نگاهم کن نگاهم کن شدم هر آنچه میخواستی
سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
بکش دل رو شهامت کن مرا از غصه راحت کن
شدم انگشت نمای خلق مرا تو درس عبرت کن
بکن حرف مرا باور نیابی از من عاشقتر
نمیترسم من از اقرار گذشته ها بر سرم دیگر
سلام ای کهنه عشق من گه یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
تو یه رویای کوتاهی دعای هر سحرگاهی
شدم خواب عشقت چون مرا اینگونه می خواهی
من آن خاموشه خاموشم که با شادی نمی جوشم
ندارم هیچ گناهی جز که از تو چشم نمی پوشم
تو غم در شکل آغازی شکوه اوج پروازی
نداری هیچ گناهی جز ، که بر من دل نمی بازی
مرا دیوانه میخوانی ز خود بیگانه میخواهی
مرا دلباخته چو مجنون ز من افسانه میخواهی
شدم بیگانه با هستی ز خود بیخودتر از مستی
نگاهم کن نگاهم کن شدم هر آنچه میخواستی
سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
بکش دل رو شهامت کن مرا از غصه راحت کن
شدم انگشت نمای خلق مرا تو درس عبرت کن
بکن حرف مرا باور نیابی از من عاشقتر
نمیترسم من از اقرار گذشته ها بر سرم دیگر
سلام ای کهنه عشق من گه یاد تو چه پا برجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز دل ، سلام از ماست
هی فلانی!
دیگر هوای برگرداندنت را ندارم…
هرجا که دلت میخواهد برو…
فقط آرزو میکنم
وقتی دوباره هوای من به سرت زد، آنقدر آسمان دلت بگیرد که با هزار شب گریه چشمانت، باز هم آرام نگیری…
و اما من…
بر نمیگردم که هیچ!
عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع میکنم،
که نتوانی لم دهی روی مبل های راحتی،با خاطراتم قدم بزنی!
دیگر هوای برگرداندنت را ندارم…
هرجا که دلت میخواهد برو…
فقط آرزو میکنم
وقتی دوباره هوای من به سرت زد، آنقدر آسمان دلت بگیرد که با هزار شب گریه چشمانت، باز هم آرام نگیری…
و اما من…
بر نمیگردم که هیچ!
عطر تنم را هم از کوچه های پشت سرم جمع میکنم،
که نتوانی لم دهی روی مبل های راحتی،با خاطراتم قدم بزنی!