مناظره(گفتگو با اشعار)

[meddler]

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
همراه بگویدت که چون باید رفت

 

[siyavash51]

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
همراه بگویدت که چون باید رفت

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

 

[siyavash51]

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

سایه

 

[siyavash51]

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ی جادوی تو بود
من سرگشته ام از اهل سلامت بودم
دام را هم شکن طره هندوی تو بود

سلسله ی موی دوست حلقه ی دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی دریغ

دیدن او یک نظر صد چو من اش خونبهاست

سعدی از اخلاق دوست هرچه برآید نکوست

گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

 

[primrose]

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند
​

 

[primrose]

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

سایه

در جستجوی اهل دلی عمر ما گذشت
جان در هوای گوهر نایاب داده ایم !
​

 

[primrose]

سلسله ی موی دوست حلقه ی دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی دریغ

دیدن او یک نظر صد چو من اش خونبهاست

سعدی از اخلاق دوست هرچه برآید نکوست

گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت
کآنکه شد کشته او نیک سر انجام افتاد
​

 

[meddler]

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت
کآنکه شد کشته او نیک سر انجام افتاد
​

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی ز کجا آمده ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

 

[primrose]

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی ز کجا آمده ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

در دایره ای که آمد و رفتن ماست
آنرا نه بدایت نه نهایت پیداست
کس می نزند دمی در این معنی راست
کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست!

خیام
​

 

[E . H . S . A . N]

در دایره ای که آمد و رفتن ماست

آنرا نه بدایت نه نهایت پیداست
کس می نزند دمی در این معنی راست
کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست!​

خیام​

.

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
ز کجا آمده ام ؟آمدنم بهر چه بود؟
به کجا میروم آخر؟ننمایی وطنم.
مثنوی




​

 

[primrose]

.

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
ز کجا آمده ام ؟آمدنم بهر چه بود؟
به کجا میروم آخر؟ننمایی وطنم.
مثنوی




​

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم
​

 

[sh85]

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم
​

هر که در این بزم مقرب تر است
جام بلا بیشترش می دهد

 

[E . H . S . A . N]

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود ​

آدم آورد در این دیر خراب آبادم​

.
.
تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد

هر جا که نشینیم چو فردوس برین شد.
.

 

[E . H . S . A . N]

هر که در این بزم مقرب تر است
جام بلا بیشترش می دهد

.
چون دهد جام صفا ،بر همه ایثار کنیم
ور زند سیخ بلا ،همچو خران نسکیزیم.

 

[meddler]

.
چون دهد جام صفا ،بر همه ایثار کنیم
ور زند سیخ بلا ،همچو خران نسکیزیم.

گویند به حشر گفتگو خواهد بود
وان یار عزیز تند خو خواهد بود
از حشر مگو بجز نکویی ناید
خوش باش که عاقبت نکو خواهد بود

 

[primrose]

.
.
تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد

هر جا که نشینیم چو فردوس برین شد.
.

تا نقش تو هست در ضمیرم
​

نقش دگری کجا پذیرم
​

 

[E . H . S . A . N]

تا نقش تو هست در ضمیرم ​

نقش دگری کجا پذیرم​

.
.

چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد ازضمیرم​

 

[primrose]

.
.

چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد ازضمیرم​

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند

فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست!
​

 

[E . H . S . A . N]

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند​

فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست!​

.
.
ندای عشق چو در داد خال مشکینت
بگوش جان من آمد ز روضه بانگ بلال.

 

[primrose]

.
.
ندای عشق چو در داد خال مشکینت
بگوش جان من آمد ز روضه بانگ بلال.

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست!
​

 

[E . H . S . A . N]

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست!​

.
.
اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی.
.

 

[primrose]

.
.
اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی.
.

نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست

سلیمان با چنان حشمت نظر ها بود با مورش
​

 

[محـسن ز]

از من رمقی به سعی ساقی مانده است
وز صحبت خلق ، بی وفایی مانده است
از باده دوشین ، قدحی بیش نماند
از عمر ندانم که چه باقی مانده است

 

[primrose]

از من رمقی به سعی ساقی مانده است
وز صحبت خلق ، بی وفایی مانده است
از باده دوشین ، قدحی بیش نماند
از عمر ندانم که چه باقی مانده است

افسوس از این عمر که بر باد هوا رفت

کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت
​

 

[محـسن ز]

افسوس از این عمر که بر باد هوا رفت

کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت
​

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا
زین هر دو مانده نام چو سیمرغ و کیمیا
شد راستی خیانت و شد زیرکی سفه
شد دوستی عداوت و شد مردمی جفا

 

[Ghazal_joon]

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

 

[primrose]

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا
زین هر دو مانده نام چو سیمرغ و کیمیا
شد راستی خیانت و شد زیرکی سفه
شد دوستی عداوت و شد مردمی جفا

یا وفا خود نبود در عالم
یا مگر کسی در این زمانه نکرد
کس نیاموخت علم تیر از من
که مرا عاقبت نشانه نکرد
صائب
​

 

[meddler]

یا وفا خود نبود در عالم
یا مگر کسی در این زمانه نکرد
کس نیاموخت علم تیر از من
که مرا عاقبت نشانه نکرد
صائب
​

ای آتش افسرده ی افروختنی !
ای گنج هدر گشته ی اندوختنی !
ما عشق و وفا را ز تو آموخته ایم
ای زندگی و مرگ تو آموختنی

 

[siyavash51]

ای آتش افسرده ی افروختنی !
ای گنج هدر گشته ی اندوختنی !
ما عشق و وفا را ز تو آموخته ایم
ای زندگی و مرگ تو آموختنی

ای که مهجوری عشاق روا می داری

عاشقان را ز بر خویش جدا می داری

تشنه ی بادیه را هم به زلالی دریاب

به امیدی که در این ره به خدا می داری

ساغر ما که حریفان دگر می نوشند

ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری

 

[meddler]

ای که مهجوری عشاق روا می داری

عاشقان را ز بر خویش جدا می داری

تشنه ی بادیه را هم به زلالی دریاب

به امیدی که در این ره به خدا می داری

ساغر ما که حریفان دگر می نوشند

ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری

رفیق یکدله . غمخوار یار باید و نیست
فغان ! چها که درین روزگار باید و نیست
دگر فریب کهن دوستان به هرزه مخور
که این شراب کهن بی خمار باید و نیست
فروختندم و ناقوس بس علاقه زدند
وزین فضاحتشان ننگ و عار باید و نیست
.
.
.
.
.
مگر به زلف تو آویزم ای امید زوال
که رشته های دگر استوار باید و نیست
فریدون توللی