معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گام ها تقسيم كرد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چا در شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهرباني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چا در شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهرباني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد
به نگاه من اگر می خندید
نرم و آهسته بخندید
مبادا که ترک بردارد
شیشه آن احساس و وفاداری من
من خودم گاه به خود میخندم !
لیک با نرمش خود
به فلک خواهم گفت
که دگر دیر شده
و شما هیچ دگر نتوانید
دل و احساس مرا
به خودم باز دهید
و خدا میداند
که زمین
در کدامین گرداب
باز فرو خواهد رفت !
و زمان بار دگر
با چنین مسئله ای
خود کنار آمده است
می دانم
نرم و آهسته بخندید
مبادا که ترک بردارد
شیشه آن احساس و وفاداری من
من خودم گاه به خود میخندم !
لیک با نرمش خود
به فلک خواهم گفت
که دگر دیر شده
و شما هیچ دگر نتوانید
دل و احساس مرا
به خودم باز دهید
و خدا میداند
که زمین
در کدامین گرداب
باز فرو خواهد رفت !
و زمان بار دگر
با چنین مسئله ای
خود کنار آمده است
می دانم
ماه من غصه چرا؟
آسمان را بنگر ،که هنوز ،بعد صدها شب و روز
مثل ان روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر ،به ما می خندد!
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ،دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز ،پر امنیت احساس خداست!
ماه من،غصه چرا؟!
تو مرا داری و من هر شب و روز،
آرزویم ،همه خوشبختی توست!
ماه من !دل به غم دادن و از یاس سخن هاگفتن
کار آنهایی نیست ،که خدا را دارند…
ماه من !غم و اندوه ،اگر هم روزی ،
مثل باران بارید یا دل شیشه ای ات ،از لب پنجره عشق ،زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ،چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود ،
که خدا هست،
خدا هست هنوز!
او همانی است که در تارترین لحظه شب،
راه نورانی امید نشانم میداد…
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ،
همه زندگی ام ،غرق شادی باشد…
ماه من! غصه اگر هست، بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ، بودن اندوه است…!
این همه غصه و غم ،این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه !
میوه یک باغند
مه را با هم و با عشق بچیین
ولی از یاد مبر:
پشت هر کوه بلند ،سبزه زاری است پر یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند
که خدا هست،
خدا هست هنوز......
آسمان را بنگر ،که هنوز ،بعد صدها شب و روز
مثل ان روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر ،به ما می خندد!
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ،دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز ،پر امنیت احساس خداست!
ماه من،غصه چرا؟!
تو مرا داری و من هر شب و روز،
آرزویم ،همه خوشبختی توست!
ماه من !دل به غم دادن و از یاس سخن هاگفتن
کار آنهایی نیست ،که خدا را دارند…
ماه من !غم و اندوه ،اگر هم روزی ،
مثل باران بارید یا دل شیشه ای ات ،از لب پنجره عشق ،زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ،چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود ،
که خدا هست،
خدا هست هنوز!
او همانی است که در تارترین لحظه شب،
راه نورانی امید نشانم میداد…
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ،
همه زندگی ام ،غرق شادی باشد…
ماه من! غصه اگر هست، بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ، بودن اندوه است…!
این همه غصه و غم ،این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه !
میوه یک باغند
مه را با هم و با عشق بچیین
ولی از یاد مبر:
پشت هر کوه بلند ،سبزه زاری است پر یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند
که خدا هست،
خدا هست هنوز......
اشک حسرت چهره ام را میگداخت
دیگر از غم طاقت و تابم نبود
زانکه دراین کوره راه زندگى آسمانم بود و مهتابم نبود!
دیگر از غم طاقت و تابم نبود
زانکه دراین کوره راه زندگى آسمانم بود و مهتابم نبود!
آخرین ویرایش:
اگر که درد؛ از این گریه تا عصب برسد
اگر که عشق؛ لبالب شود به لب برسد
شبانه گریه کنی تا دوباره صبح شود
که صبح گریه کنی تا دوباره شب برسد!
که هی سه نقطه بچینی اگر... ولی... شاید...
کسی نمی آید؛ نه! کسی نمی آید
اگر که عشق؛ لبالب شود به لب برسد
شبانه گریه کنی تا دوباره صبح شود
که صبح گریه کنی تا دوباره شب برسد!
که هی سه نقطه بچینی اگر... ولی... شاید...
کسی نمی آید؛ نه! کسی نمی آید
چه بسیارند لالایی هایی که بلدیم،
صادقانه میگوییم!
مومنانه مینویسیم!
اماتنها...
برای خواب کردن دیگران...!
صادقانه میگوییم!
مومنانه مینویسیم!
اماتنها...
برای خواب کردن دیگران...!
می روی ؟!
برو !
اما قبل از رفتن روی مرا بپوشان
بعد از تو دیگر خیلی سردم خواهد شد ...
اکنون برو !
نه، نرو ...
قبل از رفتن چراغ ها را روشن کن
آخر من از تاریکی می ترسم
اکنون برو !
نه، نرو ...
قبل از رفتن خاطراتت را بگذار بمانند
من با خاطرات تو زنده ام ...
اکنون برو !
نه، نرو ...!
برو !
اما قبل از رفتن روی مرا بپوشان
بعد از تو دیگر خیلی سردم خواهد شد ...
اکنون برو !
نه، نرو ...
قبل از رفتن چراغ ها را روشن کن
آخر من از تاریکی می ترسم
اکنون برو !
نه، نرو ...
قبل از رفتن خاطراتت را بگذار بمانند
من با خاطرات تو زنده ام ...
اکنون برو !
نه، نرو ...!
دل من سیر برایت تنگ است...
آهسته گفت : ” خدا نگهدارت ” در را بست و رفت . . .
آدمها چه راحت ، مسئولیت خودشان را
به گردن ” خدا ” می اندازند
آدمها چه راحت ، مسئولیت خودشان را
به گردن ” خدا ” می اندازند
دوری و دوستی
به درد همین وقت ها میخورد!
که هزار آرزو در سر داری و من
در هیچ کدامشان
جایی ندارم!!!
به درد همین وقت ها میخورد!
که هزار آرزو در سر داری و من
در هیچ کدامشان
جایی ندارم!!!