مشاعره با شعر سعدی

[naghmeirani]

من ره نمی برم مگر آن جا که کویِ دوست

من سر نمی نهم مگر آن جا که پایِ یار

 

[blue bee]

رومیانه روی دارد زنگیانه زلف و خال
چون کمال چاچیان ابروی دارد پرعتیب

 

[naghmeirani]

بامدادی تا به شب رویت مپوش

تا بپوشانی جمال آفتاب

 

[blue bee]

باد بهاری وزید، از طرف مرغزار
باز به گردون رسید، ناله‌ی هر مرغ‌زار

سرو شد افراخته، کار چمن ساخته
نعره زنان فاخته، بر سر بید و چنار

 

[naghmeirani]

روی تو خوش می‌نماید آینه ما

کآینه پاکیزه است و روی تو زیبا

چون می روشن در آبگینه صافی

خوی جمیل از جمال روی تو پیدا

 

[blue bee]

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر
شیرین لبان نه شیر که شکر مزیده‌اند

پندارم آهوان تتارند مشک ریز
لیکن به زیر سایه طوبی چریده‌اند

 

[naghmeirani]

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد

باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی

بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

 

[shamimbahari]

من ره نمی برم مگر آن جا که کویِ دوست

من سر نمی نهم مگر آن جا که پایِ یار

روز صحرا وسماع است و لب جوی وتماشا
در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

 

[blue bee]

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد

باری حریفی جو که او مستور دارد راز را

روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی

بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را

ای که در دل جای داری بر سر چشمم نشین
کاندر آن بیغوله ترسم تنگ باشد جای تو

 

[naghmeirani]

ای که در دل جای داری بر سر چشمم نشین
کاندر آن بیغوله ترسم تنگ باشد جای تو

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی می‌زدم

اکنون همان پنداشتم دریای بی پایاب را

 

[دختر شرقی]

اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست

مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

 

[blue bee]

تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد
ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد

کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت
عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد

 

[eksir]

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را
تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را
شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود

کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را​

 

[blue bee]

آدمی هوشمند عیش ندارد ز فکر
ساقی مجلس بیار آن قدح بی هشی

 

[eksir]

یارا بهشت صحبت یاران همدمست

دیدار یار نامتناسب جهنمست

هر دم که در حضور عزیزی برآوری

دریاب کز حیات جهان حاصل آن دمست

 

[blue bee]

تنها دل منست گرفتار در غمان
یا خود در این زمانه دل شادمان کمست

زین سان که می‌دهد دل من داد هر غمی
انصاف ملک عالم عشقش مسلمست

 

[salvador]

تا بود بار غمت بر دل بی ‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

 

[siyavash51]

وقتی در آبی تا میان دستی و پایی می‌زدم

اکنون همان پنداشتم دریای بی پایاب را

آنکس که دلی دارد آراسته ی معنی

گر هردو جهان باشد در پای یکی ریزد

سلام نغمه ی عزیز ... پوزش که مدتی غیبت موجه ! داشتم ...

 

[siyavash51]

اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست

مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

سلام دختر شرقی عزیز ... خوشحالم که تایپیک سعدی رو با کمک دوستان زنده نگه میدارید

تا عهد تو در بستم عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمانها

 

[siyavash51]

تا بود بار غمت بر دل بی ‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

سلام سیلینسای عزیز ... نشون دادی که سعدی پرستی

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فرو شوید دست از همه درمان ها

 

[salvador]

سلام سیلینسای عزیز ... نشون دادی که سعدی پرستی

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فرو شوید دست از همه درمان ها

سلام استاد عزیز، ستاره سهیل


این بوی روح پرور از آن خوی دلبرست

وین آب زندگانی از آن حوض کوثرست

 

[blue bee]

تا کي اين پرده جان سوز پس پرده زنم
تا کي اين ناوک دلدوز نهان اندازم

دردنوشان غمت را چو شود مجلس گرم
خويشتن را به طفيلي به ميان اندازم

 

[naghmeirani]

شیرین جهان تویی به تحقیق

بگذار حدیث ما تقدم

خوبیت مسلمست و ما را

صبر از تو نمی‌شود مسلم

 

[blue bee]

مرحبا ای نسیم عنبربوی
خبری زان به خشم رفته بگوی

دلبر سست مهر سخت کمان
صاحب دوست روی دشمن خوی

گو دگر گر هلاک من خواهی
بی گناهم بکش بهانه مجوی

 

[siyavash51]

مرحبا ای نسیم عنبربوی
خبری زان به خشم رفته بگوی

دلبر سست مهر سخت کمان
صاحب دوست روی دشمن خوی

گو دگر گر هلاک من خواهی
بی گناهم بکش بهانه مجوی

یار آن حریف نیست که از در درآیدم

عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

 

[blue bee]

یار آن حریف نیست که از در درآیدم

عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

دل آزرده را سخت باشد سخن
چو خصمت بيفتاد سستي مکن

چو دستت رسد مغز دشمن برآر
که فرصت فرو شويد از دل غبار

 

[salvador]

روزی به دلبری نظری کرد چشم من

زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد

 

[blue bee]

دوشم آن سنگ دل پریشان داشت
یار دل برده دست بر جان داشت

دیده در می‌فشاند در دامن
گوییا آستین مرجان داشت

اندرونم ز شوق می‌سوزد
ور ننالیدمی چه درمان داشت

می‌نپنداشتم که روز شود
تا بدیدم سحر که پایان داشت

 

[siyavash51]

روزی به دلبری نظری کرد چشم من

زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد

دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت

ابرچشمم بر رخ از سودای تو سیلاب داشت

 

[siyavash51]

دوشم آن سنگ دل پریشان داشت
یار دل برده دست بر جان داشت

دیده در می‌فشاند در دامن
گوییا آستین مرجان داشت

اندرونم ز شوق می‌سوزد
ور ننالیدمی چه درمان داشت

می‌نپنداشتم که روز شود
تا بدیدم سحر که پایان داشت

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم

از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم