بر طبق نظر پروفسور ریتا گاندر مک گرو، دستیابی به مزیت رقابتی پایدار (SCA)؛ برپایی یک موقعیت رقابتی منحصر به فرد که برای مدت زمان طولانی پایدار باشد؛ امروز تقریباً غیرممکن است. این ایده البته قبل از این هم مطرح شده بود، اما پروفسور مک گرو، یک مفهوم جدید را معرفی می کند: مزیت رقابتی موقتی (Transient advantage). معنی لغوی transient مختصر، موقتی، گذرا و... می باشد که دقیقاً نقطه مقابل پایدار است. مک گرو معتقد است که شرکت ها باید از مزیت های رقابتی موقتی به جای مزیت های پایدار استفاده کنند و بیاموزند که استراتژی های جدید را دوباره و دوباره بازسازی نمایند و یک سبد از مزیت های رقابتی درست کنند که به سرعت ساخته شوند و در صورت لزوم به همان سرعت هم بتوان آنها را ترک کرد. هفت خطری است که ناشی از درک اشتباه و دریافت غلط هستند:
1- خط نفر اول بودن: این عقیده که اول بودن در بازار باعث مزیت رقابتی پایدار می¬شود.
2- خطر برتر بودن: این اعتقاد که امکان ندارد کالا یا خدماتی بهتر از ما تولید و ارائه شود.
3- خطر کیفیت : این خطر که ارائه کیفیت بهتر باعث مزیت رقابتی پایدار می شود، در حالی که شرکت-هایی که لزوماً در حال حاضر کیفیتی بهتر از ما ندارند دائماً در حال تلاش بوده و شاید روزی ما را پشت سر بگذاند.
4- خطر تخصیص منابع: عادت به تخصیص منابع بیشتر به بخش های بزرگتر شرکت و بی توجهی به بخش های کوچکتر که شاید نوآورتر هم باشند.
5- خطر فضای سفید: هیچ قسمتی از چارت سازمانی شرکت به نوآوری اختصاص داده نشده باشد.
6- خطر ایجاد امپراتوری: در شرکت های بسیار بزرگ مدیرانی که در راس هرم هستند و تعداد زیادی از افراد را اداره می کنند، معمولاً نسبت به اعمال تغییرت جدید اینرسی دارند.
7- خطر بسنده کردن به نوآوری به صورت پراکنده: نوآوری یک فرایند دائمی است نه یک اتفاق گذرا.
