تصویر پشت استوانه کوروش
استوانهٔ کوروش بزرگ یا
منشور حقوق بشر کوروش لوحی از
گل پخته است که در سال ۵۳۸ پیش از میلاد به فرمان
کوروش بزرگ هخامنشی پادشاه و بنیانگذار شاهنشاهی
هخامنشی نگاشته شده‌است. نیمهٔ نخست این لوح از زبان رویدادنگاران بابلی و نیمهٔ پایانی آن سخنان و دستورهای کورش به زبان و
خط میخی اکدی (
بابلی نو) نوشته شده‌است. این استوانه در سال ۱۲۵۸ خورشیدی/
۱۸۷۹ میلادی در نیایشگاه
اِسَگیله (معبد
مردوک، خدای بزرگ بابلی) در شهر
بابل باستانی پیدا شده و در
موزه بریتانیا در شهر لندن نگهداری می‌شود.[SUP]
[۱][/SUP] این منشور یکی از بزرگترین نشانه‌های روحیهٔ بردباری در فرهنگ ایرانی است.[SUP]
[۲][/SUP]
[h=2]تاریخچه[/h] [h=3]پیداسازی[/h] در سال ۱۲۵۹ خورشیدی/ ۱۸۷۹ میلادی به هنگام کاوش‌های باستان‌شناسی گروه بریتانیایی در محوطهٔ باستانی
بابل در
بین‌النهرین (
میانرودان)،
هرمزد رسام،
باستان‌شناس بریتانیایی آسوری‌تبار، استوانهٔ گلی‌ای را یافت که شامل نوشته‌هایی به
خط میخی بود.[SUP]
[۳][/SUP] جنس این
استوانه از
گل رس است، ۲۲٫۵ سانتی‌متر طول و ۱۱ سانتی‌متر عرض دارد و دور تا دور آن ۴۵ سطر (به جز بخش‌های تخریب‌شده) به خط و
زبان اکدی (
بابلی نو) نوشته شده‌است. بررسی‌های بعدی نشان داد که نوشته‌های استوانه در سال ۵۳۸ پیش از میلاد به فرمان
کوروش بزرگ پس از شکست دادن
نبونید و تصرف کشور
بابل، نوشته شده‌است. این اثر در نیایشگاه اِسَگیله (معبد مردوک) در شهر بابل قرار داده شده بود. در حال حاضر این لوح سفالین استوانه‌ای در بخش «ایران باستان» در
موزه بریتانیا نگهداری می‌شود. از سوی دیگر، در سال ۱۳۷۵ آشکار شد که بخشی از یک لوحه استوانه‌ای که آن را متعلق به
نبونید پادشاه
بابل می‌دانستند، در حقیقت پاره‌ای از استوانهٔ کوروش بزرگ، از سطرهای ۳۶ تا ۴۳ است. پس از این آگاهی، این پاره از لوح استوانه‌ای که در
دانشگاه ییل (Yale) در
آمریکا نگهداری می‌شد، به
موزه بریتانیا در
لندن انتقال داده شد و به استوانهٔ اصلی پیوست گردید. پژوهش‌های زبان‌شناسی روی دو قطعه استخوان فسیل شدهٔ اسب که در موزهٔ شهر ممنوعه در چین نگهداری می‌شوند، منجر به شناسایی نسخهٔ چینی منشور کورش شد. قدمت این استخوان‌ها به دورهٔ سلطنت هخامنشیان بازمی‌گردد.[SUP]
[۴][/SUP]
[h=3]ساخت منشور[/h]
کوروش بزرگ، بنیانگذار پادشاهی ایران و آغازگر سلسلهٔ
هخامنشیان، پس از تسخیر
بابل، در بابل بر تخت پادشاهی نشست و ادیان بومی را آزاد اعلام کرد. برای جلب محبت مردم
میانرودان (
بین‌النهرین)،
مردوک که بزرگترین خدای
بابل بود را به رسمیت شناخته، او را نیایش کرد و سپاس گفت. او هیچ گروه انسانی را به بردگی نگرفت و سپاهیانش را از تجاوز به مال و جان رعایا بازداشت. او تمامی کسانی را که به اسارت به بابل آورده شده بودند گرد هم آورد و منزلگاه آنها را به ایشان بازگرداند. کوروش همچنین قوم
یهود را نیز از اسارت و بیگاری در
بابل آزاد کرد. به دستور کوروش، شرح وقایع و دستورهای وی روی یک لوح استوانه‌ای سفالین نگاشته شد و در معبد مردوک قرار گرفت.
[h=2]استوانه کوروش[/h] استوانه کوروش، استوانه ناقص از جنس خاک رس است که با ۳۵ خط حکاکی شده به زبان آکدی توسط
هرمزد رسام در حفاری منطقه معبد مردوک در سال ۱۸۷۹ در بابل کشف گردید. تکه دوم که شامل خط‌های ۳۶ تا ۴۵ می‌شود، در کلکسیون بابلی دانشگاه ییل توسط برگر پیدا شد. حکاکی کلی گرچه در آخر ناکامل ماند، شامل ۴۵ خط شد که سه سطر اول تقریباً به طور کامل شکسته‌اند(قابل خواندن نیستند).[SUP]
[۵][/SUP]
متن حاوی روایتی از فتح بابل توسط کورش در ۵۳۹ پ. م. است و با گفتاری از
مردوخ ایزد بابلی در مورد جنایت‌های
نبونعید، آخرین پادشاه کلدانی، آغاز می‌شود (سطرهای ۴-۸). در ادامه روایتی از جستجوی
مردوخ برای یافتن پادشاه شایسته، انتساب کورش به حکمرانی تمام جهان، و عاملیت او در فتح بابل بدون جنگ آورده می‌شود (سطرهای ۹-۱۹). سپس کورش، با لحن اول شخص، القاب و نسب خود را برمی‌شمرد (سطرهای ۲۰-۲۲) و اعلام می‌کند که صلح کشور را تضمین کرده (سطرهای ۲۲-۲۶) که به موجب آن او و پسرش کمبوجیه مشمول رحمت
مردوخ شده‌اند (سطرهای ۲۶-۳۰). او بازسازی معبد، که در دوران زمامداری
نبونعید به فراموشی سپرده شده بود، و اجازه‌اش به تبعیدشدگان مبنی بر بازگشت به میهن‌شان را توصیف می‌کند (سطرهای ۳۰-۳۶). در پایان پادشاه بازسازی دفاع شهر بابل را توصیف کرده (سطرهای ۳۶-۴۳) و گزارش می‌کند که به هنگام بازسازی کتیبه‌ای از آشوربانیپال را دید.(سطرهای ۴۳-۴۵)[SUP]
[۶][/SUP]
در حقیقت متن توسط کاهنان مردوخ با تقلیدی از متون کهن نئو-آشوری، به ویژه کتیبه‌های آشوربانیپال نوشته‌شده در بابل، نوشته‌شده‌است. بنابراین، استوانه ساختی به شیوه معمول کتیبه‌های میانرودان دارد و به‌عنوان پی دیوارهای بابل برای یادبود بازسازی‌های کورش در آنجا گذاشته‌شده‌است.[SUP]
[۷][/SUP]
[h=2]نخستین بیانیه حقوق بشر[/h] [h=3]هواداران[/h] از طرف بسیاری این سند به عنوان نخستین منشور حقوق بشر شناخته می‌شود[SUP]
[۸][/SUP][SUP]
[۹][/SUP][SUP]
[۱۰][/SUP][SUP]
[۱۱][/SUP] در سال ۱۹۷۱ میلادی،
سازمان ملل آن را به شش زبان رسمی سازمان منتشر کرد و بدلی از این منشور در مقر
سازمان ملل متحد در شهر
نیویورک نگهداری می‌شود.[SUP]
[۱۲][/SUP]
موزه بریتانیا یا بریتیش میوزیوم این سند را نخستین بیانیه حقوق بشر می خواند[SUP]
[۱۳][/SUP]و همینطور
بان کی مون، دبیر کل
سازمان ملل متحد، در جریان سفر به تهران، رسما از استوانه کورش به عنوان نخستین بیانیه حقوق بشر یاد کرد و آن را مایه افتخار ایرانیان دانست.[SUP]
[۱۴][/SUP]
[h=3]مخالفان[/h] اطلاق عنوان «نخستین منشور حقوق بشر» توسط برخی دیگر مورد اعتراض قرار گرفته‌است و نامگذاری این استوانه را به این نام به حکومت پهلوی نسبت می‌دهند. پرفسور امیلی کورت از محققان تاریخ
خاورمیانه به وجود «دروغ‌های بزرگی» در این منشور که کوروش برای توجیه فتح بابل به کار برده، اشاره می‌کند.[SUP]
[۱۵][/SUP]
کاوه فرخ معتقد است که کورت اولین شخصی است که چنین ادعایی را علی رغم نظر دیگر متخصصان صرفا بر اساس نظر شخصی مطرح کرده و تا کنون هیچ سندی برای اثبات فرضیه خود ارایه نداده‌است.[SUP]
[۱۶][/SUP]
بروس لینکلن به چهار قیام مردم بابل بر علیه حکومت پارس‌ها اشاره کرده و ماهیت این منشور را زیر سؤال می‌برد.[SUP]
[۱۷][/SUP]
[h=2]مقایسه داشته‌های منشور با دیگر سندهای تاریخی[/h] [h=3]در تورات[/h] در بارهٔ فرمان کوروش مبنی بر آزادی یهودیان، اشاره‌هایی در باب‌های گوناگون
عزرا و
اشعیا در کتاب
تورات (
عهد عتیق) در دست است: «خداوند روح کوروش پادشاه فارس را برانگیخت تا در تمامی ممالک خود فرمانی صادر کند و بنویسد کوروش پادشاه فارس چنین می‌فرماید که
یهوه خدای آسمان مرا چنین امر فرموده‌است که خانه‌ای برای او که در
اورشلیم که در
یهودا است، بنا نمایم. پس همگی برخاسته و روان شدند تا خانه خداوند را بنا نمایند. و کوروش پادشاه، ظروف خانه خداوند را که
نبوکدنصر (
بخت‌النصر) آنها را از اورشلیم آورده و در خانه خود گذاشته بود، بیرون آورد و به رئیس یهودیان سپرد».
[h=3]در رویدادنامه نبونید[/h] ورود کوروش «بدون جنگ و پیکار» به شهر بابل، در یک سالنامهٔ بابلی که به
رویدادنامه نبونید مشهور است، تأیید شده‌است: «در روز شانزدهم ماه
تشریتو (۱۲ مهر ۱۱۶۰ پیش از ایرانی (هجری خورشیدی)/ ۱۱ اکتبر ۵۳۹ پیش از میلاد) «گَئوبَروَه» فرماندار گوتیوم همراه با سپاه کوروش بدون جنگ و پیکار به بابل اندر آمد».
[h=2]برگردان[/h] در این لوح استوانه‌ای،
کوروش پس از معرفی خود و دودمانش و شرح مختصر فتح
بابل، می‌گوید که تمام دستاوردهایش را با کمک و رضایت
مردوک خدای
بابلی به انجام رسانده‌است. وی سپس بیان می‌کند که چگونه آرامش و صلح را برای مردم
بابل و
سومر و دیگر کشورها به ارمغان آورده، و پیکر خدایانی که
نبونید از نیایشگاه‌های مختلف برداشته و در بابل گردآوری کرده بوده را به نیایشگاه‌های اصلی آنها برگردانده‌است. پس از آن،
کوروش بزرگ می‌گوید که چگونه نیایشگاه‌های ویران‌شده را از نو ساخته و مردمی را که اسیر پادشاه‌های
بابل بودند به میهن‌شان برگردانده‌است. در این نوشته اشارهٔ مستقیمی به آزادی قوم
یهود از اسارت بابلیان نشده، اما با مطالعه و پژوهش منابع تاریخی مشخص شده‌است که آزادی یهودیان بخشی از سیاست کوروش پس از فتح بابل بوده‌است.[SUP]
[۱۸][/SUP][SUP]
[۱۹][/SUP][SUP]
[۲[/SUP]
[h=2]منشور کوروش در ایران[/h] در جریان
جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران،
منشور کوروش به رغم مخالفت دولت وقت بریتانیا برای چند روز به
ایران آورده شد و در موزه شهیاد آریامهر به نمایش در آمد.[SUP]
[۲۲][/SUP] پادشاه ایران، از استوانه کورش به عنوان نخستین منشور حقوق بشر جهان یاد کرده‌است. برای بار دوم منشور حقوق بشر کوروش برای نمایش به مدت ۴ ماه در روز جمعه ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۰ ساعت ۴:۲۵ دقیقه صبح تحت تدابیر امنیتی از بریتانیا وارد تهران شد. به همراه این منشور ویترین نمایش آن نیز آورده‌شد. مذاکرات برای انتقال این اثر تاریخی از ۵ سال پیش آغار شده‌بود که نهایتاً ۲ سال قبل موزهٔ بریتانیا با انتقال آن به ایران موافقت کرد.[SUP]
[۲۳][/SUP][SUP]
[۲۴][/SUP][SUP]
[۲۵][/SUP] در روز شنبه ۲۱ شهریور ۱۳۸۹ مراسم رونمایی از منشور با حضور و سخنرانی
محمود احمدی‌نژاد و
اسفندیار رحیم مشایی برگزار شد. طی این مراسم احمدی نژاد
چفیه‌ی خود را بر گردن ۲ نفر که به‌عنوان نماد یک سرباز هخامنشی و
کاوه آهنگر در مراسم حضور داشتند و سپس یک جوان
بسیجی انداخت.[SUP]
[۲۶][/SUP] در این مراسم
نیل مک گرگور رئیس موزهٔ بریتانیا در سخنرانی خود که پیرامون تاریخچهٔ منشور کوروش بود، حکومت کوروش را «بزرگترین امپراطوری جهان» و
فتح بابل و منشور کوروش را «پیروزی امپراطوری هخامنشی» و «فرازی از تاریخ یهودیان» توصیف کرد و این منشور را یک «میراث همگانی و متعلق به همهٔ انسان‌ها» دانست.[SUP]
[۲۷][/SUP] این منشور در تاریخ ۲۳ فروردین ۱۳۹۰ به موزه بریتانیا برگردانده شد.
