بیش از ۶۷ درصد شاغلان کشورمان از شغل خود راضی‌اند و در این بین بیشترین رضایتمندی به مشاغل آزاد اختصاص دارد.
بزرگترین سرمایه هر سازمانی نیروی انسانی است. تحقیقات نشان می‌دهند که رابطه‌ای مثبت و قوی بین میزان کارایی و رضایت شغلی افراد فعال جامعه وجود دارد. آیا کارکنان حس خوبی نسبت کار خود دارند؟ این میزان علاقه‌مندی قابل اندازه گیری و البته برای مدیران سازمان‌ها مهم است. این مسأله حتی در ابعاد اجتماعی بسیار تاثیرگذار است، به طوری که نتایج برخی از مطالعات نشان می‌دهند رضایت شـغلی بـا شادکامی، سلامت روان، امید به زندگی طـولانی‌تـر و حتی رضایت کلی از زندگی ارتبـاط مثبت و معناداری دارد.
طبق گزارش سال ۲۰۱۴ توسعه انسانی از برنامه توسعه سازمان ملل متحد،۶۷ درصد ایرانیان رضایت شغلی داشته و رتبه ایران در بین ۱۸۷ کشور ۷۵ بوده است. این در حالی است که کشور نروژ با ۹۱ درصد رضایت شغلی در صدر این جدول قرار دارد. در این بین واشنگتن پست می‌نویسد که تنها ۱۳ درصد مردم جهان دوست دارند سر کار بروند!
حدود ۱۰ میلیون نفر بریتانیایی با مشکل عدم رضایت شغلی مواجه بوده و در مقابل ۷۷ درصد آنان رضایتمندند. این ارقام برای کشورهای استرالیا و نیوزیلند به ترتیب ۷۰ و ۷۳ درصد برآورد شده‌اند.
رضایت ایرانی
رضایت شغلی مفهومی پیچیده و چند بُعدی است، اما به طور کلی عوامل محیطی و شغلی و عوامل فردی دو دسته اصلی تأثیرگذار محسوب می‌شوند. از جمله عوامل محیطی و شغلی می‌توان به درآمد کارکنان، درجه امنیت شغلی، ارتقای در پُست، درجه موفقیت در شغل، مقام و منزلت اجتماعی حرفه، درجه تکراری بودن کار، میزان ارتباط شغل با رشته تحصیلی، خصوصی یا دولتی بودن سازمان و کارمند بودن یا شغل آزاد داشتن اشاره کرد.
طبق نتایج نظر سنجی ماهنامه «اقتصاد ایران»، ۲/۱۷ درصد در حد کم، ۷/۱۵ درصد در حد متوسط و ۱/۶۷ درصد در حد زیاد از شغلشان راضی‌اند که با آمار انتشار یافته سازمان ملل منطبق است. نکته حایز اهمیت این است که شاغلان آزاد بیشترین رضایتمندی را (۸/۸۴ درصد) در بین مشاغل داشته‌اند. این رقم در بین کارمندان دولتی و خصوصی به ترتیب به ۶/۵۲ و ۰/۶۹ درصد می‌رسد.
جالب اینجا است که میزان رضایتمندی مشاغل آزاد در کشورمان از شاغلان آزاد بریتانیایی بیشتر بوده است.
در نظر سنجی «اقتصاد ایران»، بیشترین ضریب همبستگی متغیرهای مورد مطالعه مربوط به درجه تکراری بودن شغل است. بسیاری از محققان اظهار می‌کنند که مشاغل تکراری که نیاز به خلاقیت ندارند، ذاتاً خسته کننده بوده و باعث افزایش نارضایتی می‌شوند. طبق تئوری ویژگی‌های شغلی می‌توان طراحی مشاغل را به گونه‌ای مثمر ثمر تغییر داد تا محتوا و ماهیت وظایف شغلی باعث ایجاد رضایت شود. از راهکارهای پیشنهادی، ایجاد زمینه‌ای برای خلاقیت افراد در حوزه فعالیت کاریشان است. ذهن مدام در تکاپو بوده و از کارهای تکراری گریزان است. باید به افراد اجازه داد تا با توجه به مهارت‌ها، توانایی‌ها و استعدادهای خود کار را پیش ببرند تا احساس سرخوردگی نداشته باشند.
نردبان ترقی، عمود بر دیوار سازمان!
در عین حال همبستگی میان رضایتمندی و درجه کسب موفقیت نیز قابل توجه است. هر میزان امکان پیشرفت و ترقی زیادتر باشد، علاقه‌مندی افزایش می‌یابد. بالا بودن سطح مقام و منزلت شغلی و همچنین درجه تناسب ارتقا در پُست به تناسب توانایی، از دیدگاه شاغلان از نکات مهم و تأثیرگذار تلقی می‌شود.
اما وقتی صحبت از رضایت شغلی به میان می‌آید، چنین به نظر می‌رسد که میزان درآمد حاصل از شغل بر میزان رضایت شغلی تأثیر مستقیم دارد. اما طبق یافته‌های واحد تحقیقات «اقتصاد ایران»، رضایت شغلی در کشورمان کمتر با مسایل مالی ارتباط پیدا می‌کند. حتی می‌توان این گونه ادعا کرد که مشاغل با درآمد بالا در میان کارمندان و کارکنان بخش دولتی، رضایتمندی کمتری را نسبت به سایر مشاغل آزاد و خصوصی نصیب صاحبانشان می‌کنند. یکی از مصاحبه شوندگان اظهار می‌دارد که متأسفانه پرداخت دستمزدها در ایران مکانیزم ناکارآمدی دارد و عدم تناسب دستمزدها با بهره‌وری نیروی کار از عوامل نارضایتی محسوب می‌شود. البته وی ایرانیان را از نظر فرهنگی ذاتاً ناراضی می‌داند که نمی‌توان با افزایش درآمد، به رضایتمندی آنان افزود.
همچنین می‌توان امنیت شغلی را از عوامل مؤثر بر نتایج کاری کارکنان دانست، به نحوی که ۸۰ درصد از کسانی که امنیت شغلی بالایی دارند، از کار خود راضی‌اند.
اما در نهایت با توجه به این که متوسط رضایت شغلی در جهان به ۷۴ درصد می‌رسد، می‌توان گفت رضایت ایرانیان از شغلشان کم نیست.
بزرگترین سرمایه هر سازمانی نیروی انسانی است. تحقیقات نشان می‌دهند که رابطه‌ای مثبت و قوی بین میزان کارایی و رضایت شغلی افراد فعال جامعه وجود دارد. آیا کارکنان حس خوبی نسبت کار خود دارند؟ این میزان علاقه‌مندی قابل اندازه گیری و البته برای مدیران سازمان‌ها مهم است. این مسأله حتی در ابعاد اجتماعی بسیار تاثیرگذار است، به طوری که نتایج برخی از مطالعات نشان می‌دهند رضایت شـغلی بـا شادکامی، سلامت روان، امید به زندگی طـولانی‌تـر و حتی رضایت کلی از زندگی ارتبـاط مثبت و معناداری دارد.
طبق گزارش سال ۲۰۱۴ توسعه انسانی از برنامه توسعه سازمان ملل متحد،۶۷ درصد ایرانیان رضایت شغلی داشته و رتبه ایران در بین ۱۸۷ کشور ۷۵ بوده است. این در حالی است که کشور نروژ با ۹۱ درصد رضایت شغلی در صدر این جدول قرار دارد. در این بین واشنگتن پست می‌نویسد که تنها ۱۳ درصد مردم جهان دوست دارند سر کار بروند!
حدود ۱۰ میلیون نفر بریتانیایی با مشکل عدم رضایت شغلی مواجه بوده و در مقابل ۷۷ درصد آنان رضایتمندند. این ارقام برای کشورهای استرالیا و نیوزیلند به ترتیب ۷۰ و ۷۳ درصد برآورد شده‌اند.
رضایت ایرانی
رضایت شغلی مفهومی پیچیده و چند بُعدی است، اما به طور کلی عوامل محیطی و شغلی و عوامل فردی دو دسته اصلی تأثیرگذار محسوب می‌شوند. از جمله عوامل محیطی و شغلی می‌توان به درآمد کارکنان، درجه امنیت شغلی، ارتقای در پُست، درجه موفقیت در شغل، مقام و منزلت اجتماعی حرفه، درجه تکراری بودن کار، میزان ارتباط شغل با رشته تحصیلی، خصوصی یا دولتی بودن سازمان و کارمند بودن یا شغل آزاد داشتن اشاره کرد.
طبق نتایج نظر سنجی ماهنامه «اقتصاد ایران»، ۲/۱۷ درصد در حد کم، ۷/۱۵ درصد در حد متوسط و ۱/۶۷ درصد در حد زیاد از شغلشان راضی‌اند که با آمار انتشار یافته سازمان ملل منطبق است. نکته حایز اهمیت این است که شاغلان آزاد بیشترین رضایتمندی را (۸/۸۴ درصد) در بین مشاغل داشته‌اند. این رقم در بین کارمندان دولتی و خصوصی به ترتیب به ۶/۵۲ و ۰/۶۹ درصد می‌رسد.
جالب اینجا است که میزان رضایتمندی مشاغل آزاد در کشورمان از شاغلان آزاد بریتانیایی بیشتر بوده است.
در نظر سنجی «اقتصاد ایران»، بیشترین ضریب همبستگی متغیرهای مورد مطالعه مربوط به درجه تکراری بودن شغل است. بسیاری از محققان اظهار می‌کنند که مشاغل تکراری که نیاز به خلاقیت ندارند، ذاتاً خسته کننده بوده و باعث افزایش نارضایتی می‌شوند. طبق تئوری ویژگی‌های شغلی می‌توان طراحی مشاغل را به گونه‌ای مثمر ثمر تغییر داد تا محتوا و ماهیت وظایف شغلی باعث ایجاد رضایت شود. از راهکارهای پیشنهادی، ایجاد زمینه‌ای برای خلاقیت افراد در حوزه فعالیت کاریشان است. ذهن مدام در تکاپو بوده و از کارهای تکراری گریزان است. باید به افراد اجازه داد تا با توجه به مهارت‌ها، توانایی‌ها و استعدادهای خود کار را پیش ببرند تا احساس سرخوردگی نداشته باشند.
نردبان ترقی، عمود بر دیوار سازمان!
در عین حال همبستگی میان رضایتمندی و درجه کسب موفقیت نیز قابل توجه است. هر میزان امکان پیشرفت و ترقی زیادتر باشد، علاقه‌مندی افزایش می‌یابد. بالا بودن سطح مقام و منزلت شغلی و همچنین درجه تناسب ارتقا در پُست به تناسب توانایی، از دیدگاه شاغلان از نکات مهم و تأثیرگذار تلقی می‌شود.
اما وقتی صحبت از رضایت شغلی به میان می‌آید، چنین به نظر می‌رسد که میزان درآمد حاصل از شغل بر میزان رضایت شغلی تأثیر مستقیم دارد. اما طبق یافته‌های واحد تحقیقات «اقتصاد ایران»، رضایت شغلی در کشورمان کمتر با مسایل مالی ارتباط پیدا می‌کند. حتی می‌توان این گونه ادعا کرد که مشاغل با درآمد بالا در میان کارمندان و کارکنان بخش دولتی، رضایتمندی کمتری را نسبت به سایر مشاغل آزاد و خصوصی نصیب صاحبانشان می‌کنند. یکی از مصاحبه شوندگان اظهار می‌دارد که متأسفانه پرداخت دستمزدها در ایران مکانیزم ناکارآمدی دارد و عدم تناسب دستمزدها با بهره‌وری نیروی کار از عوامل نارضایتی محسوب می‌شود. البته وی ایرانیان را از نظر فرهنگی ذاتاً ناراضی می‌داند که نمی‌توان با افزایش درآمد، به رضایتمندی آنان افزود.
همچنین می‌توان امنیت شغلی را از عوامل مؤثر بر نتایج کاری کارکنان دانست، به نحوی که ۸۰ درصد از کسانی که امنیت شغلی بالایی دارند، از کار خود راضی‌اند.
اما در نهایت با توجه به این که متوسط رضایت شغلی در جهان به ۷۴ درصد می‌رسد، می‌توان گفت رضایت ایرانیان از شغلشان کم نیست.
