خیلی جالب بود...
بچه ها همه درست می گن، اما یه نکته خیلی ریز این وسط هست.
اگه دقت کنید هر کی با شنیدن قرآن چیزهایی در ذهنش تداعی می شه. با خوب و بدش کاری ندارم ولی کلیات قضیه اینه که این خطورات ذهنی همه به نوعی نشات گرفته از یک سری برداشت های شخصی هستند.
یکی موقع مدرسه رفتنش و صدایی که احتمالا از مسجد محل پخش می شده به ذهنش میاد.
بعضی دیگه یاد عزیزان از دست رفتشون می افتند، یا به تعبیری یاد مرگ.
یکی سعی می کنه به عمق مطلب توجه کنه.
همه اینها درست ولی یادمون نره که قرآن درس زندگیه، پیام آور مرگ و نیستی نیست.
سرچشمه و مبدا صوت قرآن هم اصل وجودی خود قرآنه.
مطمئنا اگر بجای اینکه فقط به ظاهر صدای قاری قرآن توجه کنیم، یه مقداری هم در معانی اون بیاندیشیم، هرگز یاد مرگ نخواهیم افتاد.
قرآن دریاست، دریایی بی کران که هر چه بیشتر درش غوطه ور بشی، بیشتر ازش لذت برده و بهرمند می شی.
بیاین قرآن رو تنها نگذاریم.