بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران//کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد//داند که سخت باشد قطع امیدواران
با ساربان بگویید احوال آب چشمم//تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت//گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد//از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
چندین که برشمردم از ماجرای عشقت//اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل//بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت//باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد//داند که سخت باشد قطع امیدواران
با ساربان بگویید احوال آب چشمم//تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت//گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد//از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
چندین که برشمردم از ماجرای عشقت//اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل//بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت//باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران
.jpg)
