آزبست نام گروهی از ترکیبهای معدنی منیزیوم و سیلیسیوم است که اغلب در طبیعت به صورت الیاف معدنی و سنگ یافت میشود. این مواد به خاطر مقاومت زیادی که در برابر حرارت و آتش دارند به عنوان مواد نسوز بکار میروند.
اولین بار در ۳۰۰ سال قبل از میلاد تئوفراستوس که از شاگردان ارسطو بود در کتاب خود بنام درباره سنگها به ماده بدون نامی، شبیه چوب پوسیده که در اثر اختلاط با نفت میسوزد، بدون آنکه آسیبی ببیند اشاره کردهاست که بعدها این ماده آزبست نام گرفت. در ساختمان آزبست، پنبه کوهی یا پنبه نسوز عناصری مانند سیلیس، منیزم و آهن وجود دارد. آزبست در طبیعت به رنگهای سفید، قهوهای و آبی به چشم میخورد.
در سال ۱۸۲۰ یک دانشمند ایتالیایی برای اولین بار لباس ضد آتش را با استفاده از الیاف آزبست تولید کرد. در اوایل قرن بیستم یک مهندس اتریشی بنام لودویک هاچک از ترکیب الیاف این ماده با سیمان، موفق به اختراع سیمان نسوز شد که با استقبال جهانی روبرو شد. هم اکنون در صنعت از آزبست برای مصارف زیر استفاده میشود:
1. عامل افزایش مقاومت سیمان در لولههای سیمانی و قطعات پوششی سقفی.
2. عامل افزایش دهنده نقطه اشتعال در منسوجات و محصولات کاغذی.
3. عامل افزایش مقاوت لنتهای ترمز و کلاچ در برابر سایش.
الیاف آزبست توسط استخراج از معدن، ارهکشی، عملیات تخریب ساختمانهایی که در عایقسازی آنها از آزبست استفاده شده، و بطور کلی تخریب هر فرآورده آزبست دار به محیط زیست وارد میشوند. در شهرهای بزرگ یکی از مهمترین راههای ورود آزبست به هوا از طریق لنت ترمز و کلاچ خودرو است.
هنگام کار با آزبست باید لباسهای مخصوص پوشید
بیماریهای ناشی از استنشاق آزبست عبارتند از:
1. ضایعات ریوی.
2. سرطان ریه.
3. سرطان حنجره.
4. سرطان لوله گوارشی و اعضای دیگر.
آزبست در طبیعت وجود دارد و میتواند وارد آبها شود، مدارک علمی موجود بیانگر این واقعیت است که با وجود اینکه آزبست در شبکه آبرسانی وجود دارد، مخاطرات بهداشتی از آن مشاهده نمیشود و بررسیها موید آنست که میزان آزبست موجود در آب آشامیدنی از نظر سلامتی، زیان آور نیست.
در کشورهای در حال توسعه به طور گستردهای از لولههای آزبست سیمان استفاده میشود، بطوری که سی درصد لولههای انتقال رسانی آب شهری در هندوستان را شامل میشود و ۱۹ درصد از شبکه آبرسانی کانادا نیز از جنس آزبست سیمان است.
اولین بار در ۳۰۰ سال قبل از میلاد تئوفراستوس که از شاگردان ارسطو بود در کتاب خود بنام درباره سنگها به ماده بدون نامی، شبیه چوب پوسیده که در اثر اختلاط با نفت میسوزد، بدون آنکه آسیبی ببیند اشاره کردهاست که بعدها این ماده آزبست نام گرفت. در ساختمان آزبست، پنبه کوهی یا پنبه نسوز عناصری مانند سیلیس، منیزم و آهن وجود دارد. آزبست در طبیعت به رنگهای سفید، قهوهای و آبی به چشم میخورد.
در سال ۱۸۲۰ یک دانشمند ایتالیایی برای اولین بار لباس ضد آتش را با استفاده از الیاف آزبست تولید کرد. در اوایل قرن بیستم یک مهندس اتریشی بنام لودویک هاچک از ترکیب الیاف این ماده با سیمان، موفق به اختراع سیمان نسوز شد که با استقبال جهانی روبرو شد. هم اکنون در صنعت از آزبست برای مصارف زیر استفاده میشود:
1. عامل افزایش مقاومت سیمان در لولههای سیمانی و قطعات پوششی سقفی.
2. عامل افزایش دهنده نقطه اشتعال در منسوجات و محصولات کاغذی.
3. عامل افزایش مقاوت لنتهای ترمز و کلاچ در برابر سایش.
الیاف آزبست توسط استخراج از معدن، ارهکشی، عملیات تخریب ساختمانهایی که در عایقسازی آنها از آزبست استفاده شده، و بطور کلی تخریب هر فرآورده آزبست دار به محیط زیست وارد میشوند. در شهرهای بزرگ یکی از مهمترین راههای ورود آزبست به هوا از طریق لنت ترمز و کلاچ خودرو است.
هنگام کار با آزبست باید لباسهای مخصوص پوشید
بیماریهای ناشی از استنشاق آزبست عبارتند از:
1. ضایعات ریوی.
2. سرطان ریه.
3. سرطان حنجره.
4. سرطان لوله گوارشی و اعضای دیگر.
آزبست در طبیعت وجود دارد و میتواند وارد آبها شود، مدارک علمی موجود بیانگر این واقعیت است که با وجود اینکه آزبست در شبکه آبرسانی وجود دارد، مخاطرات بهداشتی از آن مشاهده نمیشود و بررسیها موید آنست که میزان آزبست موجود در آب آشامیدنی از نظر سلامتی، زیان آور نیست.
در کشورهای در حال توسعه به طور گستردهای از لولههای آزبست سیمان استفاده میشود، بطوری که سی درصد لولههای انتقال رسانی آب شهری در هندوستان را شامل میشود و ۱۹ درصد از شبکه آبرسانی کانادا نیز از جنس آزبست سیمان است.