|
آخرین باری که نزد پزشکم بودم، مرگ قریب الوقوعی برایم پیش بینی نکرد. وقتی به اخبار گوش می کنم با حیرت از خودم سوال می کنم آیا کسانی که موقع برگشتن از سر کار در تصادف اتومبیل کشته می شوند به خاطر داشته اند که به خانواده شان بگویند چقدر آنها را دوست دارند؟ آیا خوب زندگی کرده اند؟ آیا خوب دوست داشته اند؟ شاید تنها چیزی که اکنون به طور حتم دارند، کارهای ناتمامی است که در سبد کارشان باقی مانده است.
حقیقت این است که هیچ کدام از ما نمی دانیم چقدر زنده ایم، اما متاسفانه طوری عمل می کنیم که انگار برای همیشه زنده خواهیم بود. کارهایی را که در عمق وجود خود خواهان انجامشان هستیم به تعویق می اندازیم، مثل گفتن این که "چقدر برایمان باارزش هستند" به کسانی که دوستشان داریم، سپری کردن مدت زمانی در تنهایی و... .
ما با منطقی پیچیده و استادانه کارهای خود راتوجیه می کنیم و به آنجا می رسیم که بیشتر وقت و انرژی خود را صرف مسائلی می کنیم که آنقدرها هم مهم نیستند. ما برای نقطه ضعفهایمان دلیل و مدرک جمع آوری می کنیم تا بیخ ریشمان بمانند.
سعی کنید در هر روز طوری زندگی کنید که انگار آخرین روز زندگی شما در روی زمین است. با این پیشنهاد، بی خیالی و بی فکری در قبال مسئولیت ها را تجویز نمی کنم؛ فقط می خواهم به شما یادآوری کنم که زندگی حقیقتآً چقدر پر ارزش است. به قول دوستم"زندگی مهم تر از آن است که خیلی جدی گرفته شود."
ریچارد کارلسون
سایت پنج روز
