hasankhodaie
عضو جدید
آلومینیوم (آلومینیوم در انگلیسی آمریکایی و کانادایی) یک عنصر شیمیایی با نماد Al و عدد اتمی 13. آلومینیوم دارای چگالی کمتر از سایر فلزات رایج است و تقریباً یک سوم فولاد است. تمایل زیادی به اکسیژن دارد و هنگامی که در معرض هوا قرار می گیرد یک لایه محافظ اکسید روی سطح ایجاد می کند. آلومینیوم هم از نظر رنگ و هم از نظر توانایی زیاد در بازتاب نور به نقره شباهت دارد. نرم ، غیر مغناطیسی و شکل پذیر است. دارای یک ایزوتوپ پایدار ، 27Al است. این ایزوتوپ بسیار رایج است و آلومینیوم را دوازدهمین عنصر رایج در جهان می کند. از رادیواکتیویته 26Al در پرتودرمانی استفاده می شود.
از نظر شیمیایی ، آلومینیوم یک فلز ضعیف در گروه بور است. همانطور که برای گروه معمول است ، آلومینیوم در درجه اول در حالت اکسیداسیون +3 ترکیباتی را تشکیل می دهد. کاتیون آلومینیومی Al3+ کوچک و بسیار شارژ است. به این ترتیب ، قطبی است و پیوندهای آلومینیومی به هم متمایل می شوند. میل شدید به اکسیژن منجر به ارتباط مشترک آلومینیوم با اکسیژن در طبیعت به شکل اکسید می شود. به همین دلیل ، آلومینیوم در زمین عمدتا در سنگ های پوسته یافت می شود ، جایی که بعد از اکسیژن و سیلیکون ، سومین عنصر فراوان است ، نه در جبه ، و عملاً هرگز به عنوان فلز آزاد.
کشف آلومینیوم در سال 1825 توسط فیزیکدان دانمارکی هانس کریستین اورستد اعلام شد. اولین تولید صنعتی آلومینیوم توسط شیمیدان فرانسوی Henri Étienne Sainte-Claire Deville در سال 1856 آغاز شد. آلومینیوم با فرایند Hall-Héroult که به طور مستقل توسط مهندس فرانسوی پل هرولت و مهندس آمریکایی چارلز مارتین هال در سال 1886 توسعه یافته بود ، در دسترس عموم قرار گرفت. و تولید انبوه آلومینیوم منجر به استفاده گسترده از آن در صنعت و زندگی روزمره شد. در جنگهای جهانی اول و دوم ، آلومینیوم یک منبع استراتژیک مهم برای حمل و نقل هوایی بود. در سال 1954 ، آلومینیوم با غلبه بر مس ، به بیشترین تولید فلز غیر آهنی تبدیل شد. در قرن 21 ، بیشتر آلومینیوم در حمل و نقل ، مهندسی ، ساخت و ساز و بسته بندی در ایالات متحده ، اروپای غربی و ژاپن مصرف می شد.
علیرغم شیوع آن در محیط زیست ، هیچ موجود زنده ای نمک آلومینیوم را به صورت متابولیک استفاده نمی کند ، اما آلومینیوم به خوبی توسط گیاهان و حیوانات قابل تحمل است. به دلیل فراوانی این نمک ها ، احتمال نقش بیولوژیکی برای آنها همچنان مورد توجه است و مطالعات همچنان ادامه دارد.
از نظر شیمیایی ، آلومینیوم یک فلز ضعیف در گروه بور است. همانطور که برای گروه معمول است ، آلومینیوم در درجه اول در حالت اکسیداسیون +3 ترکیباتی را تشکیل می دهد. کاتیون آلومینیومی Al3+ کوچک و بسیار شارژ است. به این ترتیب ، قطبی است و پیوندهای آلومینیومی به هم متمایل می شوند. میل شدید به اکسیژن منجر به ارتباط مشترک آلومینیوم با اکسیژن در طبیعت به شکل اکسید می شود. به همین دلیل ، آلومینیوم در زمین عمدتا در سنگ های پوسته یافت می شود ، جایی که بعد از اکسیژن و سیلیکون ، سومین عنصر فراوان است ، نه در جبه ، و عملاً هرگز به عنوان فلز آزاد.
کشف آلومینیوم در سال 1825 توسط فیزیکدان دانمارکی هانس کریستین اورستد اعلام شد. اولین تولید صنعتی آلومینیوم توسط شیمیدان فرانسوی Henri Étienne Sainte-Claire Deville در سال 1856 آغاز شد. آلومینیوم با فرایند Hall-Héroult که به طور مستقل توسط مهندس فرانسوی پل هرولت و مهندس آمریکایی چارلز مارتین هال در سال 1886 توسعه یافته بود ، در دسترس عموم قرار گرفت. و تولید انبوه آلومینیوم منجر به استفاده گسترده از آن در صنعت و زندگی روزمره شد. در جنگهای جهانی اول و دوم ، آلومینیوم یک منبع استراتژیک مهم برای حمل و نقل هوایی بود. در سال 1954 ، آلومینیوم با غلبه بر مس ، به بیشترین تولید فلز غیر آهنی تبدیل شد. در قرن 21 ، بیشتر آلومینیوم در حمل و نقل ، مهندسی ، ساخت و ساز و بسته بندی در ایالات متحده ، اروپای غربی و ژاپن مصرف می شد.
علیرغم شیوع آن در محیط زیست ، هیچ موجود زنده ای نمک آلومینیوم را به صورت متابولیک استفاده نمی کند ، اما آلومینیوم به خوبی توسط گیاهان و حیوانات قابل تحمل است. به دلیل فراوانی این نمک ها ، احتمال نقش بیولوژیکی برای آنها همچنان مورد توجه است و مطالعات همچنان ادامه دارد.
