اخترشناسان با گذشت نیم قرن از آغاز جستوجو برای یافتن حیات بیگانه و هوش فرازمینی هنوز نتوانستهاند به شواهدی در این خصوص دست پیدا کنند؛ اما با توسعه فناوریهای پیشرفته و جدید امیدهای تازهای در این زمینه ایجاد شده است.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در دهه 1960 میلادی جستوجو برای یافتن حیات فرازمینی با استفاده از تلسکوپ رصدخانه ملی رادیویی آمریکا آغاز شد؛ این تلسکوپ پالس های رادیویی با طیف خاص تابش را در فضا مورد بررسی قرار میداد.
جستوجو برای یافتن سیگنالهای رادیویی تا درخواست عمومی برای همراهی در یافتن نشانههایی از حیات فرازمینی، از جمله تلاش های اخترشناسان طی چند دهه اخیر محسوب میشود.
هر روز سیارات فراخورشیدی مختلفی کشف میشوند و تنها در مأموریت تلسکوپ فضایی کپلر تا کنون 500 سیاره شناسایی شدهاند که میتوانند میزبان احتمالی حیات باشند؛ اما راهی برای تعیین هوشمندی گونههای احتمالی حیات وجود ندارد.
در جشنواره علوم تورنتو، اخترشناسان شماری از فناوریهای جدید را که به یافتن هوش فرازمینی کمک میکند، مورد بررسی قرار دادند.
محققان دانشگاه تورنتو در حال ساخت آشکارساز نزدیک مادون قرمز هستند که با ارسال پالسهای لیزری کوتاه به فضا، فلشهای نوری ایجاد میکند که توسط گونههای احتمالی حیات فرازمینی قابل مشاهده خواهد بود.
همچنین قابلیت های بهتری برای ارسال پیام به فضا بویژه با دسترسی به فضای خارج از منظومه شمسی فراهم شده است.
در پروژه دیگری نیز امکان استفاده از بخشی از رایانه فضاپیما New Horizons که در مسیر حرکت بسمت پلوتو است، برای ارسال پیام به حیات فرازمینی در نظر گرفته شده است.
در صورت موفقیتآمیز بودن این پروژه، پیام داخل رایانه فضاپیما برای موجودات فرازمینی قابل دریافت خواهد بود.
بزرگترین ستاره شناخته شده کیهان با پرتاب کردن لایه های بیرونی مملو از مواد غنی شده به فضا به مرحله نهایی مرگ نزدیک شد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ VST رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی موفق به مطالعه بزرگترین خوشه ستاره یی در کهکشان راه شیری موسوم به Westerlund1 شدند که مجموعه ای متشکل از چند صد هزار ستاره در فاصله 16 هزار سال نوری از زمین است. محققان با بررسی ابر ستاره W26 که در مرکز این خوشه ستاره یی واقع شده است، متوجه احاطه شدن این ستاره به وسیله ابر بزرگ و درخشانی از گاز هیدروژن شدند. پهنای ستاره غول پیکر W26، هزار و 500 برابر خورشید است که آن را به بزرگترین ستاره شناخته شده در کیهان تبدیل می کند؛ این ابرغول سرخ در حال نزدیک شدن به مراحل پایانی حیات و منفجر شدن به شکل یک ابرنواختر است.
در تصویر جدید از خوشه ستاره یی Westerlund1 و ابر غول سرخ W26، سحابی یونیزه شده به رنگ سبز درخشان دیده می شود و با وجود اندازه بزرگ، این خوشه تا حدودی کم نور به نظر می رسد، چرا که گاز و گرد و غبار اطراف آن باعث پنهان شدن در نور مرئی از زمین شده اند. در بیانیه انجمن سلطنتی نجوم انگلیس تأکید شده است: ستارگان با جرمی ده ها برابر بزرگتر از خورشید از عمر بسیار کوتاه تری در مقایسه با ستارگان کم جرم برخوردار هستند؛ عمر برخی از ستارگان ابر پرجرم کمتر از چند میلیون سال است و در پایان عمر، این ستارگان بسیار ناپایدار شده و مقادیر قابل توجهی از مواد لایه های خارجی خود را به فضا پرتاب میکنند. این نخستین «سحابی یونیزه» در اطراف یک ابرغول سرخ محسوب می شود که شانس جدیدی را برای بررسی چگونگی کنده شدن لایه های خارجی ستاره W26 و ستارگانی از این دست پیش از تبدیل شدن به ابرنواختر و پرتاب مواد به فضای بین ستاره یی، فراهم می کند. مشاهده لحظه مرگ این ستاره عظیم به دانشمندان برای درک بهتر نحوه بذرپاشی کیهان توسط مواد تشکیل دهنده ستارگان پر جرم و در حال مرگ که به شکل گیری سیارات سنگی و حتی حیات منجر می شوند، کمک می کند.
سلام به همگی
راستش از بچگی به نجوم و آسمون خیلی علاقه مند بودم
الانم که با اجازتون مهندسی رباتیک میخونم خیلی علاقه مندم که یه ربات منجم !!! که مربوط به نجوم یا آسمون باشه بسازم.
لطفا اگه کسی ایده ای چیزی داره تو همین تاپیک بذاره به هرحال شما واردترین ممنون
تصاویر جالب و تحسینبرانگیز از منطقه مشابه «دره گراند کانیون» در مریخ توسط فضاپیمای مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا به شکل سه بعدی ثبت شدهاند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این دره موسوم به «Hebes Chasma» یک شکاف عجیب 315 کیلومتری است که تقریبا درست در وسط استوای مریخ در لبه بالایی درهواره مارینر قرار گرفته است. دانشمندان امیدوارند که این دره و شبکه درههای همسایه آن بتوانند درک بهتری در مورد تحولات زمینشناسی سیاره سرخ ارائه کنند. فضاپیمای مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا(اسا) در موقعیتهای مختلف بر روی این منطقه از سیاره مریخ پرواز کرده اما این موزائیک تصویری متشکل از هشت عکس به نمایش کل منطقه Hebes Chasma و با دقت بیشتر از همیشه پرداخته است. سازمان اسا با تصویربرداری از مناطق در سه طول موج مختلف، نمای بهتری از شکل دره در زوایای مختلف ارائه کرده است. منشا دره Hebes Chasma و درههای همسایه آن که در اثر نیروهای تکتونیکی از هم گسسته شدهاند با منطقه آتشفشانی تارسیس در نزدیکی آنها ارتباط دارد. این منطقه عظیم در سیاره مریخ در طول تاریخچه باستانی آتشفشانی آن شکل گرفته است. با افزایش برآمدگی منطقه تارسیس توسط مواد مذاب طی چند میلیارد سال اول تشکیل سیاره سرخ، پوسته اطراف کشیده شده و در نهایت از هم باز و به فرورفتگیهای عظیم منجر شده است. یکی از این فرورفتگیها دره Hebes Chasma بوده و الگوهای پیچیده گسل در اطراف گودیهای عمیق قابل مشاهده است. این گودیها به خصوص در تصاویر رنگ اصلی و سه بعدی مشهود هستند. در مرکز Hebes Chasma یک تپه قرار داشته که منطقهای مرتفع با قله و دامنههای مسطح است. هیچکدام از درههای دیگر سیاره مریخ از ویژگیهای مشابه برخوردار نبوده و منشأ آن هنوز به طور کامل مشخص نشده است. لایههای آن شامل مواد آتشفشانی بوده اما همچنین غبارهای جمع شده در اثر وزش باد و رسوبات دریاچهای نیز در طول زمان روی آن قرار گرفتهاند. یک تکه شبیه نعل اسب از بخشی از این تپه جدا شده و به کف دره سقوط کرده است. یک ویژگی مشابه در سوی مخالف این تپه قرار داشته و در تصاویر کاملا رنگی مشخص است. سایر رسوبات زمینلغزه در همهجای سطح دره Hebes Chasma قابل مشاهده هستند که بسیاری از آنها از دیوارههای اصلی دره سقوط کردهاند. دیوارههای دره و تپه دارای شیارههایی هستند که نشاندهنده سست بودن ماده و ساییده شدن آسان آن است. در تصویر دیگر، نواری از ماده تاریک بین دو لایه ماده روشن دیده میشود. یک ایده این است که این ماده از بالای تپه سر خورده و پایین افتاده و در دامنههای پایین جمع شده است. همچنین سطح تیرهرنگی در اطراف پایه تپه دیده میشود که یا از لایههای رسوب جوان در ارتفاعات بالاتر تپه ساییده شده یا بطور جداگانه توسط باد یا آب تهنشین شدهاند. دیگر لایههای موجود در اطراف تپه ممکن است در اثر آب تهنشین شده باشند. دادههای به دست آمده از هر دو فضاپیمای مارس اکسپرس و مدارگرد اکتشافی مریخ به نمایش برخی بخش های دره Hebes Chasma پرداخته که مواد موجود در آن تنها در حضور آب قابل شکل گیری هستند. این امر نشاندهنده آن است که زمانی در تاریخ سیاره سرخ، این دره باید از آب برخوردار بوده باشد. اگرچه بنابر اعلام دانشمندان اسا، بقایای آشفته موجود در کف دره نشاندهنده آن است که زمینلغزههای زیادی نیز به ایفای یک نقش اساسی در شکلگیری و تعریض این شکاف عمیق از زمان شکلگیری آن پرداختهاند. انتهای پیام
دره عمیق Hebes Chasma
تکه جدا شده از دره به شکل نعل اسب و افتادن آن در کف دره(چپ)و استخر تاریک مواد سر خورده از دره(راست)
تصویر موزائیکی دره Hebes Chasma و درههای همسایه
نقشه توپوگرافی کد رنگی با نمایش ارتعاش بالا با رنگهای آبی و سفید و عمقها با رنگهای بنفش و آبی
تصویر سهبعدی از دره Hebes Chasma برای نمایش آن از تمام زوایا
دره Hebes Chasma در 300 کیلومتری شمال درهواره مارینر قرار دارد
تمرین ماهنوردی فضانوردان در آبهای مدیترانه + تصاویر
تمرین ماهنوردی فضانوردان در آبهای مدیترانه + تصاویر
[h=1] تمرین ماهنوردی فضانوردان در آبهای مدیترانه + تصاویر
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92072716095 شنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۲ - ۰۰:۳۹
آژانس فضایی اروپا دور جدید تمرینات آموزشی فضانوردان را در اعماق آبهای دریای مدیترانه برگزار کرد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، شاید دیدن تصاویر فضانوردان در لباس فضانوردی و یک محیط خاکستری رنگ بیشتر تداعی کننده پیاده روی بر سطح کره ماه باشد، اما این تصاویر در حقیقت تمرینات آموزشی ماه نوردی را نشان می دهد که در اعماق آب های دریای مدیترانه برگزار شده است. «ژان فرانسوا کلروی» و «هرو استونین» از فضانوردان آژانس فضایی اروپا (ESA) در این تمرینات، تجربه ماه نوردی «نیل آرمسترانگ» و «باز آلدرین» در مأموریت آپولو 11 را در اعماق آبها شبیهسازی میکند. شبیهسازی ماهنوردی فضانوردان در اعماق دریا تحت عنوان برنامه آپولو 11 زیر دریا (Apollo 11 Under The Sea) برگزار شد. این برنامه با همکاری شرکت غواصی اعماق دریا Comex انجام شد و با تنظیم شناوری فضانوردان به یک ششم گرانش روی زمین در اعماق دریای مدیترانه، حالتی مشابه جاذبه ماه شبیهسازی شد. در طول این تمرینات، فضانوردان از لباس های فضانوردی مخصوص که بر اساس لباس فضانوردی Orlan روسیه طراحی شده است، استفاده کردند. جمعآوری چندین نمونه خاک با کمک ابزاری مشابه ابزار مورد استفاده در مأموریت آپولو 11 بخش دیگری از تمرینات فضانوردان در اعماق دریا محسوب میشد. به گفته مقامات ESA، این تمرینات گام نخست برای آموزش متخصصان در برنامه شبیهسازی راهپیمایی فضایی بر سطح ماه، مریخ و سیارکها محسوب میشود. انتهای پیام
تماشای خورشیدگرفتگی نادر روز یکشنبه را از دست ندهید
تماشای خورشیدگرفتگی نادر روز یکشنبه را از دست ندهید
[h=1] تماشای خورشیدگرفتگی نادر روز یکشنبه را از دست ندهید
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92081106740 شنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۲ - ۱۴:۵۹
در یک خورشیدگرفتگی جزئی که از شرق آمریکای شمالی تا خاورمیانه قابل مشاهده خواهد بود، ماه در روز یکشنبه (12 آبان) بین زمین و خورشید قرار خواهد گرفت. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، رویداد سماوی روز یکشنبه یک واقعه نسبتا نادر موسوم به خورشید گرفتگی ترکیبی است. این رویداد با یک خورشیدگرفتگی حلقوی به سمت نیمه کامل آغاز شده و سپس به یک خورشیدگرفتگی کامل تبدیل میشود. اینکه کدام مورد را شاهد خواهید بود، به منطقه زندگی شما بستگی خواهد داشت. ساکنان شرق آمریکای شمالی، شمال شرق آمریکای جنوبی، جنوب اروپا، خاورمیانه و اکثر آفریقا شاهد خورشیدگرفتگی حلقوی بوده در حالیکه ساکنان مرکز آفریقا این کسوف را به طور کامل مشاهده خواهند کرد.
ساکنان آمریکای شمالی در صبح زود باید منتظر این رویداد باشند که از ساعت 6:30 به وقت محلی آغاز شده و حدود 45 دقیقه طول خواهد کشید. ساکنان شهرهای بوستون و نیویورک، خورشید را در حالی که بیش از 50 درصد آن توسط ماه پوشانده شده خواهند دید. مسیر خورشیدگرفتگی کامل از اقیانوس اطلس در نزدیکی شرق آمریکا شروع شده و از گابون، جمهوری دموکرات کنگو و چندین کشور دیگر آفریقایی گذشته و در نزدیکی غروب آفتاب به جنوب اتیوپی و سومالی خواهد رسید. این خورشیدگرفتگی در غرب و مرکز ایران به صورت جزئی قابل رویت خواهد بود. در تهران، گرفتگی در ساعت 16 و 50 دقیقه شروع میشود و در حالی که خورشیدگرفتگی هنوز به حداکثر خود نرسیده است، خورشید غروب میکند.
ابرنواختر کهکشان راهشیری در 50 سال آینده از زمین قابل مشاهده میشود
ابرنواختر کهکشان راهشیری در 50 سال آینده از زمین قابل مشاهده میشود
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92081106432 شنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۲ - ۱۱:۳۲
ستارهشناسان به این نتیجه رسیدهاند که در 50 سال آینده، در صورت بروز ابرنواختر در کهکشان راه شیری، از زمین قابل مشاهده خواهد بود. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته محققان، احتمال اینکه چنین ابرنواختری از تلسکوپهای تابش مادون قرمز زمین قابل مشاهده باشد، صد در صد است. کریستوفر کوچانک، استاد نجوم دانشگاه اوهایو اظهار کرد که تاکنون دانشمندان توانستهاند تبدیل شدن ستارهها به ابرنواخترها در کهکشانهای دیگر را شاهد باشند اما درک درستی از چگونگی رویداد آن نداشتهاند. به گفته وی، فناوریهای کنونی به اندازهای پیشرفته هستند که دانشمندان در صورت مشاهده یکی از آنها در کهکشان راه شیری بتوانند از آن درس گرفته و با تمام ابزارهای موجود آن را بررسی کنند. ستارهشناسان در حال حاضر از آشکارسازهای حساس برای نوترینوها و امواج گرانشی برخوردارند که میتوانند هرگونه ابرنواختری را در کهکشان راه شیری شناسایی کنند.
سوال موجود این است که آیا میتوان نور این رویداد سماوی را مشاهده کرد چرا که ما در کهکشانی پر از ذرات غبار زندگی میکنیم که نور را جذب کرده و ممکن است ابرنواخترها را از منظر زمین پنهان کنند. به گفته محققان، این غبارها باعث کمرنگ شدن نور ستارگان موجود در مرکز کهکشان با ضریب نزدیک به یک تریلیون در زمان رسیدن آنها به زمین شده اما خوشبختانه نور مادونقرمز تحت تاثیر این غبار نبوده و ضریب کمنور شدن تنها 20 خواهد بود. با متعادلسازی همه این عوامل، ستارهشناسان مشخص کردهاند که فرصت مشاهده یک ابرنواختر در کهکشان راه شیری در 50 ساله آینده نزدیک به صد در صد خواهد بود. این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.
یک سازمان غیرانتفاعی با هدف شبیهسازی مأموریت در سیاره سرخ، بدنبال جذب داوطلب برای اقامت یکساله در ایستگاه تحقیقات قطب شمال است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سازمان غیر انتفاعی Mars Society بدنبال جذب شش داوطلب برای انجام مطالعات به منظور تسهیل مأموریت سرنشین دار به مریخ است. داوطلبان در طول این مأموریت شبیه سازی در ایستگاه تحقیقات قطبی Flashline Mars در جزیره دوون کانادا مستقر خواهند شد. این ایستگاه تحقیقاتی در یک هزار و 450 کیلومتری از قطب شمال واقع شده و مأموریت شبیه سازی از جولای 2014 میلادی (تیر 93) آغاز خواهد شد. شرایط داوطلبان داوطلبان متقاضی حضور در مأموریت شبیه سازی موسوم به Mars Arctic 365 باید بین 22 تا 60 سال سن داشته باشند؛ مدرک دانشگاهی یا چهار سال تجربه مرتبط، مهارت های علمی، مهندسی، کمک های اولیه و توانایی کارهای مکانیکی از دیگر شرایط متقاضیان عنوان شده است. داوطلبان نهایی پس از طی یک دوره آموزشی در ایستگاه تحقیقات بیابانی مریخ در یوتا، تحت برنامه دقیق و منظم با پروتکل های سختگیرانه مراحل مأموریت یکساله را سپری خواهند کرد. درست مانند فضانوردان، داوطلبان در طول این مأموریت یکساله اقدام به انجام آزمایشات و تحقیقات علمی، بررسی میزان کربن منتشر شده از پرمافراست و انجام کارهای مختلف در شرایط دشوار می کنند؛ بطور مثال در زمان خروج از پایگاه باید لباس فضانوردی بپوشند و در زمان شکستن تجهیزات باید شخصا آن را تعمیر کنند. بر اساس اعلام مقامات این سازمان، حضور در جمع داوطلبان نیازمند پایبندی و تعهد کامل به انجام مراحل مختلف مأموریت در شرایط بسیار دشوار محل تحقیقات است. مأموریت های شبیه سازی مریخ در حالی انجام می شود که تعداد داوطلبان سفر بی بازگشت به مریخ شرکت Mars One از مرز 200 هزار نفر گذشته است؛ این شرکت قصد دارد با ساخت مستعمرات انسانی بر سطح سیاره سرخ، تا سال 2023 میلادی نخستین گروه از ساکنان آینده مریخ را راهی این سیاره کند. ناسا نیز قصد دارد تا اواسط دهه 2030 میلادی، سفر سرنشین دار به سیارک های دور دست و مریخ را انجام دهد؛ برای آمادگی این برنامه، دو فضانورد در سال 2015 میلادی برای نخستین بار بمدت یک سال در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) مستقر خواهند شد تا تأثیر اقامت طولانی مدت در فضا بر بدن مورد ارزیابی قرار بگیرد. متقاضیان می توانند تا 30 نوامبر (نهم آذر) با مراجعه به آدرس http://www.marssociety.org/home/press/announcements/ma365-call-for-volunteers ضمن کسب اطلاعات بیشتر، درخواست های خود را ثبت کنند. انتهای پیام
ایستگاه تحقیقات قطبی Flashline Mars در جزیره دوون کانادا
مقامات چینی در شانگهای از اولین ماهنورد این کشور رونمایی کردهاند که به گفته آنها ماه آینده به عنوان سومین کاوشگر ماه در ماموریتی موسوم به شانگه-3 به فضا پرتاب خواهد شد. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پکن از اهداف فضایی بلندپروازانهای برخوردار بوده و رسانههای دولتی آن در ماه اوت از برنامههای این کشور برای فرود اولین کاوشگر در سطح ماه خبر داده بودند. این ماهنورد شش چرخ که توسط آکادمی فناوری پرواز فضایی شانگهای طراحی شده، به چهار دوربین مجهز است و از قابلیت بالا رفتن از تپهها و موانع در سطح ماه برخوردار است. به گفته طراحان، این کاوشگر طلاییرنگ بسیار کند حرکت کرده و مسیر خود را تنها پس از مشاهده و شناسایی محیط اطرافش برنامهریزی میکند.
این کاوشگر که هنوز نامی برای آن انتخاب نشده، قرار است بر روی موشک لانگ مارچ 3B در اوائل ماه دسامبر به فضا پرتاب شود. خبرگزاری شینهوا اکنون یک نظرسنجی عمومی برای انتخاب نامی برای این ربات ماهنورد برپا کرده که « Seeking Dream(در جستجوی رویا)» با بیش از 560 هزار رای در صدر این نظرسنجی قرار دارد. دو پای مکانیکی در این کاوشگر به کندن سطح ماه و جمعآوری نمونه خواهند پرداخت. همچنین این فناوری از یک پنل خورشیدی بال مانند برای تولید برق برخوردار بوده اما در کنار آن به یک باتری اتمی با استفاده از پلوتونیم 238 مجهز است که میتواند برای سالها نیروی دستگاه را تامین کند. به گفته یه پیجیان، فرمانده ارشد ماموریت شانگه-3، این ربات 99.7 کیلوگرمی به بررسی سطح ماه برای حداقل سه ماه پرداخته و از سوی دانشمندان در زمین کنترل خواهد شد که سختترین بخش ماموریت است. طراحان این ماهنورد از چندین دستاورد فناورانه در آن خبر دادهاند که شامل یک سیستم ناوبری خودکار و قابلیت چنگ زدن چرخها به سطح پودری ماه است. همچنین این کاوشگر میتواند بر روی شیبهای تا 30 درجه بالا رفته و در هر ساعت 200 متر حرکت کند. پکن برنامه فضایی خود را به عنوان نشانگری از مرتبه فزآینده جهانی و قدرت رو به رشد فناورانه خود میبیند. نمایش این ماهنورد با پرتاب اولین ماموریت هند به مریخ همزمان شد که به عنوان اولین کشور آسیایی برای دستیابی به سیاره سرخ تلاش کرده است.
اتحاد سازمانهای فضایی جهان برای نجات زمین از حملات سیارکها
اتحاد سازمانهای فضایی جهان برای نجات زمین از حملات سیارکها
[h=1] اتحاد سازمانهای فضایی جهان برای نجات زمین از حملات سیارکها
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92081509709 چهارشنبه ۱۵ آبان ۱۳۹۲ - ۱۱:۲۰
در پی برخورد یک شهابسنگ به جو زمین در بالای شهر چلیابینسک روسیه و مجروح شدن بیش از 1000 تن، انجمن کاوشگران فضایی با هدف کاهش برخوردهای بیشتر پیشنهاد طراحی ناوگانی از فضاپیماهای کامیکازه را مطرح کردهاند تا در برابر حملات سیارکی از زمین دفاع کنند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این خوردوهای رباتیک به تغییر مسیر هرگونه سنگ خطرناک تهدیدآمیز برای جلوگیری از برخورد آنها با زمین خواهند پرداخت. این برنامهها هفته گذشته توسط سازمان ملل برای یک شبکه دفاعی بینالمللی سیارکی مطرح شدهاند تا کشورها بتوانند دانستههای خود در مورد سیارکها را به اشتراک بگذارند. جزئیات این طرح توسط سازمان ملل تائید شده و میتواند از اوایل ماه دسامبر به اجرا درآید. این طرح همچنین به سازماندهی گروههایی از دانشمندان از سازمانهای فضایی مختلف برای تفکر در مورد راههایی برای منحرف کردن سیارکهای کوچکتر از مسیر زمین خواهد پرداخت. طبق برآورد دانشمندان، حدود یک میلیون سیارک وجود دارند که میتوانند شهری به بزرگی نیویورک را تخریب کنند و اینکه هر چند میلیون سال یکبار ممکن است سنگی به زمین نزدیک شود که بتواند تمدن را از بین ببرد. تام جونز، فضانورد کهنهکار ناسا طرفدار دفاع از کره زمین با استفاده از ناوگان فضاپیماهای رباتیک برای کوبیدن آنها به سیارکها و منحرف کردن آنها است. گزینههای دیگر شامل استفاده از یک تراکتور گرانشی برای خارج کردن سیارکها از مدارشان و کوبیدن توپهای رنگی به آنها است. گزینه منفجر کردن این اجسام سماوی جزء آخرین راهحلها مطرح شده است. اگرچه سرگیو کاماچو لارا از اداره امور فضای خارجی سازمان ملل اظهار کرد: سیارکها در فضای خارج وجود دارند و اکنون باید آنها را پیش از آنکه ما را بیابند، پیدا کنیم. پروفسور ریچارد کراوتر، از سازمان فضایی انگلستان گفت: همیشه بهتر است این چیزها را پیش از وقوع تمرین کنیم. نگرانیها بویژه در مورد سیارکهای کوچکتر با وسعت بیش از 137 متر است. تلسکوپهای موجود نمی توانند در مورد شهابسنگهایی مانند مورد چلیابینسک که انرژی انفجاری معادل 440 کیلو تن از خود آزاد کرده بود، هشدار دهند. اولین خبرها در مورد این برخورد اول از طریق شبکههای اجتماعی به گوش سازمانهای فضایی رسیده بود. این گروه در بیانیهای اعلام کردند: از آنجا که تحقیقات در مورد سیارکهای نزدیک زمین تقریبا بطور انحصاری بر اجسام بزرگ با پتانسیل مخرب جهانی تمرکز دارند، 99 درصد اجسام با بزرگای کافی برای مسطح کردن یک کلانشهر کشفنشده باقی ماندهاند. با ارتقای فناوری و کشف صدها هزاران سیارک جدید، جامعه جهانی به احتمال زیاد با یک سیارک مواجه خواهد شد که احتمال برخورد آن با زمین به شکل نگران کنندهای بالا است. ماه گذشته آمریکا و روسیه توافقنامهای برای تولید فناوریهایی امضا کردند که میتواند در آینده به تولید سلاحهایی برای تخریب سیارکهای در مسیر زمین منجر شود. این سند با عنوان «توافقنامهای بین دولت ایالات متحده آمریکا و دولت فدرال روسیه برای مشارکت در پژوهشها و توسعه علمی هستهای و انرژی» به ارائه چارچوبهای قانونی لازم برای گسترش مشارکت بین آزمایشگاههای پژوهش هستهای روسیه و آمریکا پرداخته است. ناسا مدعی است که ستارهشناسان بیش از 10 هزار سیارک را با مدارهایی شناسایی کردهاند که در نهایت میتواند آنها را به زمین نزدیکتر کرده یا با آن برخورد دهند. حدود 9 درصد از این اجسام حدود 915 متر طول دارند. تهدیدآمیزترین سیارکها که بر اساس پیشبینیها تنها هر 700 هزار یا 100 میلیون سال یکبار با زمین اصابت خواهند کرد، میتوانند سیاره را شبیه رویدادی که باعث منقرض شدن دایناسورها در 65 میلیون سال پیش شده، ویران کنند. اما به گفته دانشمندان، حتی سنگهای بین 140 تا 966 متر نیز میتوانند شهرها را ویران کرده یا هرج و مرج ایجاد کنند. دو سال پیش دیوید دیرورن، فیزیکدان طراح سلاحهای هستهای از آزمایشگاه ملی لاورنس لیورمور در کالیفرنیا یک کمک مالی اختیاری برای کار خود در مورد ححل چگونگی استفاده از سلاحها دریافت کرده بود. کار وی بطور همزمان با پژوهش آزمایشگاه ملی لوسآلموس در حال انجام بوده که در آن سلاحهای هستهای آمریکا طراحی میشوند. رابرت ویور از آزمایشگاه لوسآلموی از سال 2012 در حال بررسی تاثیرات انفجار بر روی سیارکها بوده و انفجارهایی را با استفاده از ابررایانه Cielo وزارت انرژی آمریکا شبیه سازی کرده است. کیت هولساپل از دانشگاه واشنگتن نیز اخیرا یک کمک مالی پژوهشی یک میلیون دلاری از ناسا برای کار بر روی امکان انحراف یک سیارک از مسیر خود با استفاده از یک دستگاه برخوردی یا انفجار هستهای دریافت کرده است. انتهای پیام
[h=1] کشف یک ابرنواختر دوردست توسط دانشآموز 10 ساله
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92081811266 شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۲ - ۱۰:۴۸
یک دانشآموز 10 ساله کانادایی موفق به کشف ابرنواختری در فاصله 600 میلیون سال نوری با زمین شده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ابرنواخترها رویدادهای نادری محسوب میشوند که در آن ستاره با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر (supernova) به زندگی خود پایان میدهد؛ آخرین ابرنواختر شناخته شده در کهکشان راه شیری چند صد سال قبل و پیش از اختراع تلسکوپ رخ داد. احتمال کشف یک ابرنواختر با بررسی مستمر کهکشانهای دیگر افزایش پیدا میکند و از آن جا که میلیونها ستاره معمولی را تحتالشعاع خود قرار میدهد، با یک تلسکوپ معمولی نیز قابل مشاهده است. «ناتان گری» دانشآموز 10 ساله کانادایی با کشف یک ابرنواختر در کهکشان PGC61330 در صورت فلکی اژدها، عنوان جوانترین کاشف ابرنواختر را از خواهرش «کاترین» گرفت؛ خواهر وی در سال 2010 میلادی عنوان جوانترین کاشف را به خود اختصاص داده بود. ابرنواختر تازه کشف شده به شکل یک نقطه درخشان نور دیده میشود که در آخرین رصد کهکشان PGC61330 دیده نشده بود. کشف این دانشآموز 10 ساله بر روی سایت اتحادیه بینالمللی نجوم منتشر شده و توسط رصدگران آمریکایی و ایتالیایی نیز تأیید شده است. نام PSNJ18032459+7013306 بطور موقت برای این ابرنواختر انتخاب شده است و برای تعیین نام رسمی باید رصدهای دقیقی توسط یک تلسکوپ بزرگ برای تأیید نور منحصر بفرد این ابرنواختر انجام شود. «ناتان و کاترین گری» فرزندان «پاول گری» از اعضای انجمن سلطنتی نجوم کانادا (RASC) هستند. انتهای پیام
خورشید در آخرین روزهای هفته گذشته یکی از قویترین جرقههای خورشیدی سال را از خود منتشر کرد که منجر به قطع گسترده سیگنال فرکانس بالا شد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این جرقه قوی که روز پنجشنبه 16 آبان در ساعت 10:12 به وقت گرینویچ به اوج خود رسید، در گروه X3.3 طبقهبندی شده است که جزء شدیدترین انفجارات خورشیدی محسوب میشود. جرقههای خورشیدی طبقه X در صورتی که بطور مستقیم به سمت زمین باشند، میتوانند برای ماهوارهها و فضانوردان حاضر در فضا خطرناک باشند. به گفته مقامات فضایی، علیرغم بروز اختلال در ارتباطات رادیویی موج کوتاه، این جرقه نگرانی خاصی برای زمین در پی ندارد. رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا تصویری از این انفجار خورشیدی گرفته که در آن میتوان خورشید را در نور فرابنفش شدید مشاهده کرد. این رنگ عجیب به دلیل ترکیب نورهای کاذبی است که برای هر طول موج توسط فیزیکدانان خورشیدی به منظور تمایز بین باندهای مختلف انتخاب شدهاند. جرقه خورشیدی یک انفجار از نور و تابش در جو مغناطیسی خورشید است. این انرژی با سرعت نور فاصله این ستاره تا زمین را تنها طی هشت دقیقه طی میکند و در جو یونسفر زمین جذب میشود. جرقه اخیر غیرطبیعی بوده و از ظهور و فروپاشی بسیار سریعی برخوردار بود. انفجار انرژی باعث ایجاد جریانهای الکتریکی در یونوسفر شده که در عوض یک میدان مغناطیسی تولید میکنند. همه جریانهای الکتریکی، میدانهای مغناطیسی تولید میکنند و موج سریع ناشی از جرقه یک میدان مغناطیسی ایجاد میکند که از قدرت کافی برای اندازهگیری از زمین برخوردار است.
از آنجایی که جرقههای خورشیدی یونوسفر را داغ و کج میکنند، میتوانند در ارتباطات رادیویی اختلال ایجاد کنند. مرکز پیشبینی هواشناسی فضای سازمان ملی جوی و اقیانوسی آمریکا برای حدود یک ساعت پس از جرقه روز پنجشنبه در مورد امکان قطع ارتباطات رادیویی موج کوتاه هشدار داده بود. این نوع ارتباط اغلب برای حملونقل هوایی دوربرد، رادیو آماتور، و ارتباطات اضطراری مورد استفاده است. این جرقه خورشیدی بجز اختلال رادیویی، تاثیر خاصی بر زمین نداشت. هفته گذشته بیش از 10 جرقه خورشیدی از سوی خورشید منتشر شده و تابشهایی را بسوی زمین ارسال کرده بود. سازمان ملی جوی و اقیانوسی آمریکا طی دو روز چهار هشدار قطع رادیویی را پس از آشفته شدن آبوهوای خورشید اعلام کرده بود. تابشهای ناشی از این آشفتگیهای خورشید از جو زمین عبور نکرده و بر حیات تاثیر نمیگذارد اما شدت بالای آنها میتواند جو یونوسفر را که محل عبور سیگانالهای رادیویی و جیپیاس بوده، مختل کند. از روز اول آبان تاکنون، خورشید بیش از 24 جرقه متوسط سطح M و چهار جرقه شدید سطح X از خود منتشر کرده است. این امر با نزدیک شدن خورشید به اوج دوره خود موسوم به ماکسیمم خورشید عجیب نیست، اگرچه این اوج امسال به شکلی غیرعادی آرام بوده است.
دانشمند ایرانی ماموریت «آپولو» در 106 سالگی درگذشت
دانشمند ایرانی ماموریت «آپولو» در 106 سالگی درگذشت
[h=1] دانشمند ایرانی ماموریت «آپولو» در 106 سالگی درگذشت
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92081811278 شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۲ - ۱۰:۵۵
دکتر ابوالقاسم غفاری، استاد سابق دانشگاه های هاروارد و پرینستون آمریکا و نخستین دانشمند ایرانی ناسا که در ماموریت اعزام انسان به ماه(آپولو) نیز همکاری داشت، شامگاه سه شنبه در 106 سالگی درگذشت. به گزارش خبرنگار علمی ایسنا، غفاری در اوایل دهه 1950، همزمان با حضور «انیشتین» در مؤسسهی مطالعات پیشرفته «دانشگاه پرینستون» در زمینهی «تئوری میدان منسجم جاذبه و الکترومغناطیسی» تحقیق میکرد. در آن زمان، ریاست این مؤسسه را «رابرت اوپنهیمر» برعهده داشت. یک ماه پیش (12 اکتبر) طی مراسمی که از سوی یک انجمن ایرانی در محل دانشگاه هاروارد برگزار شد از یک عمر تلاش علمی استاد غفاری تقدیر شده بود. ویدا غفاری، دختر مرحوم دکتر غفاری در گفتوگو با خبرنگار علمی ایسنا با تایید خبر فوت ایشان اظهار داشت: استاد غفاری روز سه شنبه هفته گذشته در ساعت 10 و 55 دقیقه شب در 106 سالگی درگذشت. «دکتر غفاری» که صد و شش سال پیش در تهران متولد شده بود پس از پایان تحصیلات خود در دارالفنون در سال 1929 با یک بورسیهی کامل برای ادامهی تحصیل در رشتهی ریاضیات و فیزیک در «دانشگاه نانسی» فرانسه به آن کشور اعزام شد. وی مدرک دکتری خود را از «دانشگاه سوربن» دریافت کرد. در سال 1936 وی در «رصدخانهی پاریس» در حوزهی «مکانیک فلکی» فعالیت میکرد که اساس کار بعدی وی محاسبهی این مطلب بود که چه مقدار نیرو برای پرتاب کردن یک راکت به مدار اطراف کرهی ماه بدون خطا کردن مورد نیاز است. «غفاری» در سال 1937 برای تدریس در دانشگاه تهران به ایران بازگشت. وی از سال 1938 تا 1941 خدمت سربازی خود را انجام داد که طی آن به سطحبندی اراضی شمال تهران برای آمادهسازی آن برای ارتش اشتغال داشت. در سال 1950 بهدعوت «دانشگاه هاروارد» و بهعنوان محقق «فولبرایت» (بورسیهی بینالمللی از کشورهای مختلف) بهعنوان استادیار پژوهشی در زمینهی «معادلات دیفرانسیل» و در ادامه در زمینهی «دینامیک گازی» فعالیت کرد. »دکتر غفاری» و «دکتر محسن هشترودی» از جمله اولین ایرانیانی بودند که محقق «فولبرایت» شدند. «هشترودی» نیز همزمان با «دکتر غفاری» در «دانشگاه هاروارد» در زمینهی ریاضیات فعالیت داشت. پس از پایان جنگ جهانی، وی در زمینهی تحقیقات دایما به انگلیس و امریکا سفر میکرد. در اوایل دههی 1950، این محقق ایرانی همزمان با حضور «انیشتین» در مؤسسهی مطالعات پیشرفته «دانشگاه پرینستون» در زمینهی «تئوری میدان منسجم جاذبه و الکترومغناطیسی» تحقیق میکرد. در آن زمان، ریاست این مؤسسه را «رابرت اوپنهیمر» برعهده داشت که ارتباط خوبی با «غفاری» داشت. «دکتر غفاری» در سال 1956 برای کسب پستی در بخش ریاضیات ادارهی ملی استانداردهای امریکا به آن کشور سفر کرد و برای همیشه ماندگار شد. بخشی از کارهای وی در آنجا شامل: «محاسبات حرکت ماهوارههای زمینی مصنوعی» بوده است. در سال 1962، ادارهی استانداردها به «غفاری» مجوز آغاز کار در آژانس فضانوردی امریکا (ناسا) بهعنوان یک مشاور پارهوقت برای «مرکز پرواز فضایی گودارد» را اعطا کرد. گفته می شود «غفاری» اولین ایرانی شاغل در آژانس فضانوردی امریکا (ناسا) بوده است. از سال 1964، سه سال در برنامهی فضایی سرنشیندار و وقتی پروژههای وی در سازمان به پایان رسید دانشمند تمام وقت در «ناسا» شد و در آنجا بر روی مأموریتهای 11 و 12 آپولو مشغول بهکار شد. مسؤولیت اصلی وی این بوده است که مشخص کند چطور یک راکت به ماه فرستاده میشود. وی باید جاذبهی زمین و جاذبهی ماه را محاسبه کرده و حساب میکرد که چه مقدار و چگونه اصلاحات میان دورهای قدرتمند برای استقرار یک راکت در مدار اطراف ماه مورد نیاز است. یک اشتباه کافی بود تا راکت با ماه تصادم کند و یا از مدار خارج شده و به اعماق فضا بیافتد. همچنین برای برنامهی فضایی سرنشیندار وی باید بازگشت دوباره راکت را نیز محاسبه میکرد. به گزارش ایسنا، در سال 1969، «غفاری» و دستیاران وی در بخش مأموریتهای آپولو از سوی رئیس جمهور وقت امریکا برای خدمتاشان در مأموریت آپولو 11 مدال دریافت کردند. «غفاری» برای مشارکتهای ویژهی خود در تحصیلات هوا، فضا در طول اولین دههی اکتشافات فضایی در سال 1970 از سوی «مرکز پرواز فضایی گودارد» در «آژانس فضانوردی امریکا (ناسا)» جایزه دریافت کرد. وی در سال 1972 سه سال پس از اینکه «برنامهی آپولو» انجام گرفته و نخستین فضانوردان به کرهی ماه رفتند و بهسلامت بازگشتند از «ناسا» بازنشسته شد.
آپولو
در سال 1998، «کمیتهی هزاره» دربارهی پیشبینی وی دربارهی بزرگترین رویداد علمی هزاره سؤال کرد و «غفاری» پاسخ داد: اگر بودجهی ناسا به پایان نرسد یک مأموریت سرنشیندار تا سال2010 به سیاره ی مریخ صورت خواهد گرفت. «استاد ابوالقاسم غفاری» که تا واپسین دم حیات نیز از تلاش و کوشش علمی باز نایستاد در پاسخ به کسانی که احساس وی را جویا شده بودند از اینکه نمیتواند در هیچ مرکزی کار کند ابراز تأسف کرده بود اگر چه همچنان تحقیقات و مطالعاتی را بهصورت مستقل در منزلش انجام میداد. سرویس علمی فناوری ایسنا هم درگذشت این دانشمند نامآور ایرانی را به خانواده و دوستداران آن مرحوم و جامعه علمی و دانشگاهی تسلیت میگوید.
برای نخستین بار در تاریخ سفرهای فضایی، مشعل بازیهای المپیک زمستانی 2014 در یک پیادهروی فضایی توسط دو کیهان نورد روس مستقر در خارج از ایستگاه فضایی بینالمللی (ISS) حمل شد. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کپسول فضایی سایوز TMA-11M حامل سه خدمه جدید ایستگاه فضایی و مشعل بازی های المپیک زمستانی سوچی روز پنج شنبه هفتم نوامبر (16 آبان) حدود شش ساعت پس از پرتاب از پایگاه فضایی بایکنور قزاقستان به ISS ملحق شد. مشعل بازی های المپیک زمستانی 2014 سوچی روز شنبه نهم نوامبر (18 آبان) توسط سرگئی ریازانسکی و اولگ کوتوف، دو کیهان نورد روس مستقر در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) در یک پیادهروی فضایی حمل شد، اما به دلیل مسائل امنیتی، مشعل در فضا روشن نشد. برای نخستین بار در تاریخ سفرهای فضایی، مشعل المپیک به خارج از ایستگاه منتقل و در پیاده روی فضایی حمل شد. پیش از این تنها مشعل بازی های المپیک تابستانی 1996 توسط شاتل فضایی آتلانتیس به فضا منتقل شده بود، اما در پیاده روی فضایی حمل نشد. در زمان عبور ایستگاه فضایی از فراز روسیه و منطقه سوچی، فضانوردان اقدام به تهیه فیلم و عکس از حمل مشعل در زمان پیاده روی فضایی کردند. مشعل بازی های المپیک زمستانی سوچی امروز یکشنبه 10 نوامبر (19 آبان) با اتمام مأموریت فضایی فئودور یورچیخین، کارن نیبرگ و لوکا پارمیتانو، توسط کپسول فضایی سایوز TMA-09M به زمین باز خواهد گشت. مشعل المپیک که در ماه اکتبر به قطب شمال منتقل شده بود، پس از بازگشت از ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) طی ماه جاری میلادی، راهی دریاچه بایکال به عنوان عمیق ترین دریاچه جهان خواهد شد. این مشعل در تاریخ هفتم فوریه (18 بهمن) برای روشن کردن مشعل اصلی استادیوم سوچی مورد استفاده قرار خواهد گرفت. انتهای پیام
انتقال مشعل المپیک به فضا به همراه خدمه جدید ایستگاه فضایی
انتقال مشعل المپیک به فضا به همراه خدمه جدید ایستگاه فضایی
حضور 9 فضانورد در زمان انتقال مشعل المپیک به خارج از ایستگاه فضایی
حمل مشعل المپیک زمستانی سوچی در پیاده روی فضایی
انتقال مشعل المپیک زمستانی به خارج از ایستگاه فضایی
انتقال مشعل المپیک زمستانی به خارج از ایستگاه فضایی
[h=1] درخششی 30 برابر خورشید که موجب آفتابسوختگی شدید شاهدان شد
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92081911751 یکشنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۲ - ۰۰:۴۳
نتایج جدیدترین تحقیقات آکادمی علوم روسیه نشان میدهد، درخشش شهاب سنگی که سال گذشته بر فراز منطقه چلیابینسک منفجر شد، در لحظه انفجار 30 برابر قویتر از خورشید بود. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در تاریخ 15 فوریه 2013 میلادی (27 بهمن 91) یک شهاب سنگ با قطر تقریبی 17 متر پس از عبور از جو زمین، به یک توپ آتشین تبدیل و در آسمان شهر چلیابینسک روسیه منفجر شد. قدرت انفجاری این شهاب سنگ 500 کیلوتن یا 30 برابر قدرت بمب اتمی هیروشیما ارزیابی شده است؛ این انفجار بیش از 30 میلیون دلار خسارت برجای گذاشت و باعث مجروح شدن بیش از یک هزار و 200 نفر و آسیب جدی به منازل، ساختمانهای اداری و خودروها شد. با گذشت حدود 9 ماه از حادثه انفجار این شهاب سنگ، محققان با بررسی تصاویر مختلف ویدئویی و گفتوگو با شاهدان عینی، به جزئیات بیشتری در خصوص این شهاب سنگ دست پیدا کردند. تیم تحقیقاتی آکادمی علوم روسیه در این مطالعه با حجم بیسابقهیی از اطلاعات مواجه بودند که توسط دوربینهای امنیتی، دوربینهای تلفن همراه، ابزار لرزهنگاری و رصدهای شاهدان عینی بدست آمده است.
این شهاب سنگ 12 هزار تنی، بزرگترین سنگ فضایی منفجر شده بر فراز زمین طی یک قرن اخیر محسوب میشود. با مشاهده صدها فیلم ویدئویی که توسط کاربران آماتور از ورود شهاب سنگ به جو زمین تهیه شده است، جزئیات کلیدی در خصوص ورود شهاب سنگ به جو زمین، محل پرتاب قطعات کوچک تر و حداکثر قدرت در لحظه انفجار تعیین شد. در لحظه انفجار، درخشش شهاب سنگ 30 برابر قوی تر از خورشید بود که باعث آفتاب سوختگی شدید برخی شاهدان شد. بزرگترین تکه این شهاب سنگ یک قطعه 570 کیلوگرمی است که به تازگی از عمق 20 متری دریاچه چبارکول (Chebarkul) خارج شد؛ آنالیزهای صورت گرفته روی این قطعه نشان میدهد که عمر این سنگ فضایی حدود چهار میلیارد و 400 میلیون سال است. محققان امیدوارند با آنالیز دقیق جزئیات بدست آمده از این شهاب سنگ، تهدیدات سنگ های فضایی در آینده را پیش بینی کرده و اقدام موثری برای مقابله با این تهدیدات انجام دهند. نتایج جدیدترین مطالعه در خصوص این شهاب سنگ در مجله Science منتشر شده است.
موشک Minotaur 1 متعلق به مرکز «علوم مداری» ناسا، بامداد امروز محمولهای تاریخی را به فضا حمل کرد. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آخرین PhoneSat 2.4 ناسا و مبتنی بر گوشیهوشمند، ماهواره کوچکی است که TJ3Sat نام دارد و توسط دانشآموزان «دبیرستان تامس جفرسون برای علوم و فناوری» ساخته شده است. این کیوبست نخستین ماهوارهای است که توسط دانشآموزان ساخته شده و بامداد امروز در ساعت 1:15 به وقت گرینویچ (4:15 به وقت تهران) از «تجهیزات پرواز Wallops» واقع در ویرجینا اوج گرفت. این بیست و پنجمین ماموریت موشک Minotaur 1 است و این سامانه رکورد حمل 29 کیبوست را در کارنامه خود وارد کرد. کیوبستها ماهوارههای مکعبی به ابعاد چهار اینچ و مبتنی بر فناوری گوشی هوشمند هستند. گوشیهوشمند در درون سازه کیبوست وجود دارد و آن را تبدیل به یک سفینهفضایی ارزان میکند. سه عدد از PhoneSatهای ناسا با موفقیت حدود یک هفته را در مدار بودهاند و PhoneSat 2.4 به مدار بالاتری در مقایسه با دیگر همنوعانش میرود. به عنوان بخشی از «برنامه پرتاب تحصیلاتی نانوماهوارهها» (ELaNa) ناسا، ماهواره دو پوندی دانشآموزان دبیرستان تامسجفرسون نتیجه هفت سال تلاش دستهجمعی بیش از 50 دانشآموز است. هدف از برنامه ELaNa جذب دانشآموزان برای مطالعه مقررات STEM است که با ماموریت TJ3Sat مطابقت دارد. زمانی که کیوبست در مدار قرار گیرد، دادههایی را از دانشآموزان و دیگر کاربران آماتور بر روی زمین دریافت و اطلاعاتی را نیز به آنان ارسال میکند. این کاربران و دانشآموزان میتوانند اطلاعاتشان را بر روی وبسایتشان قرار داده و متن تاییدشده به ماهواره ارسال میشود. کاربران زمینی یک تعبیر صوتی از متن را توسط فرکانس رادیویی دریافت خواهند کرد. این ماموریت توسط «دفتر فضایی عملیاتی ارتش امریکا» مدیریت میشود و انتظار میرفت میلیونها نفر در سراسر ساحل شرقی امریکا نظارهگر اوجگیری محموله فضایی باشند.
پس از 45 دقیقه تاخیر، موشک سرانجام عازم فضا شد. موشک Minotaur 1 ماهواره را با خود حمل میکرد که این در نوع خود یک رکورد به شمار میآید، زیرا پیشتر چنین ماهوارههایی به صورت منفرد به مدار میپیوستند. بار اصلی ORS-3 سامانه 55 میلیون دلاری STPSat-3 متعلق به نیروی هوایی بود که پنج آزمایشگاه جداگانه و حسگرهایی را حمل میکند که جوانب مختلف محیط فضایی را ارزیابی میکند. STPSat-3 دومین سفینهفضایی است که تحت برنامه «وسیله نقلیه رابط استاندارد» ارتش پرتاب میشود. هدف از این اوجگیری کاهش هزینه و زمان آمادگی ماموریتهای کلیدی ماهوارهای گزارش شده است. تاد کروگر، مدیر برنامه آزمایش فضایی وزارت دفاع امریکا، پیش از پرتاب موشک به خبرنگاران گفت: پروژههایی که تحت برنامه ORS-3 اجرا شدهاند، امنیت ملی و معماری فضایی را با مطالعه محیط فضایی و ارائه قابلیتهای پیشرفته برای جنگندهها ارائه خواهند داد.
دانشمندان ناسا میگویند قطب شمال و جنوب خورشید در سه هفته آینده جا به جا خواهد شد و این جا به جایی تاثیر قابل توجهی بر کل منظومه شمسی خواهد گذاشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، حدود دو ماه پیش ناسا اعلام کرد در سه تا چهار ماه آینده جا به جایی قطبهای خورشید صورت خواهد گرفت اما دانشمندان نمیتوانستند دقیقا زمان این تغییر را پیش بینی کنند.
قطبهای خورشید هر ۱۱ سال یکبار تغییر میکند، پدیده ای که دلیل آن چندان روشن نیست. با این حال دانشمندان معتقدند تغییر سرعت جریان پلاسما از استوا به قطب و بالعکس در سطح خورشید و اینکه سرعت گردش خورشید به دور خود در قطب بیشتر از استوا است نقش عمدهای در روند جا به جایی قطب های خورشید دارند.
"تاد هوکسما" مدیر رصدخانه خورشیدی ویلکاکس در دانشگاه استنفورد می گوید : "وقتی قطبیت جدید به سمت قطب خورشید حرکت میکند قطبیت قبلی را که عکس آن است از بین میبرد؛ مثل مد دریا، هر موج آب بیشتری با خود می آورد تا اینکه در نهایت خاصیت قطبی در هر قطب خورشید کاملا بر عکس می شود."
در واقع تغییر قطبهای خورشید به تدریج و در طی یازده سال صورت می گیرد؛ لکههای خورشیدی که فعالیت مغناطیسی شدیدی دارند متلاشی شده و بتدریج به سمت یکی از قطبهای خورشید حرکت میکنند تا اینکه جایگزین قطب قبلی شوند.
تاثیر این جا به جایی قطبهای خورشید در تمام منظومه شمسی احساس خواهد شد چرا که تاثیر میدان مغناطیسی خورشید میلیاردها کیلومتر، آن سوی پلوتو و مرز فضای بینستارهای ادامه دارد.
بنابراین جا به جایی قطبی خورشید تغییرات بین کهکشانی ایجاد میکند که به صورت توفانهای مغناطیسی ظاهر میشود. این توفانها ممکن است بر لایه یونوسفر جو زمین تاثیر بگذارند و در ارتباطات ماهوارهای و رادیویی اختلالاتی ایجاد کنند.
یکی از تاثیرات این جا به جایی قطبی که در زمین مشاهده خواهد شد، بیشتر شدن دفعات، گستردگی و پیدایی شفقهای قطبی است.
به گفته هوکسما این رویدادی فاجعه بار نیست، اتفاقی است در ابعاد بسیار وسیع که تاثیراتی واقعی خواهد داشت اما چیزی نیست که باعث نگرانی ما شود.
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فن آوري جهان کد خبر: 92090301412 یکشنبه ۳ آذر ۱۳۹۲ - ۰۸:۳۶
زمانی که فردی منزلش را جارو میکند، احتمالا غبارهای فضایی را میروبد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این غبار، همان غباری است که زمانی بخشی از سیارکها و دنبالهدارها بوده است. میتوان این غبار را در نور ضعیف پیش از طلوع آفتاب و پس از غروب آن مشاهده کرد. هر سال حدود 40 هزار تن غبار فضایی به زمین میرسد و در حالی که در مورد این واقعیت تردیدی وجود ندارد، منشا غبار هنوز مورد بحث است. بخش اعظم آن مارپیچهایی از ابر غباری بینسیارهای است و این ابر، نواری متشکل از غبار است که در شکلی دیسکمانند حول خورشید بسط مییابد. اما این غبار دقیقا از کجا نشات میگیرد؟ مطالعات اخیر نشان میدهد کمتر از 10 درصد این غبار از سیارکها میآید، اما بخش بسیار بزرگتری از آن از دنبالهدارهای خانواده مشتری ناشی میشود. این دنبالهدارها که از یخ و غبار تشکیل شدهاند، در اطراف خورشید و نزدیک مشتری مدارگردی میکنند. آنها به احتمال قوی و به دلیل برخوردهایی با دیگر دنبالهدارهای واقع در کمربند کویپر(کمربند بزرگ آن سوی نپتون)، وارد بخش درونیتر منظومه شمسی میشوند. زمانی که غبار فضایی به زمین میرسد، بسته به اندازه و فراوانیاش، میتواند بارانی از شهاب را تولید کند. در واقع، بارشهای شهابی سالانه برساووشی و بارش اسدی توسط زمین و در مواجهه این سیاره با پسماند غبار به جامانده از دنبالهدارهای Swift-Tuttle و Tempel-Tuttle تولید میشود. غبار دنبالهدار در سرعتهای بالا و گاه بیش از 150 هزار کیلومتر در ساعت سیر میکند. این سرعت توسط جو زمین کند میشود، اما فشار ایجادشده بر روی قطعات بزرگتر به اندازهای است که موجب سوختن غبار در جرقهای از نور میشود. ذرات کوچکتر ذرات خوشبختی هستند، زیرا میتوانند هنگام ورود به جو زمین، با تغییر ناگهانی فشار در فضا برخورد کرده و به سطح برسند. ناسا معمولا از هواپیمای ویژه ER2 برای پرواز در ارتفاعات استراتوسفری برای جمعآوری غبار فضایی استفاده میکند. زمانی که این سامانه در ارتقاع کروز واقع در استراتوسفر قرار میگیرد، خلبان تعدادی از غلافهای حاوی پدهای چسبناک را باز میکند. این پدها قطعاتی از غبار فضایی را جمعآوری میکنند. ناسا از یک آزمایشگاه بینهایت پاک جهت گزینش غبار فضایی از جمعآوریکنندهها برای محققان استفاده میکند. تحقیق جدید بر اساس این ذرات غبار انجام شده و ذرات بهترین فرصت را برای مطالعه نمونههای بدست آمده از دنبالهدارها در اختیار میگذارند. دنبالهدارها حاوی غبار اولیهای هستند که منظومه شمسی را شکل داده و چون آنها برای بخش اعظمی از عمرشان از خورشید دور بودهاند، مانند یک فریزر عمیق و نگهدارنده غباری عمل میکنند که میلیاردها سال قدمت دارند. با مطالعه این غبار میتوان به عقب و آغاز منظومه شمسی سفر کرد تا درک بهتری از ترکیب تمامی اشیا از قبیل ماده ارگانیک و آب بدست آورد. در تحقیق جدید دانشمندان اشکال مختلف عناصر هیدروژن، کربن، نیتروژن و اکسیژن ذا در نمونههای غباری دنبالهدار که توسط ناسا جمعآوری شده بود، ارزیابی کردند. رابطه بین این عناصر مختلف اطلاعاتی را در خصوص مکان شکلگیری دنبالهدارها در مقایسه با مکان خورشید در اختیار میگذارد. این نمونهها همچنین اطلاعاتی در مورد نوع حیاتی که دنبالهدارها داشتهاند، ارائه میدهد.
منجمان ایرانی و بریتانیایی در جستوجوی ستاره زایی کهکشان همسایه
منجمان ایرانی و بریتانیایی در جستوجوی ستاره زایی کهکشان همسایه
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري ايران
کد خبر: 92090906229
شنبه ۹ آذر ۱۳۹۲ - ۱۳:۵۹
محققان نجوم ایران و انگلیس در قالب پژوهانه تحقیقات بینالمللی آکادمی علوم بریتانیا (Royal Society) در طرحی مشترکی تاریخچه ستاره زایی گروهی از کهکشانهای نزدیک به راه شیری موسوم به گروهی موضعی را بررسی میکنند. دکتر حبیب خسروشاهی، رییس پژوهشکده نجوم پژوهشگاه دانشهای بنیادی که در همکاری مشترک با دکتر ژاکو ون لون از دانشگاه کییل انگلیس موفق به دریافت پژوهانه آکادمی علوم بریتانیا شده در گفتوگو با خبرنگار علمی ایسنا اظهار داشت: این تحقیقات با همکاری دکتر عاطفه جوادی از محققان پژوهشکده و با استفاده از داده های تلسکوپ فروسرخ بریتانیا(UKIRT) انجام میشود. وی مدت این دوره تحقیقاتی مشترک را که در قالب طرح حمایت از همکاری بینالمللی دانشمندان بریتانیا انجام میشود، دو سال عنوان کرد. خسروشاهی تصریح کرد: کهکشان M33 یکی از سه کهکشان مارپیچی است که در گروه محلی قرار دارند. این کهکشان در صورت فلکی مثلث قرار دارد و حدود 1 درجه از آسمان را میپوشاند. زاویهی تمایل این کهکشان 56 درجه است و قرص آن به خوبی از روی زمین دیده میشود. غبار موجود در بخشهای مرکزی کهکشان راه شیری، این کهکشان را از دید تلسکوپها پنهان کرده است و کهکشان M31 نیز در موقعیتی قرار گرفته که قرص آن به خوبی دیده نمیشود (زاویه تمایل این کهکشان 76 درجه است) بنابراین زاویهی تمایل مناسب M33 باعث میشود که این کهکشان، گزینهی مناسبی برای بررسی ساختار کهکشانهای مارپیچی به شمار آید.
وی با اشاره به تحقیقاتی که با همکاری دکتر جوادی، وی و دکتر ون لون انجام شده خاطرنشان کرد: طی تحقیقات انجام شده در بخش مرکزی این کهکشان، بیش از 18 هزار ستاره شناسایی شده که 800 ستاره متغیر بلند دوره هستند. با تخمین سن ستارههای متغیر و مدت نوسان این ستاره ها با استفاده از مدلهای نظری تحول ستارهها، آهنگ ستارهزایی در دورههای مختلف به دست آمده است. از آنجا که ستارههای شاخه مجانبی غول ها (AGB) یکی از منابع اصلی تولید غبار به حساب میآیند؛ با استفاده ازدادههای تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طول موجهای فروسرخ میانی آهنگ تولید غبار این ستارهها را تخمین زده و تاثیر این جرم ورودی به محیط بین ستارهیی بر روندستارهزایی در کهکشان M33 مورد بررسی قرار می گیرد. سایر کهکشانهای مشابه در گروه موضعی نیز در قالب این پروژه تحقیقاتی مورد مطالعه قرار می گیرند.
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان کد خبر: 92090905783
شنبه ۹ آذر ۱۳۹۲ - ۰۹:۴۱
دو گروه تحقیقاتی در نیوزیلند در حال طراحی جنبههای مهم بزرگترین و حساسترین رادیو تلسکوپ جهان (SKA) هستند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محققان دانشگاه فناوری اوکلند و دانشگاه ویکتوریا با همکاری موسسات علمی نیوزیلند، فاز سه ساله طراحی پردازنده سیگنال مرکزی و پردازنده داده علمی رادیو تلسکوپ SKA را آغاز کردهاند. علاوه بر همکاری محققان نیوزیلندی در مراحل طراحی بخشهای مختلف تلسکوپ، دولت این کشور نیز طی سه سال مبلغ 1.42 میلیون دلار به توسعه این پروژه اختصاص میدهد. تلسکوپ SKA (آرایه کیلومتر مربع) یک تلاش جهانی برای ساخت بزرگترین و پیشرفتهترین رادیو تلسکوپ جهان محسوب میشود و اخترشناسان با کمک این رادیو تلسکوپ قادر به بررسی آسمان با جزئیات بیسابقه خواهند بود.
کشورهای استرالیا، نیوزیلند، انگلیس، آلمان، ایتالیا، سوئد، هلند، کانادا، چین، هند و آفریقای جنوبی در پروژه ساخت این تلسکوپ مشارکت دارند و 350 دانشمند و مهندس از 18 کشور جهان به همراه 100 موسسه علمی-تحقیقاتی با این طرح همکاری میکنند. تلسکوپ SKA در استرالیا و آفریقای جنوبی احداث شده و متشکل از هزاران دیش و بیش از میلیونها گیرنده رادیویی دو قطبی خواهد بود که حساسیت این تلسکوپ را هنگام بررسی آسمان 100 برابر بیشتر از تلسکوپهای موجود میکند. بودجه پیشبینی شده برای این پروژه 1.3 میلیارد پوند است و کار ساخت آن از سال 2016 میلادی در آفریقای جنوبی و استرالیا آغاز خواهد شد.
پایان سفر 5.5 میلیون سال نوری دنبالهدار قرن آگهی مرگ «آیسان»
پایان سفر 5.5 میلیون سال نوری دنبالهدار قرن آگهی مرگ «آیسان»
[h=2]پایان سفر 5.5 میلیون سال نوری دنبالهدار قرن [/h]
[h=1] آگهی مرگ «آیسان» منتشر شد
[/h] » سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان کد خبر: 92091309189 چهارشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۲ - ۱۰:۴۴
ناسا با انتشار آگهی مرگ دنبالهدار قرن در وب سایت کمپین رصد «آیسان»، از پایان رسمی سفر 5.5 میلیون سال نوری این دنبالهدار خبر داد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دنبالهدار آیسان سال 2012 میلادی در فاصلهای دورتر از سیاره مشتری بوسیله دو منجم آماتور با استفاده از شبکه نوری علمی بینالمللی روسیه (ISON) کشف شد. این دنبالهدار پس از یک سفر 5.5 میلیون سال نوری به درون منظومه شمسی، روز پنجشنبه 28 نوامبر (هفتم آذر) از فاصله 1.2 میلیون کیلومتری خورشید عبور کرد.
در این اقدام انتحاری، دنبالهدار با سرعتی بالغ بر 350 کیلومتر در ثانیه از جو خورشید عبور کرده و حرارتی بالغ بر دو هزار و 760 درجه سانتیگراد را تجربه کرد. درحالیکه پیش بینی میشد بخشهایی از این دنبالهدار نجات پیدا کرده باشد، رصدهای صورت گرفته از پایان عمر «آیسان» و از هم پاشیدن هسته آن حکایت دارد. «کارل باتاماس» از متخصصان اخترفیزیک آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی (NRL)، آگهی مرگ «آیسان» را بر روی سایت کمپین رصد دنباله دار ناسا منتشر کرد. اخترشناسان معتقدند این دنباله دار مربوط به شکل گیری منظومه شمسی در 4.5 میلیارد سال قبل است؛ خانواده دنباله دارها که آیسان نیز به آن تعلق دارد، از محلی به نام ابر اورت (Oort Cloud) سرچشمه میگیرند که در فاصله 10 هزار برابر دورتر از فاصله خورشید تا زمین واقع شدهاند.
کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
[h=1] کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان
کد خبر: 92091309364 چهارشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۲ - ۱۲:۲۳
با استفاده از چشم قدرتمند تلسکوپ فضایی هابل، دانشمندان علائم ضعیفی از آب را در جو پنج سیاره دوردست کشف کردند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، وجود آب جوی پیشتر در تعداد معدودی از سیارات فراخورشیدی واقع در آن سوی منظومه شمسی، که حول ستارگانشان میچرخند، گزارش شده بود. با این حال، این اولین مطالعه با هدف سنجش و مقایسه نمایهها و شدت این علائم در چندین جهان به شمار میآید. این پنج سیاره که WASP-17b ،HD209458b ،WASP-12b ،WASP-19b و XO-1b نام دارند، حول ستارگان مجاورشان میچرخند و شدت نشانههای آب در آنها متغیر بود. جرم کیهانی HD209458b دارای قویترین نشانههای آب است و علائم چهار سیاره دیگر نیز با آب مطابقت دارد. آوی ماندال، دانشمند سیارهای مرکز پرواز فضایی گودارد واقع در گرینبلت و رهبر ارشد این مطالعه، گفت: ما بسیار مطمئن هستیم که علائم آب را بر روی چندین سیاره دیدهایم.
این تحقیق بخشی از سرشماری جو سیارههای فراخورشیدی به رهبری ال. دریک دمینگ از دانشگاه مریلند بود. هر دوی تیمهای تحقیقاتی حاضر در این پروژه از دوربین 3 میدان وسیع هابل برای کنکاش جزئیات جذب نور از خلال جوهای سیارههای مزبور بهره بردند. مشاهدات آنها در طیفی از طولموجهای مادون قرمز انجام شد. در چنین طیفی علائم آب در صورت وجود، ظاهر میشوند. دانشمندان اشکال و شدت نمایههای جذب را مقایسه کرده و ثبات علائم به آنها اطمینان داد که آب را کشف کردهاند. این پنج سیاره جهانهای عظیم و داغی هستند که نزدیک به ستارگان میزبانشان میچرخند. «دوربین 3 میدان وسیع» هابل یکی از معدود سامانههایی است که جو سیارههای فراخورشیدی موجود در فاصله چندین تریلیون مایلی از زمین را رصد میکند. این مشاهدات چالشبرانگیز فقط زمانی اجرایی میشوند که سیارهها به هنگام عبور از مقابل ستاره میزباشان رصد شوند. محققان میتوانند گازهای موجود در جو یک سیاره را با تعیین این نکته شناسایی کنند که چه طول موجهای نور ستاره منتشر و این که کدام یک به طور نسبی جذب میشوند. جزئیات این مطالعه در Astrophysical Journal منتشر شد.
دانشمندان موفق به کشف جوانترین سیستمستارهای دوقطبی اشعه ایکس جهان شدند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اشعههای ایکسی که از ناحیهای نزدیک نوعی ستاره نوترونی خورنده ستاره همراهش به سمت زمین گسیل میشوند، نشان میدهد این جفت جوانترین دوقطبی اشعه ایکس شناختهشده در گیتی هستند. تیم علمی حاضر در این تحقیق عمر این جفت رکوردشکن به نام Circinus X-1 را با استفاده از دادههای رصدخانه اشعه ایکس چاندرای ناسا شناسایی کرد. دادههای چاندرا بقایای کمنور انفجار ابرنواختری که خالق ستاره نوترونی بود، را آشکارسازی کرد. نیل براندت، پروفسور برجسته نجوم و اخترفیزیک، در این باره گفت: کشف این سیستم جوان امکان ارائه توضیحی متقاعدکننده برای تشخیص علت تکامل شدید این مدار را فراهم میکند. دلیل این تکامل شدید در واقع آن است که سیستم موردبررسی هنوز پس از تولد خشن خود در حال سر و سامان گرفتن است. تیم علمی با رهبری سباستیان هاینز از دانشگاه ویسکونسین-مادیسون تعیین کرد که Circinus X-1 کمتر از چهار هزار و 600 سال عمر دارد. دوقطبیهای اشعه ایکس فرصتهایی را برای مطالعه ماده موجود در پس شرایط بینهایت ارائه میدهند؛ شرایطی که باز خلقشان در آزمایشگاه غیرممکن است. هاینز گفت: برای نخستین بار میتوانیم ستاره نوترونی تازه شکلگرفته (minted) را در یک سیستم دو قطبی اشعه ایکس مطالعه کنیم. دوقطبیهای اشعه ایکس سیستمهای ستارهای هستند که از دو بخش تشکیل شدهاند: بخش نخست آنها بقایای فشرده ستارهای (ستاره نوترونی یا یک سیاهچاله) است و بخش دوم شامل ستاره همراهی بوده که ستارهای نرمال همچون خورشید است.
کشف جدید به دانشمندان دیدگاه منحصربهفردی را در خصوص شکلگیری ستارگان نوترونی، ابرنواخترها و اثر انفجار ابرنواختری بر ستاره همراه مجاور ارائه میدهد. چون هر دوی این اشیا حول یکدیگر میچرخند، ستاره نوترونی یا سیاهچاله گاز ستاره همراه را به درون میکشد، آن را میلیونها درجه حرارت داده و تشعشع اشعه ایکس قوی خلق میکند. این موضوع سیستمهای ستارهای از این دست را به یکی از شفافترین منابع اشعه ایکس جهان تبدیل میکند. کشف جدید بافت لازم برای درک این موضوع را ارائه میدهد که چرا زمان مدارگردی دو ستاره Circinus X-1 هر سال چندین دقیقه کاهش مییابد. دانشمندان معتقدند این دینامیک رفتاری است که از یک دوقطبی اشعه ایکس جوان تحت تاثیر انفجار ابرنواختری انتظار میرود و این موضوع پیش از آن رخ میدهد که کشش گرانشی ستارهها بر روی یکدیگر زمان لازم برای تثبیتکردن کامل مدار را در اختیار داشته باشد. جزئیات این مطالعه در The Astrophysical Journal منتشر میشود.
محققان موفق به کشف جریانات فنری شکل غولپیکر از پلاسمای داغ بر روی سطح خورشید شدهاند که تلاشی 50 ساله را برای تائید وجود آنها تکمیل کرده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این مارپیچهای عظیمالجثه پلاسمای خورشیدی که هرکدام حداقل 100 هزار کیلومتر وسعت دارند، میتوانند به آغاز شکلگیری مناطق مغناطیسی قوی در خورشید که با جرقههای خورشیدی و دیگر انفجارها بر روی این ستاره مرتبط بوده، کمک کنند. گرمای داخلی خورشید باعث بالا آمدن ماده به سمت سطح میشود که در آنجا این ماده با نزدیک شدن به سرمای فضا، سرد شده و دوباره به سمت پائین برمیگردد. این چرخه حرکتی روی هم رفته « همرفت(انتقال گرما)» نام داشته و مناطقی که این رویدادها در آنها اتفاق میافتند به «سلولهای همرفت» موسوم هستند. چرخش خورشید بر روی محور آن باعث میشود که بزرگترین سلولهای همرفت، از خود الگوهای مارپیچی دایرهای ایجاد کنند. پدیده همرفت در حال حاضر در دو ساختار بر روی سطح خورشید مشهود هستند: گرانولها که حدود 1000 کیلومتر وسعت داشته و ابرگرانولها که وسعت آنها حدود 30 هزار کیلومتر است. گرانولها حدود 10 دقیقه باقیمانده و ماده با سرعت حدود 10 هزار و 800 کیلومتر در ساعت در آنها جریان دارد. این در حالیست که ابر گرانولها مدت بیشتری برای 24 ساعت باقیمانده، اما ماده درون آنها با سرعت کمتر در حدود 1800 کیلومتر در ساعت جریان دارد. دانشمندان برای حدود پنج دهه نشان داده بودند که خورشید ممکن است از سلولهای همرفتی بزرگتر برخوردار باشد. انتظار میرفت که عمق و وسعت این سلولهای غولپیکر حدود 200 هزار کیلومتر باشد که کل منطقه همرفت خورشیدی را که شامل یک سوم خارجیترین فضای داخلی آن بوده، در برمیگیرند.
انتظار میرود که این سلولهای عظیم برای ماهها دوام داشته و به انتقال مقادیر قابل توجه گرمای تولید شده در هسته خورشید به سطح آن کمک کنند. مشکل موجود در کشف این سلولهای عظیم آن است که سرعت جریان آن چقدر آهسته بوده که این مسئله، کار را برای شناسایی تاثیر آنها بر سطح خورشید سخت کرده است. اکنون دانشمندان با استفاده از آزمایشگاه دینامیک خورشیدی ناسا توانستهاند این ساختارهای بسیار بزرگ را شناسایی کنند. محقققان برای چندین روز به پیگیری حرکات ابرگرانولها پرداختند. این کار به آنها در شناسایی الگوهای جریان ایجاد شده توسط سلولهای غولپیکر کمک کرد. ماده با سرعتی بالغ بر 30 کیلومتر در ساعت در این سلولها جریان دارد. مارپیچها حداقل 100 هزار کیلومتر وسعت داشته و حداقل برای سه ماه باقی میمانند. این سلولها همانطور که از تاثیرات چرخش خورشید انتظار میرود، بطور ساعتگرد در شمال و پاد ساعتگرد در جنوب جریان دارند که در هر دو، این جریانات در اطراف مناطق پرفشار است. نتایج این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.
کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
[h=1] کشف نشانههای آب در پنج سیاره فراخورشیدی توسط «هابل»
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان
کد خبر: 92091610675 شنبه ۱۶ آذر ۱۳۹۲ - ۱۰:۱۳
با استفاده از چشم قدرتمند تلسکوپ فضایی هابل، دانشمندان علائم ضعیفی از آب را در جو پنج سیاره دوردست کشف کردند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، وجود آب جوی پیشتر در تعداد معدودی از سیارات فراخورشیدی واقع در آن سوی منظومه شمسی، که حول ستارگانشان میچرخند، گزارش شده بود. با این حال، این اولین مطالعه با هدف سنجش و مقایسه نمایهها و شدت این علائم در چندین جهان به شمار میآید. این پنج سیاره که WASP-17b ،HD209458b ،WASP-12b ،WASP-19b و XO-1b نام دارند، حول ستارگان مجاورشان میچرخند و شدت نشانههای آب در آنها متغیر بود. جرم کیهانی HD209458b دارای قویترین نشانههای آب است و علائم چهار سیاره دیگر نیز با آب مطابقت دارد. آوی ماندال، دانشمند سیارهای مرکز پرواز فضایی گودارد واقع در گرینبلت و رهبر ارشد این مطالعه، گفت: ما بسیار مطمئن هستیم که علائم آب را بر روی چندین سیاره دیدهایم. این تحقیق بخشی از سرشماری جو سیارههای فراخورشیدی به رهبری ال. دریک دمینگ از دانشگاه مریلند بود. هر دوی تیمهای تحقیقاتی حاضر در این پروژه از دوربین 3 میدان وسیع هابل برای کنکاش جزئیات جذب نور از خلال جوهای سیارههای مزبور بهره بردند. مشاهدات آنها در طیفی از طولموجهای مادون قرمز انجام شد. در چنین طیفی علائم آب در صورت وجود، ظاهر میشوند؛ دانشمندان اشکال و شدت نمایههای جذب را مقایسه کرده و ثبات علائم به آنها اطمینان داد که آب را کشف کردهاند.
این پنج سیاره جهانهای عظیم و داغی هستند که نزدیک به ستارگان میزبانشان میچرخند. «دوربین 3 میدان وسیع» هابل یکی از معدود سامانههایی است که جو سیارههای فراخورشیدی موجود در فاصله چندین تریلیون مایلی از زمین را رصد میکند. این مشاهدات چالشبرانگیز فقط زمانی اجرایی میشوند که سیارهها به هنگام عبور از مقابل ستاره میزباشان رصد شوند. محققان میتوانند گازهای موجود در جو یک سیاره را با تعیین این نکته شناسایی کنند که چه طول موجهای نور ستاره منتشر و این که کدام یک به طور نسبی جذب میشوند. جزئیات این مطالعه در Astrophysical Journal منتشر شد.
یک کارشناس چینی در ادعایی جدید اظهار کرده که چین در حال برنامهریزی برای تبدیل ماه به یک پایگاه موشکی است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این کارشناس مرکز برنامه کاوش ماه سازمان فضایی ملی چین در گفتوگو با یک روزنامه چینی اظهار کرد: ماه میتواند به عنوان یک پایگاه نظامی مورد استفاده قرار بگیرد تا از آن به سمت زمین حملات موشکی را انجام داد. برنامههای مورد ادعا به ساخت یک ایستگاه فضایی مشابه فیلم تخیلی «جنگ ستارگان» مرتبط هستند که سیارات را با لیزر عظیم خود نابود کرده و برابر یک ارتش عظیم بود. به گزارش روزنامه تایمز پکن، گفتوگوهایی در چین در حال انجام بوده بر این مبنا که آیا ارتش این کشور میتواند یک پایگاه موشکی در ماه بسازد. یک کارشناس اعلام کرد که قمر طبیعی زمین میتواند به یک سلاح عظیم تبدیل شده و به عنوان یک پایگاه نظامی مورد استفاده قرار بگیرد که موشکهایی از آن به هدف زمین شلیک شوند. به گفته این کارشناس، نه تنها میتوان مناطق آزمایش سلاحها را بر روی ماه بنا کرد، بلکه این قمر زمین همچنین میتواند به عنوان پایگاهی برای ارسال فضاپیماها به فضای عمیق مورد استفاده قرار بگیرد. هفته گذشته، چین یک موشک مارس-3B را به همراه کاوشگر «Jade Rabbit» به ماه فرستاد و همچنین قصد دارد تا سال 2030 اولین فضانورد خود را به این قمر ارسال کند. چین امیدوار است که بتواند به عنوان اولین کشور طی حدود 40 سال گذشته، ماهنورد خود را به آرامی بر روی سطح قمر زمین فرود بیاورد. چین سومین کشور در طول تاریخ است که یک کاوشگر ماه بدون سرنشین را به این قمر ارسال کرده است. خودروی چانگه-3 موسوم به Jade Rabbit که نام خود را از یک افسانه چینی گرفته، روز یکشنبه (10 آذر) از مرکز پرتاب ماهواره شیچانگ به سوی ماه پرتاب شد. این کاوشگر که قادر به حرکت در زمینهایی با شیب 30 درجه و حرکت با سرعت 200 متر بر ساعت است قرار است در روز 14 دسامبر(23 آذر) در یک دهانه آتشفشانی عظیم موسوم به «Sinus Iridum» (خلیج رنگینکمانها) فرود بیاید.
این ماموریت یک گام بزرگ رو به جلو برای برنامه فضایی جاهطلبانه چین بوده و بخشی از برنامهای است که این کشور امیدوار است طی آن بتواند تا 15 سال آینده یک پایگاه دائمی در ماه برای ارسال ماموریتهای آینده به سیاره مریخ ایجاد کند. شی جینپینگ، رییسجمهور چین اظهار کرده که خواهان تثبیت این کشور به عنوان یک ابرقدرت فضایی بوده و اینکه این ماموریت الهام گرفته از غرور و افتخار گسترده در قابلیتهای روبهرشد فناوری چین است. اگر همه چیز به خوبی پیش برود، این کاوشگر پس از فرود در ماه به اجرای بررسی زمینشناسی و جستوجو برای منابع طبیعی آن خواهد پرداخت. این ماهنورد قرار است برای حداقل 90 روز زمینی در سطح این قمر گردش کرده و محدودهای برابر با پنج کیلومتر مربع را پوشش دهد. این ماموریت، کاوشگرهایی را به زیر سطح فرستاده و همچنین تصاویر وضوح بالایی را از سنگی که در حقیقت یک منطقه مسطح از بازالت ذوب شده از آتشفشانهای ماه در میلیاردها سال پیش بوده، ثبت خواهد کرد. سفر Jade Rabbit و فرود نهایی آن به دقت از سوی سازمان فضایی اروپا که با چین در این پروژه همکاری داشته، مورد نظارت قرار دارد.
[h=1] تصاویر خارقالعاده از لکهها تا فوران خورشیدی
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان کد خبر: 92091812511
دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۲ - ۱۱:۰۷
یک ستارهشناس آماتور اسپانیایی با وجود فاصله 150 میلیون کیلومتری از خورشید توانسته تصاویر خارقالعادهای را از حیاط خانه خود ثبت کند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، خوزه مانتکا از بارسلونا که در یک نمایندگی فروش کار میکند، رصدخانه کوچکی را در تراس خانه خود در سال 2011 بنا کرده است. از آن زمان تاکنون، مانتکا از یک دوربین DSLR برای ثبت تصاویر زیبا از جمله برجستگیهای خورشیدی، لکههای خورشیدی و حتی هواپیمایی که از جلوی این ستاره میزبان منظومه شمسی عبور کرده، استفاده کرده است. این ستارهشناس 54 ساله ساعتها به فضا خیره مانده، با این امید که یک فعالیت خورشیدی بارقهدار را مشاهده کند. اما آبوهوا بزرگترین چالش پیشروی این عکاس آماتور بوده است. برخی از تصاویر جالب مانتکا، شامل برجستگیهای خورشیدی است. این ماده حلقهدار قرمز رنگ درخشان که در تصاویر روی دیده میشود، گاز داغ پلاسما است که از هیدروژن و هیلوم باردار تشکیل شده است. پلاسمای برجسته در امتداد یک ساختار درهم و پیچخورده از میدانهای مغناطیسی جریان داشته که توسط دینام داخلی خورشید تولید میشوند. یک برجستگی در حال فوران زمانی رخ میدهد که چنین سازهای متزلزل شده و به بیرون منفجر میشود که در نهایت پلاسما منتشر میکند. سایر این تصاویر به نمایش لکههای خورشیدی بزرگ پرداختهاند. لکههای خورشیدی از تغییر میدانهای مغناطیسی در سطح خورشید شکل میگیرند و در حقیقت سردتر از ماده خورشیدی اطرافشان هستند. مانتکا امیدوار است در آینده بتواند این سرگرمی را وسیعتر کرده و تصاویر دقیقتری از فعالیت شدید خورشیدی ثبت کند. جالب اینجاست که تجهیزات مورد استفاده وی تنها 2900 پوند هزینه در برداشته است. انتهای پیام
تصویر جالبی از برجستگی خورشیدی
تصویر خارقالعادهای از فورانهای خورشیدی
تصویری از یک برجستگی خورشیدی
لکههای داغ خورشیدی در سطح خورشید
عبور سایه یک هواپیمای مسافربری از روی خورشید
تجهیزات مورد استفاده ستارهشناس آماتور اسپانیایی برای ثبت تصاویر خورشید