قلب خانه ای است با دو اتاق خواب؛
در یکی رنج و در دیگری شادی ساکن اند.
در اتاق شادی نباید زیاد بلند خندید وگرنه رنج در اتاق دیگری بیدار می شود. (فرانسیس کافکا)
چه انتظار عجیبی!
تو در میان منتظران هم، عزیز من چه غریبی؛
عجیبتر آنکه چه آسان نبودنت شده عادت؛
چه بی خیال نشستیم، نه کوششی نه وفایی؛
فقطه نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی...