ممنون میشم درخواستمو قبول کنید
-
ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ،
ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺳﺖ ﺁﺑﯽ؛
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻦ
ﺗﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽِ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﺖ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﺒﺴﺘﻪ،
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪ؛
ﻭ ﻣﻦ
ﻣﮋﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﭼﻮﻥ ﺳﺘﻮﻧﯽ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ
ﺑﯿﻦ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻡ؛
ﭘﻠﮏ ﻧﺰﻥ!
ﭘﻠﮏ ﻧﺰﻥ!
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪ.
##########278
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻱ ﺑﻲ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ
ﺩﺭﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻳﻨﻪ ﻱ ﺳﻜﻮﺕ
ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻱ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻡ ﺭﺍ
ﻣﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ
ﻛﺘﻴﺒﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ
ﺍﻟﻔﺒﺎﻱ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺍﺭﺩ
ﺥ
ﺩ
ﺍ
ﻭ ﻣﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺣﺮﻑ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺣﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﻛﻪ ﻣﺸﻖ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﻂ ﺑﺰﻧﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻧﻤﺮﻩ ﻱ ﺻﻔﺮﻡ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻏﻠﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻱ!
ﻏﻠﻂ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻱ!
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺨﻮﺍﻥ
ﻭ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﻭﺭ ﻛﻨﻢ...........
ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﯽ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻢ
ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻭﺩ
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺗﯿﮏ ﺗﺎﮎ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭﯾﻢ
ﺧﺎﻟﯽ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﻧﺼﻔﻪ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ
ﺑﺎﻗﯽ ﺁﻥ ﻃﻌﻢ ﮔﺲ
ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ
ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩ
ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻠﺦ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺕ
ﺑﺎ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﯾﯽ ﭘﺮ ﺯﻣﻬﺮ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺁﻭﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺒﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ
ﺗﻠﺨﯽ ﻃﻌﻢ ﮔﺲ ﺑﺎﻗﯽ ﺁﻥ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ
ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻩ
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ
ﻫﻤﺎﻥ
ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ...
معماری با مصالحی از جنس دل
سیلام سیلام
قابلی نداره:دی
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!rezvan
slm
baba bashghaaaaah.
jayi bazi mikoni??street koja miri???
slm
rezvan basket ball ham baziii mikoniiiiiiiiiiiii?????!!!!!!streetball ham miriiii
ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺍﻫﺎﯼ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ
ﮐﺸﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﻘﯿﻘﺖ
ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺩﻣﻬﺎ
ﻣﺎﺭﺍ
ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺷﯿﺮﯼ
ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ
ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ
ﺷﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻏﻤﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺠﻬﺪ
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ
ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺭﯼ ﺧﺒﺮ ﯼ ﻫﺴﺖ
ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﮓ ﻭ ﺩﻭﻧﮓ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎﺗﻪ ﺩﺍﺭ
ﺗﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﻭ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺗﺮﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻗﺪﻡ ﺍﻫﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻫﺎ ﺩﻟﯽ ﺳﭙﺮﺩ
ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ
ﺑﯿﺎ
ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻮﺩﮐﯿﻤﺎﻥ
ﺟﺎﺭﯼ ﺑﺎﺷﻢ
ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﺸﺶ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﯽ ﺑﮑﺶ
ﻭ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮐﻮﺭﺳﻮﯾﯽ
ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﻡ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯿﺸﮕﺎﻩ ﺗﻮ
ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺍﺩﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ
ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﺖ
ﺳﺒﺰﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﯿﺪ
ﺍﻩ
ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ
ﺑﺒﯿﻦ
ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ
ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﻨﯽ
ﻭ ﻣﺮﺍﺭﻧﮕﯽ ﺑﺒﺨﺸﯽ
ﺍﺧﺮ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺍﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ
ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﺯﺭﺩ ﺭﻗﻢ ﻣﯿﺨﻮﺭﯼ
ﻭ ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺥ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﺗﻮ
ﺷﺎﺩﯼ ﻧﺸﺎﻁ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ
ﻭ ﺑﺎ ﺯﺭﺩﯼ ﺗﻮ
ﺗﻤﻨﺎﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﺥ ﺑﺎﺷﻢ
ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺍﺧﺮ ﺳﺎﻝ
ﺭﺍﺣﺖ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﺬﺭﻡ
ده کشف و اختراع که جهان را تغییر دادند
ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﮔﻠﯽ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﯿﺴﺖ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﯿﺴﺖ
ﺻﺪﺍﻗﺖ
ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻡ
ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ
ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻮﯼ
ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﻭﻫﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﭘﺮ ﺷﻮﺩ
ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻦ...
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ
ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﻭﻫﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﯾﻢ
ﺭﺳﻮﺥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﭘﺮﺵ ﻧﮑﻨﯽ ، ﭘﻮﭺ ﻣﯿﺸﻮﻡ
ﯾﮏ ﺣﺲ ﻗﺸﻨﮓ ﻭﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ
ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥِ ﺷﺐ
ﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽِ ﭘﺮﭼﯿﻦ
ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻭﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﻬﺮِﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦِ ﺑﻮﺩﻧﺖ
ﭘﺮﻭﺍﺯِ ﺷﺎﭘﺮﮎ ﻫﺎﺳﺖ
ﺑﻪ ﺩﻭﺭِ ﺷﻤﻊِ ﺧﯿﺎﻝ ﻣﻦ
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺎﯾﻪِ ﺑﻠﻨﺪِ ﮐﺎﺝ ﺑﻪ ﺑِﺮﮐﻪِ ﺩﺭﻩ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮﻭﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﺰﺩ
ﺟﻮﯾﺒﺎﺭِ ﺣﻀﻮﺭﺕ
ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺗﺮﻧﻢ ﺍﺳﺖ،
ﻫﻤﭽﻮﻥ
ﺷﺒﻨﻢِ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ،ﺑﺮﮒِ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺷﺐ
ﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ
ﺷﻌﺮ ﻧﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ
ﺷﻌﺮﯼ ﺍﺯ ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﻮﺍﻧﻢ
ﺍﺯ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩ
ﻭﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻧﮕﺎﺭ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺁﻣﺪﻧﺶ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﺮﺩ
ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻣﯿﺰﺩ
ﻭ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﺗﺐ ﻣﯿﮑﺮﺩ
ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ
ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﻋﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﯿﺪﺍﺩ
ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺳﺴﺖ
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﻭ
ﻣﯿﻤﺮﺩﻡ
ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ
ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﻫﻨﻮﺯ
ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ
ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ
ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ
ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ
ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻮ ﺍﺳﺖ
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺍﺑﺮﻫﺎ
ﺍﺯ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﯾﺎﺩ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ
ﺩﺷﺖ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭﻫﻢ ﻭ ﺳﺮﺍﺏ
ﻭ ﻣﻦ
ﺩﭼﺎﺭ ﺳﻬﻤﮕﯿﻨﯽ ﺳﮑﻮﺕ
ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ
ﺣﺮﻓﯽ ﺯﺩ
ﻻﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺷﻌﺮ ﺳﺮﻭﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺭﮔﻪ ﻫﺎﯼ ﺣﯿﺎﺕ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﮔﯿﺮﺩ
ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺍﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺏ
ﺫﻭﻕ ﯾﮏ ﻭﺭﻕ ﺷﻌﺮ
ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ :
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺑﺰﻧﺪ
ﭼﻪ ﺩﺭﺩﯾﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎ
ﻭ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﻣﺒﺘﻼﯼ ﺑﺪ ﺧﯿﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻼﯼ ﺟﻬﺎﻧﻢ
ﻃﺒﯿﺐ ﻧﻪ ﺣﺒﯿﺒﻢ ﺍﻭﺭﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻨﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻨﮑﺎﯼ ﻧَﻔﺴﺶ ﺑﺒﺮﺩ ﺗﺐ ﺟﺎﻧﻢ
ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺍﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺏ
ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺳﺮﻭﺩﻧﻢ
ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﻭﺣﻢ
ﻣﯿﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺗﻨﮓ ﺟﺎﻧﻢ
ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ .
ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﺐ
ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺽ
ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ
ﮐﻪ ﺳﺮ
ﺑﺎﺯ ﮐﻨﺪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺍﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺒﺎﺭﺩ
ﻭ ﯾﺎ
ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ !!
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ
ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ
ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ
ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ
ﺑﺪﻭﻥ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ
ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻥ
ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ
ﻃﺒﻌﯽ ﻧﺮﻡ
ﺧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ
ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﮕﺸﺎ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻧﺸﯿﻨﺪ
ﭼﻪ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ
ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﻫﺎ
ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻭ ﺍﻟﻬﯿﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ
ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﮏ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺍﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﮐﻨﯽ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻕ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺕ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ
ﻗﺼﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ
ﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮﯾﻢ
ﭼﻪ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ،ﭼﻪ ﻏﺰﻝ،ﭼﻪ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﭼﻪ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯼ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ
ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ
ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ
ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺩﺭ ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻣﻮﺍﺝ
ﺭﺩﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ
ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ
ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺮﺟﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ
ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ
ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻨﺪ
ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ
ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﻝ
ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻄﺮﺍﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻡ ﭘﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﮎ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﯿﻨﻪ ﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍﯾﻨﺪ
ﺑﻮﯼ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ
ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﯽ
ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﮔﺸﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻮﺳﯽ
ﺑﺪ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ ...
"ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ"...
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ
ﻫﯿﭻ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﺷﺐ ...
ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽِ ﻗﻠﺒﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ
ﻃﻌﻨﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺑﻪ ﻃَﺮَﺏ
ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺳﺎﺩﻩ
ﻓﺎﻝِ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ
ﮐﻒِ ﻓﻨﺠﺎﻥِ ﺗَﺮَﮎ
ﺯﺧﻢ ﺁﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ
ﺭﻭﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺖ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ
ﻣﺮﺩِ ﺗﻨﻬﺎ، ﺳﺮﮐﺶ
ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﺍﺑﺮِ ﺳﯿﺎﻩ
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﯼِ ﺷﺐ
ﻫﺠﻤﻪ ﯼ ﺑﺎﺩ ﺧﺰﯾﺪ
ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ...
ﺷﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﯾﺪ
ﮐﻨﺞِ ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ
ﺣﺲِ ﯾﮏ ﺁﺭﺍﻣﺶ
ﺷﮑﻞِ ﺑﺮﮔﯽ ﺩﺭ ﺁﺏ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ
ﺷﺐِ ﺁﺷﻔﺘﻪ، ﺳﯿﺎﻩ
ﻣﺎﻩِ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺟُﺴﺖ...ﺍ
ﭼﻪ ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺳﺖ ،
ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﮐﺸﯿﺪﻥ ،
ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻘﺎﺵ ﻧﯿﺴﺘﻢ .
ﻭﻟﯽ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ،
ﺯﯾﺎﺩ ﮐﺸﯿﺪﻡ .
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻼﻃﻤﯽ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﻬﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ
ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ"
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ﯾﺎ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ
ﻋﻄﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﯼ
ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ"
ﻭ ﻫﻨﻮﺯﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺩﺍﯾﻢ
ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ
ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ
ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﯿﮑﺸﺪ -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
