بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
-
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون می شم نظر بدید
سلام
نظرسنجي سري سوم بهترين آواتار شروع شد
ميتوانيد تبليغ خود را شروع كنيد و به دوستان خود اطلاع دهيد
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
من گربه را پیشنهاد می کنم اما این شما هستید که تصمیم می گیرید
گربه یک عکس زنده است
سلام بر عزیز دل
امیدورام خوب باشید
سلام
ببخشید من واسه امضا دچار مشکل شدم ، هنوز به هفت خط نرسیده این پیغام خطا رو میده :
Your signature cannot be longer than 1000 characters including BB code markup.
میشه راهنماییم کنید.ممنون
سلام دوست عزيز
ايام به كام
اگه امكان داره به تايپيك من سري بزنين و نظر يادتون نره
در جاده های فراموشی ماندم !
من نیز فراموش خواهم شد ...
همانند دیگر کسانی که
در این کوچه فراموش شدند ...
از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !
اگر روزی فراموش شدی
هیچ مترس !
ما همه فراموش شدگانیم ...
تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...
ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!
کودکیها
مهندس خوب جیم شدی ها حال میکنی دیگه نه؟؟
سلام
برادر دلتنگت شدیم ...
كوتاه ترين راه براي گفتن دوستت دارم لبخند است
یادت باشه! انسان های خندان و شاد به خداوند شبیه ترند!
چه انتظار عجیبی!
تو در میان منتظران هم، عزیز من چه غریبی؛
عجیب‌تر آنکه چه آسان نبودنت شده عادت؛
چه بی خیال نشستیم، نه کوششی نه وفایی؛
فقطه نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی...
...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...
دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !
شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...
جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!
زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !
چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...
ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !
به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !
آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...
روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...
روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...
غروب ها
در فکر طلوع رفته ایم ...
و طلوع فردا
در فکر به اینکه
شاید
غروب دیروز
را باید
زندگی می کردیم ...!
سلام بر عزیز دل
امیدوارم که هرجاهستید سلامت و شاد
درپناه خدا باشید
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!
صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...
بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...
دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...
اکنون چشمانم را گشوده ام ...
فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...
پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !
گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...
بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...
گفت و ... پر کشید !
با خود اندیشیدم : پس من هم ...
مهتاب -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
