بکشــم به ناز روزي سر زلف مشک رنگــــش
ندهـــم ز دسـت اين بار، اگر آورم به چنگـــش
سر زلـــف او بـگيـــرم، لـــب لعل او بـبـــوسـم
به مراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش
سخن دهان تنـگـش بود ار چه خوش، ولـيـکن
نرســـد به هر زباني سخــــــن دهـان تنـگـش
چون نبات ميگدازم، همــه شب، در آب ديده
به امـيــــد آنکه يابم شکـــر از دهان تـنـــگـــش
بروم، ز چـــشم مستش نظري تمـام گيــــــرم
که بدان نظر بـبـيـنـم رخ خـوب لاله رنــــگــــش
چــــــــو کمان ابروانش فـــکنـــد خدنگ غمـــزه
چه کنم که جان نسازم سپـر از پي خدنـگش؟
زلبش عناب، يارب چه خوشاست صلح اوخود
بنگر چگونهباشد چو چنين خوشاست جنگش
دلـــم آينه است و در وي رخ او نمينمـــــــــايد
نفســـي بزن، عراقي، بزدا به ناله زنگــــــــش