رجایی اشکان

خواستم بگویم به جهنم که رفتی دیدم واژه ی بهتری هم وجود دارد . . .
به همین روزهای من که رفتی . . .

امروز عکس تنهاییم را قاب گرفتم
عکسی در ابعاد
سه در بی نهایت…!

کاش جایی برویم تابلویی داشته باشد که رویش خدا نوشته باشد : “پایان تمام دلتنگی ها”

تـــــو مـــــرا نـادیــــده بـگـیــــر . . .
و مــــــــن
بـدنـــم روز بـــه روز کـبـــــودتـر مـی شــــود . . .
از بــــــس . . .
خــــودم را مـی زنـــــم ،
بـــــه نـفـهـمـــی . . . !!!

من باید بلند بشم

قهوه بو کنم

بلکه عطر لامصب تنت از سرم بره لعنتی

شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید مگر مساحت رنج مرا حســاب کنید محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید خطوط منحنی خنده را خراب کنید طنین نام مرا موریــانه خواهد خورد مرا به نام دگر غیر از این خطــاب کنید دگر به منطق منسوخ مرگ میخندم مگر به شیوه دیگر مرا مجاب کنید در انجماد سکون،پیش از آنکه سنگ شوم مرا به هرم نفسهــای عشق آب کنید مگر سماجت پولادی سکوت مرا درون کوره فریاد خود مذاب کنید بلاغت غم من انتشــار خواهد یافت اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید
"قیصر امین پور"

بلد نیست اینجوری عرض ادب میکنه مثلا

زندگی دیکته ای نیست که آن را به ما خواهند گفت !!!
زندگی انشایی است که تنها باید خودمان بنگاریم ؛
زندگی می چرخد، چه برای آنکه میـــخندد، چه برای آنکه میــگرید
زندگی دوختن شادیهاست زندگانی هنر هم نفسی با غم هاست زندگانی هنر هم سفری با رنج است
زندگانی یافتن روزنه در تاریکی است...

امید چیز خوبی است

مثل آخرین سکه
مثل آخرین بلیط
مثل آخرین گلوله
مثل آخرین کشتی
آخرین سکه نمی گذارد که غرورت بشکند
آخرین بلیط نمی گذارد که
نا امید از ترمینال ها برگردی
آخرین گلوله نمی گذارد که سرباز اسیر شود
کسی که امید دارد
فقیر نیست
همیشه چیزی دارد
یادم رفت از آخرین کشتی بگویم
آخرین کشتی حتی اگرهم نیاید

نمی گذارد که نام دریا و مسافرت از یادت برود...

همیشه هم قافیه بوده اند، “ســ ـ ـیب” و “فریـ ـ ـب”!
همانند سیبی که آدم و حوا را فریب داد و حالـــا هم با هم میگوییم
“سیــــــــ ــب”
و دوربین های عکاسی را فریب میدهیمـــ
تا پنهان کنیم اندوهمان را پشت این لبخند مصنوعی…

نمی توان سینه ای را شکافت
و دید
تا چه اندازه درد
در انسان ته نشین شده است
باید ضربه را خورد...
باید دور شد و رفت...
زخم های امسال
اصابت دردهایی ست
که دو سال پیش خورده ایم...!!

دلگیرم از تنهایی های مکرر . . .

از مردمانی که بودنشان را ادعا میکنند . . .

و از زمانه که محبت طلب کردم و هیچ نبود .. . .نه دستی . . .نه دوستی . . .

و باز تنهایی...!!!

امشب افسوس نشد بر سر قولم باشم
نشد از فاصله ها غصه تراشی نکنم
گر تفنگی برسانند به من، نامردم
تا سحر مغز خودم را متلاشی نکنم!

بی تو
نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم
چرا صدایم کردی
چرا ؟
سراسيمه و مشتاق
سی سال بيهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی
نشان به آن نشان
که دو هزار سال از میلاد مسيح می گذشت
و عصرعصر والیوم بودو فلسفه بود
و ساندویچ دل وجگر
ده دقیقه سكوت به احترام دوستان و نیا کانم
دوست خوب من
وقتی مادری بمیرد قسمتی از فرزندانش را با خود زير گل خواهد برد
ما باید مادرانمان را دوست بداریم
وقتی اخم می کنند و بی دليل وسايل خانه را به هم می ریزند
ما باید بدویم دستشان را بگیریم
تا م بادا که خدای نکرده تب کرده باشند
ماباید پدرانمان را دوست بداریم
برایشان دمپايی مرغوب بخریم
و وقتی دیدیم به نقطه ای خیره مانده اند برایشان یك است کان چای بریزیم
پدران ‚ پدران ‚ پدرانم
این روشنای خاطر آشوب در افق های تاریك دوردست
ای راز ای رمز
ای همه روزهای عمر مرا اولین و آخرین
به من بگوييد
فرزان گان رنگ بوم و قلم
چگونه خورشیدی را تصوير می کنید
که ترسيمش سراسر خاک را خاکسترنمی کند
در دو طاقچه رو به رویم شش دسته خوشه زرد گندم چیده ام
با آن گيس های سیاه و روز پریشان شان

آدم های مهربان در مقابل خوبی هایِ یکطرفه شان، هرگز احساس حماقت نمیکنند ..

چون خوب بودن برای آنها عادت شده ..

آدم های مهربان از سر احتیاجشان مهربان نیستند ..

چون آنها دنیا را کوچکتر از آن میبینند که بدی کنند ..

آدم های مهربان خود انتخاب کرده اند که نبینند نشنوند و به روی خود نیاورند ..

نه اینکه نفهمند ..

هزاران فریاد پشت سکوت آدمهای مهربان هست ..

سکوتشان را به پای بی عیب بودن خود نگذارید ..

هرگز به آدم های مهربان زخم نزنید چون گوشه قلب خدا زخمی میشود ..