دردی که روح بزرگ علی (ع) را به ناله اورده است تنهاییست که ما آن را نمیشناسم! باید این را بشناسیم نه آن درد را که علی (ع) درد شمشیر را احساس نمیکند و ما درد علی (ع) را احساس نمیکنیم. (دکتر شریعتی)
اینه که امام علی (ع) وقتی ضربت شمشیر رو میخوره میفرمایند: ((رستگار شدم به پروردگار کعبه))
تنهایی امام این گونه است که دکتر شریعتی میگه: تنهایی زاییده ی عشق است و بیگانگی. کسی که به یک معبود به یک معشوق عشق میورزد با همه ی چهره های دیگر بیگانه میشود و جز در ارزوی او نیست. خود به خود وقتی او نیست تنها میماند... .
محبت به امام رو هم اینگونه توصیف میکنه: محبت به علی (ع) اگر که او را نشناسیم برابر است با محبت همه ی ملتهای دیگر نسبت به هر کس دیگر....
حالا باید شناختن امام رو بررسی کنیم.
اگر اجازه بدین بریم تو همون تاپیک وصیتنامه صحبت کنیم. ماندگارتر هست. بقیه هم شرکت میکنن.