التماس دعا...
-
التماس دعا...
لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...
و توان آن دارم بالا روم تا اوج !
تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...
نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...
مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !
و این بار می دانم که تنها نیستم ...
و می شنوم نوای بی مثالش را
در بی صداترین واژگان ...
و برای نخستین بار
دلم اندکی آرام می گیرد ...
http://www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون میشم نظر بدید
به کدامین گناه من را به برزخ بی نشان ابدیت فرستادی!
من را باکدامین انسان اشتباه گرفتی که به دنبال بهشتی گم شده فرستادی...
به من نشانی دادی که بویی ازنشان نمی داد
من را با بالهای فرشتگانت بفرست به آسمان...
شاید ببینی بی گناهی من از گناهم کمتر است!
این را من نمی گویم چشمانم فریاد بی صدایی می زند که گوش فلک را کر کرده است
من را به خیالهای نارس درخت عمل کشاندی
دیدی؟ آیا دیدی؟! چیزی جز مظلومیتم ندیدی!
دیدی چیزی جز بازی یک کودک سر به هوا با خاکهای زمینی نبود...
این بار من نمی گویم همان درخت بلند شاهد من است
ولی... نمیدانم!
شاید جنایتی حوا گونه مرتکب شده ام بی آنکه دستی درآن دخول باشد...
من رابکشان به جنون بندگی شاید بندگی شاهدی باشد برای جنایتهای حوا گونه ام...!
فهیمه عطارحسینی
سلام عزيزم. نوشته هاي خودم نيستن منم دوسشون دارم...
موفق باشي هميشه
این سمت یا آن سو فرقی نمی کند!
انسان به سایه ی درخت عادت می کند به آتش نه !
اما...
آن قدرها هم که گمان می کنی بد نیست...
بد نیست گاهی هم جیب هایت پاره باشد!
پله های آسمان خراش هارا فراموش کنی...
بنشینی کنار خیابان
و از پله های خودت پایین بروی!
پله
پله
پله
آن قدر که می بینی
کسانی نشسته اند...
بعضی ها گریه می کنند...
بعضی ها آواز می خوانند و...
ناگهان کسی را می بینی
که می شناسیش
شاید هم نمی شناسیش
اما...
این لبخند آمده بر لبانت را...
تنها دو سطر دیگر بر ندار:
در بهشت گاهی
در جهنم همیشه
به خدا می رسی...!
" گروس عبدالملکیان"
سلام
اد مي كني عزيز
negin_1989engدر ضمن یادآوری میکنم سه بخش مجزا برای فعالیت های گروهی تشکیل شده:
1- بخش فعالیت های آموزشی
2- بخش فعالیت های تحقیقاتی
3- بخش فعالیت های مرتبط با ترجمه
در بخش تحقیقاتی بحث بسیار مفید هوش هیجانی در جریانه. خوشحال میشیم شاهد فعالیت بیشتر شما باشیمسلام دوست عزیز ..
بنا به درخواست شما برای شرکت در فعالیت های گروهی نظر شما رو به برخی تاپیکهای مهم جلب میکنم
اساسنامه کار گروهی
در این تاپیک اهداف و آرمانهای گروه تنظیم شده و برای شما قابل دسترسی هست. اگر در مورد اساسنامه نظری دارید میتونید اینجا بیان کنید.
آشنایی و گفتگوی آزاد اعضا
در این تاپیک سعی میکنیم دور از فضای مهندسی بیشتر با هم آشنا بشیم
شطرنج سه بعدی
یک مقاله خوب از آقای بارث برای بالا رفتن هوش هیجانی و تکنیکهای کار گروهی
چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...
دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !
خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...
خودم را به خداي خود مي بخشم ...
سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...
باز ...
دلم براي خودم تنگ مي شود !
کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...
و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...
و حال با خود مي گويم ...
بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !
و جهاني ديگر در پيش است ...!
وقت من کم است ...
اگر انسانم
و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !
اگر انسانم
و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...
وقت من کم است ...
برای دیدن و شنیدن و اندوختن !
اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست
که به ایمانش رسیده باشم ...!
آنا
در آستانه تو
روسپيان مادران فردايند ...
و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !
در شهريوری ترين نگاهت
دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...
در درگاه تو
من از کدام اهريمن سخن مي گويم
هنگامي که کلامت همه عشق است ...
تا پايان سرودی نمانده است ...
خدا مي آيد ...
همين ...!
سلام خوشحال میشم اینجا یه سر بزنی
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=106004
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
ممنون میشم در این نظر سنجی شرکت کنید
سلام دوست عزیز
به خاطر تشکرتون ممنون
موفق باشین
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
از ميان طوفان
بي نام خواندمش !
و همين كه از امواج رها شد
در ساحل خاموشي نشست
و سرش از كهكشان
تا خاك
خم شد ...
آن گاه صداي خدا را شنيدم
گفتم : " آشنايي بس نيست؟"
گفت : " مرا درياب!"
و دانستم كه دريافتن او
گم شدن من است ...
و بي پروا گم شدم ...
و خدا
در خلسه تسليم
لبخندي شيرين زد ...!
در جاده های فراموشی ماندم !
من نیز فراموش خواهم شد ...
همانند دیگر کسانی که
در این کوچه فراموش شدند ...
از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !
اگر روزی فراموش شدی
هیچ مترس !
ما همه فراموش شدگانیم ...
تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...
ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...!
باد می وزد ...
هراسان به این سو و آن سو می روم
به دنبال هویتم ...
در میان آسمان و زمین
معلق مانده ام و نمی دانم
میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !
می خواهم خودم باشم ...
و امروز حتی
باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!
می دانم می خواهی رها شوی ...
این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !
من هم می خواستم رها شوم ...
دوبال هم داشتم ...
پرواز را هم آموخته بودم !
برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...
اما هنوز پايبند زمینم ...
من اهل خاکم !
.
.
.
و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!
...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...
دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !
شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...
جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!
زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !
چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...
ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !
به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !
آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...
روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...
روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...
غروب ها
در فکر طلوع رفته ایم ...
و طلوع فردا
در فکر به اینکه
شاید
غروب دیروز
را باید
زندگی می کردیم ...!
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!
صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...
بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...
دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...
اکنون چشمانم را گشوده ام ...
فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...
پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !
گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...
بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...
گفت و ... پر کشید !
با خود اندیشیدم : پس من هم ...
مهتاب
ديگر ترنم باران هم
نمي تواند
مرهم درد شود ...
از كساني مي گويم
كه تبسم را
هرگز آيينه اي نبودند ...
حتي
به زهر خندي !!!
وقتي بزرگ مي شوي ديگر نمي ترسي كه نكند فردا صبح خورشيد نيايد! حتي دلت نمي خواهد پشت كوهها سرك بكشي و خانه خورشيد را از نزديك ببيني ...
پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
