شعر نو

[blue bee]

وقتی که خیلی خوشحالم...

وقتی که خیلی خوشحالم...

ديدم،‌ خودم ديدم، پروانه‌ی قشنگی هی در گلوی من می‌رقصيد.
من داشتم برای يک ستاره ترانه می‌خواندم.


ديدم، خودم ديدم، يک قناری قشنگ، از آن همه آواز
تنها حنجره‌ی ترا نشانم می‌داد.


زندگی چقدر زيباست دختر عمو!
ديروز نامه‌ی عزيزی از شيراز آمد
نامه‌اش، زبان شقايق بود،
انگاری هر واژه، باور کن! هر واژه به ديگر واژه عاشق بود.
عجيب است، منِ شبکور، جهان را چه قشنگ می‌بينم.

« سید علی صالحی »

 

[@ RESPINA @]

هر کسی دوتاست .
و خدا یکی بود .
و یکی چگونه می توانست باشد ؟
هر کسی به اندازه ای که احساسش می کنند ، هست .
و خدا کسی که احساسش کند ، نداشت .
عظمت ها همواره در جستجوی چشمی است که آنرا ببیند .
خوبی ها همواره نگران که آنرا بفهمد .
و زیبایی همواره تشنه دلی است که به او عشق ورزد .
و قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد .
و غرور در جستجوی غروری است که آنرا بشکند .
و خدا عظیم بود و خوب و زیبا و پراقتدار و مغرور .
اما کسی نداشت …
و خدا آفریدگار بود .
و چگونه می توانست نیافریند .
زمین را گسترد و آسمانها را برکشید …
و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود .
و با نبودن چگونه توانستن بود ؟
و خدا بود و با او عدم بود .
و عدم گوش نداشت .
حرف هایی است برای گفتن که اگر گوشی نبود ، نمی گوییم .
و حرفهایی است برای نگفتن …
حرف های خوب و بزرگ و ماورائی همین هایند .
و سرمایه ی هر کسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد …
و خدا برای نگفتن حرف های بسیار داشت .
درونش از آنها سرشار بود .
و عدم چگونه می توانست مخاطب او باشد ؟
و خدا بود و عدم .
جز خدا هیچ نبود .
در نبودن ، نتوانستن بود .
با نبودن نتوان بودن .
و خدا تنها بود .
هر کسی گمشده ای دارد .
و خدا گمشده ای داشت …

 

[غلامرضا د]

اندوه تنهايي



پشت شيشه برف می بارد
پشت شيشه برف می بارد
در سكوت سينه ام دستی
دانه اندوه می كارد

مو سپيد آخر شدی ای برف
تا سرانجامم چنين ديدی
در دلم باريد ... ای افسوس
بر سر گورم نباريدی

چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهائی
می خزد در ظلمت قلبم
وحشت دنيای تنهائی

ديگرم گرمی نمی بخشی
عشق، ای خورشيد يخ بسته
سينه ام صحرای نومیديست
خسته ام، از عشق هم خسته

غنچه شوق تو هم خشكيد
شعر، ای شيطان افسونكار
عاقبت زين خواب دردآلود
جان من بيدار شد، بيدار

بعد از او بر هر چه رو كردم
ديدم افسون سرابی بود
آنچه می گشتم به دنبالش
وای بر من، نقش خوابی بود

ای خدا ... بر روی من بگشای
لحظه ای درهای دوزخ را
تا به كی در دل نهان سازم
حسرت گرمای دوزخ را؟

ديدم ای بس آفتابی را
كاو پياپی در غروب افسرد
آفتاب بی غروب من!
ای ديغا، درجنوب! افسرد

بعد از او ديگر چه می جويم؟
بعد از او ديگر چه می پايم؟
اشك سردی تا بيفشانم
گور گرمی تا بياسايم

پشت شيشه برف می بارد
پشت شيشه برف می بارد
در سكوت سينه ام دستی
دانه اندوه می كارد
فروغ فرخزاد

 

[Ekram]

بیچاره چاقوی آشپزخانه ی ما ​

در تمام عمرش ​

فقط پیاز وسیب زمینی پوست کنده ​

ومهیج ترین صحنه ی زندگی اش​

بریدن چند تکه کالباس است​

گوشه ی آشپرخانه ​

در آرزوی بوسیدن گلوی گاوی نر ​

قوچی وحشی ​

یا دست کم ​

مرغ پا کوتاه زهواردررفته ای ​

می پوسد​

 

[ملیسا]

اون روزا یادش بخیر ؛ چه روزای قشنگی بود ...

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش
را از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن
نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد

 

[Motahare89]

سیاه
سفید
زرد
سرخ
من به هیچ قیدی
بند نیستم
به هیچ ملیتی پابند
درد های پدر
قلک سفیدم را می شکند
رنجهای مادر
بغض های سیاهم را
تفنگم از گلوله های سرخ تهی ست
حضور کلاغ های هنوز
در مزرعه های همیشه
نگران نیستم
چرخه زندگی
همچنان
همه را له می کند......

نیما فرقه

 

[غلامرضا د]

گناه

گنه كردم گناهی پر ز لذت
كنار پيكری لرزان و مدهوش
خداوندا چه می دانم چه كردم
در آن خلوتگه تاريك و خاموش


در آن خلوتگه تاريك و خاموش
نگه كردم بچشم پر ز رازش
دلم در سينه بی تابانه لرزيد
ز خواهش های چشم پر نيازش


در آن خلوتگه تاريك و خاموش
پريشان در كنار او نشستم
لبش بر روی لب هايم هوس ريخت
زاندوه دل ديوانه رستم


فرو خواندم بگوشش قصه عشق:
ترا می خواهم ای جانانه من
ترا می خواهم ای آغوش جانبخش
ترا ای عاشق ديوانه من


هوس در ديدگانش شعله افروخت
شراب سرخ در پيمانه رقصيد
تن من در میان بستر نرم
بروی سينه اش مستانه لرزيد


گنه كردم گناهی پر ز لذت
در آغوشی كه گرم و آتشين بود
گنه كردم میان بازوانی
كه داغ و كينه جوی و آهنين بود

 

[mahyam68]

دلم برای کسی تنگ است
که آن دو نرگس جادو را
به عمق آبی دریای واژگون میدوخت
و شعرهای خوشی چون پرندگان می خواند

دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم میسوخت
ومهربانی را

_نثار من می کرد..


​

حمید مصدق

 

[Ekram]

[FONT=times new roman, times, serif]رنگین کمان ِ روشن و زیبای خاطره [/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]در یک طلوع ِ خیس [/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]در چشم های دختر ِ آنسوی پنجره[/FONT]

 

[naghmeirani]

خاطرم نیست تو از بارانی یا که از نسل نسیم ...
هر چه هستی گذرا نیست هوایت ٬ بویت ...
فقط آهسته بگو :
با دلم می‌مانی؟ ​

 

[Ekram]

بیچاره چاقوی آشپزخانه ی ما ​

در تمام عمرش ​

فقط پیاز وسیب زمینی پوست کنده ​

ومهیج ترین صحنه ی زندگی اش​

بریدن چند تکه کالباس است​

گوشه ی آشپرخانه ​

در آرزوی بوسیدن گلوی گاوی نر ​

قوچی وحشی ​

یا دست کم ​

مرغ پا کوتاه زهواردررفته ای ​

می پوسد ​

 

[fatemeh-r]

توچه ساده ای ومن چه سخت

تو پرنده اي و من درخت

آسمان هميشه مال توست

ابر زير بال توست

من ولي هميشه گير كرده ام

تو به موقع مي رسي و من

سال هاست دير كرده ام



خوش به حال تو كه مي پري

راستي چرا

دوست قديمي ات – درخت را–

با خودت نمي بري؟



فكر مي كنم توي آسمان تو

جا براي يك درخت هست

هيچ كس در بزرگ درخت آفتاب را

رو به ما نبست

يا بيا و تكه اي از اسمان براي من بيار

يا مرا ببر

توي آسمان آبي ات بكار



خواب ديده ام

دست هاي من

آشيانه ي تو مي شود

قطره قطره قلب كوچكم

آب و دانه ي تو مي شود

شب ستاره ها

از تمام شاخه هاي من تاب مي خورند

من هميشه خواب ديده ام ولي...

راستي، هيچ فكر كرده اي

يك درخت، توي باغ آسمان

چقدر ديدني است؟!

ريشه هاي ما

اگر چه گير كرده است

ميوه هاي آرزو ولي رسيدني است !

 

[alinazarian]

اوه چه خشن

 

[غلامرضا د]

بعد از آن ديوانگي ها اي دريغ
باورم نايد كه عاشق گشته ام
گوئيا «او» مرده در من كاينچنين
خسته و خاموش و باطل گشته ام

 

[mahyam68]

آه ای عشق تو در جان و تن من جاری
دلم آن سوی زمان
با تو آیا دارد وعده دیداری ؟
چه شنیدم ؟
تو چه گفتی ؟
آری ؟​

 

[blue bee]

نه
تردیدی بر جای نمانده است
مگر قاطعیت وجود تو
کز سرانجام خویش
به تردیدم می افکند،
که تو آن جرعه آبی
که غلامان
به کبوتران می نوشانند
از آن بیشتر
که خنجر
به گلوگاهشان نهند.

« شاملو »

 

[غلامرضا د]

شب به روی جاده نمناك
سايه های ما ز ما گوئی گريزانند
دور از ما در نشيب راه
در غبار شوم مهتابی كه می لغزد
سرد و سنگين بر فراز شاخه های تاك
سوی يگديگر بنرمی پيش می رانند


شب به روی جاده نمناك
در سكوت خاك عطرآگين
ناشكيبا گه به يكديگر مي آويزند
سايه های ما ...

 

[naghmeirani]

هرچه بیشتر می گریزم​

به تو نزدیکتر می شوم
هر چه رو برمی گردانم
تو را بیشتر می بینم
جزیره ای هستم
در آب های شیدایی
از همه سو
به تو محدودم.
هزار و یک آینه
تصویرت را می چرخانند
از تو آغاز می شوم
در تو پایان می گیرم

عمران صلاحي​

 

[eksir]

هیچ می دانی چرا چون موج٬

در گریز از خویشتن٬ پیوسته می کاهم؟

-زان که بر این پرده تاریک٬

این خاموشی نزدیک٬

آنچه می خواهم نمی بینم٬

و آنچه می بینم نمی خواهم.
​

 

[غلامرضا د]

در منی و اينهمه زمن جدا
با منی و ديده ات بسوی غير
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غير

غرق غم دلم بسينه می طپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی كه بی خبر زمن
بركشی تو رخت خويش ازين ديار

 

[Comet1986]

نيمكت كهنه باغ
خاطرات دورش را
در اولين بارش زمستاني
از ذهن پاك كرده است
خاطره شعرهايي را كه هرگز نسروده بودم
خاطره آوازهايي را كه
هرگز نخوانده بودي

 

[maryam_22]

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام
و ساقه های جوانم از ضربه ها ی تبرهاتان
زخمدار است
با ریشه چه می کنید ؟
گیرم که بر سر این بام
بنشسته در کمین پرنده ای
پرواز را علامت ممنوع می زنید
با جوجه های نشسته ی
در آشیانه چه می کنید ؟
گیرم که باد هرزه ی شبگرد
با های و هوی نعره ی مستانه در گذر باشد
با صبح روشن پر ترانه
چه می کنید ؟
گیرم که می زنید
گیرم که می برید
گیرم که می کشید
با رویش ناگزیر جوانه
چه می کنید ؟


جنتی عطایی

 

[naghmeirani]

هرچه بیشتر می گریزم​

به تو نزدیکتر می شوم
هر چه رو برمی گردانم
تو را بیشتر می بینم
جزیره ای هستم
در آب های شیدایی
از همه سو
به تو محدودم.
هزار و یک آینه
تصویرت را می چرخانند
از تو آغاز می شوم
در تو پایان می گیرم

عمران صلاحي​

 

[Dandalion]

رضا کاظمی

رضا کاظمی

مرا ببوس

روزهای سختی در پیش است

بگذار تو را

کمی پس‌انداز کنم!​

 

[غلامرضا د]

از تو می پرسم:
تيرگی درد است يا شادی؟
جسم زندانست يا صحرای آزادی؟
ظلمت شب چيست؟
شب،
سايه روح سياه كيست؟

 

[kamal_n13]

خدايا ،
به من زيستني عطا کن ،
که لحظه ي مرگ ،
بر بي ثمري لحظه اي که براي زيستن گذشته است ،
حسرت نخورم .
و مردني عطا کن ،
که بر بيهودگي اش ، سوگوار نباشم.
بگذار تا آن را من ، خود انتخاب کنم ،
امّا آن چنان که تو دوست داري .
" چگونه زيستن " را تو به من بياموز ،
" چگونه مردن " را خود خواهم آموخت !

 

[kamal_n13]

خدا آن حس زيبايي ست ،
كه در تاريكي صحرا ،
زماني كه هراس مرگ مي دزدد سكوتت را،
يكي همچون نسيم دشت ميگويد:
كنارت هستم اي تنها.

 

[غلامرضا د]

در منی و اينهمه زمن جدا
با منی و ديده ات بسوی غير
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غير

غرق غم دلم بسينه می طپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی كه بی خبر زمن
بركشی تو رخت خويش ازين ديار

 

[Erris]

چشمان ملتهب ​

نگاهی بیقرار​

موسیقی آرام​

در اتاقی سردو دلگیر​

امشب هم ، خبری نیست​

.......​

لغزشی آنی​

پشیمانی ناچیز​

تسلیم پوسیدگی​

اعتصاب درختان​

در عصر حسرت و گناه​

.....​

صدایم کن​

نگاهم کن​

بگذار ، سرم را بر شانه ات بگذارم​

کمی بیاسایم​

در این گوشه ، در قلبم​

در آغوشم بگیر​

مگذار پژواک موجی دوردست​

مرا بیاورد​

بر​

ساحل​

 

[غلامرضا د]

همچو گل هائی كه مستند از شراب شبنم دوشين
گوئی آنها در گريز تلخشان از ما
نغمه هائی را كه ما هرگز نمی خوانيم
نغمه هائی را كه ما با خشم
در سكوت سينه می رانيم
زير لب با شوق می خوانند