بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟
- شروع کننده موضوع yanic
- تاریخ شروع
قیصر امین پور
قیصر امین پور
می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را
قیصر امین پور
می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را
مثل باران چشم هایت دیدنیست
شهر خاموشنگاهت دیدنیست
مهربانی معنی لبخند توست
خنده هایت بینهایت دیدنیست
شهر خاموشنگاهت دیدنیست
مهربانی معنی لبخند توست
خنده هایت بینهایت دیدنیست
قیصر امین پور
قیصر امین پور
▪ غنچه با دل گرفته گفت:
زندگي
لب ز خنده بستن است
گوشه اي درون خود نشستن است
گل به خنده گفت:
زندگي شكفتن است
با زبان سرخ، راز گفتن است.
گفتگوي غنچه و گل، از درون باغچه
باز هم به گوش مي رسد...
راستي... تو چه فكر مي كني؟
كداميك درست گفته اند؟
من كه فكر مي كنم
گل به راز زندگي اشاره كرده است.
هرچه باشد او گل است....
گل يكي دو پيرهن
بيشتر ز غنچه پاره كرده است..
قیصر امین پور
▪ غنچه با دل گرفته گفت:
زندگي
لب ز خنده بستن است
گوشه اي درون خود نشستن است
گل به خنده گفت:
زندگي شكفتن است
با زبان سرخ، راز گفتن است.
گفتگوي غنچه و گل، از درون باغچه
باز هم به گوش مي رسد...
راستي... تو چه فكر مي كني؟
كداميك درست گفته اند؟
من كه فكر مي كنم
گل به راز زندگي اشاره كرده است.
هرچه باشد او گل است....
گل يكي دو پيرهن
بيشتر ز غنچه پاره كرده است..
ان که شب امد و دستیبه دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
طعنه ای بر دراین خانه ی تنها زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
طعنه ای بر دراین خانه ی تنها زد و رفت
باران گرفت نيزه و قصد مصاف كرد
آتش نشست و خنجر خود را غلاف كرد
گويى كه آسمان سر نطقى فصيح داشت
با رعد سرفههاى گران، سينه صاف كرد
تا راز عشق ما به تمامى بيان شود
با آب ديده آتش دل ائتلاف كرد
جايى دگر براى عبادت نيافت عشق
آمد به گرد طايفه ما طواف كرد
اشراق هر چه گشت ضريحى دگر نيافت
در گوشهاى ز مسجد دل اعتكاف كرد
تقصير عشق بود كه خون كرد بىشمار
بايد به بىگناهى دل اعتراف كرد
آتش نشست و خنجر خود را غلاف كرد
گويى كه آسمان سر نطقى فصيح داشت
با رعد سرفههاى گران، سينه صاف كرد
تا راز عشق ما به تمامى بيان شود
با آب ديده آتش دل ائتلاف كرد
جايى دگر براى عبادت نيافت عشق
آمد به گرد طايفه ما طواف كرد
اشراق هر چه گشت ضريحى دگر نيافت
در گوشهاى ز مسجد دل اعتكاف كرد
تقصير عشق بود كه خون كرد بىشمار
بايد به بىگناهى دل اعتراف كرد
کاش مي شد در سکوت دشت شب
ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد دست قطره هايش را گرفت
تا بهار آرزوها پرکشيد
کاش مي شد بر تمام مردمان
پسوند نام انسان را گذاشت
کاش مي شد با خزان قلب ها
مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد
کاش مي شد جاي اشعار بلند
بيت ها را ساده و زيبا کنيم
کاش مي شد برگ بيت را
سرخ تر از واژه ي رؤيا کنيم
کاش مي شد با کلامي سرخ و سبز
يک دل غم ديده را تسکين دهيم ...
ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد دست قطره هايش را گرفت
تا بهار آرزوها پرکشيد
کاش مي شد بر تمام مردمان
پسوند نام انسان را گذاشت
کاش مي شد با خزان قلب ها
مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد
کاش مي شد جاي اشعار بلند
بيت ها را ساده و زيبا کنيم
کاش مي شد برگ بيت را
سرخ تر از واژه ي رؤيا کنيم
کاش مي شد با کلامي سرخ و سبز
يک دل غم ديده را تسکين دهيم ...
ازباغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند
پوشانده اند"صبح تو را"ابرهای تار"
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف ! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند
ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند
یک نقطه بیش فرق "رحیم و رجیم" نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست !
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند
پوشانده اند"صبح تو را"ابرهای تار"
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند
یوسف ! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند
ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند
یک نقطه بیش فرق "رحیم و رجیم" نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست !
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند
"فاضل نظری"
آن دوست که ما را به ارادت نظری هست
با او مگر او را به عنایت نظری بود
من بعد حکایت نکنم تلخی هجران
کان میوه که از صبر برآمد شکری بود
رویی نتوان گفت که حسنش به چه ماند
گویی که در آن نیم شب از روز دری بود
گویم قمری بود کس از من نپسندد
باغی که به هر شاخ درختش قمری بود
آن دم که خبر بودم از او تا تو نگویی
کز خویشتن و هر که جهانم خبری بود
در عالم وصفش به جهانی برسیدم
کاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود
من بودم و او نی قلم اندر سر من کش
با او نتوان گفت وجود دگری بود
با غمزه خوبان که چو شمشیر کشیدست
در صبر بدیدم که نه محکم سپری بود
با او مگر او را به عنایت نظری بود
من بعد حکایت نکنم تلخی هجران
کان میوه که از صبر برآمد شکری بود
رویی نتوان گفت که حسنش به چه ماند
گویی که در آن نیم شب از روز دری بود
گویم قمری بود کس از من نپسندد
باغی که به هر شاخ درختش قمری بود
آن دم که خبر بودم از او تا تو نگویی
کز خویشتن و هر که جهانم خبری بود
در عالم وصفش به جهانی برسیدم
کاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود
من بودم و او نی قلم اندر سر من کش
با او نتوان گفت وجود دگری بود
با غمزه خوبان که چو شمشیر کشیدست
در صبر بدیدم که نه محکم سپری بود
من نگارم خبر ندارد
کسی که تیغ دوسر ندارد
به حال زارم نظر ندارد
خبرندارم من از دل خود
دل من از من خبر ندارد
کجا رود دل که دلبرش نیست
کجا پرد مرغ که پر ندارد
امان از این عشق، فغان از این عشق
که غیر خون جگر ندارد
همه سیاهی، همه تباهی
مگر شب ما سحر ندارد
بهار مضطر، منال دیگر
که آه و زاری اثر ندارد
جز انتظار و جز استقامت
وطن علاج دگر ندارد
ز هر دو سر بر سرش بکوبد
روز مبادا!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها...
مثل همیشه آخر حرفم
وحرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
دردل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درستمثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروزنیز روزمبادا
باشد!
وقتی تونیستی
نه هست های ما
چوانکه بایدند
نه بایدها...
هرروز بی تو
روز مباداست!
قيصر امين پور
هيچ و باد . . .
هيچ و باد است جهان؟
گفتي و باور كردي!؟
كاش، يك روز، به اندازه «هيچ»
غم بيهوده نمي‌خوردي!
كاش، يك لحظه، به سرمستي باد
شاد و آزاد به سر مي‌بردي!
هيچ و باد است جهان؟
گفتي و باور كردي!؟
كاش، يك روز، به اندازه «هيچ»
غم بيهوده نمي‌خوردي!
كاش، يك لحظه، به سرمستي باد
شاد و آزاد به سر مي‌بردي!
یک شعر با ردیف تو، تنها برای تو
تنها برای پاکی بی ادعای تو
تنها برای پاکی بی ادعای تو
حالا درست مصرع سوم تویی ومن
با یک سبد ترانه پر از خنده های تو
با یک سبد ترانه پر از خنده های تو
آن سو کنار پنجره گل می دهد هنوز
گلدان شمعدانی من در هوای تو
گلدان شمعدانی من در هوای تو
وقتی عبور می کنی از آسمان شب
گویی ستاره می چکد از رد پای تو
گویی ستاره می چکد از رد پای تو
باید حروف شاعری ام را رفو کنم
شاید شبیه شعر شوم با صدای تو
شاید شبیه شعر شوم با صدای تو
باید که هفت بار طوافت کنم و باز
ایمان بیاورم به خودم و خدای تو
ایمان بیاورم به خودم و خدای تو
معنای زنده بودن من با تو بودن است
نزدیک ـ دور
سیر ـ گرسنه
رها ـ اسیر
دلتنگ ـ شاد
آن لحظه ای که بی تو سر آید مرا مباد!
مفهوم مرگ من
در راه سرفرازی تو در کنار تو
مفهوم زندگی ست .
معنای عشق نیز
در سرنوشت من
با تو همیشه با تو
برای تو زیستن...
فريدون مشيری
نزدیک ـ دور
سیر ـ گرسنه
رها ـ اسیر
دلتنگ ـ شاد
آن لحظه ای که بی تو سر آید مرا مباد!
مفهوم مرگ من
در راه سرفرازی تو در کنار تو
مفهوم زندگی ست .
معنای عشق نیز
در سرنوشت من
با تو همیشه با تو
برای تو زیستن...
فريدون مشيری
به همين سادگی
که کلاغ سالخورده
با نخستين سوت قطار
سقف واگن متروک را
ترک می‌گويد
دل؛
ديگر
در جای خود نيست
به همين سادگی!
که کلاغ سالخورده
با نخستين سوت قطار
سقف واگن متروک را
ترک می‌گويد
دل؛
ديگر
در جای خود نيست
به همين سادگی!
amir ut
عضو جدید
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی
و هنوز ...
سال هاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
ومن اندیشه کنان٬ غرق این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت ؟!!!
"حمید مصدق"
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی
و هنوز ...
سال هاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
ومن اندیشه کنان٬ غرق این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت ؟!!!
"حمید مصدق"
دستهایِ روشنِ
دستهایِ روشنِ
با هر چه عشق ،نامِ تو را می توان نوشت
با هر چه رود ، راهِ تو را می توان سرود
بیم از حصار نیست ،که هر قفلِ کهنه را
با دستهایِ روشنِ تو ،می توان گشود
**محمد رضا عبد الملکیان**
دستهایِ روشنِ
با هر چه عشق ،نامِ تو را می توان نوشت
با هر چه رود ، راهِ تو را می توان سرود
بیم از حصار نیست ،که هر قفلِ کهنه را
با دستهایِ روشنِ تو ،می توان گشود
**محمد رضا عبد الملکیان**
تو را به جای همه زنانی که نشناختم دوست دارم .
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم .
برای خاطر عطر نانگرم
و برفی که آب می‌شود
و برای نخستین گلها
تو را به خاطر دوست داشتن دوست دارم .
تو را به جای همه کسانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم .
بی توجز گستره یی بی‌کرانه نمی‌بینم
میان گذشته و امروز.
از جدار آیینه‌ی خویش گذشتن نتوانستم
می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می‌برند.
تو را دوست می‌دارم برای خاطر فرزانه‌گی‌ات که ازآن من نیست
به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی‌دارم
می‌اندیشی که تردیدی اما تو تنها دلیلی
تو خورشید رخشانی که بر من می‌تابی هنگامی که به خویش مغرورم
سپیده که سر بزند
در این بیشه‌زار خزان زده شاید گلی بروید
شبیه آنچه در بهار بوئیدیم .
پس به نام زندگی
هرگز نگوهرگز
پل الوار
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم .
برای خاطر عطر نانگرم
و برفی که آب می‌شود
و برای نخستین گلها
تو را به خاطر دوست داشتن دوست دارم .
تو را به جای همه کسانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم .
بی توجز گستره یی بی‌کرانه نمی‌بینم
میان گذشته و امروز.
از جدار آیینه‌ی خویش گذشتن نتوانستم
می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می‌برند.
تو را دوست می‌دارم برای خاطر فرزانه‌گی‌ات که ازآن من نیست
به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی‌دارم
می‌اندیشی که تردیدی اما تو تنها دلیلی
تو خورشید رخشانی که بر من می‌تابی هنگامی که به خویش مغرورم
سپیده که سر بزند
در این بیشه‌زار خزان زده شاید گلی بروید
شبیه آنچه در بهار بوئیدیم .
پس به نام زندگی
هرگز نگوهرگز
پل الوار
زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم
ناز بنياد مکن تا نکَني بنيادم
مي مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فريادم
زلف را حلقه مکن تا نکُني در بندم
طره را تاب مده تا ندهي بر بادم
يار بيگانه مشو تا نبري از خويشم
غم اغيار مخور تا نکني ناشادم
رخ برافروز که فارغ کني از برگ گُلم
قد برافراز که از سرو کني آزادم
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزي ما را
ياد هر قوم مکن تا نروي از يادم
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شيرين منما تا نکني فرهادم
رحم کن بر من مسکين و به فريادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فريادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که در بند توام آزادم
ناز بنياد مکن تا نکَني بنيادم
مي مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فريادم
زلف را حلقه مکن تا نکُني در بندم
طره را تاب مده تا ندهي بر بادم
يار بيگانه مشو تا نبري از خويشم
غم اغيار مخور تا نکني ناشادم
رخ برافروز که فارغ کني از برگ گُلم
قد برافراز که از سرو کني آزادم
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزي ما را
ياد هر قوم مکن تا نروي از يادم
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شيرين منما تا نکني فرهادم
رحم کن بر من مسکين و به فريادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فريادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که در بند توام آزادم
آفتابا مدد کن که امروز
باز بالنده تر قد برآرم
ياري ام ده که رنگين تر از پيش
تن به لبخند گرمت سپارم
چشم من شب همه شب نخفته است
آفتابا قدح واژگون کن
گونه رنگ شب شسته ام را
ساقي پاکدل پر ز خون کن
گر تغافل کني ريشه من
در دل خاک رنجور گردد
بازوان مرا ياوري کن
تا نيايشگر نور گردد
تا بهايي ز گلچين ستانم
خارهايم برويان فراوان
بر تنم اي همه مهرباني
خارهاي فراوان برويان
شادي ام بخش و آزادگي ده
تا زمين تو دلجو کنم من
پر گشايم به روي چمن ها
باغهاي تو خوشبو کنم من
ابر بر آسمان مي نويسد
عمر کوتاه و شادي چه بي پاست
بي سر و پا نمي داند افسوس
شبنم زود ميرا چه زيباست
با شکوفايي من بر آمد
زين همه مرغ خاموش آواز
پاي منگر ز من مانده د ر گل
عطر ها بنگر از من به پرواز
بر سرا پرده ام گرچه کوچک
آسمان چتر آبي گرفته است
وين دل تنگ در دامن کوه
خانه اي آفتابي گرفته است
آفتابا غروب تو ديدم
خيز از خواب و کم کم سحر کن
سرد بوده است جان من اينجا
گرم کن جان من گرمتر کن
باز بالنده تر قد برآرم
ياري ام ده که رنگين تر از پيش
تن به لبخند گرمت سپارم
چشم من شب همه شب نخفته است
آفتابا قدح واژگون کن
گونه رنگ شب شسته ام را
ساقي پاکدل پر ز خون کن
گر تغافل کني ريشه من
در دل خاک رنجور گردد
بازوان مرا ياوري کن
تا نيايشگر نور گردد
تا بهايي ز گلچين ستانم
خارهايم برويان فراوان
بر تنم اي همه مهرباني
خارهاي فراوان برويان
شادي ام بخش و آزادگي ده
تا زمين تو دلجو کنم من
پر گشايم به روي چمن ها
باغهاي تو خوشبو کنم من
ابر بر آسمان مي نويسد
عمر کوتاه و شادي چه بي پاست
بي سر و پا نمي داند افسوس
شبنم زود ميرا چه زيباست
با شکوفايي من بر آمد
زين همه مرغ خاموش آواز
پاي منگر ز من مانده د ر گل
عطر ها بنگر از من به پرواز
بر سرا پرده ام گرچه کوچک
آسمان چتر آبي گرفته است
وين دل تنگ در دامن کوه
خانه اي آفتابي گرفته است
آفتابا غروب تو ديدم
خيز از خواب و کم کم سحر کن
سرد بوده است جان من اينجا
گرم کن جان من گرمتر کن
ما شقايق کوهستان هاي وطنمان را
داريم
و هر که را
که تاب اين آتش رويان را
در سينه دارد
ما شقايق ها را دوست داريم
و روييدن و باليدنشان را
و به شباهنگامي چنين
پاسداري شان را
گرد آمده ايم
ما گل ها را دوست داريم
و نه تنها
گلها ي گلخانه را
که گلهاي وحشي خوشبو را هم
و آزادي گفتن کلام عطر آگين دوست داشتن را
هر که گلي مي پسندد
و هر که گياهي
و هر که رويش جاودانه جان را
باور دارد
با ما در اين برخاستن يگانه است
و ما برخاسته ايم
تا بيگانگي را باطل کنيم
با ترانه مهر
و در برابر آن که چيدن گلها را داس درو به دست دارد
با کينه مادران
جدايي را همچنان
سنگ بر سنگ مي نهند
و اينک ديواري است
بگذار بر اين ديوار
مرغ من بنشيند
و دست تو
او را کريمانه دانه بخشد
و ديوار
پله اي باشد
برآمدن ما را
چه در بالا
يک آسمان
به چشمان ما نگاه مي کند
و در پايين
گهواره و گور ماست
که بر آن
همواره شقايقي سوزان مي رويد
داريم
و هر که را
که تاب اين آتش رويان را
در سينه دارد
ما شقايق ها را دوست داريم
و روييدن و باليدنشان را
و به شباهنگامي چنين
پاسداري شان را
گرد آمده ايم
ما گل ها را دوست داريم
و نه تنها
گلها ي گلخانه را
که گلهاي وحشي خوشبو را هم
و آزادي گفتن کلام عطر آگين دوست داشتن را
هر که گلي مي پسندد
و هر که گياهي
و هر که رويش جاودانه جان را
باور دارد
با ما در اين برخاستن يگانه است
و ما برخاسته ايم
تا بيگانگي را باطل کنيم
با ترانه مهر
و در برابر آن که چيدن گلها را داس درو به دست دارد
با کينه مادران
جدايي را همچنان
سنگ بر سنگ مي نهند
و اينک ديواري است
بگذار بر اين ديوار
مرغ من بنشيند
و دست تو
او را کريمانه دانه بخشد
و ديوار
پله اي باشد
برآمدن ما را
چه در بالا
يک آسمان
به چشمان ما نگاه مي کند
و در پايين
گهواره و گور ماست
که بر آن
همواره شقايقي سوزان مي رويد
خداحافظ!
اما
این بوسه
روزی
تو را شاعر خواهد کرد..
چنان که مرا،
بوسه ی سلام..
"مهدی مظاهری"
اما
این بوسه
روزی
تو را شاعر خواهد کرد..
چنان که مرا،
بوسه ی سلام..
"مهدی مظاهری"
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
بیا زیر کرسی تا قصه های قدیمی رو واست تعریف کنم | ادبیات | 28440 |